Manuel Lueiro Rey
| Manuel Lueiro Rey | |
|---|---|
| Nacemento | 9 de abril de 1916 |
| Fornelos de Montes | |
| Falecemento | 11 de outubro de 1990 |
| O Grove | |
| Nacionalidade | España |
| Ocupación | escritor, xornalista e funcionario |
| Cónxuxe | María Lores González |
| Coñecido/a por | Manso |
| Premios | Premio de novela Ciudad de Oviedo |
| Na rede | |
| manuellueirorey.com | |
 | |
 | |
| manuellueirorey.com | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Manuel Lueiro Rey, nado en Fornelos de Montes o 9 de abril de 1916 e finado no Grove o 11 de outubro de 1990, foi un escritor e xornalista galego. Formou parte da chamada Xeración do 36.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Albino Lueiro Soto, mestre. Aínda que naceu en Fornelos de Montes, foi vivir ao Grove cando só contaba con sete anos. Con doce anos comezou a traballar nunha forxa, e aos 18 comezou a colaborar co periódico pontevedrés El País, que dirixía Roberto Blanco Torres.
Tralo alzamento nacional, para evitar a represión refuxiouse en Fornelos e no Portovilán, e finalmente decidiu alistarse no bando nacional. Trala fin da guerra regresou a Fornelos, e despois marchou a Madrid a preparar oposicións para auxiliar do corpo técnico do Ministerio de Facenda. Aprobounas en 1942, e en 1944 conseguiu praza en Pontevedra. En 1948 participou na reestrea da peza teatral Quen matou o meco?. Militou na clandestinidade no Partido Comunista.
Escribiu na prensa co pseudónimo Gudea[1], e desde a posguerra colaborou en medios como Litoral, Diario de Pontevedra, La Noche, El Correo Gallego, La Voz de Galicia, Galicia, Correo Gallego, Diario de León, Diario Regional de Valladolid, ABC, La Hoja del Lunes, A Nosa Terra, Sonata, Cartel, Chan, Ínsua, Coordenadas, Dorna, Espiral ou Congostra. Colaborou tamén con Radio España Independiente.
Publicou varias obras en castelán. En 1966 consegue o Premio de novela Ciudad de Oviedo coa obra Manso. O texto foi publicado en España en 1967 mutilado pola censura, apareceu en edición íntegra en Buenos Aires en 1968, e en 1996 foi publicada en galego con tradución de María Xesús Vidal Alves e limiar de Xesús Alonso Montero.
Viaxou a América en 1968, 1972 e 1978, onde contactou con Luís Seoane, Lorenzo Varela, Arturo Cuadrado e Rafael Dieste. O seu primeiro libro en galego foi Un tempo de sol a sol (poemas do neno galego) (1971), ao que seguiu Non deberían medrar (1974), con prólogo de Luís Seoane.
Na súa honra o Concello do Grove creou en 1992 o Premio de novela curta Manuel Lueiro Rey e o Concello de Fornelos de Montes creou en 2012 o Premio de poesía Manuel Lueiro Rey e en 2017 o Premio de Xornalismo Manuel Lueiro Rey.
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Casou no Grove con María Lores González en xaneiro de 1944, e tiveron cinco fillos: Manuel (1945), Francisco (1948), Adela (1952), Víctor (1958) e Eugenio (1962).
Obra en galego[editar | editar a fonte]
Poesía[editar | editar a fonte]
- Un tempo de sol a sol (poemas do neno galego) (Edicións do Centro de Betanzos, 1971)
- Escolma ferida (Ediciós do Castro, 1977)
- Nova escolma ferida (Ediciós do Castro, 1988)
- Derradeira escolma ferida (Xerais, 2003; edición de Ramón Nicolás)
Narrativa[editar | editar a fonte]
- Non debían medrar (Ediciós do Castro, 1974). Despois incluído na Biblioteca de Autores Galegos.
- O sol na crista do galo (Ediciós do Castro, 1982)
Ensaio[editar | editar a fonte]
- O Grove: canción do sal e do vento (Xerais, 2005)
Obra en castelán[editar | editar a fonte]
Poesía[editar | editar a fonte]
- Nacencia. Cuentos y poemas (Vigo, 1950; Publicado co pseudónimo Gudea)
- Juncia de amor y vida (Pontevedra, 1959)
- Sonetos a la ciudad de Vigo (Pontevedra, 1960)
- La noche espera el alba (Botella al mar, 1971)
- Vigo en tres paisajes (Vigo, 1990)
- Camino de sueños, 1992.
- Memoria de la raíz de las casas (Ediciós do Castro, 1992)
- Mientras crece la hierba (Puente de la Aurora, 1997)
Narrativa[editar | editar a fonte]
- Manso Oviedo, 1967; Oberon, 1968; Galaxia, 1996)
- Vicente y el otro (Buenos Aires, 1968)
- Manos de ausencia (prosas) (Libertarias, 1986)
- Un río que camina (Orígenes, 1987)
- Hundezelle y otras vidas maltratadas (Ronsel, 1998)
Ensaio[editar | editar a fonte]
- Crónica de una transición intransigente (Ediciós do Castro, 1985)
Premios[editar | editar a fonte]
- Premio Ciudad de Vigo, por Sonetos a la ciudad de Vigo.
- Premio Ciudad de Oviedo 1966, por Manso.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Couceiro Freijomil, A. (1952). "Lueiro Rey, Manuel". Diccionario bio-bibliográfico de escritores (en castelán) II. Santiago de Compostela: Bibliófilos Gallegos. p. 345-346.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Nicolás Rodríguez, Ramón (coord.) (2013). Manuel Lueiro Rey (1916-1990). A liberdade ferida. Vigo: Xerais. ISBN 978-84-9914-506-8.
- "Lueiro Rey, Manuel" en Gran Enciclopedia Galega.
