Historia de Cataluña
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde novembro de 2016.) |
Cataluña é un territorio histórico formado orixinariamente a partir dos condados que formaban a Marca Hispánica, ao nordeste da Península Ibérica, en tempos de Carlomagno. Hoxe en día, a palabra Cataluña emprégase sobre todo para referirse á Comunidade Autónoma de Cataluña, en España, e a Cataluña do Norte, que forma o Departamento dos Pireneos Orientais en Francia.
Prehistoria en Cataluña[editar | editar a fonte]
Os primeiros poboadores do territorio que actualmente ocupa Cataluña remóntanse aos inicios do Paleolítico Medio; Os restos máis antigos descubertos corresponden á mandíbula dun preneandertal atopada en Banyoles, duns 25.000 anos de antigüidade.
Entre os xacementos máis importantes deste período destacan o das covas de Mollet (Serinyà, no Pla de l'Estany), o Cau do Duc, no macizo do Montgrí, o xacemento de Forn d'en Sugranyes (Reus) e os abrigos Romaní i Agut (Capellades), mentres que para o Paleolítico Superior destacan os de Reclau Viver, a cova da Arbereda e a Bora Gran d'en Carreres, en Serinyà, ou o Cau de les Goges, en Sant Julià de Ramis.
Da seguinte etapa prehistórica, o Mesolítico, conserváronse importantes xacementos, a maior parte datados de entre o 8000 e o 5000 a. C., como o de Sant Gregori (Falset) e o Filador (Margalef de Montsant) e, no que respecta ás manifestacións artístico-credenciais, arte levantino, o Cogul, Cabra Feixet (o Perelló) e Ulldecona.
O período Neolítico iníciase en terras catalás cara ao 4500 a. C., aínda que nun grado de sedentarismo dos poboadores moito menor que noutros lugares, grazas á abundancia de bosques, o que propiciou que a caza e a recolección seguisen sendo actividades fundamentais e que o establecemento de asentamentos demorásese en moitos lugares. Os xacimientos neolíticos máis importantes de Cataluña son a cova de Fontmajor (l'Espluga de Francolí), a cova de Toll (Morà), as covas Gran i Freda de Montserrat e os abrigos con arte esquemático do Cogul, Vos de Balaguer, Albi, Tivissa e Alfara de Carles.
O período Calcolítico desenvólvese en Cataluña entre o 2500 e o 1800 a. C., momento no cal constrúense os primeiros obxectos de cobre. A Idade de Bronce sitúase cronoloxicamente no período 1800-700 a. C., da cal consérvanse escasos restos, pero destacan uns poboados formados na zona do baixo Segre. Esta idade coincide coa chegada dos pobos indoeuropeos, a través de sucesivos fluxos migratorios que se desenvolven desde o ano 1200 a. C., responsables da creación dos primeiros poboados de estrutura protourbana.
A partir de mediados do século VII a. C. o territorio catalán alcanza o período coñecido como Idade de Ferro.
Antigüidade tardía a período feudal[editar | editar a fonte]
Século III e IV[editar | editar a fonte]
A crise do século III que afectou ao Imperio romano e que orixinaría a súa decadencia afectou ao actual territorio catalán, onde se detectaron importantes niveis de destrución e procesos de abandono de vilas romanas. Tamén deste século son as primeiras noticias documentais da presenza do cristianismo en Cataluña. Aínda que os datos arqueolóxicos indican a recuperación dalgúns núcleos, como Barcino (Barcelona), Tarraco (Tarragona) ou Gerunda (Xerona), a situación non volveu ser a de antes, as cidades fortificáronse e os núcleos reducíronse.
Período visigodo: séculos V a VII[editar | editar a fonte]
No século V, prodúcese a invasión xeneralizada do Imperio romano por parte dos pobos xermánicos. O pobo xermano dos visigodos que obtivera permiso para entrar no Imperio e colaborar na defensa de límelos na actual Bulgaria como aliados romanos; foron liderados por Ataúlfo tras a situación de marxinación dentro da sociedade romana e de extrema pobreza deste grupo étnico. Ataúlfo foi un visigodo e xeneral romano que chegou ao máximo nivel militar dentro do exército romano, e que liderou a rebelión visigoda, chegando a Italia e a Roma, vencendo ou esquivando ás lexións romanas, e chegando a conquistar á ata entón invicta cidade de Roma (2º saqueo). Como acordo entre os romanos e os visigodos e para que estes volvesen aceptar a orde romana, as súas leis, deixasen de saquear Italia, e volvesen ser fieis aliados, entrégaselles Hispania, e parte de Francia. Os visigodos chegan á Península Ibérica pola principal vía romana, instalándose na cidade Tarraconense en (410). E cando no 475 o rei visigodo Eurico formou o reino de Tolosa, incorporou o actual territorio catalán, con goberno primeiro desde Tolosa e logo desde Toledo.
|
Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |
