Saltar ao contido

Tigre de Tasmania

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Tilacino»)
Thylacinus cynocephalus
Lobo marsupial,
tigre de Tasmania,
tilacino

Rango fósil: plioceno - holoceno

T. cynocephalus no zoo de Washington D.C., c. 1906
Estado de conservación

Extinto dende 1936[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Subfilo: Vertebrata
Clase: Mammalia
Subclase: Theria
Infraclase: Marsupialia
Magnorde: Australidelphia
Superorde: Eometatheria
Orde: Dasyuromorphia
Familia: Thylacinidae ()
Xénero: Thylacinus
Especie: T. cynocephalus
Nome binomial
Thylacinus cynocephalus
(Harris, 1808)
Sinonimia

O lobo marsupial,[2] tigre de Tasmania ou tilacino (Thylacinus cynocephalus) foi unha especie de mamífero marsupial australiadelfo da orde dos dasiuromorfos e familia dos tilacínidos,[3] actualmente extinta e orixinada no Holoceno.

Era nativo de Australia e Nova Guinea, e crese que se extinguiu no século XX (oficialmente, o ano 1936).[4] Tratábase do último membro vivente do seu xénero (Thylacinus), cuxos outros membros viviron en tempos prehistóricos a partir de principios do mioceno.[5]

O lobo marsupial extinguiuse no continente australiano uns 4.000 anos antes da chegada dos colonos europeos, pero sobreviviu en Tasmania, xunto con outras especies endémicas, incluíndo o demo de Tasmania. Xeralmente adoita culparse da súa extinción á caza intensiva, incentivada por recompensas, pero poderían ter contribuído outros factores como, por exemplo, as enfermidades, a introdución dos cans (dingos), ou a ocupación do seu hábitat polos humanos.[5]

Aínda que se considera oficialmente extinto, hai quen di telo visto.[6]

Características

[editar | editar a fonte]

Como os tigres e os lobos do hemisferio norte, dos cales herdou varios dos seus nomes comúns, o lobo marsupial era un superdepredador. Sendo un marsupial, non tiña relación con estes mamíferos placentarios, pero debido á converxencia adaptativa, presentaba a mesma forma xeral e as mesmas adaptacións.[7]

O lobo marsupial foi o maior carnívoro marsupial, moi parecido a un cánido, pero un detido exame das súas características morfolóxicas revela un gran número de diferenzas cos verdadeiros lobos placentarios. As orellas eran máis arredondadas e a boca moito máis ampla, chegando case de orella a orella.
Tamén son distintivas as de 13 a 17 raias cebradas da parte porsterior do tronco deste animal,
Pero quizais o aspecto máis distintivo foran os seus cuartos traseiros e a cola: o tronco, no canto de terminar abruptamente, como nos cánidos, facíao paulatinamente, de forma semellante á dos canguros; e a cola, moi potente na súa base, e comprimida lateralmente, era moi ríxida; as patas traseiras tiñan tamén un aspecto diferencial, xa que o tarso era proporcionalmente máis curto que nos cánidos.[7]

Alimentación

[editar | editar a fonte]

o lobo marsupial era exclusivamente carnívoro. O seu estómago posuía unha grosa capa muscular e podería distenderse para permitir a inxesta de grandes cantidades de comida. Probabelmente era unha adaptación para compensar os longos períodos de caza infrutuosa nos que o alimento era escaso.[8]

A análise da estrutura do esqueleto e as observacións do animal en cativerio suxiren que seleccionaba unha presa e despois a perseguía até que estaba exhausta. Algúns estudos conclúen que o animal podería cazar en pequenos grupos familiares; o grupo principal facía fuxir ás presas na dirección dun tilacíno preparado para emboscalas.[9] De feito, os cazadores confirmaron que cazaba mediante a técnica da emboscada.[8]

As súas presas incluían canguros, ualabís, vombátidos, paxaros e pequenos marsupiais como canguros rata e falanxeriformes. A súa presa preferida podería ser o emú de Tasmania, antano abundante. Esta especie de emú era unha grande ave non voadora que compartía o hábitat do lobo marsupial e que acabou extinguíndose a causa do exceso de caza en contra o ano 1850, posibelmente coincidindo co descenso do número de lobos marsupiais.[10] Tanto os dingos como os raposos tamén tiñan ao emú como presa.[11][12] En catividade, os lobos marsupiais eran alimentados cunha gran variedade de alimentos, incluíndo coellos e ualabíes mortos, así como con carne de boi, de cordeiro e de cabalo.[13]

Galería de imaxes

[editar | editar a fonte]
  1. McKnight, M. (2008). "Thylacinus cynocephalus". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2010 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 23 de xullo de 2010. 
  2. lobo marsupial no Gran dicionario Xerais da lingu, 2009.
  3. Thylacinus cynocephalus no MSW.
  4. Thylacinus cynocephalus na Lista vermella da UICN.
  5. 5,0 5,1 C. N. Johnson e S. Wroe (noveembro de 2003). "Causes of extinction of vertebrates during the Holocene of mainland Australia: arrival of the dingo, or human impact?". The Holocene 13 (6): 941–948. 
  6. "The Tasmanian Tiger: Thylacinus cynocephalus Arquivado 11 de outubro de 2006 en Wayback Machine. Australian Rare Fauna Research (2003).
  7. 7,0 7,1 Rodríguez de la Fuente, Félix (1970): "El mayor carnívoro marsupial viviente", en Enciclopedia Salvat de la Fauna, Tomo 9, Australia e islas, pp. 165-168. Pamplona: Salvat, S. A. de Ediciones.
  8. 8,0 8,1 Joan Dixon. "Fauna of Australia chap.20 vol.1b" (PDF). Australian Biological Resources Study (ABRS). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 08 de xaneiro de 2009. Consultado o 24 de agosto de 2015. 
  9. Thylacine Thylacinus cynocephalus na web deo Museo de Victoria.
  10. Paddle (2000). p. 81.
  11. Pople, A. R.; G. C. Grigg, S. C. Cairns, L. A. Beard & P. Alexander (2000): "Trends in the numbers of red kangaroos and emus on either side of the South Australian dingo fence: evidence for predator regulation?" Wildlife Research '27 (3): 269–276. (Resumo). Arquivado 24 de setembro de 2015 en Wayback Machine.
  12. Emu en Blue Planet Biomes.
  13. Paddle (2000). p. 96.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Grzimek, B., Schlager, N. & Olendorf, D (2003): Grzimek's Animal Life Encyclopedia. Detroit: Thomson Gale.
  • McKenna, M. C. & Bell, S. K. (1997): Classification of Mammals Above the Species Level. Nova York: Columbia University Press. ISBN 0-231-11013-8.
  • Paddle, R. (2000): The Last Tasmanian Tiger: The History and Extinction of the Thylacine. Cambridge University Press. ISBN 0-521-53154-3.
  • Rowland, P. & Strahan, R., eds. (1995): The Mammals of Australia. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press.
  • Vaughan, T. A. (1986): Mammalogy. Third Edition. Fort Worth, Texas: Saunders College Publishing.
  • Vaughan, T. A.; J. M. Ryan & N. J. Czaplewski (2000): Mammalogy. Fourth Edition. Philadelphia, Pennsylvania: Saunders College Publishing.
  • "Dasyuromorphia" en Wilson, D. E. & Reeder D. M. (editores) (2005): Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference, 3ª ed. Baltimore, Maryland, EE. UU.: Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4.

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]