The Jesus and Mary Chain
.png){kind=small} | |
|---|---|
 A banda en Los Angeles no ano 2007 | |
| Orixe | East Kilbride, Greater Glasgow,  |
| Período | 1983 - 1999 2007 - presente |
| Xénero(s) | rock alternativo, noise pop, post-punk, shoegazing |
| Selo(s) discográfico(s) | Creation, Blanco y Negro, Sub Pop, Def American, Reprise, WEA |
| Membros | Jim Reid William Reid Loz Colbert Mark Crozer Phil King |
| Antigos membros | Barry Blackler Murray Dalglish Dave Evans Lincoln Fong Douglas Hart Bobby Gillespie Martin Hewes Ben Lurie Steve Monti John Moore Matthew Parkin James Pinker Nick Sanderson Richard Thomas |
| Páxina web | Web oficial |
The Jesus and Mary Chain é unha banda escocesa de rock alternativo formada en East Kilbride, Glasgow en 1983. A base da banda fórmana os irmáns Jim e William Reid. O grupo editou un feixe de álbums, sinxelos e EPs dende a súa formación en 1983 ata a súa separación en 1999, e gañaron notoriedade nos seus primeiros días polos seus curtos concertos e a violencia que se fixo común nos mesmos. No ano 2007 a banda reuniuse.
Historia[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Os irmáns Jim e William Reid inspiráranse para formar unha banda xa en 1977, escoitando grupos da escena punk británica; a principios dos 80 formaron o seu propio grupo. William dixo, "Foi o momento perfecto porque alí non había ningunha banda de guitarras. Todo o mundo estaba facendo esa música pop electrónica".[1] Antes de formar a banda os irmáns pasaran cinco anos no paro, tempo durante o cal compuxeron e gravaron cancións en casa e traballaron no son e na imaxe do grupo.[2] Orixinalmente chamada The Poppy Seeds,[3] e despois Death of Joey, inicialmente dixeron aos xornalistas que tomaron o seu nome final dunha liña dunha película de Bing Crosby, aínda que seis meses despois admitiron que non era certo.[4][5] Outras fontes suxiren que o nome deriva dunha oferta nun paquete de cereais para o almorzo, onde os clientes podían conseguir unha cadea de ouro de "Jesus & Mary".[3]
Or irmáns comezaron a gravar e a enviar demos a compañías discográficas en 1983 (usando un Portastudio mercado coas 300 libras que o seu pai lles deu do seu despido tras perder o seu traballo nunha fábrica),[6] e a principios de 1984 recrutaron ao baixista Douglas Hart e ao batería adolescente Murray Dalglish.[4] Entre as súas primeiras influencias estaban The Velvet Underground, The Stooges e The Shangri-Las. William dixo en 1985, "Todos amamos a The Shangri-Las, e algún día faremos discos Shangri-Las".[4] Jim mencionou o seu gusto por Pink Floyd, Siouxsie and the Banshees, The Monkees e Muddy Waters.[7] As primeiras demos tiñan semellanzas cos Ramones, incitando aos irmáns engadir outro elemento ao seu son; en palabras de William: "Esa é a razón pola que comezamos a usar ruído e retroalimentación. Queremos facer discos que soen diferentes".[8] A banda comezou a realizar concertos na primavera de 1984. Nos primeiros días a guitarra de William Reid estaba desafinada, mentres que a batería de Dalglish estaba limitada a dous tambores, e o baixo de Hart só tiña tres cordas, baixando a dúas en 1985; segundo Hart "son as dúas que uso, quero dicir, porque carallo gastar cartos noutras dúas? Dúas son suficiente".[9]
Loitando para conseguir concertos, a banda presentábase en locais dicindo ser os abreconcertos, tocando un curto repertorio e facendo unha saída rápida.[4] Despois de non conseguir xerar ningún interese entre os promotores de concertos e selos en Escocia, a banda mudouse a Fulham, Londres, en maio de 1984, e pouco despois a súa cinta demo foi pasada ao tamén escocés Alan McGee a través de Bobby Gillespie. Posteriormente McGee promocionou un concerto para a banda no Living Room de Londres en xuño de 1984.[1] Tras escoitar a proba de son McGee ofrecéulles un contrato único con Creation Records, ademais de converterse tamén no seu representante.[10][11] O seu sinxelo de estrea, "Upside Down", foi gravado en outubro e publicado en novembro dese ano.[12] As sesións foron producidas por Joe Foster, pero McGee, insatisfeito co traballo de Foster, remesturou a cara A, aínda que a cara B, unha versión da canción de Syd Barrett "Vegetable Man", quedou acreditada a Foster.[13] A banda estaba gañando cada vez máis atención da prensa musical nesa época, sendo descritos por Neil Taylor, da revista NME, como "a mellor banda do mundo".[14]
Dalglish deixou a banda en novembro de 1984 tras unha disputa sobre cartos e foi substituído pouco despois por Bobby Gillespie, que tamén formara Primal Scream dous anos antes, en 1982.[1] No mes de decembro a banda foi arrestada por posesión de anfetaminas, e Jim Reid tamén confesou ter consumido LSD.[14] "Upside Down" chegou ao número 1 da lista independente británica en febreiro de 1985 e novamente en marzo, estando na lista durante 76 semanas, vendendo unhas 35 000 copias, e converténdose nun dos sinxelos máis vendidos dos anos 80.[15][16]
Tocando diante de pequenas audiencias, durante os primeiros concertos The Mary Chain fixo actuacións moi curtas, normalmente alimentadas con anfetaminase durando uns 20 minutos,[11] e tocando de costas á audiencia, negándose a falar co público. A finais de decembro de 1984 a banda actuou como parte do ICA Rock Week. Durante o seu concerto tiráronse botellas ao escenario, e a prensa esaxerou os eventos afirmando que houbera disturbios, publicando o xornal nacional The Sun unha historia sobre a banda concentrándose na violencia e as drogas. O grupo gañou a etiqueta de "Os novos Sex Pistols", facendo que varios consellos locais lles prohibisen tocar na súa área.[17]
Discografía[editar | editar a fonte]
Álbums de estudio[editar | editar a fonte]
| Álbum | Ano | Selo |
|---|---|---|
| Psychocandy | 1985 | Blanco y Negro Records |
| Darklands | 1987 | Blanco y Negro Records |
| Automatic | 1989 | Blanco y Negro Records |
| Honey's Dead | 1992 | Blanco y Negro Records |
| Stoned & Dethroned | 1994 | Blanco y Negro Records |
| Munki | 1998 | Creation Records |
| Damage and Joy | 2017 | ADA, Warner Bros. |
Recompilatorios[editar | editar a fonte]
| Álbum | Ano | Selo |
|---|---|---|
| Barbed Wire Kisses | 1988 | Blanco y Negro Records |
| The Sound of Speed | 1993 | Blanco y Negro Records |
| Hate Rock 'N' Roll | 1995 | American Recordings |
| The Complete John Peel Sessions | 2000 | Strange Fruit |
| 21 Singles | 2002 | Warner Strategic Marketing |
| The Power of Negative Thinking: B-Sides & Rarities | 2008 | Rhino Entertainment |
| Upside Down: The Best of The Jesus and Mary Chain | 2010 | Music Club Deluxe, Rhino |
| The Complete Vinyl Collection | 2013 | Demon |
Contribucións[editar | editar a fonte]
Participaron en varias bandas sonoras, como a das películas Modern Girls, Some Kind of Wonderful, Earth Girls Are Easy , The Crow, All Over Me, Lost in Translation ou One Last Thing ... e series como Miami Vice e Beavis and Butt-Head.[18]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 "Jesus and Mary Chain - Interview with Jim Reid Part 1". www.pennyblackmusic.co.uk. Consultado o 2019-11-24.
- ↑ Robertson 1988, p. 8
- ↑ 3,0 3,1 Wilson 2004, p. 226
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Robertson 1988, p. 16
- ↑ Strong 2003, p. 383
- ↑ Lynskey, Dorian (2014-10-26). "The Jesus and Mary Chain on Psychocandy: ‘It was a little miracle’". The Observer (en inglés). ISSN 0029-7712. Consultado o 2019-11-24.
- ↑ "BBC - BBC Radio 6 Music Programmes - 6 Music Playlist, Jim Reid". web.archive.org. 2012-03-03. Consultado o 2019-11-24.
- ↑ Robertson 1988, p. 15
- ↑ Entrevista en Sky News, 1985
- ↑ Robertson 1988, p. 17
- ↑ 11,0 11,1 Larkin 1992, p. 227
- ↑ Strong 2003, p. 129
- ↑ Robertson 1988, p. 18
- ↑ 14,0 14,1 Robertson 1988, p. 21
- ↑ Robertson 1988, p. 19
- ↑ Lazell 1997, p. 123
- ↑ Robertson 1988, p. 22
- ↑ The Jesus and Mary Chain a IMDb (en inglés)
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Larkin, Colin (1992). The Guinness Who's Who of Indie and New Wave Music. Guinness Publishing. ISBN 0-85112-579-4.
- Lazell, Barry (1997). Indie Hits 1980-1989. Cherry Red Books. ISBN 0-9517206-9-4.
- Robertson, John (1988). The Jesus and Mary Chain - a Musical Biography. Omnibus Press. ISBN 0-7119-1470-2.
- Strong, Martin C. (2003). The Great Indie Discography. Canongate. ISBN 1841953350.
- Wilson, Dave (2004). Rock Formations: Categorical Answers to How Band Names Were Formed. Cidermill Books. ISBN 0-9748483-5-2.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina oficial (offline)
