Emilio Pérez Vilariño

Emilio Pérez Vilariño
Biografía
Nacemento	16 de outubro de 1918 ; Bodeus, España
Morte	5 de xaneiro de 1951 (32 anos); Fisteus, España
Datos persoais
Outros nomes	Emilio ; Claudio Beas
País de nacionalidade	España
Actividade
Ocupación	membro da resistencia
Lingua	Lingua castelá
Carreira militar
Conflito	Guerra civil española

Emilio Pérez Vilariño, coñecido como Emilio ou Claudio Beas, nado en Bodeus (Santa María de Lurdes, Curtis) o 16 de outubro de 1918 e finado en Fisteus o 5 de xaneiro de 1951, foi un guerrilleiro antifranquista galego.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Militante da CNT, desertou do Rexemento de Cabalería da Coruña en 1941. Botouse ao monte en 1942 e integrouse no grupo de Benigno Andrade García. En maio de 1946 o grupo, composto por Benigno Andrade, Emilio Pérez, Francisco Cousillas Pombo, Manuel Pena Camino e Lisardo Freijo López, pertencía á IV Agrupación de Manuel Ponte Pedreira na zona central da provincia da Coruña. Foi acusado pola Garda civil de participar no ataque ao cuartel de Vimianzo en novembro de 1946 e de executar ao cura de Viós (Abegondo). O 21 de abril de 1947 durante un enfrontamento preto do Fontao onde foron mortos Manuel Ponte Pedreira, Manuel Díaz Pan e Manuel Rodríguez Suárez, Emilio logrou escapar, vestido como un labrego, con Juan Couto Sanjurjo. Despois de permanecer oculto uns meses en Ourense, converteuse en 1948 en adxunto de Francisco Rey Balbís, o novo comandante da IV Agrupación. Reclamado polo xuíz militar de Santiago de Compostela en novembro de 1948 xunto con José María Castelo Mosquera, Francisco Paz Fornos e Manuel Ramiro Souto.^[1] Cercado pola Garda civil, foi morto o 5 de xaneiro de 1951 en Fontá (Fisteus, Curtis).