Mona Hatoum
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 11 de febreiro de 1952 (72 anos) Beirut, Líbano |
Residencia | Londres |
Educación | Slade School of Fine Art (pt) Byam Shaw School of Art (en) |
Actividade | |
Campo de traballo | Arte, artes visuais, Xoiaría, Videoarte, Instalación e performance artwork (en) |
Lugar de traballo | Londres (197–2010) Maastricht Reino Unido |
Ocupación | escultora, artista de performance, videoartista, deseñadora de xoias, artista de instalacións, artista visual, produtora de televisión, directora de cinema |
Membro de | |
Xénero artístico | Videoarte e Arte abstracta |
Movemento | Arte contemporánea |
Representante | White Cube (en) , Video Data Bank (en) e LIMA (en) |
Participou en | |
8 de xuño de 2002 | Documenta 11 (en) |
Premios | |
| |
Descrito pola fonte | UbuWeb (en) mediakunst.net (en) Encyclopedia of Arab Women Filmakers (en) |
Mona Hatoum, nada en Beirut en 1952, é unha artista multidisciplinar libanesa que realiza esculturas, instalacións, vídeo instalacións, accións etc. Vive e traballa en Londres (2021).
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Naceu no seo dunha familia palestina orixinaria da cidade de Haifa, cidade que en 1948 tiveran que abandonar polos enfrontamentos que afectaban os palestinos. Estudou no Beirut University College, de Beirut nos anos 1970-1972. En 1975 realizou unha extensa visita a Londres, durante a que estalou a guerra civil libanesa, esta situación impediralle regresar ao seu país, véndose obrigada a iniciar unha nova vida na capital británica, durante 1975-1979, e pasará á Slade School of Art, tamén en Londres, durante os anos 1979-1981, onde estudará con Stuart Brisley, unha das súas primeiras influencias. A comezos dos anos 80, é cando empeza a realizar performances e vídeo. Tras un primeiro tempo de experimentación formal no que estabelece a que sería unha relación duradeira co minimalismo, o seu paso pola Slade politízaa levándoa a un terreo máis conceptual no que primará a súa preocupación polo funcionamento das estruturas de poder. É neste contexto no que leva a cabo a maioría das súas performances cargadas a miúdo dun denso contido político. Nun segundo momento, mais tamén dentro desta primeira etapa na que o seu traballo aparece fortemente marcado por accións temporais, comeza coa elaboración de vídeos, entre os que contan obras tan significativas como Measures of Distance (1988), que trata temas como a representación de estereotipos femininos ou as relacións materno-filiais, dentro dun encadramento marcado polo sentimento de perda e desorientación que trae consigo o exilio e a comunicación no desprazamento.
En 1989, Hatoum expón a súa primeira grande obra escultórica "The Light at the End" no Showroom de Londres. A mesma peza expúxose ao ano seguinte no British Art Show.
O seu traballo nos anos 90 evoluciona cara a obras menos narrativas que permiten, por tanto, un maior ámbito asociativo. A través das esculturas e as instalacións, realiza obras que parecen facer referencia ao minimalismo, aínda que tan só desde un punto de vista puramente formal e de utilización de materiais. As súas instalacións trasladan ao público, a miúdo, a un espazo de fantasía no que, como sucede en Corps étranger (1994), o enfronta ao poder metafórico do corpo en xeral a través de conceptos como o público e o privado na imaxe do corpo feminino.
Premios e recoñecementos
[editar | editar a fonte]- En 1995 é finalista do Premio Turner, en Londres, polas súas exposicións dese mesmo ano no White Cube e o Centro Georges Pompidou de París.
- Posteriormente en 1997, unha das súas obras, adquiridas por Charles Saatchi incluíuse na exposición Sensation que percorreu Londres, Berlín e Nova York.
- En 2008, é galardoada co prestixioso Premio Rolf Schock,
- En 2009 a súa obra é elixida para formar parte da exposición "Antropología: Revisited, reinventado, reinterpretado" xunto co traballo de Lee Isaacs, Graffeo Karen, Sara Jardín Armstrong, Kluge Janice, Seah Joel, Gaudet Mitchell, Beatrice Coron, Grider Kelly, Laura Gilbert, entre outros. A exposición foi comisariada por Jon Coffelt e Rosenberg Maddy de Central de Reservas en Brooklyn, Nova York.
- En 2011 recibiu o Premio Joan Miró.
- En 2019 o IVAM e a Generalitat Valenciana recoñecérona co Premio Julio González 2020 pola súa contribución ao desenvolvemento da arte moderna e a súa proxección internacional.[1]
Exposicións individuais
[editar | editar a fonte]- 1989. The Light at the End, The Showroom, Londres
The Light at the End, Oboro Gallery, Montreal
- 1992. Mona Hatoum, Mario Flecha Gallery, Londres
Dissected Space, Chapter, Cardiff
- 1993. Recent Work, Arnolfini, Bristol
Le Socle du Monde, Galerie Chantal Crousel, París
- 1994. Mona Hatoum, Galerie Rene Blouin, Montreal
Mona Hatoum, Musée national d´art moderne, Centre Georges Pompidou, París
- 1995. Mona Hatoum, White Cube, Londres
Short Space, Galerie Chantal Crousel, París
Mona Hatoum, The British School at Rome, Roma
- 1996. Mona Hatoum, Anadiel Gallery, Xerusalén
Current Disturbance, Capp Street Project, San Francisco
Quarters, Via Farini, Milán
Mona Hatoum, De Appel, Ámsterdam
- 1997. Mona Hatoum, Museum of Contemporary Art, Chicago
e The New Museum of Contemporary Art, Nova York
Mona Hatoum, Galerie René Blouin, Montreal
- 1998. Mona Hatoum, Museum of Modern Art, Oxford e o
Scottish National Gallery of Modern Art, Edimburgo
Mona Hatoum, Kunsthalle Basel
- 1999. Mona Hatoum, Castello di Rivoli, Museo d´Arte Contemporanea, Turín
Mona Hatoum, The Box, Turín
Mona Hatoum, ArtPace Foundation for Contemporary Art, San Antonio, Texas
Mona Hatoum, Le Creux de l´Enfer, Centre d´art contemporain, Thiers, Francia
Mona Hatoum, Alexander and Bonin, Nova York
- 2000. Mona Hatoum, Le Collège, Frac Champagne-Ardenne, Reims e Museum van Hedendaagse
Kunst Antwerpen, Anveres
Mona Hatoum, The Entire World as a Foreign Land, Duveen Galleries, Tate
Britain, Londres
Images from Elsewhere, fig-1, Londres
Mona Hatoum, SITE Santa Fe, Santa Fe
- 2001. Domestic Disturbance, Mass MoCA, North Adams, Massachusetts
Mona Hatoum, Sala Mendoza, Caracas
- 2002. Mona Hatoum, Laboratorio Arte Alameda, Cidade de México
Mona Hatoum. Grater Divide, White Cube2, Londres
Mona Hatoum, Centro de Arte de Salamanca (CASA), Salamanca
Mona Hatoum, Centro Galego de Arte Contemporánea, Santiago de Compostela
Mona Hatoum. Centro de Arte de Salamanca, España
Exposicións colectivas
[editar | editar a fonte]- 1989. Intimate Distance, The Photographers´ Gallery, Londres (itinerante por U.K.)
Uprising, Artist´s Space, Nova York
The Other Story, Hayward Gallery, Londres, Wolverhampton Art Gallery,
Wolverhampton, Manchester City Art Gallery e Cornerhouse, Manchester
- 1990. The British Art Show, McLellan Galleries, Glasgow, Leeds City Art Gallery e Hayward Gallery, Londres
TSWA Four Cities Project, New Art for Newcastle, Newcastle upon Tyne
Passages de l´image, Musée national d`art modern, Centre Georges Pompidou, París
Video and Myth, The Museum of Modern Art, Nova York
- 1991. IV Bienal de la Habana, A Habana
Interrogating Identity, Grey Art Gallery e Study Center, Nova York (Itinerante por USA)
The Interrupted Life, The New Museum of Contemporary Art, Nova York
- 1992. Pour la Suite du Monde, Musée d´Art Contemporain de Montréal
Manifeste, 30 ans de crèation en perspective 1960-1990, Musée national d´art moderne, Centre Georges Pompidou, París
- 1993. Four Rooms, Serpentine Gallery, Londres
Grazer Combustion, Steirischer Herbst´93 Festival, Graz Eros, c´est la vie, Confort Moderne, Poitiers
- 1994. Espacios Fragmentados, V Bienal de la Habana, A Habana
Sense and Sensibility: Women and Minimalism in the Nineties, Museum of Modern Art, Nova York
Cocido y Crudo, Museo Nacional Centro de Arte Raíña Sofía, Madrid
Heart of Darkness, Museum Kröller Müller, Otterlo
- 1995. ARS 95 Helsinki, Museum of Contemporary Art, Helsinqui
Identity and Alterity, Bienal de Venecia, Venecia
Rites of passage, Tate Gallery, Londres
Fémininmasculin – le sexe de l´art, Centre Georges Pompidou, París
The Turner Prize 1995 exhibition, Tate Gallery, Londres
Orient/ation, 4th International Istanbul Biennial, Istanbul
- 1996. Inside the Visible, Institute of Contemporary Art, Boston, The National Museum of Women in the Arts, Washington, Whitechapel Art Gallery, Londres e Art Gallery of Western Australia, Perth (1997)
FremdKörper/corps étranger/Foreign Body, Museum für Gegenwartskunst, Basilea
Distemper: Dissonant Themes in the Art of the 1990s, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Washington D.C.
Inclusion: Exclusion, Steirischer Herbst´96, Graz
Life/Live, La scène artistique au Royaume-Uni en 1996, de nouvelles aventures, Musée d´art Moderne de la Ville de Paris, París e Centro Cultural de Belém, Lisboa
- 1997. De-Genderism: détruire dit-elle/il, Setagaya Art Museum, Toquio
Material Culture: The Object in British Art of the 80s and 90s, Hayward Gallery, Londres
Kwangju Biennale, Corea do Sur
Sensation: Young British Artists from The Saatchi Collection, Royal Academy of Arts, Londres, Hamburger Bahnhof, Museum für Gegenwart, Berlin e Brooklyn Museum of Art, Nova York (1999)
Art from the UK, Sammlung Goetz, Múnic
- 1998. Wounds: Between democracy and redemption in contemporary art, Moderna Museet, Estocolmo
Close Echoes, Public Body & Artificial Eye, City Art Gallery, Prague and Kunsthalle, Krems
Echolot, Museum Fridericianum, Kassel
Real/Life: New British Art, Tochigi Prefectural Museum of Fine Arts, Fukuoka City Art Museum, Fukuoka, Hiroshima City Museum, Hiroshima, Tokyo Museum of Contemporary Art, Toquio e Ashiya City Museum of Art History, Ashiya (1999)
Traversées/Crossings, National Gallery of Canada, Otava
Minimal-Maximal, Neues Museum Weserburg Bremen, Staatliche Kunsthalle Baden-Baden e Centro Galego de Arte Contemporánea, Santiago de Compostela (1999)
XXIV Biennial de Sáo Paulo, Fundaçao Biennial Sáo Paulo
Emotion – Young British and American Artists from the Goetz-Collection, Deichtorhallen, Hamburgo
7th International Cairo Biennale, O Cairo
- 1999. Looking for a place, SITE Santa Fe´s Third International Biennial, Santa Fe
La Casa, il Corpo, il Cuore, Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig, Vienna e the National Gallery, Praga (2000)
The Century of the Body, Photoworks 1900-2000, Culturgest, Lisboa e Musée de l´Elysée Lausana (2000)
The XXth Century – One century of art in Germany, Neue Nationalgalerie, Berlín
Art Worlds in Dialogue – From Gauguin to the Global Present, Museum Ludwig, Colonia
- 2000. Sicerely Yours, Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo
Friends and Neighbours, The 4th EV+A Biennial, Limerick City Gallery of Art, Limerick
Out There, White Cube2, Londres
Between Cinema and a Hard Place, Tate Modern, Londres
Orbis Terrarum, Museum Plantin-Moretus, Anveres
La forma del mondo/la fine del mondo, Padiglione d´Arte Contemporanea, Milán
Vision and Reality, Louisiana Museum of Modern Art, Humlebaek, Dinamarca
MAN-Body in the Art from 1950-2000, Arken Museum for Moderne Kunst, Skovvej, Dinamarca
No es solo lo que ves. Pervirtiendo el minimalismo, Museo Nacional Centro de Arte Raíña Sofía, Madrid
- 2001. El Instante Eterno / The Eternal Instant: Art and spirituality at the change of the millenium, Espai d´Art Contemporani de Castelló, Castelló
Field Day: Sculpture from Britain, Taipei Fine Arts Museum, Taiwán
(Self) Portraits, Alexander and Bonin, Nova York
El Mundo Nuevo, Bienal de Valencia, Valencia
In weiter Ferne, so nah, neue palästinensische Kunst, IFA – Galerie Bonn
Un siècle d´arpenteurs, les figures de la marche: de Warhol à Nauman, Koldo Mitxelena Kulturunea, Donostia
Confidences: Parce que c´était lui, parce que c´était moi, Casino Luxembourg, Forum d´art contemporain, Luxemburgo
`The New World´, Bienal de Valencia
Il Dono / The Gift, Palazzo delle Papesse, Centro Arte Contemporanea, Siena (itinerancia internacional)
`The Mediterranean: A new wall? ´, Culturgest, Lisboa
- 2002. Passenger, Astrup Fearnley Museum of Modern Art, Oslo
A Measure of Reality, Kettle´s Yard, Cambridge
Money and Value / The Last Taboo, Swiss National Expo.02, Biel
`Another World: 12 Bedroom Stories´, Kunstmuseum Luzern, Lucerna
Documenta 11, Kassel.
Mona Hatoum, Centro de Arte de Salamanca e Centro Galego de Arte Contempránea, España, 2002
- En 2011 exponse a súa obra Over My Dead Body dentro da Sección Acoradas y Amazonas da Exposición Heroínas no Museo Thyssen de Madrid Arquivado 04 de marzo de 2016 en Wayback Machine.
- En 2018 participou na exposición La NO comunidad en CentroCentro, Madrid. A mostra aborda a modo de ensaio o tema da soidade desde o cuestionamiento da idea de comunidade.[2][3]
Monografías
[editar | editar a fonte]- Dissected Space, Chapter, Cardiff, 1992, (Textos Stuart Cameron e Guy Brett)
- Mona Hatoum, Arnolfini, Bristol, 1993, (Textos Guy Brett e Desa Philippi)
- Mona Hatoum, Musée national d´art modern, Centre Georges Pompidou, París, 1994, (Textos Jacinto Lageira, Desa Philippi, Nadia Tazi e Christine van Assche)
- Mona Hatoum, The British School, Roma, 1995, (Texto Michael Archer)
- Quarters, Viafarini, Milán, 1996, (Texto Angela Vittese)
- Current Disturbance, Capp Street Project, San Francisco, 1996, (Texto Mary Ceruti)
- Mona Hatoum, De Appel, Ámsterdam, 1996, (Texto Din Pieters)
- Mona Hatoum, Contemporary Artists series, Phaidon Press, Londres, 1997, (Textos Michael Archer, Guy Brett e Catherine de Zegher)
- Mona Hatoum, Museum of Contemporary Art, Chicago, 1997, (Textos Jessica Morgan e Dan Cameron)
- Mona Hatoum, Kunsthalle Basel, Basel 1998, (Textos Madeleine Schuppli e Briony Fer)
- Mona Hatoum, Castello di Rivoli, Museo d´Arte Contemporanea, Turín, Edizioni Charta, Milán, 1999, (Texto Giorgio Verzotti)
- Mona Hatoum, The Entire World as a Foreign Land, Tate Gallery, Londres, 2000, (Textos Edward Said e Sheena Wagstaff)
- Mona Hatoum, Le Creux de l´Enfer, Centre d´art contemporain, Thiers; Le Collège Éditions, Frac Champagne-Ardenne, Reims; MUHKA, Museum van Hedendaagse Kunst, Anveres, 2000, (Texto Jean-Charles Masséra)
- Mona Hatoum, Domestic Disturbance, Mass Moca, North Adams, Massachusetts; SITE Santa Fe, Santa Fe, Novo México, 2001, (Texto Laura Steward Heon)
- Mona Hatoum, Sala Mendoza, Caracas, Venezuela, 2001, (Texto Cecilia Fajardo-Hill)
- Mona Hatoum, Laboratorio Arte Alameda, Cidade de México, 2002, (Texto Francisco Reyes Palma e María Inés García Canal)
- Mona Hatoum, Centro de Arte de Salamanca e Centro Galego de Arte Contemporánea, España, 2002
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Levante-EMV. "Mona Hatoum, Premio Julio González 2020" (en castelán). Consultado o 27 de marzo de 2019.
- ↑ ARTEINFORMADO (20180924). "La NO comunidad. A modo de ensayo sobre la soledad en el tardocapitalismo, Exposición, oct 2018" (en castelán). Consultado o 16 de xaneiro de 2019.
- ↑ "La NO Comunidad" (en castelán). Consultado o 17 de xaneiro de 2019.
- http://www.fundacion.telefonica.com/arte_tecno/coleccións/colecc_fotografia/mona/00.html Arquivado 14 de novembro de 2008 en Wayback Machine.
- http://www.elcultural.es/version_papel/ARTE/27933/Mona_Hatoum
- Mona Hatoum, Centro de Arte de Salamanca e Centro Galego de Arte Contempránea, España, 2002
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- "Mona Hatoum." White Cube. <http://www.whitecube.com/artists/hatoum/>
- "Artist Biography." Mona Hatoum. British Council. <https://web.archive.org/web/20090122000250/http://collection.britishcouncil.org/html/artist/artist.aspx?id=18649>
- John Tusa Interview with Mona Hatoum (Transcript & Audio)
- Mona Hatoum in the Video Data Bank
- Obra de Mona Hatoum na colección de fotografía da Fundación Telefónica