Gran Premio do Xapón de 1988

Gran Premio de Xapón de 1988

Detalles da carreira
Carreira 15 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988.
Trazado do circuíto de Suzuka.
Data	30 de outubro 1988
Nome oficial	XIV Fuji Television Japanese Grand Prix
Localización	Circuíto de Suzuka, Suzuka, Xapón
Percorrido	Percorrido permanente de carreira 5´859 km
Distancia	51 voltas, 298´829 km
Clima	Seco, frío, algo de chuvia no final
Pole position
Piloto	Ayrton Senna	McLaren-Honda
Tempo	1:41.853
Volta rápida
Piloto	Ayrton Senna	McLaren-Honda
Tempo	1:46.326 na volta 33
Podio
Primeiro	Ayrton Senna	McLaren-Honda
Segundo	Alain Prost	McLaren-Honda
Terceiro	Thierry Boutsen	Benetton-Ford

O Gran Premio do Xapón de 1988 foi unha carreira de Fórmula Un disputada en Suzuka o 30 de outubro de 1988. Foi a décimo quinta e penúltima proba da tempada 1988 da Fórmula Un, o 15º Gran Premio do Xapón e o cuarto que se celebrou no marco do campionato mundial de pilotos de Fórmula Un.

Resumo da cualificación

Como era de esperar na pista xaponesa, onde a potencia do motor pódese compensar moito, non foi unha sorpresa para ver aos McLarens de Ayrton Senna e Alain Prost na primeira fila, no circuíto de casa de Honda (a empresa de feito é a propietaria do circuíto de Suzuka e, o piloto de probas de McLaren, Emanuele Pirro traballaba alí case a tempo completo). Ás veces, en 1988 os turbos cualificaban (e frecuentemente corrían) máis rápido do que o facían en tempadas anteriores a pesar da restrición de 2,5 bar de soprado do turbo dispoñibles. En Suzuka inverteuse a situación, o tempo da pole de Senna foi 1´8 segundos máis lento que o tempo de Gerhard Berger en 1987. Berger só puido ser terceiro na grella cun tempo que foi 3´3 segundos máis lento que o seu tempo de 1987 nunha versión actualizada do seu Ferrari, aínda que con aproximadamente 300 CV (300 PS; 221 kW) menos.

A el uniuse na 2ª fila o sensacional Iván Capelli co March-Judd de aspiración natural. O equipo March a fins de tempada fixo moi feliz ao seu patrocinador (a empresa inmobiliaria xaponesa Leyton House). Capelli clasificouse por diante dos dous Lotus - Honda do campión do mundo sainte Nelson Piquet que estaba sufrindo dun virus, e do favorito local Satoru Nakajima.

Nakajima, normalmente non era o mellor dos cualificadores ou corredores, malia ter un equipamiento superior á maioría, incluíndo o mesmo todopoderoso motor Honda V6 turbo como os McLaren. A só 30 minutos antes do inicio da sesión de práctica do venres pola mañá informóuselle que a súa nai morrera esa mañá. A pesar das circunstancias o sábado igualou ao seu ilustre compañeiro de equipo ata a milésima de segundo. Piquet e Nakajima cualificaron 5º e 6º, respectivamente.

Lotus mostrou unha gran fe en Nakajima e anunciou a súa renovación de contrato para a tempada 1989. Isto malia que o equipo utilizaría o motor V8 Judd despois do anuncio de Honda unhas cantas carreiras antes de que eles non fornecerian os seus motores ao equipo logo de 1988.

O piloto francés Yannick Dalmas foi declarado medicamente non apto para a carreira e foi substituído no equipo Larrousse polo piloto xaponés Aguri Suzuki que competía e gañaría o campionato da Fórmula 3000 xaponesa de 1988. Suzuki cualificou 20 no seu debut na F1, un posto por detrás do seu temporal compañeiro de equipo Philippe Alliot. Orixinalmente pensouse que Dalmas tiña unha infección de oído que o mantivo fóra da carreira do Xapón e da carreira final en Australia, diagnosticouselle Lexionelose a finais de ano.

Resumo da carreira

A primeira fila dos McLaren foi o 11ª do ano, pero os seus pilotos tiveron distinta fortuna. Prost liderou lonxe de Berger e Capelli, mentres que Ayrton Senna se estancou na grella. Con todo, o circuíto de Suzuka tiña a única grella en costa do ano e puido arrincar o seu coche, aínda que fora 14º para entón. Derek Warwick e Nigel Mansell chocaron e tiveron que entrar en boxes por unha picada e un novo morro, respectivamente. Senna atacaba moi duro para compensar as posicións perdidas, e gañara seis lugares no inicio da segunda volta. A continuación, pasou a Riccardo Patrese, Thierry Boutsen, Alessandro Nannini e Michele Alboreto para tomar o cuarto lugar na cuarta volta. Mentres tanto, Capelli non só marcara a volta rápida, tamén pasou Berger que estaba preocupado con problemas de consumo de combustible, na volta cinco ao segundo lugar. Alboreto saíuse cando estaba en sexto lugar.

Na volta 14 o clima cambiou e comezou a chover en partes do circuíto, beneficiando a Senna. Na volta 16 Capelli aproveitou a súa oportunidade para pasar Prost para o liderado, a primeira vez que un coche non turbo lideraba un Gran Premio desde 1983. (Agás dos primeiros metros do Gran Premio do Brasil de 1988, onde Nigel Mansell herdara a Pole Position, pero foi superado rapidamente desde o principio polo McLaren de Prost e o Ferrari de Berger) Prost freara cando o Lola do debutante Aguri Suzuki trompeou na chicana, consguíu poñerse en marcha de novo xusto cando chegaban Prost e Capelli. A continuación, perdeu unha marcha na saída da chicana, e o March pasouno, pero a vantaxe de Capelli só durou uns poucos centos de metros porque a potencia adicional do motor Honda turbo permitiu a Prost recuperar a vantaxe. Capelli fixo varios intentos adicionais para adiantar a Prost, antes de retirarse 3 voltas máis tarde con fallo eléctrico.

A carreira de Nigel Mansell prolongouse ata a volta 24 cando se tocou co Lotus de Nelson Piquet a quen estaba tratando dobrar (Piquet trompeara o seu Lotus na trampa de grava exterior da curva 1 e fora empuxado de novo no circuíto polos comisarios, do mesmo xeito que Alboreto un par de voltas antes). Na chicana Mansell tratou de pasalo polo interior do coche de Piquet, pero tocouse co Williams tomando voo e abandonou. Mentres que Piquet, aínda doente dun virus queixabase de visión dobre, continuaría outras 10 voltas antes de retirarse por fatiga.

Para entón Senna acercábase a Prost rapidamente, o tráfico, a caixa de cambios de Prost funcionando mal, e cunha complicada superficie mollada e seca, as condicións eran favorables para o brasileiro. Na volta 27, cando trataban de dobrar a Andrea de Cesaris, Satoru Nakajima e Maurício Gugelmin, Senna logrou adiantalo cando Prost freou a causa do Rial de de Cesaris. O famoso comentarista da BBC James Hunt chamou a de Cesaris unha "desgraza" por bloquear Prost e criticouno publicamente durante o comentario pola súa condución (non era a primeira nin a última vez que Hunt criticaría de condución Cesaris nos seu comentarios). Senna a continuación, fixo nunha sucesión de voltas rápidas, rompendo a anterior marca da pista e logrando unha vantaxe de máis de tres segundos e, malia atrasarse dobrando a Nakajima.

Cos pneumáticos lisos nunha pista que agora estaba mollada, Senna xesticulaba para que detiveran a carreira, pero isto non sucedeu. A carreira esgotou toda a súa distancia e Senna liderou ata a meta diante de Prost. Honda se deleitó cun 1-2 na súa terra natal ^{[Cómpre referencia]}. Boutsen ocupou o terceiro lugar, mentres que Berger recuperouse ao cuarto lugar, Nannini tivo que conformarse coa quinta posición. Patrese terminou en sexto, e sétimo foi Nakajima.

Coa vitoria na carreira, Senna asegurou o Campionato Mundial. Debido ao sistema de puntuación en 1988, Prost só podía sumar tres puntos máis para o seu total en caso de gañar en Australia, o que lle daría 87 puntos en total. Se Senna non anotaba empatarian a puntos, pero Senna aínda gañaría o título, por ter máis vitorias (8 a 7). A vitoria no Xapón tamén foi a oitava vitoria da tempada, que superou a marca de triunfos totais nunha soa tempada, anteriormente en mans de Jim Clark e Prost.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	1:42.157	1:41.853	—
2	11	Alain Prost	McLaren-Honda	1:43.806	1:42.177	+0.324
3	28	Gerhard Berger	Ferrari	1:43.548	1:43.353	+1.500
4	16	Ivan Capelli	March-Judd	1:44.583	1:43.605	+1.752
5	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	1:45.171	1:43.693	+1.840
6	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	1:45.156	1:43.693	+1.840
7	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	1:46.915	1:43.816	+1.963
8	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	1:44.448	1:43.893	+2.040
9	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:44.909	1:43.972	+2.119
10	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	1:44.882	1:44.499	+2.686
11	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	1:45.510	1:44.555	+2.702
12	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	1:45.047	1:44.611	+2.758
13	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	1:45.138	1:45.156	+3.285
14	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	1:48.393	1:45.558	+3.705
15	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	1:45.845	1:46.189	+3.992
16	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	1:47.828	1:45.916	+4.063
17	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	1:47.638	1:46.449	+4.596
18	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	1:47.583	1:46.486	+4.633
19	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	1:47.057	1:46.521	+4.668
20	29	Aguri Suzuki	Lola-Ford	1:48.448	1:46.920	+5.067
21	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	1:47.813	1:46.982	+5.129
22	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	1:48.769	1:47.134	+5.281
23	25	René Arnoux	Ligier-Judd	1:49.165	1:47.193	+5.340
24	21	Nicola Larini	Osella	1:48.706	1:47.547	+5.694
25	10	Bernd Schneider	Zakspeed	1:49.897	1:47.599	+5.746
26	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford	1:49.420	1:48.589	+6.736
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd	1:49.127	1:48.716	+6.863
NSC	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford	1:50.224	1:49.265	+7.412
DNQ	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed	1:49.706	1:50.550	+7.853
NSC	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	1:49.812	1:50.047	+7.959
NSCP	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford	1:52.234

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	51	1:33:26.173	1	9
2	11	Alain Prost	McLaren-Honda	51	+ 13.363	2	6
3	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	51	+ 36.109	10	4
4	28	Gerhard Berger	Ferrari	51	+ 1:26.714	3	3
5	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	51	+ 1:30.603	12	2
6	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	51	+ 1:37.615	11	1
7	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	50	+ 1 volta	6
8	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	50	+ 1 volta	18
9	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	50	+ 1 volta	19
10	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	50	+ 1 volta	13
11	27	Michele Alboreto	Ferrari	50	+ 1 volta	9
12	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	50	+ 1 volta	16
13	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	49	+ 2 voltas	17
14	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford	49	+ 2 voltas	26
15	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	49	+ 2 voltas	22
16	29	Aguri Suzuki	Lola-Ford	48	+ 3 voltas	20
17	25	René Arnoux	Ligier-Judd	48	+ 3 voltas	23
Ret	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	36	Temperatura	14
Ret	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	35	Encendido	15
Ret	21	Nicola Larini	Osella	34	Freos	24
Ret	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	34	Piloto enfermo	5
Ret	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	24	Colisión	8
Ret	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	22	Trompo	21
Ret	16	Ivan Capelli	March-Judd	19	Eléctrico	4
Ret	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	16	Trompo	7
Ret	10	Bernd Schneider	Zakspeed	14	Piloto no apto	25
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd
NSC	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford
NSC	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed
NSC	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford
NSCP	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford
Fonte:

Notas

• Líderes por volta: Alain Prost 26 (1-15, 17-27), Ivan Capelli 1 (16), Ayrton Senna 24 (28-51).

Posicións logo da carreira

• Texto en negra indica Campión mundial.

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Ayrton Senna	87 (88)
2	Alain Prost	84 (96)
3	Gerhard Berger	41
4	Thierry Boutsen	29
5	Michele Alboreto	24

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-Honda	184
2	Ferrari	65
3	Benetton-Ford	44
4	Arrows-Megatron	20
5	March-Judd	19

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Os puntos son os exactos ao final da carreira. Benetton foi descualificado oficialmente posteriormente polo Gran Premio de Bélxica e os seus puntos restados.

Referencias

Carreira anterior: Gran Premio de España de 1988	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1988	Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1988
Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1987	Gran Premio do Xapón	Carreira seguinte: Gran Premio do Xapón de 1989