Carrapucho

Carrapucho, cru
Valor nutricional por 100 g
Enerxía	205 kJ (49 kcal)
Carbohidratos	12.29 g
Azucres	0.61 g
Fibra alimentaria	1.3 g
Graxas	0.16 g
Proteínas	1.51 g
Vitaminas	Cantidade %DV†
Riboflavina (B2)	39% 0.466 mg
Niacina (B3)	4% 0.593 mg
Ácido pantoteico (B5)	4% 0.176 mg
Vitamina B6	5% 0.069 mg
Ácido fólico (B9)	46% 182 μg
Vitamina C	4% 3 mg
Vitamina E	6% 0.87 mg
Vitamina K	5% 5 μg
Minerais	Cantidade %DV†
Calcio	7% 72 mg
Ferro	68% 8.9 mg
Magnesio	41% 144 mg
Manganeso	18% 0.37 mg
Fósforo	22% 157 mg
Sodio	4% 61 mg
Cinc	21% 1.95 mg
	Ligazón á base de datos USDA
	Units; μg = microgramos • mg = miligramos; IU = Unidades internacionais;
	†As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos. ; Fonte: Base de datos USDA Nutrient

Carrapucho

A-D Chondrus crispus; E-F Gigartina mamillosa

Clasificación científica

Dominio:	Eukaryota
(sen clasif.)	Archaeplastida
División:	Rhodophyta
Clase:	Florideophyceae
Orde:	Gigartinales
Familia:	Gigartinaceae
Xénero:	Chondrus
Especie:	C. crispus

Nome binomial

Chondrus crispus
Stackh.

O carrapucho^[1] ou pata de galiña^[1] (Chondrus crispus) é unha alga vermella (filo Rhodophyta) moi abundante, que en ocasións forma céspedes, sempre sobre superficies rochosas. Atópase en todas as costas atlánticas de Europa e Norteamérica.

Trátase dunha especie con valor económico. Aprovéitanse os polisacáridos complexos da súa mucilaxe, que forman a maior parte do seu peso logo de deshidratadas. En medicamento emprégase como emoliente e laxante, consumida en infusión. Empréganse como emulsionantes pola industria alimentaria e tamén na cociña doméstica.

Propiedades[editar | editar a fonte]

Principios activos: contén abundante mucilaxe, até un 80 % (carraxenanas) e sales minerais.
Indicacións: úsase como droga (antiinflamatoria, protector das mucosas); saciante, redutor da absorción intestinal de lípidos e glúcidos, laxante, inmunoestimulante e antitusivo. Emoliente, sudorífico. Indicado contra a gripe, arrefriados, farinxite, larinxite, bronquite, enfisema e asma. Gastrite, úlceras gastroduodenais e estrinximento. Coadxuvante no tratamento do sobrepeso, hiperlipidemias e diabetes. A nivel intestinal pode interferir na absorción de sales minerais, vitaminas e outros medicamentos, se se administran ao mesmo tempo. En pacientes diabéticos, controlar a glicemia, ante a posibilidade de que se requira axustar as doses de insulina ou de antidiabéticos orais.

As algas córtanse a rentes do chan, lávanse con auga doce e déixanse secar ao aire libre póndose pálidas co sol. Cando o musgo está seco ponse en auga e quéntase, e desaparece nesta, e ao arrefriar calla nunha xelea.

Decocción: unha cullerada de sobremesa por cunca. Ferver cinco minutos, dúas ou tres cuncas ao día.

Para combater a tose, férvese unha onza de regalicia durante media hora nun litro de auga, cóase e ponse de novo ao lume; engádenselle cinco gramos de musgo e déixase ferver cinco minutos máis.

Para o estrinximento crónico, ponse a remollo (auga fría) media onza de musgo cortado en anaquiños. Ponse a ferver 15 gramos de ameixas nun litro de auga durante 15 minutos; quítanselle os ósos e as peles e a polpa feita papa ponse ao lume con dúas ou tres culleradas de mel e o musgo a remollo até conseguir unha xelea clara. Tomar unha boa cunca antes de deitarse ou despois das comidas se non é suficiente.