Gran Premio de Italia de 1952

Gran Premio de Italia de 1952
Detalles da carreira
	Carreira 8 de 8 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1952.
	; Trazado do circuíto de Monza.
Data	7 de setembro 1952
Nome oficial	XXIII Gran Premio d'Italia
Localización	Circuíto de Monza, Monza,Italia
Percorrido	Percorrido permanente de carreira ; 6´300 km
Distancia	80 voltas, 504´00 km
Clima	Solleiro
Pole position
Tempo	2:05.7
Volta rápida
Tempo	2:06.1 na volta 56-57-60
Podio

O Gran Premio de Italia de 1952 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Dúas, celebrada o 7 de setembro de 1952 no circuíto de Monza. Foi a oitava carreira da tempada de Fórmula Un de 1952 que se disputou baixo as regras da Fórmula Dúas en 1952 e 1953, en lugar da normativa da Fórmula Un usada normalmente.

Informe[editar | editar a fonte]

A carreira final do Campionato do Mundo non foi un grande enfrontamento, xa que a superioridade de Ferrari resolvera o campionato no Gran Premio de Alemaña en agosto. Os equipos italianos, con todo, fixeron un grande esforzo, e Ferrari correu con cinco coches de fábrica o do Campión do Mundo Alberto Ascari, Giuseppe Farina, Gigi Villoresi, Piero Taruffi e André Simon. Maserati correu con tres coches de fábrica, o de Felice Bonetto, Froilán González e Franco Rol e había tres equipos de semi fábrica tamén. Gordini tiña tres coches o de Jean Behra, Maurice Trintignant e Robert Manzon, mentres que Connaught tiña un equipo de tres coches con Stirling Moss, Dennis Poore e Kenneth McAlpine pilotando e HWM tiña tres coches para Lance Macklin, Peter Collins e Mirada Tony. Os organizadores decidiron que só 24 dos 35 equipos debían ser autorizados a comezar, as vítimas máis notables desta norma foron Hans Stuck pai nun Ferrari Ecurie Espadon, os tres HWM, os vellos Maserati de Enrico Platé e a maioría dos privados. Elie Bayol foi impresionantemente rápido no único Osca. Na cualificación Ascari foi máis rápido que Villoresi e Farina que Trintignant o único coche non Ferrari na primeira fila. González encabezou a fila dúas, con Taruffi, Manzon e Simon, e na terceira fila xunto con Moss estaban Bayol, Behra e Mike Hawthorn no seu Cooper - Bristol. Ao comezo González tomou a iniciativa no seu Maserati con Ascari e Villoresi perseguindoo. Detrás deles estaba Bonetto, con todo un grupo de pilotos que intentaban pasar. A batalla na fronte decidiuse cando González fixo unha parada lenta, que permitiu a Ascari e Villoresi tomar a cabeza. O piloto arxentino logrou alcanzar e adiantar a Villoresi, pero Ascari sacou un minuto de vantaxe na meta. Farina terminou cuarto logo da retirada de Bonetto. Ferrari seguia sendo a forza dominante, pero Maserati era a estrela emerxente.^[1]

Clasificación[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Tempo	Diferenza
1	12	Alberto Ascari	Ferrari	2:05.7	—
2	16	Luigi Villoresi	Ferrari	2:06.6	+0.9
3	10	Nino Farina	Ferrari	2:07.0	+1.3
4	4	Maurice Trintignant	Gordini	2:07.2	+1.5
5	26	José Froilán González	Maserati	2:07.6	+1.9
6	14	Piero Taruffi	Ferrari	2:07.8	+2.1
7	2	Robert Manzon	Gordini	2:08.2	+2.5
8	8	André Simon	Ferrari	2:09.1	+3.4
9	32	Stirling Moss	Connaught-Lea-Francis	2:09.8	+4.1
10	34	Élie Bayol	Osca	2:10.6	+4.9
11	6	Jean Behra	Gordini	2:10.8	+5.1
12	42	Mike Hawthorn	Cooper-Bristol	2:11.2	+5.5
13	22	Felice Bonetto	Maserati	2:11.6	+5.9
14	18	Rudi Fischer	Ferrari	2:11.8	+6.1
15	40	Ken Wharton	Cooper-Bristol	2:12.2	+6.5
16	24	Franco Rol	Maserati	2:12.7	+7.0
17	62	Louis Rosier	Ferrari	2:12.7	+7.0
18	48	Chico Landi	Maserati	2:13.0	+7.3
19	30	Dennis Poore	Connaught-Lea-Francis	2:14.0	+8.3
20	36	Eric Brandon	Cooper-Bristol	2:14.0	+8.3
21	38	Alan Brown	Cooper-Bristol	2:15.0	+9.3
22	28	Kenneth McAlpine	Connaught-Lea-Francis	2:15.1	+9.4
23	50	Eitel Cantoni	Maserati	2:15.9	+10.2
24	46	Gino Bianco	Maserati	2:17.1	+11.4
25	70	Charles de Tornaco	Ferrari	Sen tempo	—
26	58	Alberto Crespo	Maserati	Sen tempo	—
27	60	Toulo de Graffenried	Maserati	Sen tempo	—
28	54	Peter Collins	HWM-Alta	Sen tempo	—
29	68	Peter Whitehead	Ferrari	Sen tempo	—
30	56	Tony Gaze	HWM-Alta	Sen tempo	—
31	64	Bill Aston	Aston Butterworth	Sen tempo	—
32	52	Lance Macklin	HWM-Alta	Sen tempo	—
33	20	Hans Stuck	Ferrari	Sen tempo	—
34	44	Piero Dusio	Cisitalia-BPM	Sen tempo	—
35	66	Johnny Claes	Simca-Gordini-Gordini	Sen tempo	—
Fonte:^[2]

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	12	Alberto Ascari	Ferrari	80	2:50:45.6	1	8´5
2	26	José Froilán González	Maserati	80	+1:01.8	5	6´5
3	16	Luigi Villoresi	Ferrari	80	+2:04.2	2	4
4	10	Nino Farina	Ferrari	80	+2:11.4	3	3
5	22	Felice Bonetto	Maserati	79	+1 volta	13	2
6	8	André Simon	Ferrari	79	+1 volta	8
7	14	Piero Taruffi	Ferrari	77	+3 voltas	6
8	48	Chico Landi	Maserati	76	+4 voltas	18
9	40	Ken Wharton	Cooper-Bristol	76	+4 voltas	15
10	62	Louis Rosier	Ferrari	75	+5 voltas	17
11	50	Eitel Cantoni	Maserati	75	+5 voltas	23
12	30	Dennis Poore	Connaught-Lea-Francis	74	+6 voltas	19
13	36	Eric Brandon	Cooper-Bristol	73	+7 voltas	20
14	2	Robert Manzon	Gordini	71	+9 voltas	7
15	38	Alan Brown	Cooper-Bristol	68	+12 voltas	12
Ret	32	Stirling Moss	Connaught-Lea-Francis	60	Suspensión	9
Ret	46	Gino Bianco	Maserati	46	Motor	25
Ret	6	Jean Behra	Gordini	42	Motor	11
Ret	42	Mike Hawthorn	Cooper-Bristol	38	Non clasificado	12
Ret	24	Franco Rol	Maserati	24	Motor	16
Ret	4	Maurice Trintignant	Gordini	5	Motor	4
Ret	28	Kenneth McAlpine	Connaught-Lea-Francis	4	Suspensión	22
Ret	18	Rudi Fischer	Ferrari	3	Motor	16
Ret	34	Élie Bayol	Osca	0	Caixa de cambios	10
NSC	70	Charles de Tornaco	Ferrari		Non se cualificou	—
NSC	58	Alberto Crespo	Maserati		Non se cualificou	—
NSC	60	Toulo de Graffenried	Maserati		Non se cualificou	—
NSC	54	Peter Collins	HWM-Alta		Non se cualificou	—
NSC	68	Peter Whitehead	Ferrari		Non se cualificou	—
NSC	56	Tony Gaze	HWM-Alta		Non se cualificou	—
NSC	64	Bill Aston	Aston Butterworth		Non se cualificou	—
NSC	52	Lance Macklin	HWM-Alta		Non se cualificou	—
NSC	20	Hans Stuck	Ferrari		Non se cualificou	—
NSC	44	Piero Dusio	Cisitalia-BPM		Non se cualificou	—
NSC	66	Johnny Claes	Simca-Gordini-Gordini		Non se cualificou	—
Fonte:^[3]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

Pos	Piloto	Puntos
1	Alberto Ascari	36 (53.5)
2	Nino Farina	24 (27)
3	Piero Taruffi	22
4	Rudi Fischer	10
5	Mike Hawthorn	10

Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os catro mellores resultados contan para o campionato. Os números sen paréntese son puntos do campionato, os números entre paréntese son a puntuación total obtida.

Notas[editar | editar a fonte]

↑ "Italian GP, 1952 Race Report - GP Encyclopedia - F1 History on GrandPrix.com". GrandPrix.com. GrandPrix.com. Consultado o 2012-07-10.
↑ "1952 Italian Grand Prix - Qualifying and Race Results". F1Pulse.com. F1 Pulse. Consultado o 2012-07-10.
↑ "Formula 1 - The Official F1 Website". Formula1.com. Formula 1. Consultado o 2012-07-10.

Ascari e González igualaron o tempo rápido por volta, e compartiron o punto do campionato do mundo.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Carreira anterior: Gran Premio de Holanda de 1952	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1952	Carreira seguinte: Gran Premio da Arxentina de 1953
Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1951	Gran Premio de Italia	Carreira seguinte: Gran Premio de Italia de 1953

[Report-1] "Italian GP, 1952 Race Report - GP Encyclopedia - F1 History on GrandPrix.com". GrandPrix.com. GrandPrix.com. Consultado o 2012-07-10.

[Qualifying-2] "1952 Italian Grand Prix - Qualifying and Race Results". F1Pulse.com. F1 Pulse. Consultado o 2012-07-10.

[3] "Formula 1 - The Official F1 Website". Formula1.com. Formula 1. Consultado o 2012-07-10.

[1]

[2]

[3]