Troiano de Neptuno

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Troianos de Neptuno cos plutinos como referencia.
      Troianos de Neptuno (selección)
  • 2001 QR322
  • 2005 TN53
  • 2007 VL305 		      Plutinos
  • Plutón
  • Orcus
  • Ixion

Os troianos de Neptuno son corpos que obitan arredor do Sol preto dos puntos de Lagrange estables de Neptuno. Teñen polo tanto aproximadamente o mesmo período orbital que este planeta e seguen o mesmo camiño orbital. Coñécense doce troianos de Neptuno, dos que nove orbitan preto do punto de Lagrange L4 60° adiante de Neptuno[1] e tres na rexión L5, 60° detrás do planeta.[1] Os troianos de Neptuno reciben este nome por analoxía cos troianos de Xúpiter.

O descubrimento de 2005 TN53, que ten unha grande inclinación (>25°) na súa órbita foi significativo, pois suxeriu a existencia dunha nube "grosa" de troianos[2] (os troianos de Xúpiter teñen inclinacións superiores a 40°[3]), que indica unha captura en lugar dunha formación in situ ou por colisión.[2] Sospéitase que os maiores (raio ≈ 100 km) troianos de Neptuno poden superar en número aos de Xúpiter nunha orde de magnitude.[4][5]

En 2010 anunciouse o descubrimento do primeiro troiano L5 de Neptuno coñecido, 2008 LC18.[6] Esta rexión de Neptuno é difícil de observar porque coincide coa liña de visión do centro da Vía Láctea, área con gran poboación de estrelas.

Puido ser posible para a New Horizons investigar 2011 HM102, mais non tiña suficiente largura de banda e deuse preferencia aos preparativos para sobrevoar Plutón.[7][8]

Descubrimento e exploración[editar | editar a fonte]

En 2001 descubriuse 2001 QR322, preto da rexión L4 de Neptuno, e con el a quinta área de poboación estable de corpos menores do Sistema Solar.[9] O descubrimento do troiano de grande inclinación 2005 TN53 en 2005 evidenciou que os troianos de Neptuno poboan nubes grosas, feito que restrinxiu as súas posibles orixes.

O 12 de agosto de 2010 anunciouse o descubrimento do primeiro troiano L5, 2008 LC18.[6] Foi descuberto por un estudo intenso que analizou rexións nas que a luz das estrelas próximas ao centro da galaxia se escurecía por nubes de po.[10] Isto suxier que os troianos L5 grandes son tan comúns como os troianos L4 grandes, o que restrinxiu máis os modelos sobre as orixes.

Tratouse de que a sonda New Horizons investigase os troianos da rexión L5 en 2014, cando atravesou esta rexión do espazo camiño de Plutón.[5] Algunhas das áreas onde a luz é escurecida por nubes de po están na traxectoria de New Horizons, permitindo a detección de obxectos que a sonda podería arquivar.[10] 2011 HM102 era suficientemente brillante para que a New Horizons o observase a finais de 2013 a unha distancia de 1.2 UA.[11] Porén, a sonda poderían non ter largo de banda abondo, polo que se decidiu dar preferencia á preparación do do voo de recoñecemento de Plutón.[7][8]

Dinámica e orixe[editar | editar a fonte]

Animación que amosa o camiño de seis dos troianos de Neptuno.

As órbitas dos troianos de Neptuno son moi estables. Neptuno puido reter posiblemente ata o 50% da poboación orixinal trala migración.[2] A rexión L5 alberga troianos tan estables como a rexión L4.[12]

A inesperada grande inclinación dos troianos é clave para entender a orixe e evolución da poboación.[12] Esta inclinación indica capturas conxeladas ou variacións deste proceso,[2][10] ou ben unha migración lenta e suave,[10] en lugar de colisións ou formación in situ, como orixe dos troianos de Neptuno.[2]

Aínda que Neptuno non pode capturar eficientemente troianos mesmo por períodos curtos,[2] espérase que ocorra a captura de centauros. Unha simulación concluíu que o 2.8% dos centauros na poboación dispersa a 34 UA sería coorbital con Neptuno. Destes, o 54% terían órbitas de ferradura, o 10% serían cuasi-satélites e o 36% serían troianos.[13]

Cores[editar | editar a fonte]

Os primeiros catro troianos descubertos teñen cores semellantes,[2] son moderadamente vermellos, máis que os obxectos do cinto de Kuiper, máis non tanto coma os cubewanos.[2]

Os troianos de Neptuno son demasiado borrosos para observalos espectroscopicamente de xeito seguro coa tecnoloxía actual, o que quere dicir que hai unha gran variedade de composicións da superficie compatibles coas cores observadas.[2]

Membros[editar | editar a fonte]

O número de obxectos de grande inclinación nunha mostraxe tan pequena, que é coñecida por observación de correntes de polarización,[2] implica que os troianos con grande inclinación poden superar significativamente os troianos de inclinacións baixas.[12] A razón entre os troianos de grande e de baixa inclinación estímase en 4:1.[2]

En abirl de 2015 coñecíanse trece troianos de Neptuno, dos que nove orbitan preto do punto L4 60° diante de Neptuno,[1] tres preto de L5 60° detrás de Neptuno e un no punto oposto de Neptuno (L3), mais cambia frecuentemente de localización relativa a Neptuno cara a L4 e L5.[1] A listaxe seguinte está construída a partir da lista establecida polo Minor Planet Center da IAU [1] e cos diámetros do artigo de Sheppard e Trujillo sobre 2008 LC18,[10] se non se indica outra fonte.

Designación provisional Punto de Lagrange Perihelio
(UA) 		Afelio
(UA) 		Inclinación
(°) 		Magnitude absoluta Diámetro
(km) 		Ano de
identificación 		Notas
2001 QR322 L4 29.404 31.011 1.3 8.2 ~140 2001 Primeiro troiano de Neptuno descuberto
2004 UP10 L4 29.318 30.942 1.4 8.8 ~100 2004
2005 TN53 L4 28.092 32.162 25.0 9.0 ~80 2005 Primeiro troiano con grande inclinación descuberto[2]
2005 TO74 L4 28.469 31.771 5.3 8.5 ~100 2005
2006 RJ103 L4 29.077 31.014 8.2 7.5 ~180 2006
2007 VL305 L4 28.130 32.028 28.1 8.0 ~160 2007
2008 LC18 L5 27.365 32.479 27.6 8.4 ~100 2008 Primeiro troiano L5 descuberto[10]
2004 KV18 L5 24.553 35.851 13.6 8.9 56[14] 2011
2011 HM102 L5 27.662 32.455 29.4 8.1 90–180[11] 2012
2010 EN65 L3 21.109 40.613 19.2 6.9 ~200
2012 UV177 L4 27.806 32.259 20.8 9.2 ~80[15]
2014 QO441 L4 26.961 33.215 18.8 8.2 ~130[15]
2014 QP441 L4 28.022 32.110 19.4 9.1 ~90[15]

No momento da súa descuberta creuse que 2005 TN74[16] e (309239) 2007 RW10[17] eran troianos de Neptuno, mais observacións posteriores descartárono. Pénsase que 2005 TN74 é un obxecto transneptuniano resoante 3:5 con Neptuno.[18] (309239) 2007 RW10 segue un percorrido de case-satélite arredor de Neptuno.[19]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 "List Of Neptune Trojans". Minor Planet Center. Consultado o 2012-08-09. 
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 Sheppard, Scott S.; Trujillo, Chadwick A. (xuño de 2006). "A Thick Cloud of Neptune Trojans and Their Colors" (PDF). Science 313 (578): 511–514. Bibcode:2006Sci...313..511S. PMID 16778021. doi:10.1126/science.1127173. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 16 de xullo de 2010. Consultado o 26 de febreiro de 2008. 
  3. ↑ Jewitt, David C.; Trujillo, Chadwick A.; Luu, Jane X. (2000). "Population and size distribution of small Jovian Trojan asteroids". The Astronomical xornal 120 (2): 1140–7. Bibcode:2000AJ....120.1140J. arXiv:astro-ph/0004117. doi:10.1086/301453. 
  4. ↑ E. I. Chiang and Y. Lithwick Neptune Trojans as a Testbed for Planet Formatoion, The Astrophysical Xornal, 628, pp. 520–532 Preprint
  5. ↑ 5,0 5,1 Powell, David (30 de xaneiro de 2007). "Neptune May Have Thousands of Escorts". Space.com. Consultado o 8 de marzo de 2007. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Sheppard, Scott S. (12 de agosto de 2010). "Trojan Asteroid Found in Neptune's Trailing Gravitational Stability Zone". Carnegie Institution of Washington. Arquivado dende o orixinal o 15 de agosto de 2010. Consultado o 28 de decembro de 2007. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Stern, Alan (1 de maio de 2006). "Where Is the Centaur Rocket?". The PI's Perspective. Johns Hopkins APL. Arquivado dende o orixinal o 09 de marzo de 2011. Consultado o 11 de xuño de 2006. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Parker, Alex (30 de abril de 2013). "2011 HM102: A new companion for Neptune". The Planetary Society. Consultado o 7 de outubro de 2014. 
  9. ↑ Tralo cinto de asteroides, os troiano de Xúpiter, os obxectos transneptunianos e os troianos de Marte.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Sheppard, Scott S.; Trujillo, Chadwick A. (2010-08-12). "Detection of a Trailing (L5) Neptune Trojan". Science (AAAS) 329 (5997): 1304. Bibcode:2010Sci...329.1304S. PMID 20705814. doi:10.1126/science.1189666. Consultado o 13 de agosto de 2010. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Parker, Alex (9 de outubro de 2012). "Citizen "Ice Hunters" help find a Neptune Trojan target for New Horizons". Planetary Society blogs. The Planetary Society. Consultado o 9 de outubro de 2012. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Horner, J., Lykawka, P. S., Bannister, M. T., & Francis, P. 2008 LC18: a potentially unstable Neptune Trojan Accepted to appear in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society
  13. ↑ Alexandersen, M.; Gladman, B.; Greenstreet, S.; Kavelaars, J. J.; Petit, J. -M.; Gwyn, S. (2013). "A Uranian Trojan and the Frequency of Temporary Giant-Planet Co-Orbitals". Science 341 (6149). pp. 994–997. PMID 23990557. arXiv:1303.5774. doi:10.1126/science.1238072. 
  14. ↑ "The Tracking News". Arquivado dende o orixinal o 31 de marzo de 2016. Consultado o 21 de novembro de 2015. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 "Absolute magnitude converter". Arquivado dende o orixinal o 23 de xullo de 2011. Consultado o 21 de novembro de 2015. 
  16. ↑ MPEC 2005-U97 : 2005 TN74, 2005 TO74 Minor Planet Center
  17. ↑ "Distant EKOs, 55". Consultado o 24 de xullo de 2012. 
  18. ↑ "Orbit Fit and Astrometric record for 05TN74". Arquivado dende o orixinal o 29 de abril de 2018. Consultado o 21 de novembro de 2015. 
  19. ↑ de la Fuente, Marcos (2012). "(309239) 2007 RW10: a large temporary quasi-satellite of Neptune". Astronomy and Astrophysics Letters 545. pp. L9. Bibcode:2012A&A...545L...9D. arXiv:1209.1577. doi:10.1051/0004-6361/201219931. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Troiano_de_Neptuno&oldid=6638683»