Levante Unión Deportiva

Levante
Nome	Levante Unión Deportiva
Alcume(s)	Granotes
Fundación	1909
Estadio	Ciutat de València, Valencia, España
Inauguración	1969
Capacidade	26.534
Presidente	Quico Catalán
Adestrador	Paco López
Liga	Primeira División
2018–19	15º
Vestimenta	Macron
Na rede
http://www.levanteud.com/
Titular Alternativo Terceiro

O Levante Unión Deportiva, S.A.D., tamén chamado Llevant Unió Esportiva en valenciano, é un club de fútbol de España, decano da cidade de Valencia. Foi fundado en 1909 o Gimnástico e o FC Levante e, tras a súa fusión en 1939, pasou a denominarse Levante Unión Deportiva. Actualmente compite na Liga Santander.

Historia

O Levante Unión Deportiva é un club de fútbol, da cidade de Valencia. En 1909, ao crearse a Federación Valenciana de Fútbol, fundáronse o Real Gimnástico Club de Fútbol (herdeiro do Universitario FC) e o Levante FC (herdeiro do Cabanyal FC). En 1915, o Levante FC deixa de xogar partidos para volver aparecer en 1917. Debemos recordar que o fútbol, sempre de afeccionados e pouco coñecido naquela época, xa existía desde 1903 en Valencia e que xa en 1907 o Cabanyal FC xogaba os seus partidos nun campo fronte ás Areas, chamado popularmente "A Platjeta", sería o antecesor do Levante cuxo nomee provén precisamente da praia de Levante. Pola súa banda o Ximnástico xogaba nun campo cedido polo Padroado da Mocidade Obreira. Con motivo daquela exposición rexional de 1909 disputouse un torneo-exhibición de fútbol no recinto da Exposición, nun campo coñecido popularmente como "A Gran Pista".

Os anos 20 e 30

Na tempada 1921/22, o Levante FC consegue o seu primeiro logro: subcampión rexional valenciano. Da man de Gaspar Louro, logra ser campión rexional valenciano na tempada 1928/29. Tras esta tempada, nace o campionato nacional de liga con tres divisións. Na tempada 1934/35 logra vencer de novo na división rexional Valencia-Murcia e ademais alcanzou a semifinais da Copa de España sendo eliminado polo CE Sabadell, pero habendo deixado atrás a equipos como o Valencia CF ou o FC Barcelona.

Doutra banda, o Gimnástico finaliza campión a tempada 1923/24 na rexión valenciana.

Fusión

Posteriormente en 1940 fusiónanse Levante FC e Gimnástico. Iso foi debido a que tras a guerra civil española o Levante FC atopouse con todos os seus xogadores ao completo pero sen campo, xa que o seu antigo campo situado no camiño fondo do Grau estaba practicamente inutilizado. Pola súa banda, o Gimnástico atopouse na situación inversa, sen xogadores, pero co seu histórico campo de Vallejo. Tras a fusión acordouse utilizar como equipamento un uniforme a raias brancas e vermellas que foi froito das raias azulgranas do Ximnástico e das blanquinegras do Levante. Tamén se decidiu utilizar como nomee o de Unión Deportiva Levante-Gimnástico (UDLG) aínda que popularmente denominábaselle UDELAGE.

Anos 40

Desde a tempada 1941/42 adopta o nome actual, Levante Unión Deportiva. Ademais incorpora definitivamente como uniforme o azulgrana do Gimnástico relegando o blanquinegro do Levante FC ao segundo equipamento. Esa mesma tempada, o equipo descendeu á categoría rexional, aínda que, ao ano seguinte, lógrase volver a Terceira División. Na tempada 1943/44, o Levante finalizou como campión, pero non logrou o ascenso, o cal fíxose esperar ata dous anos despois, na tempada 1945/46. O Levante finalizou a campaña como campión do seu grupo e quedou segundo na liguiña de ascenso, por detrás do Málaga CF.

Xa en Segunda División, o Levante realizou unha boa tempada como recentemente ascendido finalizando no sexto posto; con todo, logrou a vitoria en Copa contra un mítico Athletic de Bilbao remontando un resultado de 6-2 en San Mamés vencendo en Vallejo por 4-2 nun encontro histórico.

Anos 50

O Levante mantívose na Segunda División ata a tempada 1951/52, que descendeu a Terceira División. Ese mesmo ano, o club fíxose co dominio do campo de Vallejo por 6 millóns de pesetas. Tras un ano de transición en Terceira, o Levante regresa a Segunda División na tempada 1953/54 sendo os xogadores paseados aos ombreiros polas rúas do barrio do Cabañal e da Malvarrosa. Con todo, ao ano seguinte, o equipo volveu descender, aínda que recuperou a categoría inmediatamente despois. Na tempada 1957/58, o equipo comezou con moi malos resultados coincidindo coa gran riada de Valencia que deixou o campo de Vallejo inservible, tendo que xogarse a primeira volta lonxe del. A pesar dos contratempos, o Levante logrou remontar e alcanzar un incrible cuarto posto, o que fixo aos afeccionados comezar a soñar co ascenso a Primeira División. Este case se logrou durante a tempada 1958/1959, con todo, a UD Las Palmas venceu ao Levante na promoción por un gol de diferenza.

Anos 60

Durante os anos 60, o club levou a cabo un proceso de estabilización económica ante os problemas monetarios que empezou a mostrar o club.

Na tempada 1962/63, o Levante logra o seu primeiro ascenso a Primeira División baixo a presidencia de Eduardo Clerigues tras vencer na promoción ao Deportivo da Coruña gañando tanto en Riazor como en Vallejo. O Levante debutou en Primeira División o día 15 de setembro de 1963 en Barcelona ante o RCD Espanyol empatando a catro goles. O equipo finalizou a tempada nun respectable décimo posto. Ao ano seguinte, o Levante non logrou asegurar a permanencia perdendo na promoción fronte ao Málaga CF.

Ao finalizar a seguinte tempada en Segunda División, o Levante viuse obrigado a traspasar aos seus mellores xogadores ante o desfasamento económico que presentaba. Ao ano seguinte, na tempada 1967/68, o Levante clasificouse en 14ª posición. Isto non foi suficiente, xa que a Federación Española decidiu reducir a Segunda División a un só grupo, polo que o Levante viuse obrigado a descender a Terceira.

Para finalizar coas débedas do club, a directiva decidiu vender o xa antigo estadio de Vallejo e comprar uns terreos no barrio de Orriols onde se construíu un novo estadio, o actual Cidade de Valencia, baixo o nome de Antonio Román, presidente do club. Mentres se construía o estadio, o Levante xogou os seus partidos no estadio de Mestalla, propiedade do veciño Valencia CF.

Anos 70

Na tempada 1972/73, o Levante logrou saír da Terceira e ascendeu como campión a falta de varias xornadas á división de prata; con todo, ao ano seguinte non logrou manter a categoría e descendeu de novo, a pesar da soada fichaxe do internacional chileno Carlos Caszely. De novo en Terceira División, o Levante realizou unha magnífica tempada 1974/75 e logrou un segundo posto, aínda que perdeu na promoción fronte ao Deportivo Alavés. Ao finalizar a campaña, Caszely foi traspasado ao Espanyol. Ao ano seguinte, durante a tempada 1975/76, o Levante logra unha vez máis o ascenso. Para celebralo, organizouse unha partida homenaxe contra a selección brasileira, atraendo ao público ao estadio. Con todo, ao ano seguinte, o equipo volveu perder a categoría descendendo á Segunda División B e entrando nunha delicada situación económica. Durante os dous seguintes anos, o Levante non reparou en gastos e investiu amplamente con tal de recuperar a categoría, obxectivo cumprido ao finalizar a tempada 1978/79. O club retornara á división de prata e mantivo a categoría durante varios anos, pero á conta dunha gran débeda económica.

Anos 80

Na tempada 1980/81, o presidente Aznar decidiu fichar a Johan Cruyff, a pesar de que o equipo estaba realizando unha magnífica tempada. O xogador holandés debutou o día 1 de marzo de 1981 con gran balbordo dos medios. A chegada de Cruyff tivo o efecto contrario ao desexado e o equipo comezou a encandenar unha serie de malos resultados que fixeron que o equipo queda finalmente na novena posición.

Na tempada 1981/82, a situación económica é tan difícil que se fai imposible o cobro dos xogadores. Estes decidiron encerrarse no vestiario obrigando con iso a dimitir ao presidente e aos seus colaboradores. Esa mesma tempada, o club descende á Segunda División B. Con todo, debido ás débedas, o club vese obrigado a descender outra categoría máis ata a Terceira División. A tempada seguinte, 1982/83, logrou o subcampionato, pero perdeu a promoción fronte ao ENSIDESA. Ao ano seguinte, lógrase ascender á Segunda División B. Nesta tempada celébrase o 75º aniversario do club nomeándose como presidente de honra a Felipe, Príncipe de Asturias e levándose a cabo diversos actos sociais.

No 76º aniversario do club, este descende unha vez máis a Terceira División mentres leva a cabo un saneamento da economía do club. Na tempada 1986/87 alcanza a presidencia Ramón Victoria, o cal intentou paliar o desastre económico durante os seus oito anos de mandato, retornando e mantendo ao club na Segunda División B.

Durante este período popularizouse o alcume de "equipo ascensor" debido aos constantes ascensos e descensos do club. Na tempada 1988/89, o equipo logra ascender á división de prata e mantén a categoría ao ano seguinte.

Anos 90

A falta de medios económicos non permitiron a formación dun equipo adecuado, o que provocou na tempada 1990/91 o descenso á Segunda División B. Tres tempada despois, na 1993/94, o equipo alcanza sen éxito a promoción de ascenso. O mesmo resultado alcanzou o equipo sendo adestrador Juande Ramos e a pesar dos seus 13 vitorias consecutivas. Esa tempada, o día 13 de maio de 1994, o Levante constituír en Sociedade Anónima Deportiva.

Na tempada 1995/96, o equipo logrou, tras unha excelente campaña, o primeiro posto e o ascenso á Segunda División. A tempada seguinte, da man do técnico Mané, o equipo clasifícase no primeiro cuarto da táboa.

Na tempada 1996/97,Pedro Villarroel alcanza a presidencia do club e, a pesar do lema de "A nosa bandeira é un Levante de Primeira", o equipo regresou á Segunda División B para regresar á Segunda División Á o ano seguinte da man de Paco Salillas.

Durante a tempada 1999/2000, o equipo estivo a piques de lograr o ascenso. Esa mesma tempada celebrouse o 90º aniversario do club con diversos actos sociais incluíndo o redeseño da mascota do club, unha ra.

Primeira década século XXI

Na tempada 01/02, o Levante non logrou os postos da permanencia, con todo, o Burgos non logrou constituírse en Sociedade Anónima Deportiva, o que permitiu que o Levante mantivese a súa praza na categoría. A tempada seguinte realizouse a fichaxe estrela de Mijatovic seguido dun gran balbordo nos medios e social. Con todo, a achega do futbolista foi semellante á de Johann Cruyff na súa época e o equipo non logrou o ascenso.

Na tempada 2003/04, o Levante logra ascender a Primeira División por segunda vez na súa historia logrando ser, ademais, campión da categoría da man de Manolo Preciado. O equipo foi recibido polas autoridades valencianas e celebrouse en toda a cidade ao grande.

A tempada en Primeira División iniciouse de xeito espectacular. O equipo foi considerado como revelación do ano e ata se soñaba con alcanzar postos UEFA. Con todo, co paso das xornadas, o equipo desinflouse e non puido evitar o descenso a Segunda División. Porén, ao ano seguinte, o Levante volveu alcanzar o seu obxectivo en Lleida e regresou á Primeira División. Ese ano si que se conseguiu a permanencia.

Tempada 2007/2008

O Levante tivo un dos peores inicios de tempada na historia da Primeira División. Nos dez primeiros partidos só conseguiu 1 punto dos trinta posibles: na segunda empatou e logo perdeu oito partidos consecutivos. Só o Sporting de Xixón na tempada 1997/1998 tivo un inicio peor. Tras acabar a Liga, dos 38 partidos que xogou só gañou sete (Levante 3-0 UD Almería, Levante 4-3 Real Betis, Real Murcia 2-3 Levante, Levante 2-1 Osasuna, Levante 2-1 Real Zaragoza, Real Betis 0-1 Levante e Levante 3-1 Getafe), empatou cinco (Levante 0-0 Real Murcia, Valencia CF 0-0 Levante, Levante 2-2 RCD Mallorca, Racing de Santander 1-1 Levante e Levante 1-1 Espanyol) e perdeu veintiseis. Na clasificación acabou último con 26 puntos, a 17 da salvación e tras perder 2-0 contra o Recreativo de Huelva o 27 de abril de 2008 consumou o seu descenso matemático a Segunda.

Tamén atravesou unha crise económica debido ao atraso dos pagos aos xogadores. Empezou a tempada con Abel Resino como adestrador, que levara á salvación ao equipo na campaña anterior, pero foi destituído na sétima xornada, como consecuencia de encadear un empate e seis derrotas, cinco delas de forma consecutiva. Foi substituído por Gianni de Biasi, que mellorou os resultados do equipo, pero non o suficiente como para achegarse á salvación. O 16 de abril de 2008, De Biasi dimitiu ao ver imposible a salvacíon do conxunto granota. Pouco despois contrataron a José Anxo Moreno para suplir a baixa de De Biasi. Na copa, a última saída que lle quedaba ao Levante para enmascarar os seus pésimos resultados na Liga, eliminou á UD Almería en dezaseisavos de final por 2-1 no Ciutat de València e por 1-1 en Almería. En oitavos quedou apeado polo Getafe CF perdendo os dous partidos por 3-0 e 0-1.

En xaneiro, cinco xogadores abandonaron o club: Marco Storari, porteiro titular, marchou ao Cagliari Calcio, Viqueira, que fichou polo Xerez CD, Bruno Cirillo que marchou ao Club Olimpo, Savio Bortolini que se foi á liga brasileira e Christian Riganò que se uniu ao Siena. Todas estas baixas son produto do atraso dos pagos aos xogadores pola mala situación económica que atravesa o club. Unha situación que non impediu, con todo, encadear a mellor serie no deportivo, encadeando 3 xornadas consecutivas sen perder. A acumulación de débedas provocou a ameaza dos xogadores ao club, que ameazaron con marchar se a situación económica do club non cambiaba. Ademais, cabía a posibilidade de que o equipo descendese administrativamente a Segunda B.

Os xogadores, fartos de non cobrar durante ano e medio, ameazaron con facer unha folga, co que se negaron a xogar os partidos de liga Recreativo-Levante e Levante-Espanyol; con todo, o sábado 26 de abril de 2008, chegouse a un acordo co club, que pagaría 10 dos 18 millóns de euros que lles deben. Pero unhas semanas despois, antes da última xornada de liga ante o Real Madrid no Bernabéu, volveron convocar unha folga, ameazando con negarse a xogar o partido e deixando así ao equipo merengue sen poder celebrar o seu título ligueiro. Finalmente, chegouse a un acordo e o partido disputouse con resultado de 5-2.

O 3 de xullo de 2008 o equipo presenta unha suspensión de pagos ante o Xulgado do Mercantil número 2 de Valencia.

Tempada 2008/2009

A pesar da crise económica, a nova tempada comezaba e, tras a fichaxe de Luís García Plaza como adestrador e a fuga de xogadores, a secretaría técnica do club viuse obrigada a formar un equipo en moi pouco tempo. Con todo, e a pesar das dificultades, Manolo Salvador e o técnico lograron formar un equipo competitivo para a categoría, disipando os temores dun novo descenso. Tras a marcha de Pedro Villarroel e de Julio Romero do club deixándoo con máis de 80 millóns de euros de débeda, Jesús Serna, en representación dun grupo investidor, accedeu á compra das accións e á presidencia do club, aínda que a súa estancia no club foi infructífera e efémera. A tempada finalizou co equipo selando a permanencia a falta de pouco menos dunha decena de xornadas.

Tempada 2009/2010: Centenario e ascenso

Deportivo da Coruña vs. Levante UD.

Tras un inicio de tempada titubeante e un final de ano 2009 decepcionante, o Levante iniciou o ano 2010 de forma fulgurante e fixo unha segunda volta espectacular, converténdose no mellor equipo da Segunda División. Tras históricas vitorias nas que se lle deu a volta ao marcador, como a vitoria fronte ao Hércules CF no Ciutat de València por 2-1, ou fronte ao FC Cartagena no Estadio Cartagonova por 3-5. O 13 de xuño de 2010, o Levante, cun dos orzamentos máis baixos da categoría e de forma totalmente inesperada, lograba o seu cuarto ascenso á Primeira División na súa historia cunha vitoria ante o CD Castellón por 3-1 e o simultáneo empate do Real Betis no Helmántico da UD Salamanca a falta dunha xornada.

O ascenso coincide co centenario do club. O 9 de setembro de 2009, comezaron os actos de conmemoración do Centenario da Entidade, o cal alargaríase ata setembro de 2010.

Himno

Polos anos cincuenta xa era tan grande a popularidade do Levante Ou.D. cunha gran cantidade de afeccionados que un grupo deles reuniuse para crear un himno oficial.

D. José Sanchis e D. Antonio Ramón Sancho foron os promotores de tan grato proxecto, o poeta D. Joaquín Sendra o autor da letra e os mestres D. J.M. Olcina e Pascual García os encargados de compor a música.

O himno estreouse no Distrito Marítimo en 1.954 cun clamoroso éxito e xa que logo, o himno é sen ningunha dúbida un dos de maior soleira do fútbol español.

Afección

Na tempada 1960-1961 fundouse a Delegación de penas do Levante Unión Deportiva, cuxo primeiro presidente foi D. Vicente Soler Cuñat.

O nome popular que reciben os seus afeccionados é de "granotas", debido a que antigamente tenian o seu recinto deportivo no antigo campo do Stadium situado na vella canle do río Turia, próximo ao Palacio do Amorne, fronte ao actual Museo San Pío V.

Na actualidade, o Levante Unión Deportiva conta con aproximadamente 40 penas e uns 5.000 socios.

Uniforme

O uniforme titular do Levante UD é azulgrana. O alternativo adoita cambiar, aínda que cabe destacar o blanquinegro que se levou durante varias tempadas en honra ás franxas brancas e negras do FC Levante.

• Uniforme titular: Camiseta azulgrana, pantalón azul e medias azulgranas.
• Uniforme alternativo: Camiseta branquiazul, pantalón azul e medias negras.
• Terceiro uniforme: Camiseta gris, pantalón gris e medias grises.

Estadio

Estadi Ciutat de València.

Artigo principal: Estadi Ciutat de València.

O Levante xoga os seus partidos no Estadi Ciutat de València, fundado o 9 de setembro de 1969. Ten unha capacidade para 25.354 espectadores e as súas dimensións son de 107 por 69 metros. Anteriormente o estadio foi chamado Antonio Román e Nou Estadi.

A canteira actualmente desenvolve a súa función na Cidade Deportiva de Buñol, pero hai que destacar que a canteira xogou durante anos na Malvarrosa, quedando o terreo abandonado.

Datos do club

• Tempadas en 1ª: 14 (incluída a 2019/20)
• Tempadas en 2ª: 42
• Tempadas en 2ªB: 12
• Tempadas en 3ª: 26
• Mellor posto na liga: 6º (Primeira División, tempada 2011-12)
• Peor posto na liga: 20º (Primeira División, tempada 2007-08)
• Maior goleada conseguida: Levante UD 5-1 FC Barcelona (tempada 1964-65)
• Posto na Clasificación histórica de Primeira División: 37º

Xogadores

Cadro actual

• Actualizado a 1 de febreiro de 2020.

Nº Posto País Xogador 1 POR Koke Vegas 2 DEF Iván López 3 DEF Toño García 4 DEF Róber 5 MED Nemanja Radoja 6 DEF Óscar Duarte 7 DIA Sergio León 8 MED Hernâni 9 DIA Roger Martí 10 MED Enis Bardhi 11 MED José Luis Morales 13 POR Aitor Fernández

Nº Posto País Xogador 14 DEF Rúben Vezo 15 DEF Sergio Postigo 16 MED Rubén Rochina 17 MED Nikola Vukčević 18 DEF Bruno 19 DEF Carlos Clerc 20 DEF Jorge Miramón 21 DIA Borja Mayoral 22 MED Gonzalo Melero 23 DEF Coke 24 MED José Campaña

• Os xogadores con dorsais superiores ao 25 son, para todos os efectos, xogadores do Levante B e como tales, poderán compaxinar partidos co primeiro e segundo equipo. Como esixen as normas da LFP, os xogadores do primeiro persoal deberán levar os dorsais do 1 ao 25. Do 26 en diante serán xogadores do equipo filial.

Adestradores

Corpo técnico actual

• Adestrador: Rubi (1ª tempada)
• Segundo Adestrador: Pedro Rostoll
• Director Deportivo: Manolo Salvador
• Secretario Técnico: Iñaki Aizpurúa

Palmarés

Torneos rexionais

• Campionato Levante-Sur (1): 1934-35
• Campionato de Valencia (1): 1927-28

Torneos nacionais

• Segunda División de España (3): 1939-40, 2003-04, 2016-17
• Segunda División B de España (5): 1978-79, 1988-89, 1994-95, 1995-96, 1998-99
• Terceira División de España (7): 1931-32, 1943-44, 1945-46, 1953-54, 1955-56, 1972-73, 1975-76
• Copa da España Libre (1): 1937
• Subcampión da Segunda División (2): 1958-59, 1962-63
• Subcampión da Terceira División (7): 1929-30, 1944-45, 1952-53, 1974-75, 1982-83, 1983-84, 1986-87

Torneos amigables

• Trofeo Festa d'Elx (2): 1960 e 1964
• Trofeo Ciutat d'Alcoi (1): 2010

Filial

O Levante Unión Deportiva B é o equipo filial do club. Foi fundado en 1957 e xoga na Segunda División B.

Estadio

Cidade Deportiva de Buñol, con capacidade para 5588 espectadores.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Sitio web oficial
• Web de links do Levante UD Arquivado 05 de xullo de 2009 en Wayback Machine.
• Foro Levante UD Arquivado 08 de outubro de 2010 en Wayback Machine.
• Foro Levante UD
• Foro Levante UD
• O Levante Campión
• Blog da afección Granota Arquivado 04 de xaneiro de 2012 en Wayback Machine.
• Resumos anuais e estatísticas do Levante UD