Gran Premio do Brasil de 1988
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 1 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988. | ||
 Trazado do circuíto de Jacarepaguá. | ||
| Data | 3 de abril 1988 | |
| Nome oficial | XVII Grande Prêmio do Brasil | |
| Localización | Circuíto de Jacarepaguá Jacarepaguá, Río de Xaneiro | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 5´031 km | |
| Distancia | 60 voltas, 301´860 km | |
| Clima | Nubrado e cálido | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:28.096 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Tempo | 1:32.943 na volta 45 | |
| Podio | ||
| Primeiro |  Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Segundo | Gerhard Berger
|
Ferrari |
| Terceiro | Nelson Piquet
|
Lotus-Honda |
O Gran Premio do Brasil de 1988 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 3 de abril de 1988 no circuíto de Jacarepaguá do Río de Xaneiro. Foi a primeira carreira da tempada de 1988 e tamén foi o décimo sétimo Gran Premio do Brasil e o noveno que se celebrou en Jacarepaguá do Río de Xaneiro. A carreira disputouse sobre 60 voltas ao circuíto de cinco quilómetros para unha distancia da carreira de 302 quilómetros.
Antecedentes[editar | editar a fonte]
As probas de inverno indicaban que Ferrari mantiña a vantaxe que lograra ao final da tempada 1987 malia ter tan só unha versión actualizada do seu coche de 1987, cos equipos McLaren - Honda e Williams - Judd tamén como posibles candidatos a gañar o campionato.
Ferrari dominara os adestramentos de pretempada en Río con tempos que non só eran máis rápido que todos os demais, senón máis rápidos que os rexistrados no Gran Premio do Brasil de 1987, o que provocou rumores de que o equipo ou ben desconectara a válvula de sobre presión (válvula pop-off) obrigatoria pola FIA que en 1988 limitaba a presión do turbo a só 2,5 bar, ou máis probablemente corrían coa válvula de 1987, que tiña un límite de 4.0 Bar (a maior parte dos enxeñeiros do equipo coincidiron en que en 1988 os motores turbo perderan aproximadamente 300 bhp (224 kW; 304 PS) debido á redución da potencia). Os rumores renováronse durante a cualificación no Brasil cando nin Michele Alboreto nin Gerhard Berger lograron conseguir os seus tempos de proba do mes anterior e ambos pilotos queixáronse de que os motores perderan potencia, consumían demasiado e tiñan unha pobre a resposta ao acelerador. Coa válvula de sobre presión de 1988 conectada, ambos Ferraris tamén eran significativamente máis lentos nos circuítos de longas recta que calquera dos McLaren ou Lotus Honda que estaban todos cronometrados a máis de 290 km/h.
Durante a sesión de clasificación houbo polémica cando Nelson Piquet fixo comentarios nos medios locais insultando publicamente a Ayrton Senna, malia que máis tarde afirmou que non sabía que estaba falando cun xornalista e viuse obrigado a retirar os seus insultos baixo a ameaza dunha demanda (co tempo, estes insultos de Piquet - apoiado por Prost - tamén levaron á afirmación de que Senna era homosexual, especialmente debido ao seu infrutuoso matrimonio en 1982, logo en 1990 sóubose grazas a unha entrevista de Senna na edición brasileira de Playboy que a acusación de homosexual podería ser motivada polo feito de que Senna ao parecer tivera unha relación coa muller de Piquet cando estaba solteira[1]). O campión do mundo tamén insultou a esposa de Nigel Mansell Roxanne (chamándoa fea). Alex Caffi de BMS Dallara tivo que usar un chasis de Fórmula 3000 modificado porque o chasis de Fórmula Un non estaba preparado.
Varios pilotos fixeron a súa estrea en Río, foron: o brasileiro Maurício Gugelmin (March-Judd), o piloto español Luís Pérez-Sala (Minardi - Ford), o piloto arxentino de Sportscar Oscar Larrauri (EuroBrun - Ford) que fixo o seu debut na F1 á idade de 33 anos, o británico Julian Bailey (Tyrrell -Ford) e o mozo alemán campión de Fórmula 3 Bernd Schneider (Zakspeed). Dos novos pilotos, soamente Bailey e Schneider non puideron clasificarse.
EuroBrun (con Larrauri e o campión da tempada de 1987 da fórmula 3000 International Stefano Modena) e Rial Racing, co veterano Andrea de Cesaris como o seu único piloto, fixeron o seu debut na F1 como construtores. A parte Euroracing do equipo EuroBrun anteriormente correra como o equipo Alfa Romeo de 1982 a 1985, mentres que Rial, dirixido polo alemán Günther Schmid, practicamente nacera de novo do equipo ATS que competera na F1 de 1977 a 1984. Ambos equipos usarían o motor V8 Ford DFZ de 3.5L.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Tan só cinco meses logo do seu accidente no Gran Premio do Xapón de 1987, Mansell fixo unha sensacional actuación para cualificar o seu Williams de aspiración natural segundo, 1,5 segundos máis rápido que o seguinte coche atmosférico, o Benetton - Ford de Thierry Boutsen, no 7º lugar. Apolo foi para Senna na súa primeira carreira con McLaren cun tempo de case dous segundos máis lento que o tempo da pole de Mansell en 1987. A segunda fila foi ocupada por Gerhard Berger co Ferrari e Alain Prost co McLaren. Logo de só unha pequena cantidade de probas en Imola antes de facer as probas de Río debido á tardía chegada dos coches, nin Senna ou Prost estaban contentos cos resultados do seu McLaren MP4 / 4 na clasificación.
Os catro non clasificados foron o Tyrrell - Ford de Julian Bailey, o Zakspeeds turbo de Piercarlo Ghinzani e Schneider, e o Osella turbo de Nicola Larini. Alex Caffi non logrou precualificar co seu Dallara modificado da F3000.
Resumo da carreira[editar | editar a fonte]
Na volta de quecemento, o mecanismo selector de marchas de Senna rompeuse e tivo que terminar a volta atascado na primeira marcha. A primeira saída foi abortado e Senna comezou desde o coche de reserva nos pits. Na segunda saída, Alain Prost, sen ninguén diante debido á ausencia de Senna, gañou a saída e fixo unha das súas famosas primeiras voltas que o viron liderar en case 2 segundos, con Mansell en segundo lugar, malia que moi pronto pasouno Berger no Ferrari. Na volta 19, o indicador de temperatura mostrou que o Williams sufría sobre quecemento (na primeira saída errado Mansell vírase obrigado a correr por fóra da pista, afortunadamente sen penalización, debido ao sobre quecemento dun Judd V8 na grella). Entrou en boxes para investigar, entregando ao terceiro posto a Nelson Piquet no seu Lotus; durante o proceso, a Mansell paróuselle o motor.
Senna estaba facendo unha notable carreira desde a parte posterior da grella, subindo a 21º na 1ª volta (logo de case chocar co March o seu antigo compañeiro de piso Maurício Gugelmin que sufriu fallo no cambio a menos de 50 metros despois do comezo da súa carreira de debut e que o deixou tirado no medio da pista cando Senna deixaba os boxes), 15º na volta 4, 8º na volta 10, nos puntos na volta 13 e na volta 20 estaba en segundo lugar logo de pasar a Piquet na recta de atrás logo dunha parada en boxes de Berger.
Prost entrou en boxes na volta 26 sen perder a cabeza, e Senna entrou a unha volta máis tarde. Durante a súa parada Senna parou o motor do seu Honda e caeu ao sexto lugar. Pouco despois mostróuselle a bandeira negra e foi descualificado polo cambio de coche logo da bandeira verde mostrada trala volta de quecemento, un movemento que non era permitido (McLaren debería saber isto xa que Prost correra a mesma sorte no Gran Premio de Italia de 1986). Durante as últimas 10 voltas da carreira Berger colocouse a 10 segundos do líder Prost, pero o francés estaba practicamente paseando e Berger non puido atrapalo.
Piquet, o actual Campión do Mundo, chegou terceiro na súa primeira carreira con Lotus por diante de Derek Warwick no Arrows - Megatron. Michele Alboreto no segundo Ferrari e Satoru Nakajima no segundo Lotus completaron os puntos nos postos 5º e 6º. O primeiro coche atmosférico foi o Benetton - Ford de Thierry Boutsen. ambos Nakajima e Boutsen terminaron cunha volta perdida con Prost, no 7º lugar. A primeira carreira da nova fórmula de equivalencia da FISA, nun intento de facer aos turbos competitivos vira os Atmosféricos aínda tomando todos os puntos posibles.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 12 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:30.218 | 1:28.096 | — |
| 2 | 5 |  Nigel Mansell
|
Williams-Judd | 1:30.928 | 1:28.632 | +0.536 |
| 3 | 11 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:31.975 | 1:28.782 | +0.686 |
| 4 | 28 | Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:32.123 | 1:29.026 | +0.930 |
| 5 | 1 | Nelson Piquet
|
Lotus-Honda | 1:32.888 | 1:30.087 | +1.991 |
| 6 | 27 |  Michele Alboreto
|
Ferrari | 1:32.523 | 1:30.114 | +2.018 |
| 7 | 20 |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 1:32.060 | 1:30.140 | +2.044 |
| 8 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Judd | 1:34.070 | 1:30.439 | +2.343 |
| 9 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:33.546 | 1:30.929 | +2.833 |
| 10 | 2 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 1:33.293 | 1:31.280 | +3.184 |
| 11 | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 1:34.323 | 1:31.713 | +3.617 |
| 12 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:31.722 | 1:32.748 | +4.626 |
| 13 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:34.037 | 1:31.833 | +3.737 |
| 14 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Rial-Ford | 1:34.988 | 1:32.275 | +4.179 |
| 15 | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 1:33.787 | 1:32.843 | +4.747 |
| 16 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 1:35.930 | 1:32.933 | +4.837 |
| 17 | 29 | Yannick Dalmas
|
Lola-Ford | 1:36.832 | 1:33.408 | +5.312 |
| 18 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Judd | 1:37.214 | 1:34.474 | +6.378 |
| 19 | 14 | Philippe Streiff
|
AGS-Ford | 1:37.601 | 1:34.481 | +6.385 |
| 20 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:36.593 | 1:34.532 | +6.436 |
| 21 | 26 |  Stefan Johansson
|
Ligier-Judd | 1:37.454 | 1:34.579 | +6.483 |
| 22 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:38.628 | 1:34.686 | +6.590 |
| 23 | 23 | Adrian Campos
|
Minardi-Ford | 1:36.593 | 1:34.886 | +6.790 |
| 24 | 33 | Stefano Modena
|
EuroBrun-Ford | 1:37.506 | 1:34.910 | +6.814 |
| 25 | 31 | Gabriele Tarquini
|
Coloni-Ford | 1:41.149 | 1:35.407 | +7.311 |
| 26 | 32 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Ford | 1:38.927 | 1:35.711 | +7.615 |
| NSC | 4 | Julian Bailey
|
Tyrrell-Ford | 1:39.711 | 1:36.137 | +8.041 |
| NSC | 9 | Piercarlo Ghinzani
|
Zakspeed | 1:40.431 | 1:37.621 | +9.525 |
| NSC | 21 | Nicola Larini
|
Osella | 1:38.927 | 1:38.371 | +10.275 |
| NSC | 10 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed | 1:45.540 | 1:38.614 | +10.518 |
| NSCP | 36 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford |
Carreira[editar | editar a fonte]
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Formula One's Greatest Driver Lost His Virginity To A Prostitute When He Was 13. Jalopnik. Consultado o 18 January 2013.
- ↑ "1988 Brazilian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 January 2015. Consultado o 23 December 2015.
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1987 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1988 |
Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1988 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1987 |
Gran Premio do Brasil | Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1989 |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio do Brasil de 1988 |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |