Evanxeo de Mateo

Novo Testamento para máis detalles vexa Canon bíblico

Evanxeos de: Mateo. Marcos. Lucas. Xoán. Feitos dos Apóstolos Cartas Paulinas: Romanos. I Corintios. II Corintios. Gálatas. Efesios. Filipenses. Colosenses. I Tesalonicenses. II Tesalonicenses. I Timoteo. II Timoteo. Tito. Filemón. Carta aos Hebreos. Cartas Católicas: Carta de Santiago (a meirande parte das igrexas reformadas (protestantes), non a admiten no canon). I Carta de San Pedro. II Carta de San Pedro. I Carta de San Xoán. II Carta de San Xoán. III Carta de San Xoán. Carta de Xudas. O Apocalipse.

As benaventuranzas, icona rusa, autor anónimo, século XVII.

Páxina do Evanxeo de Mateo en sueco nunha edición comentada por Peter Fjellstedt (1890).

O Evanxeo de Mateo, encadrado dentro dos sinópticos, é o primeiro dos evanxeos sobre Xesucristo, tal como aparece nas biblias cristiás.

Data de composición e destinatarios

Algúns autores antigos, como Agostiño de Hipona aseguraban que existía un evanxeo de Mateo anterior ao texto que temos hoxe, escrito en lingua aramea. Iso situaría a Mateo como o Evanxeo máis antigo, anterior incluso a Marcos.

A esa concepción tradicional contrapóñense unha serie de feitos:

• Non se atopou ata o de agora ningún manuscrito do chamado "Mateo aramaico", tódolos materiais coñecidos, tanto completos como fragmentarios son do Mateo en grego.
• A referencia a feitos históricos, que se produciron despois do suposto Mateo aramaico, sinaladamente a destrución do Templo, da que fala Mateo e que se produciu no ano 70.

Polo tanto, os estudosos inclínanse pola existencia dun único texto, escrito en grego, escrito no ano 70 ou pouco despois. Tendo en conta que no Evanxeo, ao contrario do que sucede en Marcos ou Lucas, non hai ningunha explicación sobre os costumes e leis xudeus pero, sen embargo, son moi abondosas as referencias críticas en contra dos fariseos, os destinatarios debían de ser unha comunidade cristiá de orixe xudía e radicada en Palestina.

Autor

Atribuído tradicionalmente ao apóstolo Mateo. Sobre o autor podemos dicir que era de orixe xudía, posto que manexa con soltura conceptos do Antigo Testamento e da tradición xudía. Ademais, o grego que usa o autor está cheo de xiros e expresións hebreas.

Estrutura

O evanxeo estrutúrase en seccións narrativas e discursivas que se van alternando.

Capítulos			Denominación			Contido
1-4			Evanxeo da infancia			Xenealoxía de Xesús Concepción e nacemento de Xesús Adoración dos Magos, matanza dos inocentes e fuxida a Exipto Volta e asentamento en Nazaret Bautismo de Xesús, tentacións e primeiros seguidores
5-7			Sermón do Monte			Benaventuranzas A nova Lei
8-9			Sección narrativa: milagres			Curacións
10			Seción discursiva: Misión dos Doce			Instrucións aos discípulos que envía a predicar
11-12			Sección narrativa			Viaxes, milagres e controversias Sentido da misión de Xesús
13			Seción discursiva central: O Reino de Deus			Parábolas do sementador, do gran de mostaza, etc.
14-17			Sección narrativa			Morte do Bautista Curacións Multiplicacións dos pans Transfiguración
18-20			Discurso sobre o perdón e as riquezas			Parábola da ovella perdida Parábola do servo Controversias O perigo das riquezas
21			En Xerusalén			Entrada en Xerusalén Purificación do Templo
22-25			Predicación en Xerusalén			Parábolas O principal mandamento Denuncia dos fariseos Discurso apocalíptico Parábolas da fin: as dez mociñas, os talentos, o Xuízo Final
26-28			Paixón, morte e resurrección			Última Cea Paixón e morte Resurección e aparicións

Edicións en galego

A súa tradución foi encargada por Louis Lucien Bonaparte a Vicente Turnes, mais considerou a tradución moi castelanizada e encargoulle unha segunda versión a José Sánchez de Santa María, que saíu publicada en Londres en 1861 co título de Observaciones comparativas sobre la pronunciación gallega, asturiana, castellana y portuguesa.