Fernando III de Habsburgo
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde outubro de 2022.) |
Fernando III (Graz, 13 de xullo de 1608 – Viena, 2 de abril de 1657) foi o Emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico e Arquiduque de Austria desde 1637 ata a súa morte, así como Rei de Hungría, Bohemia e Croacia. Era fillo do emperador Fernando II e da súa primeira esposa María Ana de Baviera.
Biografía[editar | editar a fonte]
Infancia e xuventude[editar | editar a fonte]
Fernando III foi o terceiro fillo de Fernando II e María Ana de Baviera. Educado polos xesuítas en Ingolstadt, foi un bo músico e un notable erudito. Johann Jakob von Dhaun, un Orde dos Hospitalarios, tamén tivo unha grande influencia na educación do príncipe.
Arquiduque de Austria, en decembro de 1625, foi coroado, en 8 de decembro de 1626, Rei de Hungría e Rei de Croacia e, en 21 de novembro de 1627, Rei de Bohemia. Despois diso, esixiu o mando supremo das tropas imperiais e a participación nas campañas de Albrecht von Wallenstein, uníndose aos inimigos de Wallenstein e contribuíndo á súa expulsión.
Comandante militar[editar | editar a fonte]
Despois da morte de Wallenstein converteuse, o 2 de maio de 1634, en comandante en xefe e co apoio dos xenerais Matthias Gallas e Octavio Piccolomini, tomou Donauwörth e Regensburg, gañou a Batalla de Nördlingen en setembro de 1634 e expulsou os suecos do sur de Alemaña. Debido ás súas conquistas tamén adquiriu influencia política. Líder do partido da corte pacifista, axudou a negociar a Paz de Praga cos estados protestantes, especialmente Saxonia en 1635. Despois seguiu as estratexias bélicas do seu irmán, o arquiduque Leopoldo Guillerme de Habsburgo.
Emperador[editar | editar a fonte]
En 30 de decembro de 1636 converteuse en Rei dos Romanos. En 15 de febreiro de 1637, despois da morte do seu pai, converteuse no Sacro Emperador Xermánico. Herdando a situación creada pola Guerra dos Trinta Anos, procurou incansablemente establecer negociacións de paz, que comezaron en 1644 pero que non concluíron ata 1648 coa Paz de Westfalia (Tratado de Münster con Francia e Tratado de Osnabrück con Suecia). A firme negativa de Fernando a permitir a liberdade de culto nos seus territorios e a reanudación da expulsión dos rebeldes (Contrarreforma) contribuíron enormemente ao atraso na consecución dos acordos de paz.
Despois de que Fernando conseguise que a Dieta de Ratisbona elixise ao seu fillo Fernando IV, Rei dos Romanos en 1653, a pesar de morrer antes que el o 9 de xullo de 1654 e de ter forxado unha alianza cos polacos contra os suecos, morreu o 2 de abril, 1657.
| Control de autoridades |
|
|---|
