Lingua coreana

Coreano; 한국어, 조선말
Pronuncia:	Hangugeo, Chosŏnmal
Outros nomes:	국어(國語) gugeo. Coloquialmente tamén 우리말 urimal
Falado en:	Corea do Norte, Corea do Sur, China e comunidades de inmigrantes coreanos en diversos países
Total de falantes:	Cerca de 78 millóns
Posición:	17
Familia:	Illada ou talvez Altaica (controverso); Coreano
Escrita:	hangul, hanja
Estatuto oficial
Lingua oficial de:	Corea do Norte e Corea do Sur. Rexional: China.
Regulado por:	En Corea do Sur, o Instituto Nacional da Lingua Coreana (국립국어원/國立國語院)
Códigos de lingua
ISO 639-1:	ko
ISO 639-2:	kor
ISO 639-3:	kor
SIL:	KKN

Este artigo amosa escritos coreanos. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

A lingua coreana^[1] fálase principalmente na Corea, sendo o idioma oficial da Corea do Norte e da Corea do Sur. Ademais de nas dúas Coreas, o coreano tamén se utiliza na rexión autónoma de Yanbian (연변/延邊) situada ao sur da provincia de Heilongjiang en China. Estímase que existen arredor duns 80 millóns de persoas que falan coreano no mundo.

O sistema de escrita coreano chámase de hangul, que é un alfabeto fonético e o hanja, constituído por caracteres sino-coreanos.

O alfabeto coreano constitúese de palabras silabarias. O hangul é un alfabeto inventado na dinastía do Rei Sejong no 1214, que encomendou o alfabeto a universitarios, pois ata entón na Corea só se usaba o hanja (caracteres chineses). Este alfabeto rexeitouse nun comezo ao achar máis sofisticado usar os caracteres chineses e só se popularizou no comezo do século XX, coa chegada da educación en masa na Corea. O hangul ao contrario dos kanas xaponeses (hiragana e katakana) componse verdadeiramente de consoantes e vogais, formando un alfabeto de feito.

Clasificación lingüística[editar | editar a fonte]

Non hai un consenso entre os lingüistas sobre a clasificación da lingua coreana, e por iso é frecuentemente clasificado como lingua illada. Entrementres, hai certos indicios dun parentesco distante coas linguas altaicas. Presenta unha similariedade coa lingua xaponesa, con numerosas semellanzas gramaticais e fenómenos como a harmonía vocálica. Comparte tamén partículas idénticas (ga, ka, e), formación gramatical igual: Suxeito-Obxecto-Verbo. O hangugo (lingua coreana) componse de máis diversidade sonora que o nihongo (lingua xaponesa). A pesar de ter numerosos empréstimos do chinés (máis dun 50% do vocabulario), é un consenso entre todos os lingüistas que o chinés e o coreano non teñen parentesco lingüístico.

Distribución xeográfica[editar | editar a fonte]

Segundo a Enciclopedia Británica, o coreano é falado por máis de 75 millóns de persoas no mundo. Os cinco países con maior número de falantes son:^[2]