Emilio Álvarez Blázquez

Emilio Álvarez Blázquez
Biografía
Nacemento	16 de abril de 1919 ; Tui, España
Morte	22 de decembro de 1988 (69 anos); Vigo, España
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Actividade
Ocupación	escritor , editor
Lingua	Lingua galega e lingua castelá
Familia
Pais	Darío Álvarez Limeses e María Blázquez Ballester
Irmáns	Xosé María Álvarez Blázquez, Darío Álvarez Blázquez e Álvaro Álvarez Blázquez
	Sinatura

Emilio Álvarez Blázquez, nado en Tui o 16 de abril de 1919 e finado en Vigo o 22 de decembro de 1988, foi un escritor e editor galego.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Fillo de Darío Álvarez Limeses e María Blázquez Ballester, irmán de Darío e Xosé María Álvarez Blázquez. Comezou o bacharelato por libre no Instituto de Pontevedra no curso 1931-32, rematando en Tui no verán de 1936. Durante a guerra civil española a súa familia foi represaliada. O 21 de abril de 1941 trasládase coa súa nai e irmáns a Vigo, e inicia por libre a carreira de Dereito na Universidade de Santiago de Compostela. En 1944 comeza a dar clases de letras no Colexio Mezquita. En 1947 empeza a traballar nos escritorios do consulado do Uruguai, e ao pouco tempo pasa a ser Chanceler. En 1960 pasou a traballar como administrativo no Colexio de Farmacéuticos.

Foi cofundador xunto cos seus irmáns Álvaro e Xosé María de Edicións Castrelos, e participou así mesmo da fundación de Galaxia, creando a colección "Salnés". Nesa época frecuenta o café Derby canda a Valentín Paz-Andrade, Xaime Isla Couto, Francisco Fernández del Riego, Plácido Castro, Urbano Lugrís ou Laxeiro.

O 4 de xaneiro de 1964 casou en Vigo con Josefina Pazos Vilas, mestra, coa que tivo dous fillos: Emilio e Cristina. En 1974 deixou as conferencias e recitais por mor dun cancro de larinxe. Finou por mor dun cancro de fígado.

Obra[editar | editar a fonte]

Os seus primeiros textos literarios coñecidos foron publicados en 1935 en Tude, revista do instituto de Tui que dirixía o profesor Xesús Ferro Couselo. Canda ao seu irmán Xosé María escribiu dúas obras: El libro del por qué (1946) e a peza teatral Los pazos altivos, estreada en Xixón en 1947. En 1947 estreouse no Teatro García Barbón de Vigo El zapato de cristal, poema dramático en tres actos e prólogo, con escenografía de Pucho Boedo.

Tamén de 1947 é Poemas de ti e de min, con dezasete poemas breves de Emilio, un volume editorial compartido con Xosé María, con dúas cubertas independentes. Foi o primeiro libro en galego da Colección Benito Soto, editada en Pontevedra. O libro, terceiro tomo da colección, foi publicado como volume III e IV.

En 1957 foi nomeado académico correspondente pola Real Academia Galega. Na década de 1960 colaborou en Faro de Vigo. En 1962 pronunciou a conferencia «Viaxe en torno á cantiga popular galega» no Centro Galego de Montevideo, presentado por Lois Tobío Fernández. En 1964 gañou o Premio de Poesía Galega de Buenos Aires cun poemario que nunca se publicou e sobre o que non existen noticias precisas. O 15 de maio de 1966 participou en Ourense na homenaxe a Celso Emilio Ferreiro antes da súa marcha a Venezuela.

Obras[editar | editar a fonte]

Poesía[editar | editar a fonte]

O tempo desancorado, 1988, Galaxia; colección Dombate.

Obras colectivas[editar | editar a fonte]

Poemas de ti e de min, 1949, con Xosé María Álvarez Blázquez.
El libro del por qué, 1945, con Xosé María Álvarez Blázquez.
Los pazos altivos, 1947. Poema dramático en tres actos e prólogo. Con Xosé María Álvarez Blázquez.
El zapato de cristal, Conto escénico en tres actos.