Saltar ao contido

Fronte Oriental (segunda guerra mundial)

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Fronte Oriental (segunda guerra mundial)
Parte de Segunda Guerra Mundial

Data 1 de setembro de 193915 de maio de 1945
Lugar Unión Soviética e Europa Oriental
Resultado Decisiva vitoria aliada
Remate da segunda guerra mundial
Destrución do Terceiro Reich
Belixerantes
Potencias do Eixe
Alemaña nazi Alemaña
Reino de Romanía Romanía (até 1944)
Reino de Hungría Hungría
Reino de Italia Italia (até 1943)
Finlandia Finlandia (até 1944)
Bulgaria Reino de Bulgaria (até 1944)
Estados fantoche do Eixe
Estado Independente de Croacia Croacia
República Eslovaca Eslovaquia
Aliados da segunda guerra mundial
Unión Soviética Unión Soviética
Polonia Polonia
República Checa República Checa(dende 1943)

Iugoslavia Iugoslavia(dende 1944)
República Popular de Tannu Tuvá (até 1944)[1]


Antigas potencias do Eixe ou cobelixerantes
Reino de Romanía Romanía (dende 1944)

Bulgaria Reino de Bulgaria (dende 1944)
Finlandia Finlandia (dende 1944)


Só participación aérea

Francia Ceibe (1943–45)
Reino Unido Reino Unido (1941)
Estados Unidos de América Estados Unidos (1944)

Líderes
Alemaña Nazi Adolf Hitler (comandante en xefe)
Alemaña Nazi Ernst Busch
Alemaña Nazi Heinz Guderian
Alemaña Nazi Ewald von Kleist
Alemaña Nazi Günther von Kluge
Alemaña Nazi Georg von Küchler
Alemaña Nazi Wilhelm Ritter von Leeb
Alemaña Nazi Wilhelm List
Alemaña Nazi Erich von Manstein
Alemaña Nazi Walter Model
Alemaña Nazi Friedrich Paulus
Alemaña Nazi Gerd von Rundstedt
Alemaña Nazi Fedor von Bock
Alemaña Nazi Felix Steiner
Alemaña Nazi Ferdinand Schörner
Alemaña Nazi Erhard Raus
Alemaña Nazi Walther von Reichenau
Alemaña Nazi Helmuth Weidling
Reino de Romanía Ion Antonescu
Reino de Romanía Petre Dumitrescu
Reino de Romanía Constantin Constantinescu-Claps
Reino de Romanía Gheorghe Avramescu
Reino de Romanía Radu Korne
Reino de Romanía Ioan Dumitrache
Reino de Romanía Mihail Lascăr
Reino de Romanía Leonard Mociulschi
Finlandia Carl Gustaf Emil Mannerheim
Finlandia Karl Lennart Oesch
Reino de Hungría Gusztáv Vitéz Jány
Reino de Hungría Miklós Horthy
Reino de Italia Benito Mussolini
Reino de Italia Giovanni Messe
Reino de Italia Italo Gariboldi
Reino de Italia Vincenzo LaCorte di Leuca I
Estado Independente de Croacia Viktor Pavičić
Estado Independente de Croacia Marko Mesić
República Eslovaca Ferdinand Čatloš
República Eslovaca Augustín Malár
Unión Soviética Iosif Stalin (comandante en xefe)
Unión Soviética Gueorgui Zhukov
Unión Soviética Nikandr Chibisov
Unión Soviética Ivan Konev
Unión Soviética Vasily Chuikov
Unión Soviética Rodion Malinovsky
Unión Soviética Ivan Bagramyan
Unión Soviética Ivan Fedyuninsky
Unión Soviética Valerian Frolov
Unión Soviética Vasiliy Gordov
Unión Soviética Leonid Govorov
Unión Soviética Mikhail Kirponos
Unión Soviética Mikhail Khozin
Unión Soviética Fyodor Kuznetsov
Unión Soviética Ivan Maslennikov
Unión Soviética Kirill Meretskov
Unión Soviética Dmitry Pavlov
Unión Soviética Ivan Petrov
Unión Soviética Markian Popov
Unión Soviética Maxim Purkayev
Unión Soviética Pavel Rotmistrov
Unión Soviética Semyon Timoshenko
Unión Soviética Fyodor Tolbukhin
Unión Soviética Aleksandr Vasilevsky
Unión Soviética Nikolai Vatutin
Unión Soviética Kliment Voroshilov
Unión Soviética Andrei Yeremenko
Unión Soviética Matvei Zakharov
Unión Soviética Aleksei Antonov
Unión Soviética Konstantin Rokossovsky
Unión Soviética Nikolay Kuznetsov
Unión Soviética Vladimir Tributs
Unión Soviética Arseniy Golovko
Unión Soviética Filipp Oktyabrsky
Unión Soviética Pavel Zhigarev
Unión Soviética Alexander Novikov
República Checa Heliodor Píka
República Checa Ludvík Svoboda
Iugoslavia Josip Broz Tito
Iugoslavia Koča Popović
Iugoslavia Peko Dapčević
Iugoslavia Kosta Nađ
Iugoslavia Petar Drapšin
Polonia Zygmunt Berling
Polonia Karol Świerczewski
Polonia Michał Rola-Żymierski
Reino de Romanía Miguel I de Romanía
Reino de Romanía Nicolae Rădescu
Reino de Romanía Constantin Sănătescu
Pierre Pouyade
Winston Churchill
Alfred Kessler
Forzas en combate
1941
  • 3 767 000 tropas

1943

  • 3 933 000 tropas

1945

  • 1 960 000 tropas
1941
  • 2 680 000 tropas

1943

  • 6 724 000 tropas

1945

  • 6 410 000 tropas

A Fronte Oriental da segunda guerra mundial foi o teatro de operacións do conflito entre as Potencias do Eixe e os estados aliados dende o 22 de xuño de 1941 até o 9 de maio de 1945. Tamén se coñeceu como a Gran Guerra Patriótica (en ruso Великая Отечественная Война, Velíkaya Otéchestvennaya Voyná) na antiga Unión Soviética e na Rusia moderna, mentres que en Alemaña chamouse Fronte Oriental (en alemán die Ostfront),[2] a Campaña Oriental (der Ostfeldzug) ou a Campaña rusa (der Rußlandfeldzug).[3]

As batallas na Fronte Oriental constituíronse como as maiores confrontacións militares da historia.[4] Caracterizáronse por unha ferocidade e destrución sen precedentes, deportacións masivas e unha inmensa perda de vidas debido aos combates, a fame, a exposición, as enfermidades e os masacres. A Fronte Oriental foi central no Holocausto, xa que acolleu a maioría dos campos de exterminio, as Marchas da morte, os guetos e os pogroms durante a Guerra. Da estimación de 70 millóns de mortes que se atribúen á segunda guerra mundial, arredor duns 30 millóns aconteceron na Fronte Oriental.

A Fronte Oriental foi decisiva na determinación do resultado da segunda guerra mundial, sendo a razón principal da derrota do Terceiro Reich, que comportou a partición de Alemaña durante case medio século e o alzamento da Unión Soviética como superpotencia militar e industrial. As dúas principais forzas belixerantes foron a Alemaña nazi e a Unión Soviética, xunto cos seus respectivo aliados.

Antecedentes

[editar | editar a fonte]

Alemaña e a Unión Soviética víanse como os dous grandes prexudicados da primeira guerra mundial. Os soviéticos perderan un territorio considerable na Europa oriental como resultado do tratado de Brest-Litovsk (marzo de 1918) ao cederen os bolxeviques o control, por mor das demandas alemás, sobre Polania, Lituania, Estonia, Letonia, Finlandia, e outras zonas ás potencias centrais. Logo, ao se render Alemaña aos aliados en novembro de 1918, eses territorios lograron a independencia baixo os termos da conferencia de paz de París de 1919, cando a Rusia Soviética estaba no medio dunha guerra civil e os non recoñecían o goberno soviético e, xa que logo, non houbo representación soviética.[5]

Adolf Hitler declarara a súa intención de invadir a Unión Soviética o 11 de agosto de 1939 a Carl Jacob Burckhardt, comisionado da Liga das Nacións[6]

O Pacto Molotov–Ribbentrop asinado en agosto de 1939 foi un acordo de non agresión entre Alemaña e a Unión Soviética e contiña un protocolo secreto para a volta de Europa Central ao status quo anterior á Gran Guerra, dividindo Polonia, Romanía e os estados bálticos en esferas de influencia alemá e soviética.[7] A Fronte Oriental tamén foi posible polo acordo xermano-soviético comercial e fronteirizo de 1941 que lle deu a Alemaña os recursos precisos para lanzar as operacións militares no leste de Europa.[8]

  1. Toomas Alatalu. Tuva: A State Reawakens. Soviet Studies, Vol. 44, No. 5 (1992), pp. 881–895.
  2. russlandfeldzug.de
  3. Balsi.de (ed.). "Der Rußlandfeldzug". Consultado o 12 de abril de 2015. 
  4. "World War II: The Eastern Front". Consultado o 12 de abril de 2015. 
  5. Donald Hankey (3 June 2015). The Supreme Control at the Paris Peace Conference 1919 (Routledge Revivals): A Commentary. Routledge. p. 50. ISBN 978-1-317-56756-1. 
  6. Nagorski, Andrew (2007). The Greatest Battle: Stalin, Hitler, and the Desperate Struggle for Moscow That Changed the Course of World War II. Amazon: Simon & Schuster. ISBN 978-0-7432-8111-9. 
  7. Timothy Snyder e Ray Brandon. Oxford University Press, ed. Stalin and Europe: Imitation and Domination, 1928-1953. p. páxina 94. 
  8. Ericson, Edward (1999). Feeding the German Eagle: Soviet Military Aid to Nazi Germany, 1933–1941. Greenwood Publishing Group. pp. 34–35. ISBN 0-275-96337-3. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]