António Nunes Ribeiro Sanches

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaAntónio Nunes Ribeiro Sanches

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento7 de marzo de 1699 Editar o valor em Wikidata
Penamacor, Portugal Editar o valor em Wikidata
Morte14 de outubro de 1783 Editar o valor em Wikidata (84 anos)
París, Francia Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadePortuguesa
EducaciónUniversidade de Salamanca Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoMedicina Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónpedagogo , tradutor , médico escritor , historiador , Enciclopedista Editar o valor em Wikidata
Membro de
LinguaLingua portuguesa Editar o valor em Wikidata

António Nunes Ribeiro Sanches, nado na freguesía de Penamacor, no 7 de marzo de 1699 e finado en París no 14 de outubro de 1783, foi un médico portugués, polímata, filósofo, pedagogo e historiador.[1] Escribiu decenas de manuscritos, baixo a influencia da pedagoxía na época da Ilustración, dos cales só nove foron publicados en vida, a maioría dos cales permanecen nos arquivos. Foi, xunto a Benito Xerónimo Feijoo e Gregorio Mayans y Siscar, unha das figuras máis destacadas do Século das Luces na Península Ibérica.

En medicina, onde se distinguiu na venereoloxía, por iso tamén foi chamado doutor dos males de amor, escribiu a petición de D'Alembert e Diderot para a Encyclopédie.[2] O marqués de Pombal como secretario de Estado aproveitou boa parte dos seus coñecementos para pór en práctica a súa acción cultural e científica, na súa tarefa de modernización de Portugal.[3]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Antonio Nunes, fillo de Simão Nunes Flamengo, de Penamacor, e da súa muller Ana Nunes Ribeiro, de Idanha-a-Nova, ricos comerciantes novos cristiáns da Beira Baixa, e irmán de Diogo, Isabel e María, Ribeiro Sanches era descendente doutro famoso doutor e filósofo, Francisco Sanches (1551-1623).

Baixo a influencia dun tío, xuriconsulto, marchou moi novo para estudar Dereito na Facultade de Dereito da Universidade de Coimbra, onde se matriculou en 1716. Cunha constitución física débil, pero cunha intelixencia viva e espírito observador, Ribeiro Sanches foi un lector incansable, sendo moi influenciado polos Aforismos de Hipócrates.

Descontento cos seus estudos en Coimbra, trasladouse á Facultade de Medicina da Universidade de Salamanca onde recibiría o título de Doutor en Medicina en 1724.

Era un cristián novo,[2] pero en segredo xudeu, e temía a Inquisición: "Quando eu nasci, já a fogueira da Santa Inquisição fazia arder corpos e almas no Rossio de Lisboa e Évora, assim como nos Paços de Coimbra e Goa".[4]

Tras exercer a medicina en Benavente, Guarda e Amarante, Ribeiro Sanches foi denunciado por un curmán á Inquisición portuguesa, por practicar o xudaísmo. Conseguiu escapar do cárcere, exiliándose durante o resto da súa vida.

Despois de pasar un tempo en Xénova, Montpellier, Bordeos e Londres, onde exerceu a medicina, instalouse en Leiden, nos Países Baixos, onde estudou co famoso doutor Hermann Boerhaave (1668-1738), considerado o máis grande profesor de medicina do seu tempo, con estudantes e pacientes de toda Europa.

Coa recomendación de Boerhaave, marchou a Rusia en 1731, onde exerceu de médico militar cun éxito notábel. Nomeado doutor do Corpo Imperial de Cadetes de San Petersburgo, a súa fama fíxoo médico da tsarina Anna Ivanovna. En 1739 foi nomeado membro da Academia de Ciencias de San Petersburgo e, no mesmo ano, igual distinción da Academia de Ciencias de París .

Despois de máis de 15 anos en Rusia, durante os cales chegou a ser conselleiro de Estado, en 1747 marchou a París, escapando das intrigas da corte tsarista. É recibido por Frederico o Grande de Prusia e recibe unha subvención de Catarina II de Rusia. Rematou os seus días na Cidade das Luces, onde colaborou cos máis grandes intelectuais da época, exercendo a medicina e dedicándose aos estudos e á escritura.

Ao longo da súa longa vida, mantivo unha relación epistolar normal con varias personalidades eminentes da sociedade intelectual europea, ademais de promover bos vínculos con importantes institucións da cultura internacional, como ser correspondente da Academia Internacional de París, membro do Real Sociedade de Londres e membro da Academia de San Petersburgo.

A emperatriz Catarina a Grande regaloulle un escudo co lema Acreditava ter nascido para ser útil, não a si próprio, mas ao Mundo todo.[5]

Principais Obras[editar | editar a fonte]

  • 1726: Discurso Sobre as Águas de Penha Garcia.
  • 1751: A Dissertation on the Venereal Disease.
  • 1756: Tratado da Conservação da Saúde dos Povos.
  • 1760: Cartas sobre a Educação da Mocidade (unha das súas obras fundamentais).
  • 1763: Método para Aprender e Estudar a Medicina.
  • 1779: Mémoire sur les Bains de Vapeur en Russie.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "António Nunes Ribeiro Sanches" (en alemán). Consultado o 17 de novembro de 2019. 
  2. ↑ 2,0 2,1 "DO PASSADO AO PRESENTE; António Nunes Ribeiro Sanches". medicina.ulisboa.pt. 
  3. ↑ Lima, Maria do Carmo Gonçalves da Silva; Costa, Célio Juvenal; Menezes, Sezinando Luiz (2019). "ANTÓNIO NUNES RIBEIRO SANCHES E AS PROPOSTAS DE REFORMA DO ENSINO EM PORTUGAL NO SÉCULO XVIII: análise das Cartas sobre a Educação da Mocidade (1760)". Revista Exitus (en portugués) 9 (1): 286–314. 
  4. ↑ Merlo, Patrícia M. S.; Assis, Guilherme Marchiori (2015). "O iluminismo e o primado da educação: as visões de António Nunes Ribeiro Sanches e do Marquês de Condorcet * The enlightenment and the primacy of education: the visions of António Nunes Ribeiro Sanches and Marquis de Condorcet". História e Cultura 4 (2): 141–155. ISSN 2238-6270. 
  5. ↑ "Ribeiro Sanches: O Sábio Errante – Parte I" (en portugués). Consultado o 2023-09-12. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • (en francés e ruso) Flávio Borda D'Água, "Du Tage à la Neva: Ribeiro Sanches à la cour de Russie", dans Россия и западноевропейское просвещение: сб орник научРник научРноевропейское ациональная библиотека, Петровск ое историческое общество; [ответственный редактор: В.Р. Фирсов; составитель: Н.П. Копанева], Санкт-Петербург: Российская национальная библиотека, 20 16, p. 100-111.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=António_Nunes_Ribeiro_Sanches&oldid=6486836»