Hydrodamalis gigas: Diferenzas entre revisións
m →Características: Arranxos varios |
|||
| Liña 56: | Liña 56: | ||
== Características == |
== Características == |
||
Este sirenio era considerábelmente maior que os membros actuais da súa orde, o [[dugongo]] e o [[manatí]]. A vaca mariña de Steller pertence á familia dos [[manatí]]s, diferenciándose deles, por carecer de unllas, ter a cola escotada e non redondeada e polas súas setes vértebras cervicais, en lugar das seis habituais<ref name="quercus367">{{cita publicación periódica|apelidos=Valledor A.|título=La vaca marina de Steller: descubrimiento y extinción de un gigante|revista=Quercus|ano=Setembro 2016|volume=367|dataacceso=2 de xullo de 2017}}</ref>. A diferenza dos seus familiares, esta vaca mariña vivía en augas frías, polo que [[evolución|evolucionou]] cara o [[xigantismo]]<ref name="quercus367"/>. Así se tiñan medido exemplares de ata 8 metros de lonxitude e pesando entre 5 a 11 toneladas. Polo que tralas [[balea]]s, a vaca mariña de Steller foi o meirande mamífero existente en tempos históricos<ref name="quercus367"/>. |
Este sirenio era considerábelmente maior que os membros actuais da súa orde, o [[dugongo]] e o [[manatí]]. A vaca mariña de Steller pertence á familia dos [[manatí]]s, diferenciándose deles, por carecer de unllas, ter a cola escotada e non redondeada e polas súas setes vértebras cervicais, en lugar das seis habituais<ref name="quercus367">{{cita publicación periódica|apelidos=Valledor A.|título=La vaca marina de Steller: descubrimiento y extinción de un gigante|revista=Quercus|ano=Setembro 2016|volume=367|dataacceso=2 de xullo de 2017}}</ref>. A diferenza dos seus familiares, esta vaca mariña vivía en augas frías, polo que [[evolución|evolucionou]] cara o [[xigantismo]]<ref name="quercus367"/>. Así se tiñan medido exemplares de ata 8 metros de lonxitude e pesando entre 5 a 11 toneladas<ref name="piper">{{cite book|last=Piper, Ross|title=Extinct Animals: An Encyclopedia of Species that have disappeared during Human History|editor=978-0-313-34987-4|date=2009|isbn=978-0-313-34987-4|language=en}}</ref>. Polo que tralas [[balea]]s, a vaca mariña de Steller foi o meirande mamífero existente en tempos históricos<ref name="quercus367"/>. |
||
O seu corpo era macizo, con cabeza pequena e pescozo indiferenciado. Os ollos eran pequenos, así como as narinas, e non tiña orellas. Os adultos non tiñan dentes, senón dúas grandes placas dentais, unha no padal e outra no chan do boca. Con estas placas reducía as algas a polpa<ref name="quercus367"/>. A cauda era en forma de abano e os membros dianteiros modificados como [[barbatana]]s tiñan a forma de gancho. Probablemente estas extremidades empregábanas para estabilizarse na auga e entre as rocha. Tamén podían impulsarse con eles e probablemente manipular algas para alimentarse delas<ref name="quercus367"/>. O esqulete tiña 26 [[vértebras]], 35 [[caudais]] e 17 pares de [[costela]]s<ref name="quercus367"/>. Ademais contaba cunha pelvis e extremidades inferiores moi rudimentarios. Os osos eran moi macizos, axeitados para animais con moita [[grasa]] que necesitan unha flotabilidade neutra<ref name="quercus367"/>. Por causa do seu peso e estrutura corporal, o dugongo-de-Steller era un animal bastante lento. |
O seu corpo era macizo, con cabeza pequena e pescozo indiferenciado. Os ollos eran pequenos, así como as narinas, e non tiña orellas. Os adultos non tiñan dentes, senón dúas grandes placas dentais, unha no padal e outra no chan do boca. Con estas placas reducía as algas a polpa<ref name="quercus367"/>. A cauda era en forma de abano e os membros dianteiros modificados como [[barbatana]]s tiñan a forma de gancho. Probablemente estas extremidades empregábanas para estabilizarse na auga e entre as rocha. Tamén podían impulsarse con eles e probablemente manipular algas para alimentarse delas<ref name="quercus367"/>. O esqulete tiña 26 [[vértebras]], 35 [[caudais]] e 17 pares de [[costela]]s<ref name="quercus367"/>. Ademais contaba cunha pelvis e extremidades inferiores moi rudimentarios. Os osos eran moi macizos, axeitados para animais con moita [[grasa]] que necesitan unha flotabilidade neutra<ref name="quercus367"/>. Por causa do seu peso e estrutura corporal, o dugongo-de-Steller era un animal bastante lento. |
||
A pel era robusta para protexerse de golpes e abrasións contra as rochas. É moi probable que albergase [[crustáceo]]s [[parasito]]s, coma [[ciámido]]s ou piollos de balea<ref name="quercus367"/>. É probable que pertencesen a unha especie hoxe extinta. Xa que cada especie de [[ciámido]]s se asocian a unha especie específica de [[cetáceo]]<ref name="quercus367"/>. |
A pel era robusta para protexerse de golpes e abrasións contra as rochas. O propio [[Georg Wilhelm Steller|Steller]] comparou a súa pel coa cortiza dunha árbore, pola súa dureza e rugosidade<ref name= "piper" />. É moi probable que albergase [[crustáceo]]s [[parasito]]s, coma [[ciámido]]s ou piollos de balea<ref name="quercus367"/>. É probable que pertencesen a unha especie hoxe extinta. Xa que cada especie de [[ciámido]]s se asocian a unha especie específica de [[cetáceo]]<ref name="quercus367"/>. |
||
== Comportamento e alimentación == |
== Comportamento e alimentación == |
||
Revisión como estaba o 28 de xullo de 2018 ás 20:16
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2015.) |
| Dugongo de Steller Rango fósil: mioceno inferior – actualidade (extinto) | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Vaca mariña de Steller (Hydrodamalis gigas) | |||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||
 Extinto | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
 Mapa do hábitat da especie.
| |||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||
|
Lista de sinónimos
| |||||||||||||||||||||
O dugongo de Steller[1] ou vaca mariña de Steller[1] (Hydrodamalis gigas) é unha especie extinguida de mamífero mariño da orde Sirenia que se extinguiu ao final do século XVIII. A especie foi descrita por primeira vez polo naturalista alemán Georg Steller en 1741, nunha altura en que xa era posíbelmente bastante rara.
Características
Este sirenio era considerábelmente maior que os membros actuais da súa orde, o dugongo e o manatí. A vaca mariña de Steller pertence á familia dos manatís, diferenciándose deles, por carecer de unllas, ter a cola escotada e non redondeada e polas súas setes vértebras cervicais, en lugar das seis habituais[2]. A diferenza dos seus familiares, esta vaca mariña vivía en augas frías, polo que evolucionou cara o xigantismo[2]. Así se tiñan medido exemplares de ata 8 metros de lonxitude e pesando entre 5 a 11 toneladas[3]. Polo que tralas baleas, a vaca mariña de Steller foi o meirande mamífero existente en tempos históricos[2].
O seu corpo era macizo, con cabeza pequena e pescozo indiferenciado. Os ollos eran pequenos, así como as narinas, e non tiña orellas. Os adultos non tiñan dentes, senón dúas grandes placas dentais, unha no padal e outra no chan do boca. Con estas placas reducía as algas a polpa[2]. A cauda era en forma de abano e os membros dianteiros modificados como barbatanas tiñan a forma de gancho. Probablemente estas extremidades empregábanas para estabilizarse na auga e entre as rocha. Tamén podían impulsarse con eles e probablemente manipular algas para alimentarse delas[2]. O esqulete tiña 26 vértebras, 35 caudais e 17 pares de costelas[2]. Ademais contaba cunha pelvis e extremidades inferiores moi rudimentarios. Os osos eran moi macizos, axeitados para animais con moita grasa que necesitan unha flotabilidade neutra[2]. Por causa do seu peso e estrutura corporal, o dugongo-de-Steller era un animal bastante lento.
A pel era robusta para protexerse de golpes e abrasións contra as rochas. O propio Steller comparou a súa pel coa cortiza dunha árbore, pola súa dureza e rugosidade[3]. É moi probable que albergase crustáceos parasitos, coma ciámidos ou piollos de balea[2]. É probable que pertencesen a unha especie hoxe extinta. Xa que cada especie de ciámidos se asocian a unha especie específica de cetáceo[2].
Comportamento e alimentación
Era un animal gregario e vivía en mandas, próximo a estuarios e embocaduras de ríos[2]. Era un animal herbívoro, altamente especializado para ambientes costeiros de augas frías e pouco profundas, ricas en algas e outra vexetación mariña. Alimentábanse de algas[2]. Así os kamchadales denominábanos kaputsaik, literalmente animal comealgas[2]. Pouco se sabe respecto aos hábitos de vida ou reprodución, mais suponse que formase parellas monogámicas, sendo a cópula en primavera e sendo o período de xestación longo. Relatos contemporáneos indican que as fémeas daban á luz só unha cría, na altura do outono.
Distribución
.jpg)
Este animal habitaba o mar de Bering, concretemante ó redor das illas Komandorsky e á costa oriental da península de Kamchatka[2]. Mais o rexistro fósil indica que entre 10.000 e 20.000 anos estes sirenios tamén se estendían polas costas do Xapón e por todo o pacífico chegando ata á costa da California[2]. Alí vivían as formas primixenias dos xéneros Hydrodamalis e Dusisiren[2].
Causa da extinción
A extinción do dugongo-de-steller está claramente asociada á chegada ao mar de Bering de pescadores e colonos occidentais. Así entre os anos 1743 e 1763 chegáronse a fletar dezanove navíos[2]. Durante os meses que duraban estas expedicións, cazábanse de maneira masiva raposos, lontras e focas pola súa pel. A vaca mariña foi de inmediato identificado como fonte de alimento e cazado pola súa carne, que é descrita como de textura e sabor semellantes ao bisté de vaca. A graxa era aproveitada para cociñar ou para as lámpadas a óleo, e o leite das femias era consumido directamente ou transformado en manteiga. O coiro era usado para fabricación de vestiario. No entanto, a caza excesiva non foi o único motivo de extinción. Xuntamente cos dugongos, os pescadores damnificaron tamén as poboacións de lontras mariñas que se alimentaban, entre outras cousas, de ourizos do mar. Cos seus predadores en declínio, a poboación de ourizos estourou e, como se alimentaban da mesma vegetación mariña, tornáronse competidores do dugongo-de-steller. Nunha expedición do 1754, fíxose tal matanza de animais, que un home coñecido coma Yakovlev aconselleu ás autoridades rusas a prohibición da súa caza[2]. O 27 de novembro de 1755[2] foi emitida unha orde nos portos piscatórios do mar de Bering que prohibía a caza do dugongo-de-steller. Porén nesta altura a especie xa se encontraba en declínio acentuado e un dos últimos animais foi cazado en 1768. Dúas espedicións posteriores no 1772 e no 1783 confirmaron que xa non había ningunha vaca mariña con vida[2].
O zoólogo noruegés Leonhard Stejneger pasou oito meses nas illas de Bering, sen atopar ningún individuo con vida[2]. No 1897 outro explorador noruegés Adolf Nordenskjöld desembarcou nas Bering, recollendo osos e confirmando a inexistencia de exemplares vivos[2].
Notas
- ↑ 1,0 1,1 Varios autores. "Os nomes galegos dos dugongos" (PDF). Consultado o 8 de febreiro de 2017.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 Valledor A. (Setembro 2016). "La vaca marina de Steller: descubrimiento y extinción de un gigante". Quercus 367.
- ↑ 3,0 3,1 Piper, Ross (2009). 978-0-313-34987-4, ed. Extinct Animals: An Encyclopedia of Species that have disappeared during Human History (en inglés). ISBN 978-0-313-34987-4.
Véxase tamén
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Hydrodamalis gigas |
 |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Hydrodamalis gigas |
