Serguéi Lavrov

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaSerguéi Lavrov

(2010) Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(ru) Сергей Викторович Лавров Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento21 de marzo de 1950 Editar o valor em Wikidata (74 anos)
Moscova (Unión Soviética) Editar o valor em Wikidata
Minister of Foreign Affairs (en) Traducir
9 de marzo de 2004 –
← Igor Ivanov (en) Traducir
Permanent Representative of Russia to the United Nations (en) Traducir
22 de setembro de 1994 – 12 de xullo de 2004
← Yuli Vorontsov (pt) Traducir – Andrey Denisov (en) Traducir → Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeUnión Soviética (–1991)
Rusia (1991–) Editar o valor em Wikidata
Grupo étnicoArmenians in Tbilisi (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
RelixiónIgrexa ortodoxa rusa Editar o valor em Wikidata
EducaciónInstituto Estatal de Relacións Internacionais de Moscova
Actividade
Campo de traballoDiplomacia e política Editar o valor em Wikidata
Ocupacióndiplomático , político , ministro Editar o valor em Wikidata
EmpregadorMinistry of Foreign Affairs of the Russian Federation (en) Traducir
US and Canada: economics, politics, culture magazine (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Partido políticoRússia Unida (pt) Traducir
Partido Comunista da Unión Soviética Editar o valor em Wikidata
Membro de
LinguaLingua inglesa, lingua francesa, Lingua cingalesa e lingua rusa Editar o valor em Wikidata
Familia
CónxuxeMaria Lavrova
FillosEkaterina Vinokurova (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Premios
Sinatura
Editar o valor em Wikidata
Páxina webmid.ru Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm2560078 Instagram: s.v.lavrov Telegram: +FrvnohgVSYhiNmMy Discogs: 5500534 Editar o valor em Wikidata


Sergei Viktorovich Lavrov (en ruso Сергей Викторович Лавров[1]), nado en Moscova o 21 de marzo de 1950, é un político e diplomático ruso de carreira, desde 2004 ministro de Asuntos Exteriores de Rusia.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

O pai de Lavrov, Víctor, era un armenio de Tbilisi[2]. Despois de graduarse na escola secundaria, Lavrov uniuse ao Departamento de Asuntos Internacionais do Instituto de Estudos Asiáticos en Moscova na Academia de Ciencias de Rusia. Ademais da súa especialidade principal — a lingua cingalesa — tamén estudou inglés e francés.

Graduado no Instituto Estatal de Relacións Internacionais de Moscova en 1972, serviu como diplomático para a Unión Soviética en Sri Lanka até 1976. En 1981 formou parte da Delegación Diplomática Soviética ante as Nacións Unidas até 1988. O 24 de febreiro de 2004, foi nomeado ministro de Asuntos Exteriores polo presidente ruso Vladimir Putin, sucedendo a Igor Ivanov[3]. Permaneceu no cargo durante os dous primeiros mandatos presidenciais de Putin, en 2008 foi ratificado no cargo por Dmitri Medvedev, a quen acompañou durante o seu mandato presidencial, e foi ratificado de novo no cargo por Vladimir Putin ao seu regreso ao Kremlin.

Carreira política[editar | editar a fonte]

Unión Soviética[editar | editar a fonte]

Lavrov graduouse en 1972. Segundo as regras daquela época, un graduado do Instituto Estatal de Relacións Internacionais de Moscova tiña que traballar no Ministerio de Asuntos Exteriores da URSS durante un tempo determinado. Lavrov traballou na embaixada soviética en Sri Lanka (nome que acabaran de cambiar, antes chamado Ceilán) como conselleiro, considerado un especialista do país. Daquela ambos os países tiñan unha estreita cooperación económica, con acordos salientables como o da produción de caucho natural no país insular asiático. A embaixada soviética en Sri Lanka tamén mantivo relacións coas Maldivas. Lavrov encargouse de analizar continuamente a situación no país, pero tamén traballou como tradutor, secretario persoal e axudante de Rafiq Nishonov, que máis tarde sería o 12º primeiro secretario do Partido Comunista na RSS de Uzbekistán. Ademais, obtivo o rango diplomático engadido.

En 1976, Lavrov volveu a Moscova. Traballou como terceiro e segundo secretario na Sección de Relacións Económicas Internacionais da URSS. Alí, estivo involucrado na analítica, e a súa empresa tamén traballou con varias organizacións internacionais, entre elas as Nacións Unidas. En 1981 foi destinado como conselleiro principal da misión soviética ante a ONU na cidade de Nova York. En 1988, Lavrov volveu a Moscova e foi nomeado subdirector da Sección de Relacións Económicas Internacionais da URSS. Entre 1990 e 1992 traballou como director da Organización Internacional do Ministerio de Asuntos Exteriores soviético.

Federación Rusa[editar | editar a fonte]

En outubro de 1990, Andrey Kozyrev, que entón dirixía o control das organizacións internacionais, foi nomeado Ministro de Asuntos Exteriores da RSFS de Rusia. Ese ano distribuíronse os poderes do Ministerio de Asuntos Exteriores soviético e do Ministerio de Asuntos Exteriores da RSFS, que até entón só tiña un papel cerimonial. En novembro de 1990, o Consello de Estado decidiu cambiar o seu nome de Unión de Ministros de Asuntos Exteriores a Ministerio de Asuntos Exteriores da Unión Soviética, e en decembro do mesmo ano, o Ministerio de Asuntos Exteriores da RSFS rusa converteuse no Ministerio de Asuntos Exteriores da Unión Soviética. Asuntos Exteriores da Federación Rusa. En abril de 1991 foi nomeado Viceministro de Asuntos Exteriores. En 1992, Lavrov foi nomeado director do Departamento de Organizacións Internacionais e Problemas Globais do Ministerio de Asuntos Exteriores da Federación Rusa. Pedíuselle a Lavrov que supervisase as actividades dos Dereitos Humanos e da Cooperación Cultural Internacional e dos dous departamentos, para os países da CEI, as organizacións internacionais e a cooperación económica internacional.[4] Lavrov traballou no Ministerio de Asuntos Exteriores até 1994, cando volveu traballar na ONU, esta vez como Representante Permanente de Rusia. Mentres desempeñaba este cargo, foi presidente do Consello de Seguridade das Nacións Unidas en decembro de 1995, xuño de 1997, xullo de 1998, outubro de 1999, decembro de 2000, abril de 2002 e xuño de 2003.

O presidente dos Estados Unidos O presidente dos Estados Unidos, George W. Bush, recibe o ministro de Asuntos Exteriores ruso, Sergei Lavrov, a unha reunión no anexo do Despacho Oval o 7 de marzo de 2006 na Casa Branca. Fotografía de Paul Morse

O 9 de marzo de 2004, o presidente Vladimir Putin nomeou a Sergei Lavrov para o cargo de ministro de Asuntos Exteriores, sucedendo no cargo a Igor Ivanov. O 21 de maio de 2012, Lavrov foi nomeado novo ministro de Asuntos Exteriores no gabinete dirixido polo primeiro ministro Dmitry Medvedev.[5]

Lavrov é visto como continuando o estilo do seu predecesor: un diplomático brillante, pero un funcionario público máis que un político. Un experto ruso en política exterior da Chatham House de Londres describiuno como "un negociador duro, fiable e extremadamente sofisticado", pero engade que "non forma parte do santuario interior de Putin" e que o endurecemento da política exterior rusa ten moi pouco a ver con el. Outros diplomáticos foron moito máis críticos na súa valoración de Lavrov, véndoo cómplice da violenta política exterior do presidente Putin. O 15 de xaneiro de 2020, dimitiu como membro do gabinete, despois de que o presidente Vladimir Putin pronunciase o discurso presidencial na Asemblea Federal, no que propuxo varias emendas á constitución.[6] O 21 de xaneiro de 2020, mantivo o seu posto no gabinete de Mikhail Mishustin.[7]

Guerra de Siria[editar | editar a fonte]
Lavrov coa Secretaria de Estado dos Estados Unidos, Hillary Clinton en Múnic, Alemaña, o 5 de febreiro de 2011

En 2012, nas primeiras etapas da guerra civil siria, unha delegación rusa viaxou a Siria para afirmar o apoio de Rusia ao goberno sirio do presidente Bashar al-Assad. Lavrov e Mikhail Fradkov, que formaban parte da delegación, recibiron a benvida real por parte de miles de partidarios pro-Assad. Os partidarios ondearon bandeiras rusas grazas ao veto de Rusia a unha resolución da ONU que pedía duras sancións ao goberno sirio.

En outubro de 2019, Lavrov condenou a decisión de Donald Trump de enviar tropas estadounidenses para vixiar os campos petrolíferos de Siria e posibelmente explotalos, dicindo que "calquera explotación dos recursos naturais dun Estado soberano sen o seu consentimento é ilegal".[8]

Guerra no leste de Ucraína[editar | editar a fonte]

Tras o referendo sobre o status de Crimea en marzo de 2014, Lavrov propuxo que Ucraína fose independente de calquera das dúas opcións, que se recoñecese oficialmente a lingua rusa e que a Constitución se organizase segundo as liñas federais.[9]

Cando os líderes do G8 votaron para suspender oficialmente a adhesión de Rusia o 24 de marzo, Lavrov declarou que o G8 era unha organización informal e que a adhesión era opcional para Rusia.[10]

Nunha entrevista do 30 de marzo,[11] discutiu o acordo do 21 de febreiro asinado por Viktor Yanukovich, Vitaly Klitchko, Arseni Yatseniuk e Oleg Tyagnibok, así como os ministros de Asuntos Exteriores de Polonia, Francia e Alemaña para promover cambios pacíficos en Ucraína. Lavrov subliñou o federalismo como solución en Ucraína e lamentou a desoficialización da lingua rusa.

Artigo principal: Lei de Ucraína "para garantir o funcionamento da lingua ucraína como lingua estatal".

Lamentou o mal uso do Convenio de Schengen para obrigar aos cidadáns de Crimea a visitar Kíiv para obter un visado Schengen. Lavrov afirmou que a revolución do Maidán e os resultados do referendo de Crimea deberían ser igualmente aceptados por Occidente. Reiterou a proposta rusa en tres partes para o progreso de Ucraína:

Aínda que Lavrov recoñeceu que Rusia estaba en contacto cos separatistas ucraínos, negou as acusacións de Estados Unidos e da UE de que Moscova puxo fin á rebelión e acusou a Estados Unidos de intensificar o conflito. Engadiu que as posibilidades de resolver a crise ucraína serían maiores se dependese só de Rusia e Europa.[12] Lavrov dixo que os separatistas queren "defender a súa cultura, as súas tradicións, celebrar as súas festas máis que os aniversarios de Roman Shukhevich ou Stepán Bandera". [13]

En xuño de 2016, Lavrov declarou que Rusia nunca atacará ningún país da OTAN, dicindo: "Estou convencido de que todos os políticos serios e honestos saben perfectamente que Rusia nunca atacará un estado membro da OTAN. Non temos estes plans". Tamén dixo: "Na nosa doutrina de seguridade, indícase claramente que unha das principais ameazas para a nosa seguridade é a expansión da OTAN cara ao leste". [14]

Comentarios antisemitas[editar | editar a fonte]

O 1 de maio de 2022, nunha entrevista coa cadea de televisión italiana Rete 4,[15] preguntouse a Lavrov por que Rusia afirmaba que necesitaba "desnazificar" a Ucraína, tendo en conta que o propio presidente ucraíno era xudeu. Lavrov respondeu suxerindo que Adolf Hitler, como Volodymyr Zelensky, tiña herdanza xudía, dicindo: "En canto ao argumento [de Zelensky] sobre o tipo de nazificación que podemos ter se son xudeu, se non lembro mal, e quizais me equivoque, Hitler tamén tiña sangue xudeu[16]. Lavrov afirmou "por algún tempo escoitamos do pobo xudeu que os maiores antisemitas eran xudeus". O primeiro ministro israelí, Naftali Bennett, condenou os comentarios de Lavrov, dicindo que "o uso do Holocausto polo pobo xudeu como ferramenta política debe cesar inmediatamente".[17] O 5 de maio, a oficina de Bennett publicou un comunicado dicindo: "O primeiro ministro aceptou a desculpa do presidente Putin polos comentarios de Lavrov e agradeceulle que aclarase a súa actitude cara ao pobo xudeu e a memoria do Holocausto".[18]

Vida persoal[editar | editar a fonte]

Lavrov fala ruso, inglés, francés, dhivehi e cingalés. [19] Tamén é un afeccionado aos deportes, principalmente ao fútbol e ao equipo ruso [20] Spartak Moscova. Ten unha filla, Ekaterina, graduada na Universidade Columbia, que viviu na cidade de Nova York até 2014.[21] Actualmente está casada co empresario Alexander Vinokurov (non confundir co ciclista Alexander Vinokurov)[22] e unha fillastra, Polina.

Sancións[editar | editar a fonte]

O 25 de febreiro de 2022, un día despois da invasión rusa de Ucraína, os Estados Unidos, a Unión Europea, o Reino Unido e o Canadá anunciaron a imposición de sancións contra Lavrov[23]. Australia e Xapón[24] impuxeron sancións similares. En marzo de 2022, a súa fillastra Polina Kovalyova, que vive en Londres, tamén caeu baixo sancións británicas. En abril de 2022, Canadá impuxo sancións contra Maria Lavrova e Ekaterina Vinokurova (esposa e filla), e Australia contra Ekaterina Vinokurova.

Acusacións de corrupción[editar | editar a fonte]

En setembro de 2021, Alexey Navalny publicou unha investigación afirmando a conexión entre Lavrov e Svetlana Polyakova[25], así como que ela e os seus familiares voan con el en viaxes de negocios e usan as casas e os iates do empresario ruso Oleg Deripaska.

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

  • Membro de Honra da Sociedade Imperial Ortodoxa de Palestina (IOPS)[26].
  • Orde da República Srpska, República Serbia (2018)[27].

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Sergej Lawrow - Munzinger Biographie". www.munzinger.de (en alemán e ruso). Consultado o 2022-06-20. 
  2. ↑ "Лавров, Сергей Министр иностранных дел РФ". lenta.ru (en ruso). Consultado o 2022-06-20. 
  3. ↑ Machado, Ísis. "Manual do Candidato - Política Internacional". Passei Direto (en portugués). Consultado o 2022-06-20. 
  4. ↑ "Lavrov, Serguéi. Ministro de Relacións Exteriores da Federación de Rusia". Lenta.ru (en ruso). Consultado o 2022-01-29. 
  5. ↑ "Home | Committees | European Parliament" (en inglés). Consultado o 2022-01-29. 
  6. ↑ "Independent en Español" (en castelán). Consultado o 2022-01-29. 
  7. ↑ Reuters (2020-01-21). "Russia Gets New Government in What Putin Calls 'Major Renewal'" (en inglés). Consultado o 2022-01-29. 
  8. ↑ "Iran, Russia take aim at U.S. military presence near Syrian oilfields". Reuters (en inglés). 2019-10-29. Consultado o 2022-01-30. 
  9. ↑ "Crimea referendum: What does the ballot paper say?". BBC News (en inglés). 2014-03-10. Consultado o 2022-01-30. 
  10. ↑ Correspondent, By Jim Acosta, CNN Senior White House. "U.S., other powers kick Russia out of G8 - CNNPolitics" (en inglés). Consultado o 2022-01-30. 
  11. ↑ "Lavrov: If West accepts coup-appointed Kiev govt, it must accept a Russian Crimea" (en inglés). Consultado o 2022-01-30. 
  12. ↑ Press, Associated (2014-06-28). "Sergei Lavrov accuses US of fuelling Ukraine crisis" (en inglés). Consultado o 2022-01-30. 
  13. ↑ "MFA of Russia | 06/05/2014 | Answers to questions of the mass media by the Russian Foreign Minister, Sergey Lavrov, summarising the results of his negotiations with the US Secretary of State, John Kerry, Paris, 5 June 2014" (en inglés). 2014-08-21. Archived from the original on 21/08/2014. Consultado o 2022-01-30. 
  14. ↑ "Russia's Lavrov says Kremlin will 'never' attack a NATO member" (en inglés). 2016-06-07. Consultado o 2022-01-30. 
  15. ↑ Press, Europa (2022-05-02). "Israel protesta ante Rusia después de que Lavrov afirmara que Hitler "tenía sangre judía"". www.europapress.es. Consultado o 2023-06-01. 
  16. ↑ "Israel outrage at Sergei Lavrov's claim that Hitler was part Jewish". BBC News (en inglés). 2022-05-02. Consultado o 2022-06-20. 
  17. ↑ Lis, Jonathan. "Bennett condena as 'mentiras' sobre Hitler do FM ruso" (en inglés). 
  18. ↑ "Putin disculpouse polas afirmacións sobre Hitler – Oficina do Primeiro Ministro de Israel" (en inglés). 5 de maio de 2022. 
  19. ↑ "BBC NEWS | Programmes | From Our Own Correspondent | Russia's deep suspicion of the West". 2007-12-16. Archived from the original on 16 de decembro de 2007. Consultado o 2022-01-29. 
  20. ↑ "Interview of S.V. Lavrov, Minister of Foreign Affairs of Russia, to Channel One on 90th Anniversary of FC Spartak". 
  21. ↑ ""Ahora la élite está decidiendo de qué lado está". El ministro Lavrov traslada a su hija de Nueva York a Moscú. ¿Quién es el siguiente?" (en ruso). 2014. Consultado o 2022-01-29. 
  22. ↑ "Daughter of Sergey Lavrov: "I wanted to connect life with a Russian"" (en ruso). Starhit. 25 de febreiro de 2017. 
  23. ↑ "Австралия запретила Путину, Шойгу и Лаврову въезд в страну". РБК (en ruso). Consultado o 2022-06-20. 
  24. ↑ 共同通信 (2022-03-01). "政府、ロシア大統領の資産凍結 ｜ 共同通信". 共同通信 (en xaponés). Arquivado dende o orixinal o 01 de marzo de 2022. Consultado o 2022-06-20. 
  25. ↑ Times, The Moscow (2021-09-14). "Russian Foreign Minister’s Secret Mistress Wields Ministry Influence, Owns Elite Property – iStories". The Moscow Times (en inglés). Consultado o 2022-06-20. 
  26. ↑ "Комитет Почетных членов ИППО" (en ruso). Consultado o 2022-01-30. 
  27. ↑ "Russia backs Bosnia's integrity amid Serb calls for secession". Reuters (en inglés). 2018-09-21. Consultado o 2022-01-30. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

 

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Serguéi_Lavrov&oldid=6490627»