Luís Miguel Cintra

Luís Miguel Cintra

Biografía
Nacemento	(pt) Luís Miguel Valle Cintra 29 de abril de 1949 (74 anos) Madrid, España
Datos persoais
País de nacionalidade	Portugal
Educación	Universidade de Lisboa
Actividade
Ocupación	actor , actor de cinema , crítico de teatro , guionista , actor de televisión
Período de actividade	1968 -
Lingua	Lingua portuguesa
Premios (2005)  Premio Pessoa  Premios Sophia  Gran oficial da Orde militar de Santiago da Espada  Prémio Autores (pt)

Luís Miguel Valle Cintra GOSE, nado en Madrid o 29 de abril de 1949, é un actor e director portugués.

Traxectoria

Fillo do filólogo Luís Filipe Lindley Cintra e da súa muller Maria Adelaide dos Reis Valle, profesora.

Luís Miguel Cintra comezou a actuar no teatro en 1968, no Grupo de Teatro de Literatura, na Facultade de Letras da Universidade de Lisboa. Rematara o terceiro curso de Filoloxía Románica cando, en 1970, unha bolsa da Fundación Calouste Gulbenkian o levou a Inglaterra. Neste país, completou o Curso Técnico de Actuación na Bristol Old Vic Theatre School en 1973.

En 1973, de regreso a Portugal, funda o Teatro da Cornucópia, con Jorge Silva Melo, o seu antigo socio no Grupo Teatro de Letras . En Cornucópia, Luís Miguel Cintra centraría a súa traxectoria de máis de 40 anos no teatro, como actor e director.

Realizou obras de autores tan diversos como Brecht, Chéjov, Goethe, Molière, Esquilo, Séneca, Sófocles, Edward Bond, Gorki, Jordheuil, Horvath, Gil Vicente, Samuel Beckett, Kroetz, Buchner, Wenzel, Shakespeare, Heiner de Vega, Lope de Vega, etc. Muller, Botho Strauss, Beaumarchais, Pier Paolo Pasolini, R. W. Fassbinder , Luís de Camões, António José da Silva, Stravinski, Jean Claude Biette, Joe Orton, F. García Lorca, August Strindberg, Eduardo de Filippo, Jean Genet, Courteline, Pierre Corneille, Jakob Lenz, Grabbe, Kleist, Rezvanni, Luigi Pirandello, Francisco de Holanda, Raul Brandão, Calderón de la Barca, entre outros.

Como director de ópera, dirixiu para o Teatro Nacional de São Carlos, en Lisboa, L'Enfant et les Sortilèges, de Ravel e Dido e Eneas de Purcell en 1987; As vodas de Fígaro de Mozart en 1988, L'Isola Disabitata de Haydn en 1997; Jeanne d'Arc au Bûcher de Honneger e Claudel en 2003 e Medea de Cherubini en 2005.

En coprodución con RTP, e aínda en Cornucópia, en 1990, puxo en escena Façade e O Urso, de William Walton, baixo a dirección musical de João Paulo Santos. En 1996, en Culturgest, presentou O estrangulador de Martinu; en 2000, en coprodución de Teatro da Cornucópia/Culturporto/ Teatro Nacional de São Carlos / Orquestra Nacional do Porto, The English Cat, de H. W. Henze e, en 2004, Le Vin Herbé de Frank Martin para Teatro Aberto.

Como recitador colaborou co Coro do Teatro Nacional de S. Carlos, co Coro Gulbenkian, e con Nuno Vieira de Almeida en recitais con obras de Hans Werner Henze, Honneger, Schubert, Lizt, Satie, Poulenc e García Lorca. Para o Teatro Nacional de S. Carlos dirixiu os actores e interpretou o papel titular de Manfred de Schumann e Byron baixo a dirección musical de Marko Letonja.

En 1984 participou co seu grupo no Festival de Teatro da Bienal de Venecia . Aínda en 1988, puxo en escena o espectáculo La Mort du Prince et Autres Fragments de Fernando Pessoa para o Festival de Aviñón, con Maria de Medeiros, que volve representar ao ano seguinte, no Festival de Outono de París. En Italia, actuou co Teatro da Cornucópia de Udine no marco do proxecto de formación de actores L'École des Maitres, que lle foi dedicado en 1991. En 1991 actuou en Bruxelas con motivo de Europalia.

Foi dirixido en 1997 por Brigite Jacques no Théâtre de la Commune-Pandora de París, en Sertório, por Corneille e puxo en escena Comedia sin Titulo, de F. García Lorca para o Teatro de La Abadía de Madrid (2005).

Ademais do teatro, Luís Miguel Cintra logrou a súa presenza en decenas de películas cinematográficas portuguesas —de mozo estudante, asociouse ao Cinema Novo, cando participou en Quem Espera por Sapatos de Defunto Morre Descalço, de João César Monteiro. Con este director manterá unha estreita colaboración, que o leva a participar noutros varios títulos (Veredas, Recordações da Casa Amarela, As Bodas de Deus). Destaca tamén a súa colaboración con Manoel de Oliveira, en filmes como Vale Abraão, Espelho Mágico, entre outros. Ademais, foi dirixido por Paulo Soares da Rocha, Luís Filipe Rocha, Solveig Nordlund, Jorge Silva Melo, Christine Laurent, José Álvaro de Morais, Pedro Costa, Joaquim Pinto, Maria de Medeiros, Patrick Mimouni, Teresa Villaverde, João Botelho, Pablo Llorca, Jorge Cramez, John Malkovich, Raquel Freire, Jean-Charles Fitoussi e Catarina Ruivo.

Recitador de poesía, gravou toda a lectura de Viagens na Minha Terra, de Almeida Garrett e Amor de Perdição, de Camilo Castelo Branco, ademais de poemas de Fernando Pessoa, Sophia de Mello Breyner, Ruy Belo, Luís de Camões, Antero de Quental e un sermón do padre António Vieira.

Entre as outras actividades que desenvolveu, Luís Miguel Cintra dedicouse, ata a década dos 80, á crítica teatral en O Tempo e o Modo ; dirixiu a Colección Teatral Seara Nova (editada por Estampa) e a Colección Teatro (editada por Ulmeiro); Foi profesor do Conservatorio Nacional (Interpretación, na Escola de Teatro, e Dirección de actores, na Escola de Cine).

Premios

• Premio Bordalo da Casa da Imprensa en 1995 (Mellor Interpretación en Cine) e en 1997 (Interpretación en Teatro)
• Globo de Ouro en 1999 á Persoa do Ano no Teatro, Globo de Ouro ao Mellor Actor de Teatro, pola súa interpretación en Esopaida ou a vida de Esopo, de António José da Silva, O xudeu (en 2003)
• Premio Universidade de Coímbra (2005)
• Premio Pessoa, que lle concedeu o xornal Expresso, tamén en 2005.
• Recibiu o título de Grande Oficial da Antiga, Nobre e Ilustrada Orde Militar de Sant'Iago da Espada, do Mérito Científico, Literario e Artístico o 9 de xuño de 1998.
• En 2013 recibiu a Medalla do Coñecemento e do Mérito do Instituto Politécnico de Lisboa.
• En 2014, foi a figura homenaxeada no Festival de Almada.
• O 17 de outubro de 2015 anunciou o fin da súa presenza nos escenarios do teatro, por problemas de saúde (enfermidade de Parkinson). Non obstante, seguiría activo como director e actor de cine.
• En xullo de 2016 foi homenaxeado no Teatro Municipal de São Luís coa atribución do seu nome á sala principal.
• En 2017 recibiu o premio Árbore da Vida.
• O 18 de maio de 2021 foille concedido o título de doutor honoris causa pola Universidade de Lisboa, a proposta da Facultade de Artes.
• Recibiu a Medalla ao Mérito Cultural do Goberno portugués en marzo de 2022.

Cine

Filmografía como actor

• Quem Espera Por Sapatos de Defunto Morre Descalço, de João César Monteiro (1971)
• Pousada das Chagas, de Paulo Rocha (1972)
• Nem Pássaro Nem Peixe, de Solveig Nordlund (1978)
• A Ilha dos Amores, de Paulo Rocha (1982)
• Silvestre, de João César Monteiro (1982)
• Sinais de Vida — Um Breve Sumário da Vida e Obra de Jorge Sena, de Luís Filipe Rocha (1984)
• Ninguém Duas Vezes, de Jorge Silva Melo (1985)
• Le Soulier de Satin, de Manoel de Oliveira (1985)
• O Bobo, de José Álvaro Morais (1987)
• O Desejado ou As Montanhas da Lua, de Paulo Rocha (1987)
• Mon Cas, de Manoel de Oliveira (1987)
• Os canibais, de Manoel de Oliveira (1988)
• Uma pedra no Bolso, de Joaquim Pinto (1988)
• OndeBate o Sol, de Joaquim Pinto (1989)
• Recordações de Casa Amarela, de João César Monteiro (1989)
• Non, ou a Vã Glória de Mandar, de Manoel de Oliveira (1990)
• A Divina Comedia, de Manoel de Oliveira (1991)
• A morte do príncipe, de María de Medeiros (1991)
• O sangue, de Pedro Costa (1991)
• O dia do Desespero, de Manoel de Oliveira (1992)
• Aqui na Terra, de João Botelho (1993)
• Coitado do Jorge, de Jorge Silva Melo (1993)
• Vale Abraão, de Manoel de Oliveira (1993)
• A Caixa, de Manoel de Oliveira (1994)
• Três Irmãos, de Teresa Villaverde (1994)
• Zéfiro, de José Álvaro Morais (1993)
• Casa de Lava, de Pedro Costa (1995)
• O Convento, de Manoel de Oliveira (1995)
• Transatlantique, de Christine Laurent (1997)
• Inquietude, de Manoel de Oliveira (1998)
• As Bodas de Deus, de João César Monteiro (1999)
• A Carta, de Manoel de Oliveira (1999)
• Branca de Neve, de João César Monteiro (2000)
• Capitãesde abril, de María de Medeiros (2000)
• Palavra e utopia, de Manoel de Oliveira (2000)
• Peixe Lua, de José Álvaro Morais (2000)
• A Raiz do Coração, de Paulo Rocha (2000)
• Rasganço, de Raquel Freire (2000)
• La Espalda de Dios, de Pablo Llorca (2001)
• The Dancer Upstairs, de John Malkovich (2002)
• O princípio da incerteza, de Manoel de Oliveira (2002)
• Le Loup de la Côte Ouest, de Hugo Santiago (2002)
• Les Jours où je n'existe pas, de Jean-Charles Fitoussi (2003)
• Um Filme Falado, de Manoel de Oliveira (2003)
• O quinto império — Ontem como hoje, de Manoel de Oliveira (2004)
• Espelho Mágico, de Manoel de Oliveira (2005)
• Uno de Los Dos No Puede Estar Equivocado, de Pablo Llorca (2007)
• Daqui p'rá Frente, de Catarina Ruivo (2007)
• Cristóvão Colombo — o enigma, de Manoel de Oliveira (2007)
• Singularidades de uma Rapariga Loura,, de Manoel de Oliveira (2009)
• O estranho caso de Angélica, de Manoel de Oliveira (2010)
• O Gebo e a sombra , de Manoel de Oliveira (2012)
• Se Eu Fosse Ladrão, Roubava, de Paulo Rocha (2013)
• Miserere, de Ricardo Aibéo (2013)
• O velho do Restelo, de Manoel de Oliveira (2013)
• Correspondências, de Rita Azevedo Gomes (2016)
• Dias de cor laranja, de Pablo Llorca (2016)
• Seara de Vento, de Sérgio Tréfaut (2017)

Filmografía como guionista

• A morte do Príncipe, de María de Medeiros (1991)