Passiflora ligularis
| Granadilla | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_(20983967618).jpg)
| |||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||
| ''Passiflora ligularis'' Juss., 1805 | |||||||||||||||
Passiflora ligularis, popularmente chamada granadilla (non confundir coa milgrandeira, da especie Punica granatum) ou maracuxá doce, é unha planta trepadora pertencente á familia Passifloraceae orixinaria do centro de México, en toda América Central e o oeste de América do Sur, desde Colombia, Venezuela, Ecuador, oeste de Bolivia ao sur do Perú.
Descrición[editar | editar a fonte]
É unha planta trepadora vigorosa que se une aos soportes mediante gabiáns. As follas son longas, basifixadas, enteiras, amplamente ovadas, profundamente cordadas, abruptamente subcaudadas-acuminadas, de 8-17 cm de longo, 6-15 cm de ancho; con pecíolos de 5-15 cm de longo, con 3-5 pares de glándulas filiformes alongadas; estípulas foliáceas, ovadas, de 1-3 cm de lonxitude. Pedúnculos de 2-5 cm de longo, articulados directamente debaixo da flor; brácteas implicadas e foliáceas, ovadas, de 2-4 cm. longo. As flores, con cheiro almizclado, miden 7-9 cm de diámetro; cáliz oblongo, de 3-5 cm de lonxitude; sépalos verde pálido estreitamente lanceolados de 3-4 cm de longo; pétalos brancos rosas; filamentos de coroa de cor púrpura azulado en dúas series, a máis externa tan longa como os pétalos.
O froito ovoide é unha baga verde cando está inmatura e vólvese de cor amarela laranxa con pequenas manchas brancas cando está madura. O seu tamaño é de 6,5 a 8 cm de longo e de 5,1 a 7 cm de diámetro. A casca é fina, lisa e quebradiza. A polpa (arilo), de sabor moi aromático, é de cor branca amarelada a laranxa con textura mucilaxinosa. Contén numerosas sementes planas e negruzcas.[2]
| Valor nutricional por 100 g | |
|---|---|
| Enerxía | 410 kJ (98 kcal) |
2.20 g | |
| Vitaminas | Cantidade %DV† |
| Vitamina A equiv. | 8% 64 μg |
| Riboflavina (B2) | 2333% 28 mg |
| Niacina (B3) | 2320% 348 mg |
| Ácido pantoteico (B5) | 1360% 68 mg |
| Vitamina B6 | 8% 0.100 mg |
| Vitamina C | 36% 30.0 mg |
| Vitamina E | 0% 0.02 mg |
| Vitamina K | 1% 0.7 μg |
| Minerais | Cantidade %DV† |
| Calcio | 1% 12 mg |
| Magnesio | 8% 29 mg |
| Cinc | 1% 0.10 mg |
| |
| †As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos. | |
_-_whole_and_cross_section.jpg)
_-_Flickr_-_Alejandro_Bayer_(1).jpg)
Distribución e hábitat[editar | editar a fonte]
Esténdese desde o centro de México, por toda América Central e o oeste de América do Sur, desde Colombia, Venezuela, Ecuador, o oeste de Bolivia até o sur do Perú.[3] Cultívase e naturalízase en Xamaica e nas zonas montañosas de Haití. O seu hábitat natural son as zonas de clima subtropical xa que non resiste a calor, temperaturas entre 15° e 18 °C, 600 a 1000 mm de precipitación anuais e altitudes de 1700 a 2600 metros sobre o nivel do mar.[2]
Lugares de cultivo[editar | editar a fonte]
Colombia é o primeiro produtor mundial deste froito, cunha produción que alcanzou as 53.000 toneladas en 2011, extraídas de preto de 4.600 hectáreas plantadas en todo o territorio nacional. Comercialízase con éxito en mercados nacionais e internacionais, principalmente no continente europeo. Os principais produtores de Passiflora ligularis son: Colombia, Ecuador, Costa Rica, o Perú e Bolivia. Os principais importadores son México, os Estados Unidos, o Canadá, Bélxica, os Países Baixos, Francia e España.[4]
Taxonomía[editar | editar a fonte]
Passiflora ligularis foi descrita por Antoine Laurent de Jussieu e publicada en Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle 6: 113–115, t. 40. 1805. [5]
Etimoloxía[editar | editar a fonte]
Véxase: Passiflora
ligularis: epíteto latino que significa "con lígulas".[6]
Variedades aceptadas[editar | editar a fonte]
- Passiflora ligularis f. lobata (Mast. ) Killip
Sinonimia[editar | editar a fonte]
- Passiflora ligularis var. geminiflora DC.
- Passiflora lowei Heer
- Passiflora serratistipula DC.[7]
Nomes comúns[editar | editar a fonte]
O seu nome en castelán e portugués varía en todo ámbito iberoamericano[8][9]: "granada china", "granada de moco" (México), "granadilla" (Andes), "granadita", "granadilla común" (Guatemala), "granadilla" (Ecuador), "parcha dulce", "parcha importada" (Venezuela), "pachío" (Bolivia), "maracujá doce" (Brasil).
Propiedades[editar | editar a fonte]
Contén vitaminas A, B2, B3, B6, B9, C, E e K. Tamén contén minerais como calcio, cobre, ferro, magnesio, fósforo, potasio, selenio, sodio e cinc.[10] O zume ten:
- propiedades dixestivas e diuréticas.
- efectos antiespasmódicos.
- favorece o sono.[11]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Hernández & N. García. 2006. Las pasifloras (familia Passifloraceae). Libro Rojo Pl. Colombia 3: 3: 583–653.
- ↑ 2,0 2,1 "Sweet Granadilla". hort.purdue.edu. Consultado o 2022-06-05.
- ↑ Acurio, Gastón (2008). Larousse de la gastronomía peruana: diccionario gatronómico ilustrado (en castelán). Lima: Q.W. Editores. p. 181. ISBN 9789972589379.
- ↑ {http://www.agenciadenoticias.unal.edu.co/ndetalle/article/desarrollan-semillas-de-granadilla-mas-productivas.html Arquivado 22 de abril de 2020 en Wayback Machine. Desenrolan sementes de maracuxá doce máis produtivas], consultado o 23 de marzo de 2017. (en castelán)
- ↑ "Passiflora ligularis". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 2 de enero de 2015.
- ↑ En Epítetos Botánicos
- ↑ "Passiflora ligularis". The Plant List. Consultado o 2 de xaneiro de 2015.
- ↑ "10 Benefícios do Maracujá-Doce – Para que Serve e Características". Dicas de Saúde (en portugués). 2016-12-30. Consultado o 2022-06-05.
- ↑ Schwentesius Rindermann, Rita; Gómez Cruz, Manuel Ángel (1997). El maracuyá - Fruta de la Pasión. Situación y Tendencias de la Producción y el Comercio en México y en el Mundo. México: Centro de Investigaciones Económicas, Sociales y Tecnológicas de la Agroindustria y la Agricultura Mundial (CIESTAAM) de la Universidad Autónoma Chapingo. p. 32. ISBN 968-884-463-2. Arquivado dende o orixinal o 25 de novembro de 2022. Consultado o 25 de novembro de 2022.
En México, a especie máis coñecida desta familia é a chamada 'granada china' ou 'granada de moco' (P. ligularis, Juss.)
- ↑ La Granadilla, consultado el 23 de marzo de 2017.
- ↑ "Passiflora ligularis (sweet granadilla)". www.cabi.org (en inglés). Consultado o 2022-06-05.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Passiflora ligularis  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Passiflora ligularis |
- Killip, E.P. (1938) The American species of Passifloraceae. Publications of the Field Museum Natural History, Chicago. Botany Series 19 (1, 2): 1-163.
- Ocampo, J.A., Coppens d’Eeckenbrugge, G., Restrepo, M., Jarvis, A., Salazar, M., and Caetano, C.M. (2007). Diversity of Colombian Passifloraceae: biogeography and an updated list for conservation. Biota Colombiana 8(1): 1-45.
- Ulmer, Torsten and John M. MacDougal. (2004) Passiflora: passion flowers of the world. Timber Press Portland, Oregon.430p.
- Vanderplank, J. (2000) Passion Flowers. 3nd ed. The MIT Press. Cambridge, Massachusetts. 224 pp.
