Gran Premio do Reino Unido de 1986

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Reino Unido de 1986
Detalles da carreira
Carreira 9 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1986.
Trazado do circuíto de Brands Hatch
Trazado do circuíto de Brands Hatch
Data 13 de xullo de 1986
Nome oficial XXXIX Shell Oils British Grand Prix
Localización Circuíto de Brands Hatch, Kent, Reino Unido
Percorrido Percorrido permanente de carreira
3´703 km
Distancia 75 voltas, 277´725 km
ClimaAsollado
Pole position
Piloto Nelson Piquet Williams-Honda
Tempo 1:06.961
Volta rápida
Piloto Nigel Mansell Williams-Honda
Tempo 1:09.593 na volta 69
Podio
Primeiro Nigel Mansell Williams-Honda
Segundo Nelson Piquet Williams-Honda
Terceiro Francia Alain Prost McLaren-TAG
McLaren pits
Ayrton Senna no Lotus 98T

O Gran Premio do Reino Unido de 1986 (oficialmente o Shell Oils British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 13 de xullo de 1986 no circuíto de Circuíto de Brands Hatch en Kent, Reino Unido. Foi a novena carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1986. Foi a última carreira de Fórmula Un celebrada en Brands Hatch, a partir de {{f1|1987} todos os Gran Premio do Reino Unido celebráronse en Silverstone.

Jacques Laffite rompeu ambas pernas durante unha montoeira de varios coches na saída, o que provocou á súa retirada das carreiras de Gran Premio. Malia que o choque ocorreu xusto logo dos boxes, o primeiro médico na escena foi o piloto británico Jonathan Palmer, que comezou a carreira na 22ª posición da grella. Un cualificado médico xeral antes de dedicarse ao automobilismo en 1978, Palmer detivo o seu Zakspeed ao lado do estrelado Ligier - Renault de Laffite, saltou e correu para axudar ao francés ferido. Foi o segundo Gran Premio do Reino Unido seguido en Brands Hatch que veu o final dun piloto de carreira debido a lesións sufridas nas pernas nun accidente, logo de que Johnny Cecotto vira truncada a súa carreira durante a práctica para o Gran Premio do Reino Unido de 1984 cando rompeu os dous nocellos. Todos coincidiron en que aínda que o circuíto en si non era o culpable dos accidente, ambos Cecotto e Laffite pasaron a ter unha carreira exitosa nas carreiras de coches de turismo internacional unha vez que se recuperaron das súas lesións.

O choque en cadea incluíu un importante número de coches que bloquearon a pista por completo. A carreira foi detida sen que ningún piloto completara unha soa volta e reiniciouse unha hora máis tarde, como Laffite fora trasladado en helicóptero ao Hospital Sidcup a carreira non puido ser reiniciada sen a asistencia do helicóptero médico. Isto foi unha sorte para Nigel Mansell o seu Williams - Honda tivo un fallo no eixe de transmisión no primeiro arranque, a parada permitiulle reiniciar a carreira xa que non completaran unha volta.

Mansell gañou nunha grella empobrecida no coche de reserva do equipo, que aínda que estaba preparado para o seu compañeiro de equipo Nelson Piquet, puido adaptarse ao inglés durante a espera para o reinicio. Mansell derrotou Piquet nunha loita directa, E chegou a meta cunha vantaxe sobre o brasileiro de 5´574 segundos, para o deleite da multitude de 110.000 asistentes. O vixente Campión do Mundo Alain Prost terminou terceiro no seu McLaren - TAG, unha volta atrás do par de Williams.

A carreira foi a primeira vez en 1986, que desde o seu accidente de coche en Francia que o deixou parapléxico antes do comezo da tempada, que Frank Williams apareceu nos boxes de Williams. Tamén foi o primeiro dobrete de Williams da tempada.

O órgano internacional que rexía os deportes de motor nese momento, a FISA, instituíra unha política de contratos a longo prazo cos circuítos. Brands Hatch foi percibido como unha instalación pobre, tiña moi poucas escapada e non tiña espazo para expandirse, ao contrario que Silverstone que como ex aeródromo da segunda guerra mundial tiña espazo. Silverstone e o BRDC asinaron un contrato de sete anos coa Fórmula 1 e a FISA nalgún momento de 1986, para acoller a carreira entre 1987 e 1993.[1]

Clasificación[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 6 Nelson Piquet Williams-Honda 1:07.690 1:06.961
2 5 Nigel Mansell Williams-Honda 1:08.818 1:07.399 +0.438
3 12 Ayrton Senna Lotus-Renault 1:09.042 1:07.524 +0.563
4 20 Austria Austria Gerhard Berger Benetton-BMW 1:09.916 1:08.196 +1.235
5 2 Finlandia Keke Rosberg McLaren-TAG 1:09.479 1:08.477 +1.516
6 1 Francia Alain Prost McLaren-TAG 1:09.779 1:09.334 +2.373
7 19 Italia Teo Fabi Benetton-BMW 1:11.819 1:09.409 +2.448
8 25 Francia René Arnoux Ligier-Renault 1:09.971 1:09.543 +2.582
9 8 Derek Warwick Brabham-BMW 1:12.403 1:10.209 +3.248
10 11 Johnny Dumfries Lotus-Renault 1:10.304 1:10.583 +3.343
11 3 Martin Brundle Tyrrell-Renault 1:11.432 1:10.334 +3.373
12 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 1:11.662 1:10.338 +3.377
13 18 Bélxica Thierry Boutsen Arrows-BMW 1:12.333 1:10.941 +3.980
14 15 Australia Alan Jones Lola-Ford 1:12.060 1:11.121 +4.160
15 7 Italia Riccardo Patrese Brabham-BMW 1:12.513 1:11.267 +4.306
16 4 Francia Philippe Streiff Tyrrell-Renault 1:11.682 1:11.450 +4.489
17 16 Francia Patrick Tambay Lola-Ford 1:13.376 1:11.458 +4.497
18 28 Stefan Johansson Ferrari 1:11.500 1:11.568 +4.539
19 26 Francia Jacques Laffite Ligier-Renault 1:12.715 1:12.281 +5.320
20 24 Italia Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 1:12.848 1:13.496 +5.887
21 23 Italia Andrea de Cesaris Minardi-Motori Moderni 1:14.366 1:12.980 +6.019
22 14 Jonathan Palmer Zakspeed 1:14.678 1:13.009 +6.048
23 17 Alemaña Christian Danner Arrows-BMW 1:13.261 1:13.421 +6.300
24 21 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Alfa Romeo 1:16.440 1:16.134 +9.173
25 29 Países Baixos Huub Rothengatter Zakspeed 1:16.854 +5.917
26 22 Allen Berg Osella-Alfa Romeo 1:18.319 +7.738

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 5 Nigel Mansell Williams-Honda 75 1:30:38.471 2 9
2 6 Nelson Piquet Williams-Honda 75 + 5.574 1 6
3 1 Francia Alain Prost McLaren-TAG 74 + 1 volta 6 4
4 25 Francia René Arnoux Ligier-Renault 73 + 2 voltas 8 3
5 3 Martin Brundle Tyrrell-Renault 72 + 3 voltas 11 2
6 4 Francia Philippe Streiff Tyrrell-Renault 72 + 3 voltas 16 1
7 11 Johnny Dumfries Lotus-Renault 72 + 3 voltas 10
8 8 Derek Warwick Brabham-BMW 72 + 3 voltas 9
9 14 Jonathan Palmer Zakspeed 69 + 6 voltas 22
NC 18 Bélxica Thierry Boutsen Arrows-BMW 62 Non clasificado 13
Ret 16 Francia Patrick Tambay Lola-Ford 60 Caixa de cambios 17
Ret 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 51 Turbo 12
Ret 24 Italia Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 50 Dirección 20
Ret 19 Italia Teo Fabi Benetton-BMW 45 Sistema combustible 7
Ret 7 Italia Riccardo Patrese Brabham-BMW 39 Motor 15
Ret 12 Ayrton Senna Lotus-Renault 27 Caixa de cambios 3
Ret 29 Países Baixos Huub Rothengatter Zakspeed 24 Motor 25
Ret 23 Italia Andrea de Cesaris Minardi-Motori Moderni 23 Eléctrico 21
Ret 20 Austria Gerhard Berger Benetton-BMW 22 Eléctrico 4
Ret 15 Australia Alan Jones Lola-Ford 22 Acelerador 14
Ret 28 Stefan Johansson Ferrari 20 Motor 18
Ret 2 Finlandia Keke Rosberg McLaren-TAG 7 Caixa de cambios 5
Ret 26 Francia Jacques Laffite Ligier-Renault 0 Colisión 19
Ret 17 Alemaña Christian Danner Arrows-BMW 0 Colisión 23
Ret 21 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Alfa Romeo 0 Colisión 24
Ret 22 Allen Berg Osella-Alfa Romeo 0 Colisión 26
Fonte:[2]


Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota:Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Francia de 1986
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1986
Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1986
Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1985
Gran Premio do Reino Unido Carreira seguinte:
Gran Premio do Reino Unido de 1987

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "The Brands Hatch & Paul Ricard FAQ". AtlasF1. Consultado o 23 decembro 2015. 
  2. "1986 British Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 13 November 2014. Consultado o 23 December 2015. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]