Arquitectura moderna estadounidense

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Hotel en Chicago de Daniel Burnham

A arquitectura moderna estadounidense foi un movemento ou estilo arquitectónico que tivo lugar nos Estados Unidos de América aproximadamente entre a última década do século XIX e a penúltima do século XX.

Terminoloxía[editar | editar a fonte]

Desambiguación[editar | editar a fonte]

O termo refírese aos edificios e arquitectos das décadas do modernism en inglés, que non tiña que ver co sentido do termo modernismo (vinculado ao Art Nouveau e o Arts and Crafts) na Península Ibérica, antes da segunda guerra mundial.

Orixe[editar | editar a fonte]

O termo modernism que dá lugar a movemento moderno e arquitectura moderna ten a súa orixe orixinaria do nome do libro de Henry-Russel Hitchock e Philip Johnson no que se identificaba, categorizaba e expoñía baixo características comúns ao modernismo por todo o mundo. Como resultado, centrouse máis nos aspectos estilísticos do modernismo. Os principios básicos do estilo internacional xuntos constitúen unha parte do movemento moderno.[1]

Diversidade de termos[editar | editar a fonte]

O movemento moderno ou estilo internacional non ten unha denominación homoxénea en todos os países e linguas. En moitos países úsase o termo «estilo internacional» que orixe na exposición organizada por Henry-Russell Hitchcock e Philip Johnson no Museum of Modern Art de Nova York en 1932 e no libro publicado por ambos O estilo internacional: arquitectura dende 1922. Un termo sinónimo é "Modern Movement", do libro Pioneers of Modern Movement from William Morris to Walter Gropius (1936), de Nikolaus Pevsner. Este último ten un significado máis amplo e incluiría, ademais do racionalismo ou estilo internacional, os movementos de vangarda das dúas primeiras décadas do século XX.

Características e etapas[editar | editar a fonte]

Baseado en novas e innovadoras tecnoloxías de construción, especialmente o uso de vidro, aceiro e formigón armado; a idea de que a forma debe seguir a función (funcionalismo); un abrazo do minimalismo; e un certo rexeitamento do ornamento.[2]

Primeiras décadas de arquitectura moderna (década de 1890–1914). O exemplo de Wright[editar | editar a fonte]

Frank Lloyd Wright foi un arquitecto estadounidense moi orixinal e independente que se negou a ser categorizado en ningún movemento arquitectónico. Do mesmo xeito que Le Corbusier e Ludwig Mies van der Rohe, non tiña formación arquitectónica formal. Entre 1887 e 1893 traballou na oficina de Chicago de Louis Sullivan, que foi pioneiro nos primeiros edificios de oficinas altos con estrutura de aceiro en Chicago, e quen declarou "a forma segue a función".[3] Wright propúxose romper todas as regras tradicionais. Foi particularmente famoso polas súas Casas das pradeiras, incluíndo a Winslow House en River Forest, Illinois (1893–94); Arthur Heurtley House (1902) e Robie House (1909); Residencias extensas e xeométricas sen decoración, con fortes liñas horizontais que parecían saír da terra, e que facían eco dos amplos espazos chairos da pradaría americana. O seu Larkin Building (1904–1906) en Buffalo, Nova York, Unity Temple (1905) en Oak Park, Illinois e Unity Temple tiña formas moi orixinais e ningunha conexión con precedentes históricos.[4]

Primeiros rañaceos[editar | editar a fonte]

A finais do século XIX comezaron a aparecer os primeiros rañaceos nos Estados Unidos. Foron unha resposta á escaseza de terreos e ao alto custo dos inmobles no centro das cidades estadounidenses de rápido crecemento, e á dispoñibilidade de novas tecnoloxías, incluíndo marcos de aceiro ignífugo e melloras no ascensor de seguridade inventado por [ [Elisha Otis]] en 1852. O primeiro "rañaceos" con armazón de aceiro, o Home Insurance Building en Chicago, tiña dez pisos. Foi deseñado por William Le Baron Jenney en 1883, e foi brevemente o edificio máis alto do mundo. Louis Sullivan construíu outra nova estrutura monumental, o Carson, Pirie, Scott and Company Building, no corazón de Chicago en 1904–06. Aínda que estes edificios foron revolucionarios nos seus marcos de aceiro e altura, a súa decoración foi tomada da Neorenacentista, Neogótica e Arquitectura das Belas Artes. O Edificio Woolworth, deseñado por Cass Gilbert, completouse en 1912, e foi o edificio máis alto do mundo ata a finalización do Edificio Chrysler en 1929. A estrutura era puramente moderna, pero o seu exterior estaba decorado con adornos neogóticos, completo de contrafortes decorativos, arcos e chapiteles, o que fixo que fose alcumada a "Catedral do Comercio".[5]

Ó redor de 1900, no período de 1895 a 1905, a arquitectura dos Estados Unidos inda non estaba perfilada, é mostrábase como unha conglomeración de estilos eclécticos, sen que tivesen relación coas ideas da nación.

Na devandita época, considerábase como arquitectura o levar á práctica modas e estilos sen relación coas técnicas de construción, fenómeno chamado eclecticismo. Pero por outro lado, tamén era unha época na que toda a industria da construción estaba experimentando transformacións revolucionarias. Aparecían novos materiais de construción, ó mesmo tempo que se desenvolvían novos métodos de transformación para os materiais antigos. Porén, a arquitectura que realmente se levaba á práctica naquel tempo, pouco ou nada, reflectía estas novas tecnoloxías construtivas e materiais.

A grande exposición de Chicago de 1893, a Columbian Exposition, foi un bo exemplo desta situación. Por unha banda, Louis Sullivan puido afirmar que esta exposición facía retrocede-la arquitectura norteamericana polo menos en 50 anos, mais, por outra banda, Daniel Burnham, o arquitecto de moda no Chicago daquel tempo, gabou a exposición, por ser, na súa opinión, un exemplo do que lles gustaría construír aos norteamericanos.

Cando insistiu a Wright para que visitase a Beaux-Arts de París, díxolle:

Frank, esa exposición, vai ter grande influencia no noso país. Por primeira vez, os norteamericanos viron as obras clásicas a grande escala.

Este novo arquitecto (Frank Lloyd Wright), acababa de abri-lo seu estudio coa encarga para a casa de William Winslow, da que Burnham diría:

Unha verdadeira casa de gentleman, dende os cimentos ata o faiado, repuxo: non, pois tamén está Louis Sullivan...e se John Root aínda vivise, non creo que pensase coma ti. Richardson, dende logo que non.

Burnham seguiu argumentando:

Frank, a exposición faríache ver que se Bem Sullivan e Richardson son certamente bos no seu estilo, talvez non conseguirá impoñerse...a arquitectura está a tomar outra dirección.

E naturalmente así foi. Non está exento de certa ironía o feito que este desastre arquitectónico de 1893 coincida coa data na que Frank Lloyd Wright abría no Chicago o seu estudio, após ter traballado durante case sete anos no de Adler e Sullivan.

Décadas de 1920 a 1940[editar | editar a fonte]

Wright, Schlinder e Neutra[editar | editar a fonte]

Durante as décadas de 1920 e 1930, Frank Lloyd Wright negouse decididamente a asociarse con calquera movemento arquitectónico. Consideraba que a súa arquitectura era totalmente única e propia. Entre 1916 e 1922, rompeu co seu anterior estilo de casa das pradeiras e traballou en casas decoradas con bloques de cemento texturizados con reminiscencias da antiga civilización maia. Experimentou durante un tempo con vivendas modulares producidas en serie. Identificou a súa arquitectura como "Usonian", unha combinación de USA, "utópica" e "orde social orgánica". O seu negocio viuse gravemente afectado polo comezo da Gran Depresión que comezou en 1929; tiña menos clientes ricos que querían experimentar. Entre 1928 e 1935, só construíu dous edificios: un hotel preto de Chandler, Arizona, e a máis famosa de todas as súas residencias, Fallingwater (1934–37), unha casa de vacacións en Pensilvania para Edgar J. . Kaufman que une á perfección arquitectura e natureza.[6]

O arquitecto austríaco Rudolph Schindler deseñou o que se podería chamar a primeira casa de estilo moderno en 1922, a casa Schindler. Schindler tamén contribuíu ao movemento moderno estadounidense co seu deseño para a Lovell Beach House en Newport Beach. O arquitecto austríaco Richard Neutra trasladouse aos Estados Unidos en 1923, traballou por pouco tempo con Frank Lloyd Wright, tamén se converteu rapidamente nunha forza da arquitectura estadounidense a través do seu deseño modernista para o mesmo cliente, a Lovell Health House nos Ánxeles. A obra arquitectónica máis notable de Neutra foi a Kaufmann Desert House en 1946, e deseñou centos de proxectos máis.[7]

Na década de 1930, fuxindo dos nazis tras o peche da Bauhaus chegaron aos Estados Unidos arquitectos e artistas como Mies van der Rohe, László Moholy-Nagy, e outros que fundaron a New Bauhaus de Chicago[8] e impartiron clases en diversos centros universitarios como o Black Mountain College.

Da posguerra nos anos 40 á década de 1980[editar | editar a fonte]

O Estilo Internacional da arquitectura aparecera en Europa, particularmente no movemento Bauhaus, a finais da década de 1920. En 1932 foi recoñecido e recibiu un nome nunha exposición no Museum of Modern Art da cidade de Nova York organizada polo arquitecto Philip Johnson e o crítico de arquitectura Henry-Russell Hitchcock, entre 1937 e 1937. Porén, eses arquitectos e artistas europeos foron abandonando, especialmente no caso de Mies Van der Rohe, a idea primixenia de mesturar artesanía, arquitectura e arte, para impulsar unha estandarización de vidro, formigón armado e perfís metálicos e unha profusión de rañaceos cada vez maiores.

Walter Gropius, Marcel Breuer, Mies van der Rohe[editar | editar a fonte]

Walter Gropius, o fundador da Bauhaus, trasladouse a Inglaterra en 1934 e alí pasou tres anos antes de ser invitado aos Estados Unidos por Walter Hudnut da Harvard Graduate School of Design; Gropius converteuse no xefe da facultade de arquitectura. Marcel Breuer, que traballara con el na Bauhaus, uniuse a el e abriu unha oficina en Cambridge. A fama de Gropius e Breuer atraeu a moitos estudantes, que se converteron en arquitectos famosos, incluíndo Ieoh Ming Pei e Philip Johnson. Non recibiron un encargo importante ata 1941, cando deseñaron vivendas para traballadores en Kensington, Pensilvania, preto de Pittsburgh. En 1945 Gropius e Breuer asociaronse cun grupo de arquitectos máis novos baixo o nome de TAC (The Architects Collaborative). Os seus traballos notables incluíron o edificio da Harvard Graduate School of Design, a Embaixada dos Estados Unidos en Atenas (1956–57) e a sede de Pan American Airways en Nova York (1958–63).[9]

Mies van der Rohe describiu a súa arquitectura co famoso dito "Menos é máis"; o lema xa fora dito por Quiron de Esparta, lmoito despois por un poema de Robert Browning e despois por Peter Behrens[10]. Como director da escola de arquitectura do que hoxe se chama Illinois Institute of Technology de 1939 a 1956, Mies (como se lle coñecía comunmente) converteu a Chicago na cidade líder do movemento moderno estadounidense na posguerra. Construíu novos edificios para o Instituto en estilo modernista, dous edificios de apartamentos altos en Lakeshore Drive (1948–51), que se converteron en modelos para rañaceos en todo o país. Outras obras importantes incluíron a Farnsworth House en Plano, Illinois (1945–1951), unha simple caixa de vidro horizontal que tivo unha enorme influencia na arquitectura residencial estadounidense. O Centro de Convencións de Chicago (1952–54) e o Crown Hall do Instituto Tecnolóxico de Illinois (1950–56), e o Edificio Seagram na cidade de Nova York (1954–58) tamén establecen un novo estándar. pola pureza e elegancia. A base de alicerces de granito, as paredes lisas de vidro e aceiro recibiron un toque de cor mediante o uso de vigas en I de ton bronce na estrutura. Regresou a Alemaña en 1962–68 para construír a nova Nationalgallerie en Berlín. Entre os seus estudantes e seguidores figuraban Philip Johnson e Eero Saarinen, cuxo traballo estivo substancialmente influenciado polas súas ideas.[11]

Richard Neutra e Charles e Ray Eames[editar | editar a fonte]

Algúns arquitectos residenciais influentes no novo estilo nos Estados Unidos iforon Richard Neutra e a Charles e Ray Eames. A obra máis célebre dos Eames foi Eames House en Pacific Palisades, California, (1949) Charles Eames en colaboración con Eero Saarinen compuxo dúas estruturas, unha residencia de arquitectos e o seu estudo, unidos en forma de L. A casa, influenciada pola arquitectura xaponesa, está feita de paneis translúcidos e transparentes organizados en volumes sinxelos, empregando moitas veces materiais naturais, apoiados sobre unha armazón de aceiro. O marco da casa foi montado en dezaseis horas por cinco obreiros. Iluminou os seus edificios con paneis de cores puras.[12]

Richard Neutra continuou construíndo casas influentes nos Ánxeles, usando o tema da caixa simple. Moitas destas casas borraron a liña de distinción entre espazos interiores e exteriores con paredes de vidro.[13] A súa Constance Perkins House en Pasadena, California (1962) foi un novo exame da modesta vivenda unifamiliar. Foi construído con material económico -madeira, xeso e vidro- e completouse cun custo de pouco menos de 18.000 dólares. Neutra escalou a casa ás dimensións físicas da súa dona, unha muller pequena. Presenta unha piscina reflectora que serpentea por debaixo das paredes de vidro da casa. Outro dos edificios máis singulares de Neutra foi Shepherd's Grove en Garden Grove, California.

Skidmore, Owings e Merrill e Wallace K. Harrison[editar | editar a fonte]

Moitos dos notables edificios modernos dos anos da posguerra foron producidos por dúas mega-axencias de arquitectura, que reuniron a grandes equipos de deseñadores para proxectos moi complexos. A firma de Skidmore, Owings & Merrill foi fundada en Chicago en 1936 por Louis Skidmore e Nathaniel Owings, e uniuse en 1939 polo enxeñeiro John Merrill, pronto pasou co nome de SOM. O seu primeiro gran proxecto foi o Oak Ridge National Laboratory en Oak Ridge, Tennessee, a xigantesca instalación gobernamental que produciu plutonio para as primeiras armas nucleares. En 1964 a firma tiña dezaoito "socios-propietarios", 54 "participantes asociados" e 750 arquitectos, técnicos, deseñadores, decoradores e paisaxistas. O seu estilo inspirouse en gran parte no traballo de Ludwig Mies van der Rohe, e os seus edificios pronto tiveron un gran lugar no horizonte de Nova York, incluíndo a Manhattan House (1950-51), Lever House (1951–52) e o Manufacturers Trust Company Building (1954). Os edificios posteriores da firma inclúen a Biblioteca Beinecke na Universidade de Yale (1963), a Torre Willis, anteriormente Sears Tower en Chicago (1973) e o One World Trade Center en Nova York (2013), que substituíu o edificio destruído no ataque terrorista do 11 de setembro de 2001.[14]

Wallace Harrison xogou un papel importante na historia da arquitectura moderna de Nova York; como asesor de arquitectura da Familia Rockefeller, axudou a deseñar o Rockefeller Center, o principal proxecto arquitectónico Art Déco da década de 1930. Foi arquitecto supervisor para a Feira Mundial de Nova York de 1939 e, co seu compañeiro Max Abramowitz, foi o construtor e arquitecto xefe da sede das Nacións Unidas; Harrison dirixiu un comité de arquitectos internacionais, que incluía a Oscar Niemeyer (que produciu o plan orixinal aprobado polo comité) e Le Corbusier. Outros edificios emblemáticos de Nova York deseñados por Harrison e a súa empresa incluíron o Metropolitan Opera House, o plan director do Lincoln Center e o Aeroporto Internacional John F. Kennedy .[9]

Derradeiras obras de Wright[editar | editar a fonte]

Frank Lloyd Wright tiña oitenta anos en 1947; estivera presente nos comezos da arquitectura moderna norteamericana, e aínda que se negou a aceptar que pertencese a ningún movemento, continuou tendo un papel protagonista case até o final. Un dos seus últimos proxectos máis orixinais foi o campus do Florida Southern College en Lakeland, Florida, iniciado en 1941 e rematado en 1943. Deseñou nove novos edificios nun estilo que describiu como "O Neno do Sol". Escribiu que quería que o campus "crecera do chan e na luz, un fillo do sol".

Completou varios proxectos notables na década de 1940, incluíndo a Sede de Johnson Wax e a Torre de Bartlesville en Oklahoma (1956). O edificio é insólito que se apoie no seu núcleo central de catro pozos de ascensor; o resto do edificio está en saínte a ese núcleo, como as pólas dunha árbore. Wright planeou orixinalmente a estrutura dun edificio de apartamentos na cidade de Nova York. Ese proxecto fora cancelado por mor da Gran Depresión, e adaptou o deseño para unha empresa de equipos e oleodutos en Oklahoma. Escribiu que na cidade de Nova York o seu edificio perderíase nun bosque de edificios altos, pero que en Oklahoma quedou só. O deseño é asimétrico; cada lado é diferente. De xeito particular e dun xeito máis local, outros arquitectos menores contribuíron a perfilar as vilas e cidades segundo o estilo internacional (véxase Fred Bassetti en Seattle, por exemplo).

En 1943 o coleccionista de arte Solomon R. Guggenheim encargoulle a Wright o deseño dun museo para a súa colección de arte moderna. A súa formulación era totalmente orixinal; un edificio en forma de cunca cunha rampla en espiral no seu interior que levou aos visitantes do museo a facer un percorrido ascendente pola arte do século XX. Os traballos comezaron en 1946 pero non se remataron até 1959, ano no que morreu.[15] (Véxase o artigo Museo Guggenheim de Nova York).

Outros arquitectos destacados[editar | editar a fonte]

Este artigo tan só é un bosquexo
 Este artigo sobre arquitectura é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
 Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Hitchcock, Henry Russell; Johnson, Philip (1997-02). The International Style (en inglés). W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-31518-9. 
  2. ↑ "Modernism in Architecture ; Arquitectura moderna". estudiodream.com (en castelán). Consultado o 2022-06-06. 
  3. ↑ Tietz. 1999, p. 16.
  4. ↑ Bony 2012, pp. 62–63.
  5. ↑ Buchard & Bush-Brown 1966.
  6. ↑ Bony 2012, p. 99.
  7. ↑ Ho, Vivien (21 de outubro de 2020) /2020/oct/21/kaufmann-desert-house-slim-aarons-sale Marabilla arquitectónica modernista feita famosa por Slim Aarons á venda por 25 millóns de dólares. Consultado o 23 de outubro de 2020
  8. ↑ "Todo lo que sabemos de la Nueva Bauhaus". Arquitectura y Diseño (en castelán). 2022-01-30. Consultado o 2022-06-06. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Bony 2012.
  10. ↑ "Menos es más, la frase que determinó la estética de la arquitectura contemporánea que Mies van der R...". noticias.arq.com.mx. Consultado o 2022-06-06. 
  11. ↑ Bony 2012, p. 129.
  12. ↑ Bony 2012, p. 135.
  13. ↑ [1] Arquivado 21 de xullo de 2011 en Wayback Machine.
  14. ↑ Bony 2012, pp. 132–33.
  15. ↑ Bony 2012, p. 128.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Bony, Anne (2012). L'Architecture Moderne. Larousse. ISBN 978-2-03-587641-6.
  • Burchard, John; Bush-Brown, Albert (1966). The Architecture of America- A Social and Cultural History. Atlantic, Little and Brown.
  • Morgenthaler, Hans Rudolf, (2015) The Meaning of Modern Architecture: Its Inner Necessity and an Empathetic Reading, Ashgate Publishing, Ltd., 2015, ISBN 1472453018.
  • Taschen, Aurelia and Balthazar (2016). L'Architecture Moderne de A à Z. Bibliotheca Universalis. ISBN 978-3-8365-5630-9.
  • Tietz, Jürgen (1999). The Story of Architecture of the 20th century. Konemann. ISBN 3-8290-2045-7

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Arquitectura_moderna_estadounidense&oldid=6668984»