Gran Premio de Bélxica de 1984
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 3 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1984. | ||
 Trazado do circuíto de Zolder. | ||
| Data | 29 de abril 1984 | |
| Nome oficial | Gran Premio de Bélxica | |
| Localización | Autódromo de Zolder Heusden-Zolder, Limburg, Bélxica | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 4´262 km | |
| Distancia | 70 voltas, 298´340 km | |
| Clima | Asollado | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Michele Alboreto
|
Ferrari |
| Tempo | 1:14.846 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  René Arnoux
|
Ferrari |
| Tempo | 1:19.294 na volta 64 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Michele Alboreto
|
Ferrari |
| Segundo |  Derek Warwick
|
Renault |
| Terceiro | René Arnoux
|
Ferrari |
O Gran Premio de Bélxica de Fórmula 1 de 1984 disputouse en Zolder o 29 de abril de 1984. Foi a terceira carreira da tempada de Fórmula Un de 1984, e o 42º Gran Premio de Bélxica e o décimo e último Gran Premio que se celebrou en Zolder. A carreira disputouse sobre 70 voltas ao circuíto de catro quilómetro nunha distancia de carreira de 298 quilómetros.
A carreira foi gañada polo piloto italiano Michele Alboreto pilotando un Ferrari 126C4. Foi a terceira vitoria nun Gran Premio de Alboreto e a súa primeira desde que chegara a Scuderia Ferrari para a tempada 1984 e converteuse no primeiro Italiano en gañar para o Cavallino Rampante desde que Ludovico Scarfiotti gañara o Gran Premio de Italia de 1966. Alboreto sacoulle 42 segundos ao piloto británico Derek Warwick que pilotaba un Renault RE50. Foi o mellor resultado histórico nun Gran Premio de Warwick, mellorando o terceiro lugar que alcanzara na carreira anterior en Suráfrica. O compañeiro de Alboreto o francés René Arnoux foi terceiro.
A vitoria de Alboreto foi a primeira e única vitoria para Ferrari en 1984 e confirmou a fe de Ferrari na contratación do italiano. Con todo Alboreto non lograría outro podio ata o Gran Premio de Austria en agosto. Alain Prost terminou fóra dos puntos a súa vantaxe no campionato do mundo reduciuse a cinco puntos con Warwick no segundo lugar por diante de Niki Lauda.
Resumo[editar | editar a fonte]
Goodyear dominou a clasificación logrando seis dos sete primeiros lugares con Michele Alboreto asegurando a súa primeira pole position. O seu compañeiro de equipo René Arnoux foi o segundo clasificado, no que sería a última primeira fila ata o Gran Premio do Reino Unido de 1988. O campión do mundo de 1982 Keke Rosberg, terceiro cualificado no seu Williams FW09, demostrou a velocidade de crecemento da combinación de Williams-Honda. Derek Warwick (Michelin) foi cuarto por diante de Elio de Angelis (Lotus 95T) e a sorprendente velocidade do ATS D7 do piloto emerxente Manfred Winkelhock. Os McLaren estaban fóra de ritmo co líder do mundial Alain Prost no oitavo posto e Niki Lauda no 14º. O vixente campión do mundo Nelson Piquet cualificou o seu Brabham BT53 noveno. O mellor dos pilotos Pirelli foi Johnny Cecotto no 16º no seu Toleman TG183B. O único non cualificado foi Philippe Alliot no seu RAM.
Alboreto liderou as 70 voltas e ata foi capaz de reter o liderado durante as paradas en boxes, malia que Piquet abríase paso sen deterse. Warwick empezou ben marchando segundo durante gran parte da carreira con Arnoux, Winkelhock e de Angelis perseguíndoo. Prost e Riccardo Patrese (Alfa Romeo 184T) retiráronse pronto e Cecotto abandonou na volta 1 co embrague roto.
O McLaren MP4 / 2 de Lauda rompeu a súa bomba de auga a media carreira. Pouco despois Winkelhock detívose e Andrea de Cesaris estrelou o seu Ligier JS23. Piquet atopábase terceiro logo das paradas, pero desvaneceuse cando a carreira achegábase á súa conclusión. Arnoux púxose terceiro, ata que foi adiantado por Rosberg. O motor BMW de Piquet rebentou e a falta dunha volta para meta Rosberg quedou sen combustible, o que permitiu a Arnoux unirse a Alboreto e Warwick no podio. Alboreto dera a Goodyear a súa primeira vitoria na Fórmula Un. Rosberg clasificouse cuarto. De Angelis terminou quinto no seu Lotus con Stefan Bellof completando os puntos finais no seu Tyrrell 012. Apenas nove coches terminaron aínda que clasificaron once incluíndo os retirados Rosberg e Piquet.
O Gran Premio de Bélxica de 1984 foi a última carreira na que verdadeiros equipos de fábrica e non equipos apoiados de facto por fábrica (como Euroracing que corría co equipo Alfa Romeo) encheron o podio ata o Gran Premio de España de 2003, onde o podio encheuse de novo con Ferrari, Renault e Ferrari.
Consecuencias[editar | editar a fonte]
Os resultados cambiarían meses máis tarde como resultado da descualificación de Tyrrell Racing da tempada de 1984, con Stefan Bellof eliminado da sexta posición, Ayrton Senna (Toleman TG183B) entrou nos puntos.
O Gran Premio de Bélxica regresaría á súa sede tradicional no Circuíto de Spa-Francorchamps en 1985.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Cual | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 1:14.846 | — |
| 2 | 28 | René Arnoux
|
Ferrari | 1:15.398 | +0.552 |
| 3 | 6 |  Keke Rosberg
|
Williams-Honda | 1:15.414 | +0.568 |
| 4 | 16 | Derek Warwick
|
Renault | 1:15.611 | +0.765 |
| 5 | 11 | Elio de Angelis
|
Lotus-Renault | 1:15.979 | +1.133 |
| 6 | 14 |  Manfred Winkelhock
|
ATS-BMW | 1:16.130 | +1.284 |
| 7 | 22 | Riccardo Patrese
|
Alfa Romeo | 1:16.431 | +1.585 |
| 8 | 7 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 1:16.587 | +1.741 |
| 9 | 1 |  Nelson Piquet
|
Brabham-BMW | 1:16.604 | +1.758 |
| 10 | 12 | Nigel Mansell
|
Lotus-Renault | 1:16.720 | +1.874 |
| 11 | 23 |  Eddie Cheever
|
Alfa Romeo | 1:16.746 | +1.900 |
| 12 | 15 | Patrick Tambay
|
Renault | 1:17.171 | +2.325 |
| 13 | 26 | Andrea de Cesaris
|
Ligier-Renault | 1:17.471 | +2.625 |
| 14 | 8 |  Niki Lauda
|
McLaren-TAG | 1:18.071 | +3.225 |
| 15 | 5 | Jacques Laffite
|
Williams-Honda | 1:18.125 | +3.279 |
| 16 | 20 |  Johnny Cecotto
|
Toleman-Hart | 1:18.321 | +3.475 |
| 17 | 18 |  Thierry Boutsen
|
Arrows-BMW | 1:18.351 | +3.505 |
| 18 | 2 | Teo Fabi
|
Brabham-BMW | 1:18.848 | +4.002 |
| 19 | 19 | Ayrton Senna
|
Toleman-Hart | 1:18.876 | +4.030 |
| 20 | 24 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Alfa Romeo | 1:19.734 | +4.888 |
| 21 | 4 | Stefan Bellof
|
Tyrrell-Ford | 1:19.811 | +4.965 |
| 22 | 3 | Martin Brundle
|
Tyrrell-Ford | 1:20.123 | +5.277 |
| 23 | 25 | François Hesnault
|
Ligier-Renault | 1:20.439 | +5.593 |
| 24 | 17 |  Marc Surer
|
Arrows-Ford | 1:20.615 | +5.769 |
| 25 | 21 | Mauro Baldi
|
Spirit-Hart | 1:20.644 | +5.798 |
| 26 | 10 | Jonathan Palmer
|
RAM-Hart | 1:20.793 | +5.947 |
| NSC | 9 | Philippe Alliot
|
RAM-Hart | 1:21.253 | +6.407 |
Carreira[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 70 | 1:36:32.048 | 1 | 9 |
| 2 | 16 | Derek Warwick
|
Renault | 70 | + 42.386 | 4 | 6 |
| 3 | 28 | René Arnoux
|
Ferrari | 70 | + 1:09.803 | 2 | 4 |
| 4 | 6 | Keke Rosberg
|
Williams-Honda | 69 | Sen combustible | 3 | 3 |
| 5 | 11 | Elio de Angelis
|
Lotus-Renault | 69 | + 1 Lap | 5 | 2 |
| 6 | 19 | Ayrton Senna
|
Toleman-Hart | 68 | + 2 voltas | 19 | 1 |
| 7 | 15 | Patrick Tambay
|
Renault | 68 | + 2 voltas | 12 | |
| 8 | 17 | Marc Surer
|
Arrows-Ford | 68 | + 2 voltas | 24 | |
| 9 | 1 | Nelson Piquet
|
Brabham-BMW | 66 | Motor | 9 | |
| 10 | 10 | Jonathan Palmer
|
RAM-Hart | 64 | + 6 voltas | 26 | |
| DSC | 4 | Stefan Bellof
|
Tyrrell-Ford | 69 | Descualificado | 21 | |
| Ret | 21 | Mauro Baldi
|
Spirit-Hart | 53 | Suspensión | 25 | |
| DSC | 3 | Martin Brundle
|
Tyrrell-Ford | 51 | Descualificado | 22 | |
| Ret | 26 | Andrea de Cesaris
|
Ligier-Renault | 42 | Accidente | 13 | |
| Ret | 2 | Teo Fabi
|
Brabham-BMW | 42 | Trompo | 18 | |
| Ret | 14 | Manfred Winkelhock
|
ATS-BMW | 39 | Fatiga | 6 | |
| Ret | 8 | Niki Lauda
|
McLaren-TAG | 35 | Bomba de auga | 14 | |
| Ret | 23 | Eddie Cheever
|
Alfa Romeo | 28 | Motor | 11 | |
| Ret | 5 | Jacques Laffite
|
Williams-Honda | 15 | Eléctrico | 15 | |
| Ret | 25 | François Hesnault
|
Ligier-Renault | 15 | Radiador | 23 | |
| Ret | 18 | Thierry Boutsen
|
Arrows-BMW | 15 | Motor | 17 | |
| Ret | 24 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Alfa Romeo | 14 | Transmisión | 20 | |
| Ret | 12 | Nigel Mansell
|
Lotus-Renault | 14 | Embrague | 10 | |
| Ret | 7 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 5 | Distribuidor | 8 | |
| Ret | 22 | Riccardo Patrese
|
Alfa Romeo | 2 | Encendido | 7 | ; |
| Ret | 20 | Johnny Cecotto
|
Toleman-Hart | 1 | Embrague | 16 | |
| NSC | 9 | Philippe Alliot
|
RAM-Hart |
Líderes por volta[editar | editar a fonte]
- Michele Alboreto 1-70
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Tyrrell e os seus pilotos foron posteriormente descalificados do campionato mundial de 1984 e os seus resultados e puntos reasignados.
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Bélxica de 1984  |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-17.
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Suráfrica de 1984 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1984 |
Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1984 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Bélxica de 1983 |
Gran Premio de Bélxica | Carreira seguinte: Gran Premio de Bélxica de 1985 |