Sitta carolinensis

Sitta carolinensis
Macho.
Estado de conservación
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Aves Orde: Passeriformes Familia: Sittidae Xénero: Sitta Especie: S. carolinensis
Nome binomial
Sitta carolinensis Latham, 1790
Distribución aproximada ao longo do ano. Distribución aproximada ao longo do ano.
Subespecies
9 subespecies, véxase o texto

Sitta carolinensis é unha especie de ave paseriforme da familia Sittidae que vive en América do Norte. É unha ave de tamaño medio que mide 15,5 cm de lonxitude. A coloración varía un pouco ao longo da súa área de distribución, pero as partes superiores son de cor gris clara azulada: o macho ten negro o píleo e a caluga, mentres que a femia ten o píleo de cor gris escura. As partes inferiores son brancas con tons avermellados no abdome. É unha ave ruidosa: ten unha voz nasal, e con frecuencia emiten renxidos ou diversas vocalizacións en ocasións compostas por repeticións invariantes de pequenos asubíos. En verán é unha ave insectívora: consome exclusivamente artrópodos, pero en inverno a súa dieta componse principalmente de sementes. Instala os seus niños en buratos naturais das árbores. A posta ten de cinco a nove ovos e a femia os incuba dúas semanas mentres é alimentada polo macho. A parella alimenta as crías ata que abandonan o niño, aínda que poden seguir alimentándoas poucas semanas máis.

Vive en gran parte de América do Norte, excepto nas zonas máis frías e áridas. Encóntrase principalmente en altitudes baixas, nos bosques caducifolios ou mixtos. Xeralmente distínguense de sete a nove subespecies, cuxas distribucións, vocalizacións e coloracións son lixeiramente distintas. Filoxeneticamente, foi relacionado con Sitta leucopsis e Sitta przewalskii, dúas especies do sur de Asia, pero logo descubriuse que está máis relacionado con Sitta magna do sueste asiático. A especie ten unha distribución moi ampla e a súa poboación vai en aumento; a Unión Internacional para a Conservación da Natureza catalógaa como en situación «menos preocupante».

Descrición

Macho adulto de S. c. carolinensis en Ontario

Femia (distínguese polo píleo gris)

A parte superior da cabeza (píleo) é negra, así como a parte superior do pescozo e as costas para formar un colar parcial. A coloración do resto das partes superiores varía un pouco entre as subespecies, pero o dorso e as ás son de cor azul agrisada, de clara a escura. A beira das plumas contrasta máis ou menos co resto das partes superiores; as plumas de voo son anegradas e beireadas de gris e as coberteiras maiores teñen unhas pequenas franxas claras na á. As plumas externas da cola son de cor negra, pero as tres máis externas son atravesadas por unha banda branca diagonal no seu extremo. As plumas interiores da cola son do mesmo gris que a parte posterior. En xeral, as partes inferiores son brancas. A cara, o peito e o abdome son completamente brancos, pero o abdome é avermellado. O pico é longo e recto, ou lixeiramente curvo cara á parte superior, e de cor gris escura ou negra, coa base da mandíbula inferior máis clara e o bordo da mandíbula branquecha. O iris é de cor marrón escura. As garras e os pés son de cor marrón escura ou gris-marrón escura.

O píleo e a parte superior do dorso do macho adulto son negros e con tons azuis verdosos claros. Cando a plumaxe está desgastada, as plumas de voo están lixeiramente tinguidas de marrón e as partes inferiores teñen coloración marrón opaca, con tons grises. A femia adulta aseméllase a un macho adulto, mais o seu píleo é gris escuro e a franxa negra da parte superior das costasa adoita ser menos ancha. As partes superiores son un pouco máis opacas e as inferiores menos brancas. O macho xove é similar ao adulto, pero o píleo é máis opaco e sen brillo, as partes superiores son máis claras e o dorso máis opaco. A femia xove aseméllase aos machos xoves, pero o píleo e as rémixes secundarias son dun gris máis opaco (gris escuro), e as coberteiras maiores e o dorso teñen coloración ante desgastado. Os adultos rara vez mudan antes da tempada de reprodución (febreiro-marzo), pero lévase a cabo unha muda completa despois da tempada de cría, de xuño a setembro. Entre xullo e agosto, os individuos novos comenzan a voar e experimentan unha muda parcial das plumas das coberteiras superiores.

É unha ave de tamaño mediano que mide arredor de 15,5 cm de lonxitude. As medidas varían segundo a subespecie: na subespecie nominal, S. c. carolinensis, a á pregada mide aproximadamente entre 86 e 97 mm nos machos e entre 85 e 92,5 mm nas femias. A cola mide de 44 a 50,5 mm no macho e de 42 a 49,5 mm na femia. O peteiro mide entre 19,8 e 23,2 mm, e o tarsometatarso uns 17 a 20 mm. O peso dos adultos oscila entre os 19,6 e os 22,9 g.

Variacións xeográficas

Coñécense pequenas variacións morfolóxicas clinais ao longo da área de distribución. Simon Harrap enumera nove subespecies na súa monografía de referencia Tits, Nuthatches and Treecreepers, mais a validez de dúas delas é discutida e algúns grupos de subespecies poderían formar especies independentes.

Algunhas veces, as subespecies con morfoloxías e vocalizacións parecidas clasifícanse en tres grupos: un cobre América do Norte, o segundo a Gran Cunca dos Estados Unidos e o centro de México, e o terceiro a costa do Pacífico. Os dous primeiros grupos están en contacto nas Grandes Chairas, onde non parecen hibridar. O segundo grupo podería subdividirse por unha liña de norte a sur trazada no centro das Montañas Rochosas. En xeral a ave é abondosa en gran parte da súa distribución xeográfica, pero está diminuíndo en Washington, Florida e, en especial, na parte occidental do sueste dos Estados Unidos ata Texas; a subespecie S. c. lagunae de La Laguna (Baixa California) é a máis ameazada. As chamadas dos tres grupos son diferentes.

Variacións das nove subespecies distinguidas por Harrap (1996):
Subespecie	Corda máxima do macho	Corda máxima da femia	Culme visible	Plumaxe
S. c. carolinensis	86–97 mm	85-92,5 mm	15,5-19,5 mm	É a subespecie nominal: ten o píleo e o dorso máis claros.
S. c. nelsoni	87-95,5 mm	86–94 mm	17–21 mm	Dorso máis gris escuro que a subespecie nominal, píleo máis escuro, ás con menor contraste.
S. c. tenuissima	83,5–94 mm	82–93 mm	18,5-23,5 mm	Similar a S. c. nelsoni, pero co dorso lixeiramente máis claro (aínda que máis escuro que S. c. carolinensis).
S. c. aculeata	80–90 mm	80,5–86 mm	16–19 mm	Similar a S. c. tenuissima, pero co dorso lixeiramente máis cálido (tamén máis claro que S. c. nelsoni, aínda que máis escuro que S. c. carolinensis), partes inferiores con ton ante e marrón oliva. Peteiro fino e curto.
S. c. alexandrae	86,5–94 mm	84,5–91 mm	18,4–23 mm	Similar a S. c. aculeata, pero co dorso máis escuro e de maior tamaño. É a subespecie co peteiro máis longo.
S. c. lagunae	86,5–88 mm	84–86 mm	17–19 mm	Similar a S. c. alexandrae, pero máis pequeno e coas partes superiores máis escuras, especialmente no dorso do macho.
S. c. oberholseri	85,5–92 mm	83,5-88,5 mm	17–19 mm	Moi similar a S. c. nelsoni, con partes superiores lixeiramente máis escuras, e o dorso un pouco máis escuro e gris.
S. c. mexicana	89–96 mm	90-91.5 mm	15–19 mm	Similar a S. c. oberholseri, pero máis tenue, e o dorso en cor ante.
S. c. kinneari	82-89,5 mm	77,5-85,2 mm	14,6–16 mm	Similar a S. c. mexicana, pero máis pequeno; a femia ten o dorso de cor de ante alaranxado, ata o peito e a gorxa.

Macho de S. c. tenuissima.

Un exemplar da subespecie nominal S. c. carolinensis visto desde as costas, estendendo as plumas da cola.

Un membro das poboacións de S. c. aculeata en Groveland (California).

Especies similares

En América do Norte habitan outras tres especies de sítidos (Sitta canadensis, Sitta pygmaea e Sitta pusilla) e as súas distribucións superpóñense coas de S. carolinensis. Porén, son claramente distintas e moito máis pequenas, xa que os outros gabeadores miden 10 cm de lonxitude e pesan arredor de 10 g. S. canadensis ten o dorso avermellado e unha franxa negra no ollo. S. pygmaea ten a cabeza dun ton marrón igual que o píleo, aínda que este último presenta unha mancha branca no pescozo.

• Os sítidos de América do Norte
• 
  S. carolinensis
• 
  S. canadensis
• 
  S. pygmaea
• 
  S. pusilla

Ecoloxía e comportamento

Estilo de vida

Cando voa, as plumas brancas situadas a cada lado da cola permanecen visibles. Ten un voo rápido, significativamente diferente ao do gabeador azul pero similar ao dos páridos. Para cruzar un río ou un campo grande voa alto, con movementos regulares. Pero para desprazarse dunha árbore a outra, voa en traxectos curvos. É unha ave diúrna e non migrante, que defende o seu territorio durante todo o ano. Aínda que a zona é dominada polo macho, este cohabita coa femia e ambos encárganse da súa defensa. Durante o inverno, únese a bandadas mixtas para alimentarse. Estes grupos de aves son liderados por páridos, o S. carolinenesis e o Picoides pubescens e normalmente voan en grupos. As especies que forman parte destas agrupacións probablemente se benefician de compartir alimentos e vixiar a presenza de depredadores. É posible que as especies que se unen aos páridos aprendesen, en certa medida, a identificar as chamadas destes paxaros para poder reducir a vixilancia.

• 
  En voo, de perfil.
• 
  Preparándose para o voo.
• 
  De costas, antes de pousarse.
• 
  En posición de ataque.

Vocalizacións

Igual que outros gabeadores, é unha ave ruidosa e ten unha variedade de vocalizacións que varía coa localización xeográfica. O canto do macho reprodutor é un qui-qui-qui-qui-qui-qui-qui nasal e rápido. A chamada de contacto aseméllase a un yank nasal, grave e repetitivo. As parellas de aves mantéñense en contacto durante o outono e o inverno emitindo un nit agudo e renxente, o cal repiten ata trinta veces por minuto. Cando está inquedo ou excitado, emite un kri renxente tamén característico e rápido, que repite en series de kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri-kri. As poboacións das Montañas Rochosas e a Gran Cunca dos Estados Unidos teñen unha chamada máis forte, transcrita como yididitititit; mentres que as aves da costa do Pacífico producen un beeerf nasal. Cantan durante todo o ano, igual que o gabeador azul (aínda que o canto de ambos é diferente). Entre marzo e abril é doado encontrar os niños polos trilos destas aves. Os pitiños comezan a practicar as chamadas en verán.

Reprodución

É monógamo e forma parella despois dun cortexo no que o macho se achega á femia, estende a cola e deixa caer as ás mentres se balancea cara a adiante e atrás, ofrecéndolle comida. O territorio da parella comprende de 0,10 a 0,15 km² no bosque, e ata 0,2 km² en hábitats semiboscosos. Permanecen xuntos durante todo o ano ata que un morre ou desaparece. Adoita construír o niño en cavidades naturais de árbores vellas e, en ocasións, nun oco abandonado por un peto ou en caixas-niño artificiais destinadas ao Sialia sialis.

O gabeador constrúe o seu niño en buratos naturais dos troncos e o traballo faino unicamente a femia. É unha cunca suave feita de fibras de codias, herbas, pelos e plumas. Por dentro son espazosos, cunha profundidade de entre 15 e 20 cm, e o burato ten un diámetro de 6 cm. Pode agregar barro á entrada para protexelo dos depredadores máis grandes e atraer meloidos (coleópteros) que se acheguen á entrada do niño, cuxo olor desagradable podería disuadir os esquíos, que son os principais competidores polas cavidades naturais. A femia pon de cinco a nove ovos de cor branca clara e con manchas de cor marrón na parte máis ancha; que miden 19 × 14 mm por termo medio. A incubación dura arredor de 12 a 14 días, mentres, a femia é alimentada polo macho. Ambos alimentan os pitiños con insectos voadores e limpan o niño retirando os sacos fecais, que en xeral deixan a varias decenas de metros do niño.

Os pais alimentan os xoves cando viven no niño e durante as dúas primeiras semanas de voo. Cando son autosuficientes, abandonan o territorio dos seus pais e viven pola súa conta ou vagabundean en solitario, sen estableceren territorio. os individuos novos abandonan o niño de 18 a 26 días despois da eclosión. Probablemente as aves divagantes son as que máis contribúen á dispersión irregular da especie. Os xoves alcanzan a madureza sexual nun ano. Esta especie só ten unha rolada de pitos anual. A taxa de supervivencia (o cociente entre o número de individuos vivos ao rematar o ano e o número de individuos vivos cando empezou) é do 35 % en estudos feitos en Maryland e do 12 % en Arizona. Fóra da temporada de reprodución, a parella habita no oco dunha árbore ou debaixo da codia desprendida, e retira as feces do seu leito polas mañás. Durante os invernos máis fríos, informouse de ata 29 aves que repousaban xuntas. A esperanza de vida deste gabeador é duns dous anos, pero o rexistro máximo é de doce anos e nove meses.

• 
  Un adulto na entrada do niño cun insecto no peteiro.
• 
  Un adulto tratando de alimentar as súas crías no niño.
• 
  Un adulto tirando un saco fecal do niño.
• 
  Un adulto achegándose para alimentar os xoves.

Alimentación

Secuencia de forraxeo

Unha parella alimentándose de sementes en Illinois.

Alimentándose de sebo.

Aliméntase nos troncos e pólas das árbores, igual que os petos e cértidos, pero non utiliza a cola para sosterse na codia. Desprázase con pequenos saltos nos que se agarra ao tronco cos seus fortes dedos. Igual que outros gabeadores, algunhas veces baixa cabeza abaixo polo tronco ou póla.

É omnívoro e come insectos e sementes. Cando as sementes son moi grandes, como as landras ou froitos da pacana, colócaas nunha greta da codia e logo golpéaas co seu forte peteiro ata abrilas. Tamén pode ocultar a comida sobrante nestas gretas como reserva. Durante o inverno o 70 % da súa dieta son sementes, mais en verán a ave é exclusivamente insectívora. Entre os insectos consumidos están as eirugas, formigas e insectos que son pragas como o gurgullo do piñeiro, diversos cocoideos como Lepidosaphes ulmi, homópteros da familia Psyllidae, saltóns, couzas e miriápodos como os cempés.

De vez en cando pode alimentarse no chan, e chegar a comedeiros para consumir froitos secos, sebo e sementes de xirasol, que moitas veces leva para gardalas baixo codias e liques. Tamén pode incluír na súa dieta pequenos vertebrados que visitan as latrinas de mapache para encontrar sementes nas feces do mamífero. En inverno acostuma a conformar bandadas con outras especies para procurar comida e protexerse dos predadores.

Depredadores e parasitos

O gabián americano Accipiter striatus é un dos principais depredadores de S. carolinenesis.

O gabeador adulto é unha das presas de aves rapaces nocturnas ou diúrnas como os gabiáns Accipiter striatus e Accipiter cooperii, e as crías e os ovos poden ser alimento de petos, esquíos e algunhas serpes como a Opheodrys vernalis. Se un depredador se achega ao niño, o gabeador intenta escorrentalo axitando as súas ás e gritando hn-hn. Outra técnica defensiva que pode usar na loita é esponxar as plumas do corpo, estender as ás e levantar a testa varias veces. Cando os pais deixan o niño, límpan as crías cun pouco de pelo ou plantas para evitar que os depredadores as encontren polo cheiro. Nos Estados Unidos, un estudo relacionou a estratexia reprodutiva da especie co seu comportamento fronte aos depredadores. O obxectivo era analizar a disposición dos gabeadores machos a alimentar as femias no período en que estas están chocando os ovos, en función da presenza nas inmediacións dun gabián americano (depredador de individuos, pero non de ovos) ou un Troglodytes aedon (depredador de crías pero non de adultos). O S. carolinensis ten unha esperanza de vida máis curta que Sitta canadensis, pois conta cunha poboación máis nova; porén, reaccionou con maior enerxía ante a presenza de depredadores de ovos, mentres que a especie canadense estaba máis estresada en presenza de rapaces. Este resultado confirma a teoría de que as especies cunha esperanza de vida máis longa se benefician das taxas de supervivencia dos adultos, mentres que as aves cunha vida máis curta invisten máis na supervivencia das súas amplas niñadas.

Este gabeador pode albergar algúns parasitos como os xéneros de protistas Leucocytozoon ou Trypanosoma; así como Haemoproteus sittae. Tamén se identificaron trematodos como Collyriclum faba. Esta ave tamén pode estar no punto de mira de moscas hematófagas da familia Hippoboscidae como Ornithoica confluenta e O. anchineuriaou, ou certos ácaros como Knemidokoptes jamaicensis, que produce a sarna.

Hábitat e distribución

Os bosques caducifolios son o hábitat preferido no nordeste.

Encóntrase no sur do Canadá e en case todo o territorio dos Estados Unidos (pero non descende da fronteira norte da península de Florida) ata México, aínda que evita as zonas máis áridas. No leste da distribución, vive en bosques abertos antigos, caducifolios ou mixtos, en hortos, parques, xardíns suburbanos e cemiterios. A maior parte da poboación habita en altitudes baixas, aínda que pode aniñar ata a 1675 m de altitude, en Tennessee. No oeste e en México, vive en bosques abertos de piñeiros e carballos de montaña, e chega a aniñar a máis de 3 200 m de altitude en Nevada, California e México. No centro dos Estados Unidos, pode habitar bosques de piñeitos piñoneiros e cimbros ou en árbores situadas nas beiras dos ríos. S. carolinensis encóntrase con normalidade en bosques caducifolios, mentres que S. canadensis, S. pygmaea e S. pusilla prefiren os bosques de piñeiros.

A presenza de árbores maduras ou senescentes proporciona cavidades para as aves, moi necesarias para a nidificación. No leste, os carballos, faias e pacanas tamén son aprezados polos gabeadores debido á abundancia de sementes. Estes hábitats están dispoñibles ao longo de América do Norte, pero son descontinuos. A especie non é migratoria, as diferentes poboacións, incomunicadas entre si, representan diversas subespecies locais. Habitualmente é un residente anual, pero pode realizar pequenas viaxes cada varios anos cando as sementes son escasas ou cando o éxito reprodutor é alto. A especie é divagante na illa de Vancouver, a illa de Santa Cruz e nas Bermudas; incluso un individuo chegou ao transatlántico Queen Mary en 1963 mentres o barco navegaba ao oeste de Nova York.

Taxonomía

Nomenclatura e subespecies

Un S. carolinensis (abaixo) junto a un Poecile non identificado.

Ilustración dun gabeador nun carballo Quercus phellos (The Natural History of Carolina, Florida and Bahamas, 1754).

Fotografía tomada en Pensilvania, en 1907.

A ave foi descrita en 1790 co seu nome científico actual, Sitta carolinensis, polo naturalista británico John Latham no seu libro Index Ornithologicus. Esta nomenclatura, composta por carolina e o sufixo latino -ensis («que vive, habita»), fai referencia á localidade tipo, Carolina. Na división en subxéneros do xénero Sitta, pouco utilizada, S. carolinensis é situado en Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916, xunto con Sitta leucopsis e Sitta przewalskii.

En 2012, un equipo estadounidense chegou á conclusión de que S. carolinensis, que conta con sete subespecies, está, en realidade, composto por polo menos catro liñas sen fluxo xenético entre elas, distinguibles pola súa morfoloxía e canto, e que poderían, por tanto, constituír novas especies independentes. O Congreso Ornitolóxico Internacional (versión 5.2, 2015) e o ornitólogo británico Alan P. Peterson, recoñecen sete subespecies:

• S. c. carolinensis Latham, 1790, a subespecie tipo, vive no nordeste de América do Norte, no oeste de Saskatchewan e no leste de Texas. Identificáronse dous sinónimos: S. c. atkinsi Scott, 1890 e S. c. cookei Oberholser, 1917;
• S. c. aculeata Cassin, 1856, vive no oeste de Washington, Oregón e California ata o extremo norte de Baixa California;
• S. c. alexandrae Grinnell, 1926, vive no norte de Baixa California;
• S. c. tenuissima Grinnell, 1918, vive desde a Columbia Británica, atravesando a cordilleira das Cascadas ata o sur de California;
• S. c. nelsoni Mearns, 1902, vive nas Montañas Rochosas, desde o norte de Montana ao extremo noroeste de Chihuahua e no suroeste de Texas e leste de México, onde algunhas veces as poboacións son denominadas S . c. oberholseri Brandt, 1938, para conmemorar ao ornitólogo Harry Church Oberholser. Outros dous sinónimos identificados son S. c. umbrosa van Rossem, 1939 e S. c. uintaensis Twomey, 1942;
• S. c. mexicana Nelson e TS Palmer, 1894, vive no oeste de México e no sur de Guerrero e Oaxaca, onde en ocasións as poboacións son denominadas S. c. kinneari van Rossem, 1939; e,
• S. c. lagunae Brewster, 1891, vive no extremo sur de Baixa California.

Relacións filoxenéticas

Filoxenia parcial dos gabeadores do grupo canadensis, segundo Pasquet et al. (2014):
Sitta     S. carolinensis     S. magna     Outros gabeadores       S. przewalskii

Durante moito tempo considerouse que este gabeador é parente próximo dos gabeadores Sitta leucopsis e Sitta przewalskii, xa que estas aves foron tratadas no pasado como conespecíficas. Na división en subxéneros do xénero Sitta, pouco utilizada, estes foron colocados en Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916. Harrap propuxo que S. carolinensis, S. przewalskii e S. leucopsis poderían estar relacionados co grupo canadensis, correspondente ao subxénero Sitta (Micrositta) e que inclúe seis especies de gabeadores de tamaño mediano. En 2014, Éric Pasquet et al. publicaron unha filoxenia baseada no ADN nuclear e mitocondrial de 21 especies de gabeadores. No estudo, S. carolinensis quedou máis próximo a Sitta magna, mentres que S. prezewalskii parece completamente basal no xénero Sitta. Neste estudo non se utilizou S. leucopsis, pero probablemente sexa unha especie irmá de S. przewalskii.

Ameazas e protección

Os comedeiros artificiais proporciónanlles unha fonte suplementaria de alimentos.

A ave é común e está amplamente distribuída por unha área de 8,6 millóns de km². Calcúlase que hai dez millóns de individuos e, en xeral, a poboación está aumentando. Por tanto, a especie considérase en situación de «preocupación menor» segundo a Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Porén, a eliminación de árbores mortas reduce as posibilidades de encontrar cavidades para a nidificación e pode causar problemas á especie. Informouse dun descenso da poboación en Washington, Florida e, en especial, no extremo occidental do sueste dos Estados Unidos ata Texas. Ao contrario, a zona de reprodución estase expandindo en Alberta e a poboación creceu no nordeste co rebrotar dos bosques. A especie está protexida polo Tratado de Aves Migratorias de 1918, firmado entre os países onde habita (Canadá, Estados Unidos e México).

Notas e referencias

Notas

Referencias

Véxase tamén

Bibliografía

• Harrap, Simon (1996). Christopher Helm, ed. Tits, Nuthatches and Treecreepers. Helm Identification Guides (en inglés). David Quinn (ilustrador). Londres: Bloomsbury Publishing. ISBN 0-7136-3964-4. OCLC 33968613. 
• Hellmayr, Carl Eduard (1903). "Fam. Sittidae". Aves: Paridae, Sittidae und Certhiidae. Das Tierreich (en alemán) 18. Berlín: R. Friedländer und Sohn. pp. 168–203. OCLC 3621687. doi:10.5962/bhl.title.1098. 
• Löhrl, Hans (1988). "Weißbrustkleiber (Carolinakleiber), Sitta carolinensis". Etho-ökologische Untersuchungen an verschiedenen Kleiberarten (Sittidae) : eine vergleichende Zusammenstellung (PDF). Bonner zoologische Monographien (en alemán). Bonn: Zoologisches Forschungsinstitut und Museum Alexander Koenig. pp. 139–153. ISBN 978-3-925-38226-0. OCLC 18398116. 
• Matthysen, Erik (1998). The Nuthatches (en inglés). David Quinn (ilustrador). Londres: T. & A. D. Poyser. ISBN 0-85661-101-8. OCLC 39675763. 

Ligazóns externas

• Ficha da UICN (en inglés).
• Videos, fotos e gravacións sonoras en Internet Bird Collection (en inglés).
• Sitta carolinensis Latham, 1790 Arquivado 07 de decembro de 2017 en Wayback Machine. en Catalogue of Life (en inglés).
• Ficha en Animal Diversity Web (en inglés).
• Sitta carolinensis Latham, 1790 en uBio (en inglés).
• Peterson, Alan P. «Sitta carolinensis na orde Passeriformes» (en inglés).
• Ficha do Centro Nacional para a Información Biotecnolóxica (en inglés).
• Sitta carolinensis Latham, 1790 e a súa distribución en Oiseaux.net. (en francés).
• "Trepador pechiblanco (Sitta carolinensis) • Latham, 1790". xeno-canto. Leiden: Naturalis Biodiversity Center. Consultado o 16 de xullo de 2015. 
• Ficha no Patuxent Bird Identification InfoCenter do USGS (en inglés).
• Galería fotográfica da Academia de Ciencias Naturais da Universidade Drexel (en inglés).