The Jesus and Mary Chain

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Saltar ata a navegación Saltar á procura
The Jesus And Mary Chain (Logo).png
Jesus and Mary Chain 2007.jpg
A banda en Los Angeles no ano 2007
OrixeEast Kilbride, Greater Glasgow, Escocia
Período1983 - 1999
2007 - presente
Xénero(s)rock alternativo, noise pop, post-punk, shoegazing
Selo(s) discográfico(s)Creation, Blanco y Negro, Sub Pop, Def American, Reprise, WEA
MembrosJim Reid
William Reid
Loz Colbert
Mark Crozer
Phil King
Antigos membrosBarry Blackler
Murray Dalglish
Dave Evans
Lincoln Fong
Douglas Hart
Bobby Gillespie
Martin Hewes
Ben Lurie
Steve Monti
John Moore
Matthew Parkin
James Pinker
Nick Sanderson
Richard Thomas
Páxina webWeb oficial

The Jesus and Mary Chain é unha banda escocesa de rock alternativo formada en East Kilbride, Glasgow en 1983. A base da banda fórmana os irmáns Jim e William Reid. O grupo editou un feixe de álbums, sinxelos e EPs dende a súa formación en 1983 ata a súa separación en 1999, e gañaron notoriedade nos seus primeiros días polos seus curtos concertos e a violencia que se fixo común nos mesmos. No ano 2007 a banda reuniuse.

Historia[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

Os irmáns Jim e William Reid inspiráranse para formar unha banda xa en 1977, escoitando grupos da escena punk británica; a principios dos 80 formaron o seu propio grupo. William dixo, "Foi o momento perfecto porque alí non había ningunha banda de guitarras. Todo o mundo estaba facendo esa música pop electrónica".[1] Antes de formar a banda os irmáns pasaran cinco anos no paro, tempo durante o cal compuxeron e gravaron cancións en casa e traballaron no son e na imaxe do grupo.[2] Orixinalmente chamada The Poppy Seeds,[3] e despois Death of Joey, inicialmente dixeron aos xornalistas que tomaron o seu nome final dunha liña dunha película de Bing Crosby, aínda que seis meses despois admitiron que non era certo.[4][5] Outras fontes suxiren que o nome deriva dunha oferta nun paquete de cereais para o almorzo, onde os clientes podían conseguir unha cadea de ouro de "Jesus & Mary".[3]

Or irmáns comezaron a gravar e a enviar demos a compañías discográficas en 1983 (usando un Portastudio mercado coas 300 libras que o seu pai lles deu do seu despido tras perder o seu traballo nunha fábrica),[6] e a principios de 1984 recrutaron ao baixista Douglas Hart e ao batería adolescente Murray Dalglish.[4] Entre as súas primeiras influencias estaban The Velvet Underground, The Stooges e The Shangri-Las. William dixo en 1985, "Todos amamos a The Shangri-Las, e algún día faremos discos Shangri-Las".[4] Jim mencionou o seu gusto por Pink Floyd, Siouxsie and the Banshees, The Monkees e Muddy Waters.[7] As primeiras demos tiñan semellanzas cos Ramones, incitando aos irmáns engadir outro elemento ao seu son; en palabras de William: "Esa é a razón pola que comezamos a usar ruído e retroalimentación. Queremos facer discos que soen diferentes".[8] A banda comezou a realizar concertos na primavera de 1984. Nos primeiros días a guitarra de William Reid estaba desafinada, mentres que a batería de Dalglish estaba limitada a dous tambores, e o baixo de Hart só tiña tres cordas, baixando a dúas en 1985; segundo Hart "son as dúas que uso, quero dicir, porque carallo gastar cartos noutras dúas? Dúas son suficiente".[9]

Loitando para conseguir concertos, a banda presentábase en locais dicindo ser os abreconcertos, tocando un curto repertorio e facendo unha saída rápida.[4] Despois de non conseguir xerar ningún interese entre os promotores de concertos e selos en Escocia, a banda mudouse a Fulham, Londres, en maio de 1984, e pouco despois a súa cinta demo foi pasada ao tamén escocés Alan McGee a través de Bobby Gillespie. Posteriormente McGee promocionou un concerto para a banda no Living Room de Londres en xuño de 1984.[1] Tras escoitar a proba de son McGee ofrecéulles un contrato único con Creation Records, ademais de converterse tamén no seu representante.[10][11] O seu sinxelo de estrea, "Upside Down", foi gravado en outubro e publicado en novembro dese ano.[12] As sesións foron producidas por Joe Foster, pero McGee, insatisfeito co traballo de Foster, remesturou a cara A, aínda que a cara B, unha versión da canción de Syd Barrett "Vegetable Man", quedou acreditada a Foster.[13] A banda estaba gañando cada vez máis atención da prensa musical nesa época, sendo descritos por Neil Taylor, da revista NME, como "a mellor banda do mundo".[14]

Dalglish deixou a banda en novembro de 1984 tras unha disputa sobre cartos e foi substituído pouco despois por Bobby Gillespie, que tamén formara Primal Scream dous anos antes, en 1982.[1] No mes de decembro a banda foi arrestada por posesión de anfetaminas, e Jim Reid tamén confesou ter consumido LSD.[14] "Upside Down" chegou ao número 1 da lista independente británica en febreiro de 1985 e novamente en marzo, estando na lista durante 76 semanas, vendendo unhas 35 000 copias, e converténdose nun dos sinxelos máis vendidos dos anos 80.[15][16]

Tocando diante de pequenas audiencias, durante os primeiros concertos The Mary Chain fixo actuacións moi curtas, normalmente alimentadas con anfetaminase durando uns 20 minutos,[11] e tocando de costas á audiencia, negándose a falar co público. A finais de decembro de 1984 a banda actuou como parte do ICA Rock Week. Durante o seu concerto tiráronse botellas ao escenario, e a prensa esaxerou os eventos afirmando que houbera disturbios, publicando o xornal nacional The Sun unha historia sobre a banda concentrándose na violencia e as drogas. O grupo gañou a etiqueta de "Os novos Sex Pistols", facendo que varios consellos locais lles prohibisen tocar na súa área.[17]

Discografía[editar | editar a fonte]

Álbums de estudio[editar | editar a fonte]

Álbum Ano Selo
Psychocandy 1985 Blanco y Negro Records
Darklands 1987 Blanco y Negro Records
Automatic 1989 Blanco y Negro Records
Honey's Dead 1992 Blanco y Negro Records
Stoned & Dethroned 1994 Blanco y Negro Records
Munki 1998 Creation Records
Damage and Joy 2017 ADA, Warner Bros.

Recompilatorios[editar | editar a fonte]

Álbum Ano Selo
Barbed Wire Kisses 1988 Blanco y Negro Records
The Sound of Speed 1993 Blanco y Negro Records
Hate Rock 'N' Roll 1995 American Recordings
The Complete John Peel Sessions 2000 Strange Fruit
21 Singles 2002 Warner Strategic Marketing
The Power of Negative Thinking: B-Sides & Rarities 2008 Rhino Entertainment
Upside Down: The Best of The Jesus and Mary Chain 2010 Music Club Deluxe, Rhino
The Complete Vinyl Collection 2013 Demon

Contribucións[editar | editar a fonte]

Participaron en varias bandas sonoras, como a das películas Modern Girls, Some Kind of Wonderful, Earth Girls Are Easy , The Crow, All Over Me, Lost in Translation ou One Last Thing ... e series como Miami Vice e Beavis and Butt-Head.[18]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 "Jesus and Mary Chain - Interview with Jim Reid Part 1". www.pennyblackmusic.co.uk. Consultado o 2019-11-24. 
  2. ↑ Robertson 1988, p. 8
  3. ↑ 3,0 3,1 Wilson 2004, p. 226
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Robertson 1988, p. 16
  5. ↑ Strong 2003, p. 383
  6. ↑ Lynskey, Dorian (2014-10-26). "The Jesus and Mary Chain on Psychocandy: ‘It was a little miracle’". The Observer (en inglés). ISSN 0029-7712. Consultado o 2019-11-24. 
  7. ↑ "BBC - BBC Radio 6 Music Programmes - 6 Music Playlist, Jim Reid". web.archive.org. 2012-03-03. Consultado o 2019-11-24. 
  8. ↑ Robertson 1988, p. 15
  9. ↑ Entrevista en Sky News, 1985
  10. ↑ Robertson 1988, p. 17
  11. ↑ 11,0 11,1 Larkin 1992, p. 227
  12. ↑ Strong 2003, p. 129
  13. ↑ Robertson 1988, p. 18
  14. ↑ 14,0 14,1 Robertson 1988, p. 21
  15. ↑ Robertson 1988, p. 19
  16. ↑ Lazell 1997, p. 123
  17. ↑ Robertson 1988, p. 22
  18. ↑ The Jesus and Mary Chain a IMDb (en inglés)

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Larkin, Colin (1992). The Guinness Who's Who of Indie and New Wave Music. Guinness Publishing. ISBN 0-85112-579-4. 
  • Lazell, Barry (1997). Indie Hits 1980-1989. Cherry Red Books. ISBN 0-9517206-9-4. 
  • Robertson, John (1988). The Jesus and Mary Chain - a Musical Biography. Omnibus Press. ISBN 0-7119-1470-2. 
  • Strong, Martin C. (2003). The Great Indie Discography. Canongate. ISBN 1841953350. 
  • Wilson, Dave (2004). Rock Formations: Categorical Answers to How Band Names Were Formed. Cidermill Books. ISBN 0-9748483-5-2. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Jesus_and_Mary_Chain&oldid=5315877"