Siddhartha Gautama
Siddhartha Gautama | |
---|---|
![]() | |
Nacemento | 8 de abril de 563 a. C., 623 a. C. e milenio a. C.xuliano |
Lugar de nacemento | Lumbini |
Falecemento | 483 a. C., 543 a. C. e milenio a. C.xuliano |
Lugar de falecemento | Kushinagar |
Causa | Enfermidade de orixe alimentaria |
Nacionalidade | Shakya |
Relixión | Budismo |
Ocupación | bhikkhu, filósofo, father of faith, líder religioso, escritor, social reformer, spiritual teacher, psiquiatra, psicólogo, predicador e mestre |
Pai | Suddhodana |
Nai | Queen Maya |
Cónxuxe | Yashodhara |
Fillos | Rahula |
Irmáns | Nanda e Sundari Nanda |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Siddhārtha Gautama (este é o nome en sánscrito, sendo Siddhāttha Gotama en pali) foi un príncipe, asceta, meditador, ermitán e mestre espiritual que viviu do 563 a.C. ata o 483 a.C., no reino de Shakya - que hoxe en día sería parte da fronteira do Nepal coa India. Sobre a base dos seus ensinos fundouse o budismo,[1][2][3] e é venerado polos budistas como un ser plenamente iluminado que ensinou un camiño cara o Nirvana (lit. desaparición ou extinción), a liberación da ignorancia, o apego, o renacemento e o sufrimento. Ensinou principalmente no noroeste do subcontinente indio durante uns corenta anos.[4] O seu ensino baséase nunha visión do sufrimento e o fin do sufrimento (nirvāṇa). É recoñecido universalmente polos budistas como o Supremo Buda da nosa era.
Segundo a tradición budista, naceu en Lumbini no que é actualmente o Nepal, no seo dunha familia aristocrática na xa desaparecida república Sakia. Renunciou á vida laica e, despois de varios anos de mendicidade, meditación e ascetismo, experimentou un espertar espiritual. Por tanto, coñéceselle co título de Buda, que significa «O Esperto».[5] Logo, o Buda viaxou pola chaira ganxética ensinando e construíndo unha comunidade relixiosa que incluía homes e mulleres, laicos e monásticos.
O Buda ensinou un camiño medio entre a compracencia sensual e o ascetismo estrito (practicado no movemento Sramano) común a esta rexión da India.[6] O seu camiño espiritual incluía adestramento ético e prácticas meditativas como a diana e atención plena. O Buda tamén criticou as prácticas dos sacerdotes brahmanes, como o sacrificio de animais. Morreu en Kushinagar, alcanzando o paranirvana. Desde entón foi venerado por numerosas relixións e comunidades ao longo de Asia.
Varios séculos despois da súa morte, a comunidade budista recompilou as súas ensinanzas en extensas coleccións, os Discursos (Sutras) e os Códigos Monásticos (Vinaia). Estas ensinanzas foron transmitidas en dialectos prácritos como o pali, a través dunha tradición oral nas diversas comunidades que se espallaron pola India.[7][8] As xeracións posteriores compuxeron textos adicionais, como tratados sistemáticos (Abhidharma), biografías de Buda, coleccións de historias curtas sobre as súas vidas pasadas (Jataka) e discursos adicionais (os Mahayana sutras).[9][10]
Nomes e títulos[editar | editar a fonte]
Gautama era o seu nome de familia, Siddhārtha significa "aquel cuxos obxectivos son alcanzados". Ademais de «Buda» e o nome Siddhārtha Gautama (en pali: Siddhattha Gotama),[11] tamén foi coñecido por outros nomes e títulos, como Shakyamuni («Sabio dos Shakyas»).[12]
A palabra buda pode ser traducida como «o esperto» ou «o iluminado».[a] «Buda» tamén é usada como título que se lle outorga ao primeiro espertar dunha era, quen se esperta só sen ningunha axuda.
Nos textos temperáns, o Buda a miúdo refírese a si mesmo como «Tathagata.» A miúdo pénsase que o termo significa "alguén que se foi" (tathā-gata) ou "alguén que veu" (tathā-āgata), posiblemente referíndose á natureza transcendental do logro espiritual do Buda.[14]
Unha lista común de epítetos vese comunmente xuntos nos textos canónicos. Estes títulos representan algunhas das súas calidades espirituais:[15]
- Budo — Esperto
- Samasambudo — Perfectamente esperto pola propia motivación.
- Vijacaranasampano — Dotado dun coñecemento superior e con conduta perfecta.
- Sugato — Xamais volverá ás impurezas (ben ido) ou falará sempre coa verdade (de bo falar).
- Lokavidu — Sabio e prudente no coñecemento dos moitos mundos.
- Anutaro Purisadamasarati — Formador insuperable de persoas non capacitadas.
- Satadeva Manusanam — Mestre de devas e humanos.
- Bagavati — cheo de graza
- Arajam — Digno de homenaxe. Un arhat é «aquel que, logo de destruír as taras, levou unha vida santa, facendo o que veu a facer, desfíxose dos abafos, alcanzou a verdadeira meta, destruíu as trabas da existencia, e está completamente libre grazas ao ulterior coñecemento».
O Canon Pali tamén contén moitos outros títulos e epítetos para o Buda, que inclúen: Sabio que todo o ve, Sabio que transcende todo, O touro entre os homes, Líder da caravana, Disipador da escuridade, O ollo do mundo, Primeiro dos aurigas, Primeiro dos que poden cruzar , Rey do Dharma (Dharmaraja), Parente do Sol, Axudante do mundo (Lokanatha), León do Dharma, Señor do Dharma, O de excelente sabedoría (Varapañña), O Radiante, Facho da humanidade, Médico e cirurxián insuperable, Víctor en batalla e Portador do poder.[16]
Buda histórico[editar | editar a fonte]
As datas do seu nacemento e morte son incertas; a maioría dos historiadores de principios do século XX databan a súa existencia entre 563 e 483 a. C.,[17] mais en opinións máis recentes dátase a súa morte entre 486 e 483 a. C. e segundo outros entre 411 e 400 a. C.[18][b] Nun simposio que sobre este tema se levou a cabo en 1988,[17] a maioría dos que presentaron as súas opinións deron como datas un período que pode atoparse no 400 a. C. restando ou sumando 20 anos, como a data aproximada da morte de Buda. Non obstante, estas cronoloxías alternativas aínda non foron aceptadas por todos os historiadores.[20] O descubrimento en Lumbini dun posible santuario budista, o templo Maya Devi, que data aproximadamente de 550 a. C., podería facer que a data do nacemento do Buda retrocedese aínda máis.[21]
Non se atoparon rexistros feitos en vida de Gautama, nin escritos realizados poucos séculos máis tarde tras a súa morte. Os textos budistas de Gandhara son os manuscritos budistas máis antigos que chegaron ata os nosos días, escritos entre os séculos I e III antes de Cristo [22] e atopados preto de Hadda, próxima a Jalalabad, no leste de Afganistán. Actualmente consérvanse na Biblioteca Británica. Foron escritos en caracteres karosti, en lingua gandjari e en vinte e sete rolos de cortiza de bidueiro.
Contexto histórico[editar | editar a fonte]
O nome "Sakamuni" ou "Sakyamunī" ("sabio dos sakias") e outras evidencias dos primeiros textos suxiren que Buda naceu no clan sakia, unha comunidade que estaba na periferia, tanto xeográfica como culturalmente, do subcontinente indio no século V a. C. A comunidade era unha pequena república ou unha oligarquía. É posible que o seu pai fose un xefe elixido, ou un oligarca.[23] Johannes Bronkhorst chama a esta cultura oriental "Gran Magadha" e sinala que "o budismo e o xainismo xurdiron nunha cultura que se recoñecía como non védica".[24]
Os shakyas eran un grupo étnico subhimalaio oriental que se consideraba fóra do Āryāvarta ("morada dos arios") e de "orixe mixta" (saṃkīrṇa-yonayaḥ, posiblemente parte aria e parte indíxena). As leis de Manu (10.11, 22) e o Baudhāyana-dharmaśāstra (1.1.2.13-4) trátanos como non arios, e o mero feito de visitalos requiría un sacrificio purificador como expiación.[25] Isto confírmase no pali Ambaṭṭha Sutta, onde se di que os sakias son de "fala ruda", "de orixe servil" e os brahmans critícaos porque "non honran, respectan, estiman, reverencian nin renden homenaxe aos brahmans." Algunhas das prácticas non védicas desta tribo incluían o incesto (casar coas súas irmás), o culto ás árbores, aos espíritos das árbores e aos nagas.[25] Segundo Levman, "aínda que o modo de falar rudo dos sakias e os seus antepasados munda non proban que falasen unha lingua non indoaria, hai moitas outras probas que suxiren que eran, de feito, un grupo étnico (e probablemente lingüístico) separado".[25]
Á parte dos brahmans védicos, a vida de Buda coincidiu co florecemento de influentes escolas de pensamento śramaṇa como ājīvika, cārvāka, xainismo e ajñana.[26] O Brahmajala Sutta rexistra sesenta e dúas destas escolas de pensamento. Neste contexto, un śramaṇa refírese a alguén que traballa, afánase ou se esforza (por algún propósito superior ou relixioso). Tamén foi a época de pensadores influentes como Mahavira, Pūraṇa Kassapa, Makkhali Gosāla, Ajita Kesakambalī, Pakudha Kaccāyana, e Sañjaya Belaṭṭhaputta, como se recolle no Samaññaphala Sutta, cuxos puntos de vista o Buda debeu coñecer con toda seguridade.[27][28] Tamén hai probas filolóxicas que suxiren que os dous mestres do buda, Alara Kalama e Uddaka Rāmaputta, eran realmente figuras históricas e que moi probablemente ensinaron a Buda dúas formas diferentes de técnicas meditativas.[29] Así pois, Buda era só un dos moitos filósofos śramaṇa dunha época na que a santidade da persoa xulgábase polo seu nivel de ascetismo.[30]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Casou aínda novo con Yasodhara, tivo un fillo que chamado Rāhula (obstáculo) e, aos 29 anos, decidiu deixar a vida palaciana para vivir como un asceta na foresta. Practicou meditación e severas austeridades durante 6 anos ata que, aos 35 anos, tivo unha experiencia relixiosa á cal lle deu o nome de iluminación. A partir de aí pasou a ser coñecido como o Buda, máis especificamente como Buddha Śākyamuni (o sabio dos Śākya).
Viviu ata os 80 anos de idade, transmitindo as súas ensinanzas e conquistando unha grande lexión de discípulos, monxes ou leigos (sen ordenación monástica). Gautama foi contemporáneo de Mahavira co cal, segundo fontes relixiosas e históricas, trabou algúns diálogos como opositores.
Estudos arqueolóxicos e antropolóxicos actuais parecen confirmar que, na verdade, Siddhartha Gautama non foi un príncipe senón o fillo do dirixente dunha das varias repúblicas aristocráticas que existían na India daquela. A versión de príncipe, con todo, é aceptada normalmente polas diversas escolas budistas, inclusive por conta dos mitos do inconsciente colectivo que se manifestan noutras historias en diferentes rexións do planeta.
Non se atoparon rexistros feitos durante a vida de Gautama, nin escritos realizados poucos séculos máis tarde tras a súa morte. Os textos budistas de Gandhara son os manuscritos budistas máis antigos que chegaron ata os nosos días, escritos entre os séculos I a.C. e III d.C.[31] e atopados preto de Hadda próxima a Jalalabad no leste de Afganistán. Actualmente consérvanse na Biblioteca Británica. Foron escritos en caracteres karosti, en lingua gandjari e en 27 rolos de cortiza de bidueiro.
Ensinanzas[editar | editar a fonte]
Algúns catedráticos sosteñen que certos fragmentos do Canon Pali e dos Agama budistas conteñen a esencia real das ensinanzas históricas e, posiblemente, mesmo as palabras, do Buda,[32][33] e algúns outros sosteñen que o son porque estes son anteriores aos sutras majayana. Os textos sagrados do budismo temperán preceden en orde cronolóxica aos textos majayana, e son considerados por moitos estudosos occidentais como a fonte principal máis crible de información sobre as ensinanzas reais históricas do Buda. Porén, algúns expertos non cren que os textos teñan información sobre os acontecementos históricos.[34]
Hajime Nakamura escribiu que non hai nada nos textos budistas tradicionais que poida ser claramente atribuíble a Gautama como figura histórica:[35]
«Nos textos budistas non hai unha palabra que poida ser rastrexada, con autoridade incuestionable, ata o Sakiamuni Gautama como unha personaxe histórica, aínda que debe haber algúns ditos ou frases provenientes del.»[36]
Algunhas das ensinanzas fundamentais imputadas ao Buda son:
- O camiño medio: é o vocábula que o Buda empregou para describir a natureza do camiño que conduce á liberación.
- As catro nobres verdades:
- O sufrimento existe.
- O sufrimento ten unha causa.
- O sufrimiento pode extinguirse, extinguindo a súa causa.
- Para extinguir a causa do sufrimento, débese seguir o nobre camiño óctuplo.
- entendemento correcto,
- intención correcta,
- linguaxe correcta,
- acción correcta,
- modos correctos de subsistencia,
- esforzo correcto,
- atención correcta e
- concentración correcta.
- A orixinación codependiente: a psique crea o sufrimento como un produto natural dun proceso complexo.
- Rexeitamento á infalibilidade das escrituras aceptadas.
- Anicca: todo o que chega a ser ten un final;
- Dukkha: nada do que chega a ser é, en última instancia, plenamente satisfactorio;
- Anātman: de nada, durante o desenvolvemento da experiencia, pode dicirse que é "eu" ou "meu";
- Nirvana: é posible que os seres que poden sentir cheguen unha dimensión na que a conciencia que é totalmente inestruturada e pacífica e, en consecuencia, remate todo sufrimento orixinado pola interacción da psique e a vontade co mundo condicionado.
Porén, nalgunhas escolas majayana, estes últimos catro puntos chegaron a ser como aproximadamente dependentes. Existe desacordo entre as escolas budistas sobre os aspectos máis complexos do que, se cre, ensinou o Buda e tamén sobre algúns dos preceptos disciplinarios para os monxes (Vinaya).
Segundo a tradición, o Buda Gautama puxo énfase na ética e a comprensión correctas. Dubidou das nocións cotiás da divindade e da salvación. Afirmou que non hai intemediarion ningún entre a humanidade e o divino. Non afirmou que se chegaría ao estado bodi grazas ao sistema budista de introspección e pola práctica da meditación, como unha manifestación dunha verdade revelada por deus (epifanía), senón que o estado de iluminación nace dunha comprensión concienzuda da verdadeira natureza da psique, que tal comprensión debe ser descuberta transitando o longo camiño, coa guía das ensinanzas do Buda.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ buddha 9276 buddha «coñecido», «entendido». Usada no Sratasutra (Śrautasūtra) de Apastamba (Āpastamba) como «esperto», «consciente», «sabio(a)». Usada no Majábarata (Mahābhārata) como bhutta — (raíz teórica reconstruída budh «percibir»)
- Pali buddha — «entendemento», «iluminación», masculino «o Buda»;
- Nos Piares de Ashoka Budhe nominativo singular;
- Prácrito — buddha «coñecido», «espertado»;
- Waigali būdāī, «verdad»;
- Kalami budh «oyó»;
- Torwali būdo pretérito perfecto simple de bū — «ver», «saber» derivado de bṓdhati;
- Palula búddo pretérito perfecto simple de buǰǰ — «entender» derivado de búdhyatē
- Shina
- Dialecto Gilgitī budo, «despierto»;
- Dialecto Gurēsī budyōnṷ intransitivo "despertar";
- Cachemir bọ̆du, «rápido de entendimiento» (especialmente hablando de un niño);
- Sindi ḇudho, pasado participio (pasiva) de ḇujhaṇu, «entendiendo» derivado de búdhyatē;
- Pajali occidental buddhā, pretérito perfecto simple de bujṇā, «saber, conocer»;
- Cingalés buj (cambiado d por j), budu, bud — but — «el Buda».
- Askuno betóō «él entendió»
- Pali buddha — «entendemento», «iluminación», masculino «o Buda»;
- ↑ Dundas, Paul (25 de decembro de 2012). The Jains [Los jainistas] (en inglés) (segunda ed.). B.R. Publishing Corporation. p. 24. ISBN 9780415266062.
[...], como agora é case universalmente aceptado, segundo o informe da Facultade de Estudos da India e tras reexaminar o material histórico budista, [...], é necesaria unha nova data da morte de Buda, que puido ser entre o 411 e o 400 a. C., [...] / [...], as is now almost universally accepted by informed Indological scholarship, a re-examination of early Buddhist historical material, [...], necessitates a redating of the Buddha's death to between 411 and 400 BCE, [...]
[19]
- Referencias
- ↑ Gethin (1998), pp. 5, 9, 10, 14.
- ↑ Strong, J.S. (2001), p. 1.
- ↑ Warder 2000, p. 45.
- ↑ Strong, J.S. (2001), p. 131.
- ↑ Gethin (1998), p. 8.
- ↑ Laumakis 2008, p. 4.
- ↑ Gethin (1998), pp. 40–41.
- ↑ Warder 2000, p. 4-7, 44.
- ↑ Warder 2000, p. 4.
- ↑ Cox, Collett (2003). "Abidharma", en: Buswell, Robert E. ed. Enciclopedia do Budismo, Nova York: Macmillan Reference Lib. pp. 1–7. ISBN 0028657187.
- ↑ Pronuncia antiga en lingua sánscrita: /sidjártja gautamá búdja/ De acordo ao sistema AITS: /siddhārtha gautama buddha/ De acordo ao sistema AFI: [Sid̪d̪ʱārt̪ʰā Gaut̪ama Bud̪d̪ʱa]
- ↑ Baroni 2002, p. 230.
- ↑ Turner, Sir Ralph Lilley (1985). A comparative dictionary of the Indo-Aryan languages [Un diccionario comparativo de las lenguas indo-arias] (en inglés) (Digital Dictionaries of South Asia, University of Chicago ed.). Oxford University Press. p. 525. ISBN 9780728601178. OCLC 311397298. Arquivado dende o orixinal o 17 de xullo de 2012. Consultado o 13 de xaneiro do 2023.
Entrada número 9276: buddha
- ↑ Chalmers, Robert. The Journal of the Royal Asiatic Society, 1898. pp. 103–115
- ↑ Venerable Doctor K. Sri Dhammananda. Dhamma Talks, ed. "Great virtues of the Buddha" (pdf) (en inglés).
- ↑ Snyder, David N. (2006) "The Complete Book of Buddha's Lists--explained." Vipassana Foundation, list 605 p. 429.
- ↑ 17,0 17,1 Cousins, L. S. (1996). "The Dating of the Historical Buddha: A Review Article". Journal of the Royal Asiatic Society (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 24 de decembro de 2010. Consultado o 20 de maio de 2017.
- ↑ Narain, Awadh K., ed. (2003). The Date of the Historical Śākyamuni Buddha [Las fechas del Buda Śākyamuni histórico]. B. R. Publishing Corporation. ISBN 8176463531.
- ↑ Dundas, Paul (25 de decembro de 2012). The Jains [Os xainistas] (en inglés) (segunda ed.). B.R. Publishing Corporation. p. 24. ISBN 9780415266062.
- ↑ 1) Schumann, Hans Wolfgang (2003). The Historical Buddha: The Times, Life, and Teachings of the Founder of Buddhism (en inglés). Motilal Banarsidass. p. XV. ISBN 8120818172. Wayman, Alex (1993). Untying the Knots in Buddhism: Selected Essays (en inglés). Motilal Banarsidass. pp. 37 – 58.
- ↑ Vergano, Dan (25-11-2013). "Oldest Buddhist Shrine Uncovered In Nepal May Push Back the Buddha's Birth Date" (en inglés). National Geographic. Consultado o 26-11-201.
- ↑ "Ancient Buddhist Scrolls from Gandhara" (en inglés). University of Washington Press. 1999. Consultado o 13 de xaneiro do 2023.
- ↑ Gombrich (1988), p. 49.
- ↑ Bronkhorst, J. (2007). "Greater Magadha, Studies in the culture of Early India," p. 6. Leiden, Boston, MA: Brill. doi:10.1163/ej.9789004157194.i-416
- ↑ 25,0 25,1 25,2 Levman, Bryan Geoffrey (2013). "Cultural Remnants of the Indigenous Peoples in the Buddhist Scriptures". Buddhist Studies Review. 30 (2): 145–180. ISSN 1747-9681.
- ↑ Jayatilleke (1963), capitulos 1–3.
- ↑ Walshe (1995), p. 268.
- ↑ Collins (2009), pp. 199–200.
- ↑ Wynne (2007), pp. 8–23, capitulo 2 passim.
- ↑ Warder, A.K. (1998). "Lokayata, Ajivaka, and Ajnana Philosophy". A Course in Indian Philosophy (2nd ed.). Delhi: Motilal Banarsidass Publishers. ISBN 978-81-208-1244-4.
- ↑ "Ancient Buddhist Scrolls from Gandhara" (en inglés). University of Washington Press. 1999. Consultado o 4-9-2008.
- ↑ Wynne, Alexander (2003). "How old is the Suttapitaka?" (en inglés). Oxford Centre for Buddhist Studies. Consultado o 20-1-2014.
- ↑ de Jong, J. W. (1993). "The beginnings of Buddhism". Offprint from The Eastern Buddhist, New Series 26 (2). Kyoto: Eastern Buddhist Society, Otani University: 25. OCLC 155868297.
- ↑ 1) Bareau, André (1975). Les récits canoniques des funérailles du Buddha et leurs anomalies: nouvel essai d'interprétation (en francés) LXII. París: B.E.F.E.O. pp. 151 – 189. OCLC 552033687. Bareau, André (1979). La Composition et les étapes de la formation progressive du Mahāparinirvāṇasūtra ancien (en francés) LXVI. París: B.E.F.E.O. pp. 45 – 103. OCLC 469258939.Shimoda, Masahiro (2002). "How has the Lotus Sutra created social movements? The relationship of the Lotus Sutra to the Mahāparinirvāṇa-sūtra". En Reeves, Gene. A Buddhist kaleidoscope: essays on the lotus sutra (en inglés) (1.ª ed.). Tokyo: Kosei Pub. Co. pp. 320 – 322. ISBN 9784333019182. OCLC 834708685.
- ↑ Nakamura, Hajime (1999) [1980]. Indian Buddhism: A Survey with Bibliographical Notes. Buddhist traditions (en inglés) 1. Delhi: Motilal Banarsidass. p. 57. ISBN 9788120802728. OCLC 612835111.
- ↑ «[I]n the Buddhist texts there is no word that can be traced with unquestionable authority to Gautama Śākyamuni as a historical personage, although there must be some sayings or phrases derived from him.»
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
![]() |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Siddhartha Gautama ![]() |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
Libros[editar | editar a fonte]
- Arnau, Juan (2011). Leyenda de Buda. El libro de bolsillo. Madrid: Alianza editorial D. L. ISBN 9788420652795. OCLC 776319549.
- Beal, Samuel (tradutor) (1875). The romantic legend of Sâkya Buddha [La leyenda romántica de Sakia Buda] (pdf) (en inglés). Trübner & Co. Ltd.
PDF 10,5 MB
- Beal, Samuel (tradutor) (1883). F. Max Muller, ed. The Fo-sho-hing-tsan-king, a life of Buddha [El Fo-sho-hing-tsan-king, una vida de Buda] (pdf). The Sacred Books of the East (en inglés) XIX. Oxfor University Press Warehouse.
PDF 17,7 MB
- Bodhi, Bhikkhu (2005), In the Buddha's Words: An Anthology of Discourses from the Pali Canon, Simon and Schuster.
- Bronkhorst, Johannes (1993), The Two Traditions of Meditation In Ancient India, Motilal Banarsidass
- Woodville Rockhill, William (1884). The life of the Buddha, and the early history of his order [La vida de Buda, y la historia temprana de su orden] (pdf) (en inglés). Trübner & Co. Ltd. OCLC 6440592.
PDF 13,8 MB
- Cowell, E.B. (tradutor) (1894). Müller, F. Max, ed. The Buddha-Karita of Ashvaghosa [El Buddha-Karita de Asvaghosa] (pdf). The Sacred Books of the East (en inglés) XLIX. Oxfor University Press Warehouse.
PDF 14,8 MB
- Foucher, A. (1967). Buda (segunda ed.). Barcelona: Ediciones Grijalbo. OCLC 1692875.
- Gethin, Rupert, ML (1998), Foundations of Buddhism, Oxford University Press
- Gombrich, Richard F (1988), Theravada Buddhism: A Social History from Ancient Benares to Modern Colombo, Routledge and Kegan Paul.
- ——— (1992), "Dating the Buddha: a red herring revealed", in Bechert, Heinz (ed.), Die Datierung des historischen Buddha [The Dating of the Historical Buddha], Symposien zur Buddhismusforschung (in German), IV, Gottingen: Vandenhoeck and Ruprecht, pp. 237–59.
- ——— (1997), How Buddhism Began, Munshiram Manoharlal
- ——— (2000), "Discovering the Buddha's date", in Perera, Lakshman S (ed.), Buddhism for the New Millennium, London: World Buddhist Foundation, pp. 9–25.
- ——— (2009), What the Buddha thought, Equinox
- Mahāpātra, Cakradhara (1977). The real birth place of Buddha [El verdadero lugar de nacimiento de Buda] (en inglés). Grantha Mandir. OCLC 5414050.
- Nakamura, Hajime (1980). Indian Buddhism: a survey with bibliographical notes [Budismo indio: un estudio con notas bibliográficas] (en inglés). Motilal Banarsidass. ISBN 9788120802728.
- Nārada (1992). A Manual of Buddhism [Un Manual de budismo] (en inglés). Kuala Lumpur: Buddhist Missionary Society. ISBN 9679920585.
- Skilton, Andrew (1994). A Concise History of Buddhism [Una historia sucinta del budismo] (en inglés). Windhorse Publications Ltd. (publicado o 1 de agosto de 2004). ISBN 9780904766926
|isbn=
incorrecto: checksum (Axuda). - Siderits, Mark (2019), "Buddha", The Stanford Encyclopedia of Philosophy
- Walshe, Maurice (1995). The Long Discourses of the Buddha. A Translation of the Digha Nikaya [Los grandes discursos del Buda. Una traducción del Digha Nikaya] (en inglés). Wisdom Publications. ISBN 0861711033. OCLC 32552136.
- Warder, A. K. (2000). Indian Buddhism [El budismo en la India] (en inglés). Delhi: Motilal Banarsidass Publishers. ISBN 8120817419.
- Carrithers, Michael (2001). The Buddha: A Very Short Introduction [El Buda: una cortísima introducción] (en inglés). Oxford University Press. ISBN 9780192854537.
- Baroni, Helen J. (2002). The Illustrated Encyclopedia of Zen Buddhism [La enciclopedia ilustrada del budismo zen]. The Rosen Publishing Group.
- Hiltebeitel, Alf (2002). "Hinduism" [Hinduismo]. The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture [Las tradiciones religiosas de Asia: religión, historia y cultura] (en inglés). Routledge. ISBN 0700717625.
- Carter, Scott (2003). Buda. Colección Grandes biografías (especial ed.). Madrid: Edimat libros. ISBN 8484036928. OCLC 53104465.
- Zotz, Volker H. M. (2006). Buda, maestro de vida. Colección Las Islas (primera ed.). Castellón de la Palma: Ellago Ediciones. ISBN 849588187X. OCLC 71821303.
- Strong, John (2007). Relics of the Buddha [Reliquias del Buda] (en inglés). Motilal Banarsidass Publishers. ISBN 9788120831391. OCLC 254292633.
- Willemen, Charles (tradutor) (2009). Buddhacarita: in praise of Buddha's acts [Buddhacarita: en alabanza a los actos de Buda] (PDF). BDK English Tripiṭaka series (en inglés) 4. Berkeley, California, EE.UU.: Numata Center for Buddhist Translation and Research. ISBN 9781886439429. Arquivado dende o orixinal
|url=
incorrecto (Axuda) (pdf) o 27 de agosto de 2014. - Samuel, Geoffrey (2010). The Origins of Yoga and Tantra. Indic Religions to the Thirteenth Century [Los orígenes del yoga y del tantra. Las religiones indias al siglo XIII] (en inglés) (tercera ed.). Cambridge University Press. ISBN 9780521695343. OCLC 781947262.
- Hamilton, Sue (2000), Early Buddhism: A New Approach: The I of the Beholder, Routledge.
- Kalupahana, David (1992), A History of Buddhist Philosophy: Continuities and Discontinuities, University of Hawaii Press.
- Strong, J.S. (2001), The Buddha: A Beginner's Guide, Oneworld Publications, ISBN 978-1-78074-054-6
- Ñāṇamoli, Bhikku (1992). The Life of the Buddha According to the Pali Canon (3rd ed.). Kandy, Sri Lanka: Buddhist Publication Society.
- Schumann, Hans Wolfgang (2003), The Historical Buddha: The Times, Life, and Teachings of the Founder of Buddhism, Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-208-1817-0
- Hirakawa, Akira (1990), A History of Indian Buddhism: From Śākyamuni to Early Mahāyāna, University of Hawaii Press, ISBN 0-8248-1203-4
- Samuel, Geoffrey (2010), The Origins of Yoga and Tantra. Indic Religions to the Thirteenth Century, Cambridge University Press
Revistas[editar | editar a fonte]
- Tripathy, Ajit Kumar (Ano descoñecido). "THE REAL BIRTH PLACE OF BUDDHA. YESTERDAY'S KAPILAVASTU, TODAY'S KAPILESWAR" [El verdadero lugar de nacimiento del Buda. Antigua Kapilavastu, actual Kapilesvara] (pdf). The Orissa historical research journal (en inglés) (Bhubaneswar, Superintendent, Research and Museum, Orissa). XLVII (1): 7 – 15. OCLC 191712365.
- "Biblioteca Salvat de grandes biografías - Buda". Barcelona: Salvat. OCLC 85245996.