Saltar ao contido

Trilladeira nival

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Chionomys nivalis»)
Trilladeira nival
Rango fósil: Cuaternario - Actualidade
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Mammalia
Orde: Rodentia
Suborde: Myomorpha
Superfamilia: Muroidea
Familia: Cricetidae
Subfamilia: Arvicolinae
Xénero: Chionomys
Especie: Ch. nivalis
Nome binomial
Chionomys nivalis
Martins, 1842
Distribución de Chionomys nivalis.
Distribución de Chionomys nivalis.

Distribución de Chionomys nivalis.
Sinonimia
  • abulensis, (Agacino, 1936)
  • aleco, Paspalev, Martino e Peshev, 1952
  • alpinus, (Wagner, 1843)
  • appenninicus, (Dal Piaz, 1929)
  • aquitanius, (Miller, 1908)
  • cedrorum, Spitzenberger, 1973
  • dementievi, (Heptner, 1939)
  • hermonis, (Miller, 1908)
  • lebruni, (Crespon, 1844)
  • leucurus, (Gerbe, 1852)
  • loginovi, (Ognev, 1950)
  • malyi, (Bolkay, 1925)
  • mirhanreini, (Schäfer, 1935)
  • nivicola, (Schinz, 1845)
  • olympius, (Neuhäuser, 1936)
  • petrophilus, (Wagner, 1853)
  • pontius, (Miller, 1908)
  • radnensis, (Ehik, 1942)
  • satunini, (Shidlovsky, 1919)
  • spitzenbergerae, Nadachowski, 1990
  • trialeticus, (Shidlovsky, 1919)
  • ulpius, (Miller, 1908)
  • wagneri, Martino, 1940

A trilladeira nival (Chionomys nivalis) é unha especie de roedor da familia Cricetidae. Tradicionalmente incluíase no xénero Microtus, mais estudos recentes, xenéticos e morfolóxicos avalan a súa inclusión no xénero Chionomys.

Descrición

[editar | editar a fonte]

É un dos arvicolinos de maior tamaño, de 92 a 140 mm e de 35 a 70 gr de peso. O seu pelame ten unha tonalidade, bastante uniforme, de cor agrisada con tons pardos, rexión ventral de cor branca e os pés e a cola son monocolor, xeralmente esbrancuxados.

Distribución

[editar | editar a fonte]

Habita as zonas montañosas dende o suroeste europeo até o sueste asiático. En Europa atópase nos grandes macizos montañosos, Alpes, Montes Tatra, Cárpatos, Balcáns e Cáucaso. Na Península Ibérica ocupa as principais zonas montañosas, aínda que a súa presenza non está confirmada en Portugal. En España ocupa a meirande parte dos Pireneos, chegando polo leste até Xirona, no norte peninsular aparece nas montañas galegas de Lugo e a serra dos Ancares, Picos de Europa, case toda a Cornixa Cantábrica e o País Vasco. Cara ao sur está presente na serra Cebollera e na serra de la Demanda (A Rioxa, Soria), nas serras de Gredos e Guadarrama, (Comunidade de Madrid e Guadalaxara) e en Sierra Nevada.

Especie moi adaptada á vida en zonas con acumulacións rochosas estables e zonas de alta montaña (1.000-4.700 m de altitude). É moi rara en altitudes menores. É máis común onde as moreas de pedras e rochas son máis frecuentes, sendo máis escaso nas matogueiras e zonas boscosas.

Son basicamente herbívoros e oportunistas, debido ás restricións tróficas das zonas onde habitan e complementan a súa dieta con insectos, pequenos invertebrados e crías doutros micromamíferos. Almacenan alimentos para o inverno.

A idade reprodutora, en relación con outros roedores, é relativamente tardía, teñen menores camadas e unha elevada taxa de supervivencia xuvenil.

A principal ameaza derívase do escaso número de colonias, do seu pequeno tamaño e da escasa ou nula conectividade entre colonias.

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]