Enrique Ferreirós Candamo
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1921  Muros, España |
| Morte | agosto de 1947 (25/26 anos) Frades, España |
| Datos persoais | |
| Outros nomes | Gumersindo Moreno |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | membro da resistencia |
| Lingua | Lingua castelá |
Enrique Ferreirós Candamo,[1] coñecido como Gumersindo e Moreno, nado en Muros en 1921 e finado en Frades en agosto de 1947, foi guerrilleiro antifranquista galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Eladio Ferreirós Canosa e María Candamo Fernández. O seu pai, sarxento de carabineiros no Grove, foi detido logo do golpe de Estado do 18 de xullo de 1936. Entre 1937 e 1940 intentou, xunto con outros mozos fillos de represaliados, asaltar os cárceres nos que foi entrando o pai. En 1940 buscou traballo na Coruña. Militante do PCE, era membro da célula do Grupo de Automóbiles da Coruña, onde traballaba como mecánico. En 1946 actuaba na célula de José Gómez Gayoso, sendo responsable de colocar a bandeira da República en varios lugares de Coruña, polo que foi denunciado. Escapou da caída de maio de 1946 cunha orde de captura. Pasou á clandestinidade e integrouse na guerrilla. Foi ferido cando a Garda Civil atacou en xuño de 1946 un grupo de guerrilleiros entre os que estaban Pedro Rodríguez Gómez, José Blanco Núñez, José Santiago Temprano e Antonio Recouso Boquete, pola delación do infiltrado Claudio Díaz Milia na Chousa de Urzal, lugar de Cestaños, parroquia de Parada (Ordes). Ao ser ascendido Manuel Ponte a máximo responsable da IV Agrupación do Exército Guerrilleiro de Galicia, Ferreirós pasou a controlar o destacamento Del Río Botana. Logo da caída de Avelino Rivas Pombo en maio de 1947, trasladouse a este destacamento, e despois comprobouse que mantiña correspondencia con altos mando do exército na Coruña. Isto, unido a caídas de puntos de apoio nos que se sospeitaba a súa responsabilidade, fixo que os responsables do Exército Guerrilleiro e da IV Agrupación, Antonio Seoane, Emilio Pérez Vilariño e Francisco Rey Balbís nunha reunión celebrada en Mugardos en xullo de 1947, tomaran a decisión de fusilalo. Foi asasinado nos montes de Frades en agosto de 1947. A finais dese mesmo mes aparece unha requisitoria do Xulgado Militar de Santiago de Compostela reclamando a súa presentación polo delito de asalto a man armada.[2]
O Xulgado Especial de Accidentes Ferroviarios da Oitava Rexión Militar publicou en outubro de 1948 unha requisitoria contra el e José María Díaz Pan, Emilio Claudio Díaz, Francisco Rey Balbís, José Remuiñán Barreiro, José Pedreira de la Iglesia, José Blanco Núñez, Jesús Valeiro Gómez, José Antonio Cortiñas Blas e Antonio López Arias.[3]
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Pazos Gómez, Manuel (2011). A guerra silenciada. Mortes violentas na comarca de Ordes 1936-1952. Ordes: Asociación Cultural Obradoiro de Historia. pp. 59–61. ISBN 978-84-614-8181-1.
- Martínez, Lupe (2007). Coa man armada. "Ejercito Guerrillero de Galicia" -IV Agrupación- 1946 - 1948. Vigo: A Nosa Terra. ISBN 978-84-8341-166-7.
- Redondo Abal, Francisco Xavier (2006). Botarse ao monte. Censo de guerrilleiros antifranquistas na Galiza (1939-1965). Sada: Do Castro. p. 66. ISBN 84-8485-231-8.
- Rodríguez Gutiérrez, Alejandro (2013). "La represión contra la lucha armada en Galicia. Los infiltrados en la IV Agrupación del Ejército Guerrillero de Galicia". Memòria antifranquista del Baix Llobregat (13): 60–66.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Ficha en Los de la Sierra Arquivado 28 de maio de 2020 en Wayback Machine.(en francés)