Isidoro de Kíiv
.svg){kind=small}
Isidoro de Kíiv, nado arredor de 1385 en Monemvasia (Imperio Bizantino) e finado o 27 de abril de 1463 en Roma (Estados Pontificios), foi un eclesiástico católico grego, metropolita de Kíiv e toda a Rus entre 1437 e 1441, cardeal e patriarca latino de Constantinopla.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Era de orixe grega, dunha familia ortodoxa de Monemvasia.[1] Algúns historiadores indican que arredor de 1413 foi elixido metropolita de Monemvasia,[2][3] mais outros historiadores rexeitan dita identificación proposta.[4] Entrou no mosteiro, e chegou a ser hegúmeno do mosteiro de San Demetrio de Constantinopla.[5] Dende moi cedo foi partidario da reunión da Igrexa ortodoxa coa Igrexa católica.
Cando o Imperio Bizantino estaba ameazado polos otománs, a corte valorou a posibilidade dun rescate dos reinos de Europa Occidental como resultado da reunión entre as igrexas, e en 1434 Isidoro foi enviado por Xoán VIII Paleólogo a Basilea, como parte dunha delegación para negociar co Concilio de Basilea. Á súa volta, continuou a participar nas preparacións da reunión.
En 1437 foi nomeado metropolita de Kíiv e toda a Rus (estando entón a sé en Moscova) polo patriarca ecuménico de Constantinopla Xosé II, tamén favorable á unión. Á súa chegada a Moscova, comezou a organizar a delegación moscovita para o Concilio de Ferrara, malia a hostilidade do gran duque Basilio II.
No concilio, o 5 de xullo de 1439 foi asinada a fórmula de entendemento, a bula Laetantur coeli, polos representantes de rito latino e rito bizantino, Isidoro entre eles. Posteriormente, o 18 de decembro do mesmo ano, Isidoro foi creado cardeal por Uxío IV, e nomeado legado papal para Lituania, Livonia e Moscovia. Á súa volta a Moscova, publicou dende Buda unha encíclica chamando aos seus bispos a aceptar a unión, mais cando chegou a Moscova na pascua de 1441 se encontrou coa oposición de Basilio II e de varios bispos.
Á súa chegada a Moscova, durante a súa primeira Divina Liturxia na Catedral da Dormición no Kremlin, Isidoro nomeou o papa Uxío IV durante a liturxia, e proclamou o decreto de unificación. Ademais, Isidoro enviou unha mensaxe do Vaticano a Basilio II, pedíndolle a súa colaboración para a propagación da unión. Tres días máis tarde, Isidoro foi arrestedo e encerrado no mosteiro de Chudov.
En setembro de 1443, logo de dous anos encerrado, o metropolita fuxiu a Tver, posteriormente a Lituania e, finalmente, a Roma, onde foi recibido polo papa. Alí foi nomeado bispo de Sabina.
O papa Nicolao V enviouno como legado a Constantinopla en 1452 para continuar coa reunión de católicos e ortodoxos. Levou con el arredor de 200 soldados para a defensa da cidade. Coa caída de Constantinopla en mans dos otománs o 29 de maio de 1453 salvou a vida ao vestir a un cadáver coas súas roupas, mais caeu como prisioneiro e foi enviado a Asia Menor como escravo.
Cando conseguiu fuxir volveu a Roma. O 10 de maio de 1456 foi nomeado administrador de Nicosia, e o 20 de abril de 1458 patriarca titular de Constantinopla.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ McNeill, William H. (2009). Venice: The Hinge of Europe, 1081-1797 (en inglés). University of Chicago Press. p. 110. ISBN 9780226561493.
- ↑ Runciman, Steven (2009). Lost Capital of Byzantium: The History of Mistra and the Peloponnese. Tauris Parke Paperbacks. p. 103. ISBN 9780857718105.
- ↑ Ζακυθηνός, Διονύσιος (1957). "Μανουήλ Β′ ο Παλαιολόγος και ο Καρδινάλιος Ισιδώρος στην Πελοπόννησο". Mélanges offerts à Octave et Melpo Merlier: à l'occasion du 25e anniversaire de leur arrivée en Grèce (en grego) (Instituto Francés de Atenas) 3: 45–69. Na obra, Zakythinos apóiase na correspondencia de Isidoro para concluir que fora metropolita de Monemvasia entre 1413 e 1430 aproximadamente.
- ↑ Especialmente Vitalien Laurent e Giovanni Mercati. Véxase as notas en Setton, Kenneth M. (1978). The Papacy and the Levant, 1204-1571: The Fifteenth Century (en inglés). American Philosophical Society. pp. 3–4. ISBN 9780871691279.
- ↑ Langer, Lawrence N. (2001). Historical Dictionary of Medieval Russia. Scarecrow Press. pp. 70–71. ISBN 9780810866188.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Giovanni Mercati, ed. (1926). Scritti d'Isidoro il cardinale Ruteno: e codici a lui appartenuti che si conservano nella Biblioteca apostolica vaticana. Biblioteca Apostolica Vaticana.
- Philippides, Marios; Hanak, Walter K. (2018). Cardinal Isidore (c.1390–1462): A Late Byzantine Scholar, Warlord, and Prelate. Routledge. ISBN 9781351214889.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Isidore of Kiev Arquivado 27 de marzo de 2020 en Wayback Machine. - Encyclopaedia Britannica (en inglés)
- Isidore of Kiev - Catholic Encyclopedia (en inglés)
| Control de autoridades |
|
|---|
- Nados en 1385
- Nados na periferia do Peloponeso
- Finados en 1463
- Cardeais creados por Uxío IV
- Cardeais de Grecia
- Cardeais de Rusia
- Bispos da Igrexa ortodoxa de Constantinopla
- Bispos da Igrexa católica bizantina grega
- Primados da Igrexa católica bizantina ucraína
- Bispos da Igrexa católica bizantina rusa
- Bispos ortodoxos de Grecia
- Bispos ortodoxos de Rusia
- Bispos ortodoxos de Ucraína
- Bispos ortodoxos de Polonia
- Bispos ortodoxos de Belarús
- Bispos católicos de Grecia
- Bispos católicos de Rusia
- Bispos católicos de Polonia
- Bispos católicos de Ucraína
- Bispos católicos de Belarús