Saltar ao contido

Gran Premio de Hungría de 1989

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Hungría de 1989
Nome oficialV Pop 84 Hungarian Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Hungría Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1989 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento77 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónHungaroring (Mogyoród) 47°34′56″N 19°15′04″L / 47.582222222222, 19.251111111111 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude4,381 km Editar o valor en Wikidata
PaísHungría Editar o valor en Wikidata
Data13 de agosto de 1989 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoNigel Mansell Editar o valor en Wikidata
Pole positionRiccardo Patrese Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaNigel Mansell Editar o valor en Wikidata

O Gran Premio de Hungría de 1989 foi unha carreira de Fórmula Un que se disputou o 13 de agosto de 1989, no circuíto de Hungaroring. Foi a décima carreira da tempada de 1989. A carreira, disputada sobre 77 voltas, gañouna Nigel Mansell para Ferrari logo dunha manobra de adiantamento marabillosa a Ayrton Senna. Foi a súa segunda vitoria para o equipo italiano.

Cualificación

[editar | editar a fonte]

Riccardo Patrese logrou unha pole position sorpresa no seu Williams, a primeira e única que non logrou McLaren na tempada, superando a Senna en tres décimas de segundo. Outra sorpresa, foi Alex Caffi que quedou a só seis décimas de Senna en terceiro lugar, os pneumáticos Pirelli do seu Dallara ofreceron un mellor agarre que os Goodyears utilizados pola maioría dos mellores equipos. Thierry Boutsen no segundo Williams foi cuarto, por diante do segundo McLaren do líder do campionato mundial Alain Prost en quinto lugar. Os dez primeiros foron completados por Gerhard Berger no Ferrari, Alessandro Nannini no Benetton, Stefano Modena no Brabham, Derek Warwick no Arrows e Pierluigi Martini no Minardi.

Mansell, pola súa banda, tivo unha mala cualificación e só puido cualificarse 12º, case a sete décimas do seu compañeiro de equipo Berger e a máis de dous segundos de Patrese, posteriormente queixouse do tráfico.

Ao comezo da carreira, Patrese, Senna e Caffi mantiveron a súa orde na volta 1, mentres que Boutsen perdeuna ante Prost, mentres Berger superábaos. Mansell fixo un bo comezo, chegando ao oitavo na primeira curva. Pronto quedou claro, que Caffi estaba loitando co Dallara incapaz de replicar a velocidade que mostrara na cualificación. En pouco tempo foi pasado por Berger e Prost, e sostiña un tren de coches que consistía en Boutsen, Nannini, Mansell e Warwick.

Nannini saíu do tren cando se detivo para cambiar os pneumáticos. Isto deixou a Mansell no 7º posto, que superou rapidamente pasando a Boutsen e Caffi en rápida sucesión para poñerse 5º. Logo dedicouse a pechar a brecha de 17 segundos cos líderes, e ascendeu á cuarta posición cando Berger entrou en boxes a cambiar os pneumáticos. Unha vez alcanzado o grupo principal, Mansell pasou Prost para ser 3º. Entón o Williams de Patrese comezou a desenvolver unha fuga no radiador, que o atrasou e agrupou ao grupo principal. Co tempo, o radiador de Patrese empeorou e tanto Senna como Mansell pasarono nas curvas. Patrese retirouse da carreira pouco despois.

Mansell comezou a meter presión a Senna, claramente máis rápido pero incapaz de pasar debido á potencia extra do motor do McLaren. Mentres tanto, Prost entrou a cambiar os pneumáticos e reincorporouse na sexta posición, mentres que Berger só herdou o terceiro posto brevemente antes de retirarse con problemas na caixa de cambios, deixando a Senna e Mansell pola súa conta. Eventualmente, o par achegouse ao Onyx de Stefan Johansson. Senna atrapouno nun momento incómodo, xusto na zona de aceleración da terceira curva. O brasileiro vacilou inusitadamente, levantando o pé brevemente, e isto permitiu que Mansell se achegase, pasara a Johansson e logo usar o maior impulso do Ferrari para superar a Senna e tomar o liderado. Logo diso, Mansell non tivo rival ata a meta, superando a Senna en case 26 segundos, con Boutsen completando o podio. Prost adiantou ao Arrows de Eddie Cheever para o cuarto lugar na última volta, mentres que o Lotus de Nelson Piquet redondeou os puntos.[1]

Clasificación

[editar | editar a fonte]

Pre Cualificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:22.836
2 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 1:24.086 +1.250
3 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini 1:24.323 +1.487
4 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford 1:24.412 +1.576
5 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford 1:24.601 +1.765
6 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini 1:24.928 +2.092
7 41 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 1:25.571 +2.735
8 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha 1:25.613 +2.777
9 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:25.685 +2.849
10 31 Roberto Moreno Coloni-Ford 1:26.903 +4.067
11 33 Suíza Gregor Foitek EuroBrun-Judd 1:27.478 +4.642
12 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha 1:28.113 +5.277
13 32 Francia Pierre-Henri Raphanel Coloni-Ford 1:45.971 +22.135

Cualificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 1:19.726 1:20.644
2 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 1:21.576 1:20.039 +0.313
3 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 1:21.040 1:20.704 +0.978
4 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 1:23.492 1:21.001 +1.275
5 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 1:21.076 1:22.267 +1.350
6 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 1:21.304 1:21.270 +1.544
7 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:21.448 1:21.301 +1.575
8 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 1:23.090 1:21.472 +1.746
9 9 Derek Warwick Arrows-Ford 1:23.111 1:21.617 +1.891
10 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:21.746 1:32.546 +2.020
11 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 1:23.853 1:21.799 +2.073
12 27 Nigel Mansell Ferrari 1:22.544 1:21.951 +2.225
13 15 Maurício Gugelmin March-Judd 1:22.949 1:22.083 +2.357
14 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 1:22.445 1:22.088 +2.362
15 7 Martin Brundle Brabham-Judd 1:22.970 1:22.296 +2.570
16 10 Eddie Cheever Arrows-Ford 1:23.251 1:22.374 +2.648
17 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 1:22.837 1:22.406 +2.680
18 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:23.463 1:22.410 +2.684
19 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:24.670 1:22.578 +2.852
20 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 1:23.996 1:22.630 +2.904
21 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford 1:22.634 1:23.720 +2.908
22 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 1:23.091 1:22.763 +3.037
23 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 1:23.017 1:24.188 +3.291
24 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:23.372 1:23.148 +3.422
25 20 Italia Emanuele Pirro Benetton-Ford 1:23.772 1:23.399 +3.673
26 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini 1:23.733 1:25.660 +4.007
27 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford 1:25.862 1:24.003 +4.277
28 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford 1:24.702 1:25.169 +4.976
29 38 Alemaña Alemaña Christian Danner Rial-Ford 1:26.485 1:25.017 +5.291
30 39 Alemaña Volker Weidler Rial-Ford 1:28.112 1:26.320 +6.594
Pos Piloto Construtor voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 27 Nigel Mansell Ferrari 77 1:49:38.650 12 9
2 1 Ayrton Senna McLaren-Honda 77 + 25.967 2 6
3 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 77 + 38.354 4 4
4 2 Francia Alain Prost McLaren-Honda 77 + 44.177 5 3
5 10 Eddie Cheever Arrows-Ford 77 + 45.106 16 2
6 11 Nelson Piquet Lotus-Judd 77 + 1:12.039 17 1
7 21 Italia Alex Caffi Dallara-Ford 77 + 1:24.225 3
8 20 Italia Emanuele Pirro Benetton-Ford 76 + 1 volta 25
9 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 76 + 1 volta 11
10 9 Derek Warwick Arrows-Ford 76 + 1 volta 9
11 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 76 + 1 volta 8
12 7 Martin Brundle Brabham-Judd 75 + 2 voltas 15
13 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 73 + 4 voltas 19
Ret 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 57 Colisión 23
Ret 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 56 Caixa de cambios 6
Ret 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 54 Radiador 1
Ret 36 Stefan Johansson Onyx-Ford 48 Caixa de cambios 24
Ret 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 46 Caixa de cambios 7
Ret 37 Bélxica Bertrand Gachot Onyx-Ford 38 Caixa de cambio 21
Ret 12 Satoru Nakajima Lotus-Judd 33 Colisión 20
Ret 15 Maurício Gugelmin March-Judd 27 Eléctrico 13
Ret 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 26 Roda 14
Ret 29 Italia Michele Alboreto Lola-Lamborghini 26 Motor 26
Ret 18 Italia Piercarlo Ghinzani Osella-Ford 20 Eléctrico 22
Ret 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 9 roda 10
Ret 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 0 Embrague 18
NSC 25 Francia René Arnoux Ligier-Ford
NSC 26 Francia Olivier Grouillard Ligier-Ford
NSC 38 Alemaña Christian Danner Rial-Ford
NSC 39 Alemaña Volker Weidler Rial-Ford
NSCP 17 Italia Nicola Larini Osella-Ford
NSCP 30 Francia Philippe Alliot Lola-Lamborghini
NSCP 41 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford
NSCP 34 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed-Yamaha
NSCP 40 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford
NSCP 31 Roberto Moreno Coloni-Ford
NSCP 33 Suíza Gregor Foitek EuroBrun-Judd
NSCP 35 Aguri Suzuki Zakspeed-Yamaha
NSCP 32 Francia Pierre-Henri Raphanel Coloni-Ford
Fonte:[2]

Líderes por volta: Riccardo Patrese 52 (1-52), Ayrton Senna 5 (53-57), Nigel Mansell 20 (58-77)

Posicións logo da carreira

[editar | editar a fonte]
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Alemaña de 1989
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1989
Carreira seguinte:
Gran Premio de Bélxica de 1989
Carreira anterior:
Gran Premio de Hungría de 1988
Gran Premio de Hungría Carreira seguinte:
Gran Premio de Hungría de 1990
  1. "Mansell the magician" by Innes Ireland Road & Track December 1989
  2. "1989 Hungarian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]