Arabia Pétrea

Arabia Pétrea

Localización
30°04′N 35°21′L
Prefectura pretoriana	prefeitura pretoriana do Oriente (pt)
Diocese romana	Diocese do Oriente (pt)
Capital	Petra
Xeografía
Comparte fronteira con	Síria-Palestina (pt)
Datos históricos
Precedido por	Reino Nabateu (pt)
Creación	106
Sucedido por	Palestina Salutar (pt)

Arabia Petraea ou Petrea, tamén coñecida como Provincia Árabe de Roma (latín: Provincia Arabia; árabe: العربية البترائية) ou simplemente Arabia, foi unha provincia romana fronteiriza do Imperio romano a partir do século II. Consistía no antigo Reino nabateo en Xordania, o sur do Levante, na Península do Sinaí e o noroeste da Península Arábiga. Asúa capital era Petra. Fronteiriza ao norte con Siria, ao oeste con Xudea (fusionada con Siria desde o ano 135) e Exipto, e ao sur e ao leste polo resto de Arabia, coñecido como Arabia Deserta e Arabia Felix.

O territorio foi anexionado polo emperador Traxano, como moitas outras provincias de fronteira oriental do Imperio romano, pero mantívose, a diferenza da Armenia romana, Mesopotamia e Asiria, moito despois do goberno de Traxano, a súa fronteira do deserto chamouse Limes Arabicus. Produciu a Filipo o Árabe, nado ao redor do 204. Como provincia fronteiriza, incluía un deserto poboado por tribos árabes e fronteira co interior de Partia.

Aínda que suxeito a un eventual ataque por parte dos partos e Palmirenses, non tiña nada que ver coas incursións constantes que se enfrontaron noutras áreas da fronteira romana, como Alemaña e o norte de África, nin a presenza cultural arraigada que definía ás outras provincias orientais máis helenizadas.

Xeografía

O Imperio Romano no tempo de Adriano (117-138), mostrando no oeste de Asia a provincia imperial de Arabia Petraea (Xordania / NW Arabia Saudita / Sinaí). Unha única lexión foi despregado alí no 125 d.C.

A composición xeográfica de Arabia ten algunha variación. Inclúe a meseta relativamente fértil de Moab, que recibe 200 mm de precipitación anual, no extremo sur da cal atópase Petra, que xunto con Bostra (ou Busra) xuntas constitúen os focos políticos da provincia.

A inhospitabilidade é a norma, e xunto co propio deserto do Sinaí, o árido Negev, que se estende ao norte do Sinaí, é practicamente outro deserto. Xunto a isto están as áreas costeiras ao redor do Mar Vermello, as malas terras coñecidas como Hismā que se desenvolven ao norte desa costa, e o sempre presente terreo rochoso.

Grandes cidades

Petra, agora designada como Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.

A maior parte de Arabia estaba escasamente poboada e as súas cidades pódense atopar concentradas ao norte, cara ao río Xordán. O único gran porto era Aqaba, que se pode atopar na punta dun amplo golfo do Mar Vermello co mesmo nome. Hai algunha discrepancia sobre a que era a capital da provincia, con reclamacións de que era Bostra, preto da fronteira da provincia de Siria, a única capital e outros afirman que tanto Petra como Bostra serviron a ese propósito.

Petra serviu como base para a Legio III Cirenaica, e o gobernador da provincia pasaría tempo en ambas cidades, emitindo edictos en ambas. Despois da anexión da provincia, Bostra gañou o apelativo "Traiane" cando Traxano declarouna capital mentres que Adriano realizou o mesmo acto cerimonial para Petra cando se converteu en emperador.

Historia

Conquista romana

Antes do control romano no 106 d.C., a área fora gobernada por Rabbel II, último rei dos Nabateos, que gobernara desde o 70 d.C Cando morreu, a Terceira lexión Cirenaica trasladouse ao norte de Exipto a Petra, mentres que a Sexta lexión Ferrata, unha unidade de gornición Siria, trasladouse ao sur para ocupar Bostra. A conquista de Nabataea pódese describir mellor como casual, un acto de Traxano para consolidar o control da zona antes de actuar nos seus deseños de territorio a través do Tigris e finalmente en Mesopotamia propiamente dita.

Non hai evidencia de ningún pretexto para a anexión: Rabbel II tiña un herdeiro co nome de Obodas e aínda que houbo poucos enfrontamentos (testemuñado polo feito de que Traxano non adoptou a denominación "Arabicus"), parece que houbo unha derrota suficiente para humillar aos Nabateos. As dúas cohortes que eventualmente atopáronse en Arabia navegaron desde Exipto a Siria para preparar a acción. Agás dalgunhas unidades da garda real de Nabateo, parece que non houbo unha forte resistencia, como suxire o feito de que algunhas tropas nabateas serviron como tropas romanas auxiliares pouco despois da conquista.

A conquista de Arabia non se celebrou oficialmente ata a conclusión da Vía Traxana Nova. Esta estrada estendíase polo centro da provincia de Bostra ata Aqaba. Non foi ata que finalizou o proxecto que apareceron as moedas, co busto de Traxano no anverso e un camelo no reverso, aparecían conmemorando a adquisición de Arabia. Estas moedas foron acuñadas ata o 115, momento no que o enfoque imperial romano estaba a virar máis cara ao leste.

Un mapa que mostra o control de Traxano de Arabia ata Hegra (actual Madain Salih)

A estrada non só uniu Bostra e Aqaba, que non é o mesmo que o goberno imperial, senón tamén Petra, que está no centro da provincia, entre os dous extremos da estrada. Aínda que Traxano declarou a Bostra como a capital da provincia, tamén outorgou a Petra a condición de metrópole, como sinal de que estaba de acordo coa súa importancia co seu sucesor, Adriano, que a consideraba digna e histórica.

Recentemente, descubriuse que as lexións romanas ocuparon Madain Salih baixo Traxano na zona montañosa de Hijaz do nordeste de Arabia, aumentando a extensión da provincia de Arabia Petraea ao sur.

Romanización

Coa conquista romana chegou a imposición do latín e do grego no discurso oficial. isto era norma para unha provincia do leste de Roma, pero Arabia tiña moito menos historia de helenización e romanización que os seus veciños, e a lingua grega era pouco usada antes da súa introdución polos romanos. Despois da conquista, porén, o grego adoptouse popularmente, así como oficialmente, practicamente suplantando ao nabateo e ao arameo, como evidencian as inscricións de Umm al Quttain. A aparición do latín na provincia foi rara e limitada a casos como a inscrición no túmulo de T. Aninius Sextius Florentinus, gobernador no 127 e, paradoxicamente, en nomes persoais.

Millar avoaga por unha helenización greco-romana en Arabia.^{[Cómpre referencia]} É unha área, que non fora significativamente helenizada durante o goberno de Alexandre, e os habitantes locais orixinalmente falaban a súa lingua nativa, non o grego. Así, coa introdución do dominio romano, xunto con moitos aspectos da socialización romana clásica, como as obras públicas e a glorificación dos militares, introduxéronse algúns valores culturais e sociais gregos. Arabia aclimatouse á nova cultura tan plenamente que parece que os grupos lingüísticos orixinais desapareceron. Durante o período do imperio romano imperial houbo inscricións dispersas dos nabateos.

Arabia durante o Imperio romano tardío

Cando Avidio Cassio se rebelou contra o que el cría que foi un falecido Marco Aurelio, non recibiu apoio da provincia de Arabia, ignorado por algúns historiadores debido probablemente ao feito de que Arabia non a tiña riqueza nin o poder política de Siria. Arabia respondeu de xeito similar cando o gobernador de Siria, Pescenio Níger, proclamouse emperador no 193.

Bosra, capital de Arabia Petraea

Cando Septimio Severo chegou ao poder e desposuíu á cidade siria de Antioquía da súa condición de metrópole pola súa participación na rebelión e outorgou castigos a calquera outro que tivese a mala sorte de elixir o lado equivocado. A Terceira Cirenaica recibiu o título honorífico de "Severiana". Ademais, ao gobernador de Arabia, Publio Aelius Severianus Maximus, permitíuselle continuar no seu posto en recompensa pola súa lealdade. Máis tarde Siria dividiuse en dúas e Arabia ampliouse para incluír o Lajat e Jebel Drūz, un terreo accidentado ao sur de Damasco, e tamén o lugar de nacemento de M. Julius Phillipus, máis coñecido como Filipo o Árabe.

Severo ampliou unha provincia que xa era enorme. Logo procedeu a ampliar o imperio mediante a conquista de Mesopotamia. O traslado de Leja e Jebel Drūz parecía formar parte dunha serie de astutos de actos políticos por parte do emperador para consolidar o control da zona antes desta conquista. Arabia converteuse na base de poder ideolóxico de Septemio Severo no próximo Oriente romano. A evidente necesidade de mitigar e domar o poder da provincia de Siria, que se mostrou unha e outra vez como un foco de rebeldía, realizouse entón en tres partes: a reorganización de Siria en dúas unidades políticas, a redución do seu territorio a favor de Arabia e o matrimonio do emperador coa astuta Julia Domna.

Arabia converteuse nun símbolo de lealdade a Severo e ao imperio que durante a súa guerra contra Clodio Albino, na Galia, os opositores sirios propagaron un rumor de que a Terceira Cirenaica desertara. O feito de que na Gallia importara que unha soa lexión se rebelara nunha provincia do outro lado do imperio indica a influencia política que Arabia acumulara. Non unha terra cunha poboación significativa, nin recursos nin sequera cunha posición estratéxica, convertérase na base da cultura romana. Que fora unha cultura romana oriental non parecía diluír esta importancia no oeste. É precisamente porque Arabia tiña tan pouco que foi capaz de definirse como romana e iso estimulou a súa lealdade á Roma imperial.   Coa reestruturación do Imperio por Diocleciano no 284-305, a provincia de Arabia ampliouse para incluír partes do actual Israel. Arabia logo de que Diocleciano a convertira en parte da Diocese de Oriente, que era parte da prefectura pretoriana do Oriente.

Dominio bizantino

Como parte da diocese de Oriente, Arabia converteuse na primeira liña da fronte nas guerras bizantino-sasánidas. No século V ou VI transformouse en Palaestina Salutaris.

Véxase tamén

Bibliografía

• G. W. Bowersock, Roman Arabia, (Harvard University Press, 1983)
• Fergus Millar, Roman Near East, (Harvard University Press, 1993)

Outros artigos

• Petra
• Península de Arabia
• Árabes

Ligazóns externas

• On the Via Nova Traiana, Virtual Karak Resources Project
• On the Limes Arabicus, Virtual Karak Resources Project