Organización para a Seguridade e a Cooperación en Europa
| Organización para a Seguridade e a Cooperación en Europa | |
|---|---|
 | |
 | |
 | |
| Tipo | organización intergobernamental |
| Data de fundación | 1975 |
| Director/a | Wilhelm Höynck, Giancarlo Aragona, Ján Kubiš, Marc Perrin de Brichambaut, Lamberto Zannier, Hans-Dietrich Genscher, Jiří Dienstbier, Jozef Moravčík, Margaretha af Ugglas, Beniamino Andreatta, Antonio Martino, László Kovács, Flavio Cotti, Niels Helveg Petersen, Bronisław Geremek, Knut Vollebæk, Wolfgang Schüssel, Benita Ferrero-Waldner, Mircea Geoană, Jaime Gama, António Martins da Cruz, Jaap de Hoop Scheffer, Ben Bot, Solomon Passy, Dimitrij Rupel, Karel De Gucht, Miguel Ángel Moratinos, Ilkka Kanerva, Alexander Stubb, Dora Bakoyannis, Georgios Papandreu, Kanat Saudabayev, Audronius Ažubalis, Eamon Gilmore, Leonid Kozhara, Didier Burkhalter, Ivica Dačić e Helga Schmid |
| Premios | Ewald von Kleist award e emperor Otto award |
| Sede | Palais Pálffy e Palácio Imperial de Hofburg, |
| País | Austria |
| Na rede | |
| https://www.osce.org/ | |
  | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A Organización para a Seguridade e a Cooperación en Europa (OSCE), ten a súa orixe na CSCE (Conferencia sobre a Seguridade e a Cooperación en Europa), celebrada en Helsinqui en 1975, e está conformada actualmente por cincuenta e seis Estados participantes, todos eles países de Europa (incluíndo a Federación Rusa e tódolos países da Unión Europea), Asia Central e América do Norte (Canadá e Estados Unidos). Está recoñecida como organismo rexional conforme o Capítulo VIII da Carta das Nacións Unidas. A Presidencia en Exercicio actual (2008) é exercida por Finlandia.
Institucións da OSCE[editar | editar a fonte]
As institucións da OSCE son:
- o Cumio de Xefes de Estado e Goberno (cuxa periodicidade é discrecional);
- o Consello Ministerial (que reúne unha vez ao ano aos Ministros de Asuntos Exteriores dos Estados participantes no país que exerce a Presidencia en Exercicio);
- o Consello Permanente (que reúne semanalmente aos Embaixadores Representantes Permanentes dos Estados participantes en Viena e é o principal órgano decisorio e de consulta política da OSCE);
- a Asemblea Parlamentaria (integrada por máis de 300 parlamentarios de todos os Estados participantes da OSCE, e cuxo principal período anual de sesións ten lugar no mes de xullo);
- o Foro de Cooperación en materia de Seguridade (que se ocupa do control de armamentos e das medidas destinadas a fomentar a confianza e a seguridade);
- A Presidencia da OSCE, exercida anualmente por un país membro. Da cal dependen directamente:
- o Representante Especial da Presidencia en Exercicio para a Loita contra Trátaa de Persoas (Tráfico de Seres Humanos);
- o Representante Persoal para o Conflito relacionado coa Conferencia de Minsk;
- o Representante para a Liberdade dos Medios de Comunicación;
- o Alto Comisionado para as Minorías Nacionais; e
- a Oficina para as Institucións Democráticas e os Dereitos Humanos.
- o Secretario Xeral da OSCE (cargo que actualmente exerce o diplomático francés, Marc Perrin de Brichambaut). Do Secretariado dependen as seguintes unidades: Unidade de Acción contra o Terrorismo (UAT); o Centro de Prevención de Conflitos (CPC); Cooperación Exterior; Oficina do Coordinador para as Actividades Económicas e Ambientais da OSCE; Unidade para Asuntos Estratéxicos de Policía; e unha Sección de Formación.
Así mesmo, hai que ter en conta que os Estados participantes poden acudir á Corte de Conciliación e Arbitraxe da OSCE.
Actividades da OSCE[editar | editar a fonte]
A OSCE desenvolve as súas actividades e adopta as súas decisións pola regra do consenso. As súas obrigacións e compromisos son de carácter político. Ambos os trazos confiren a esta Organización o seu carácter específico, ao tratarse da Organización de carácter rexional máis importante despois das Nacións Unidas. As súas relacións coas outras organizacións e institucións internacionais desenvólvense sobre a base do espírito de cooperación e coordinación tratando de non duplicar os labores respectivos. As organizacións coas que a OSCE mantén relacións de cooperación son, principalmente, a ONU e os seus organismos vinculados, a Unión Europea, a OTAN, a CEI, e o Consello de Europa.
Doutra banda, dentro da OSCE encádranse os países Socios para a Cooperación (Afganistán, Xapón, República de Corea e Tailandia), así como os Socios Mediterráneos para a Cooperación (Alxeria, Exipto, Israel, Xordania, Marrocos e Tunisia).
A OSCE ocúpase dunha rede de misións sobre o terreo, repartidas polo seu espazo xeográfico, que teñen como misión facilitar a resolución dos conflitos existentes ou pendentes de solución nos que ven implicados algúns Estados participantes. As misións da OSCE repártense dentro do Sueste de Europa (Kosovo, Bosnia e Hercegovina, Croacia, Serbia, Albania e Macedonia do Norte); Europa do Leste (Moldavia, Belarús, Ucraína); Cáucaso (Xeorxia, Acerbaixán, Armenia); e Asia Central (Casaquistán, Turkmenistán, Kirguizistán, Taxiquistán, Uzbekistán).
Os debates e as deliberacións destinadas á adopción de decisións teñen por obxecto mellorar, crear e facer un seguimento do acervo político da OSCE no seu tres dimensións: dimensión político-militar; dimensión humana; e dimensión económica e ambiental. Este tres dimensións responden o enfoque amplo que a OSCE outorga á seguridade, definíndose como instrumento primario de alerta temperá, prevención de conflitos, xestión de crise e rehabilitación pos-conflito na súa zona. Así mesmo, os cincuenta e seis estados participantes gozan de igual rango sobre a base dun enfoque cooperativo no desenvolvemento das súas funcións como organización rexional para a seguridade e a cooperación en todo o seu espazo xeográfico.
Países membros da OSCE[editar | editar a fonte]
Actualmente son cincuenta e seis, todos do hemisferio norte. A OSCE creouse o 25 de xuño de 1973 con 35 países, pero non foi até o 1 de agosto de 1975 que se asinou o Acta de Helsinqui.
A lista de países por ano é a seguinte:[1]
- 1973 (35): Alemaña Occidental (1973-1990), Alemaña Oriental (1973-1990), Austria, Bélxica, Bulgaria, Canadá, Chipre, Checoslovaquia (1973-1992), Dinamarca, España, Estados Unidos, Finlandia, Francia, Grecia, Hungría, Irlanda, Islandia, Italia, Liechtenstein, Luxemburgo, Malta, Mónaco, Noruega, Países Baixos, Polonia, Portugal, Reino Unido, Romanía, San Marino, Cidade do Vaticano, Suecia, Suíza, Turquía, URSS (1973-1990), Iugoslavia (1973-1992).
- 1990 (34) Alemaña
- 1991 (35): Albania
- 1992 (50): Armenia, Acerbaixán, Bosnia e Hercegovina, Croacia, Eslovenia, Estonia, Xeorxia, Casaquistán, Letonia, Lituania, Moldavia, Taxiquistán, Turkmenistán, Ucraína e Uzbekistán.
- 1993 (52): Eslovaquia e República Checa
- 1995 (53): Macedonia do Norte
- 1996 (54): Andorra
- 2000 (55): Serbia e Montenegro (2000-2006)
- 2006 (56): Montenegro e Serbia
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ O número entre paréntese é o número de estados membros até o ano designado. En Serbia e Montenegro non rexistra aumento, xa que a República de Serbia sucedeuno na súa anterior posición diplomática; o mesmo ocorre respecto de Rusia, sucesora da a URSS nos mimos termos.
