Selección de fútbol sub-23 de Italia
Italia | ||
---|---|---|
| ||
Asociación | FIGC | |
Confederación | {{{Confederación}}} | |
Código FIFA | ITA | |
Alcume | Azzurri | |
Clasificación FIFA | {{{Ranking}}} | |
Clasificación ConIFA | {{{Ranking ConIFA}}} | |
Seleccionador | ||
Máis encontros | ||
Máximo goleador | Nicola Ventola (4) | |
Estrea internacional Inglaterra 1 - 0 Italia Nottingham, Inglaterra; 20 de decembro de 1967 | ||
Maior vitoria Italia 4 - 0 Albania Foggia, Italia; 19 de xuño de 1997 Italia 5 - 1 Turquía Bari, Italia; 25 de xuño de 1997 | ||
Maior derrota Suecia 4 - 1 Italia Växjö, Suecia; 10 de outubro de 1971 |
A selección de fútbol sub-23 de Italia foi o equipo de fútbol representativo de Italia na categoría de idade igual ou menor aos 23 anos. Xestionada pola Federación Italiana de Fútbol, deixou de usar dita denominación tras a supresión, en 1977, do Campionato de Europa sub-23. A súa herdeira é a selección olímpica, que por normativa internacional ten os mesmos criterios de idade que a antiga sub-23.
O mellor resultado do equipo nas competicións da UEFA foron os cuartos de final do Campionato de Europa sub-23 de 1974. En 1997, vinte anos despois da súa desaparición, volveuse formar brevemente unha selección sub-23 para participar nos Xogos Mediterráneos dese ano, onde o conxunto italiano logrou a medalla de ouro tras golear por 5-1 a Turquía na final.
Historia
[editar | editar a fonte]O equipo xuvenil
[editar | editar a fonte]A precursora da selección italiana sub-23 foi a selección xuvenil, que debutou o 6 de abril de 1942, en Turín, ante Hungría. En este partido as dúas nacións participaron con xogadores nacidos antes de 1920, polo que de facto eran seleccións sub-23. Despois da segunda guerra mundial o equipo xuvenil disputou partidos con regularidade polo menos ata 1960, sempre con xogadores menores de 23 anos.[1]
O nacemento oficial
[editar | editar a fonte]A selección sub-23 italiana constituíuse oficialmente en 1967, por resolución do Consello Federal da FIGC, que estableceu que, a partir da tempada 1967/68, a nova selección substituiría á Nacional B.[2] A nova selección fixo o seu debut o 20 de decembro de 1967, nun partido amigable disputado no City Ground de Nottingham contra Inglaterra sub-23, que finalmente gañaron os ingleses por 1-0. O primeiro seleccionador foi Romolo Alzani.[3][4]
A Copa Latina
[editar | editar a fonte]Despois doutro partido amigable disputado contra a selección inglesa (1-1 o 25 de maio de 1968 no estadio Giuseppe Grezar de Trieste),[5] o equipo, agora dirixido polo adestrador da selección A, Ferruccio Valcareggi, xogou a Copa Latina sub-23, entre 1969 e 1970.[6] A primeira vitoria da selección sub-23, con todo, tivo lugar nun partido amigable, contra a selección sub-23 de Irlanda do Norte, o 26 de marzo de 1969, en Brescia.[7]
O Europeo Sub-23
[editar | editar a fonte]Co establecemento do Campionato de Europa sub-23 da UEFA, a selección italiana sub-23 participou neste evento, con resultados variados.[2] Na edición de 1972, de novo dirixida por Ferruccio Valcareggi, foi incluída no grupo 6 con Suecia e Austria. Quedou no segundo lugar do grupo, por detrás dos escandinavos, polo que quedou eliminada.[8]
Na edición de 1974, con Enzo Bearzot como técnico, a selección italiana acadou os cuartos de final, sendo eliminada por Alemaña Oriental.[9] No Europeo de 1976 non conseguiu pasar da primeira fase.[10]
En outubro de 1975, o conxunto sub-23 disputou un encontro en Londres contra o Chelsea, correspondente á Prince Philip Cup, trofeo en homenaxe ao Príncipe Felipe de Edimburgo.[11] O partido rematou 0-0 e a copa foi entregada durante seis meses aos equipo italiano.[11]
A partir da tempada 1976/77, coa supresión do Europeo sub-23, a selección italiana sub-23 pasou a chamarse "experimental".[2] En febreiro de 1976 reapareceu a selección B, dez anos despois do seu último partido, nun encontro en Essen contra Alemaña Occidental B e con Azeglio Vicini como adestrador. A denominación da selección, con todo, non foi unívoca, e a prensa aínda a definiu como sub-23, a pesar da presenza no equipo de xogadores veteranos, como Giacinto Facchetti.[12]
As últimas aparicións
[editar | editar a fonte]Tralo renacemento da selección B, a selección sub-23 cesou efectivamente a súa existencia. Desde o torneo olímpico de 1992, o regulamento establece que os equipos das seleccións nacionais deben estar compostos por xogadores sub-23.[13] Porén, a FIGC sempre contabilizou os partidos disputados pola selección italiana nos Xogos Olímpicos, así como os de clasificación e de preparación para os Xogos, como partidos da selección olímpica, e non como partidos sub-23.
Para os Xogos Mediterráneos de 1993 os organizadores decidiron abrir o torneo ás seleccións sub-23, pero a FIGC tamén considera estes partidos como disputados pola selección olímpica.
Só para os Xogos Mediterráneos de 1997, disputados en Puglia, se restableceu a definición de selección sub-23, con Marco Tardelli como seleccionador.[14] Italia, tras vencer a Albania por 4-0 e empatar 0-0 con Iugoslavia, na fase de clasificación, eliminou a España en semifinais, cun resultado de 2-0, e venceu a Turquía na final por 5-1, gañando o ouro.[15] Foi a última aparición oficial da selección italiana sub-23, que non volveu ser constituída dende entón.
Palmarés
[editar | editar a fonte]- Medalla de ouro nos Xogos Mediterráneos (1): 1997.
Seleccionadores
[editar | editar a fonte]- Enzo Bearzot (1969-1975)
- Azeglio Vicini (1975-1976)
- Cesare Maldini (1993)
- Marco Tardelli (1997)
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Italy - U-23 - International Results". rsssf.org (en inglés). Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 A.A. 2003, p. 697.
- ↑ A.A. 2003, p. 698.
- ↑ "I giovani azzurri oggi a Nottingham". La Stampa (en italiano). 20 de decembro de 1967. p. 10. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Accatino, Giulio (25 de maio de 1968). "Oggi i giovani calciatori azzurri contro la rappresentativa inglese". La Stampa (en italiano). p. 11. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Accatino, Giulio (16 de outubro de 1968). "Italia e Francia giovani si affrontano oggi a Genova". La Stampa (en italiano). p. 13. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Boccacini, Gigi (27 de marzo de 1969). "Una rete di Vieri decide l'incontro con l'Irlanda: 2-1". La Stampa (en italiano). p. 17. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Perruca, Bruno (22 de novembro de 1971). "Sconfitta-beffa nel finale per un malinteso in difesa". La Stampa (en italiano). p. 8. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Gandolfi, Giorgio (18 de abril de 1974). "Gli azzurri Under battuti nel finale". La Stampa (en italiano). p. 19. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Perruca, Bruno (16 de xaneiro de 1976). "Niente da fare contro gli olandesi". La Stampa (en italiano). p. 16. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ 11,0 11,1 Gandolfi, Giorgio (27 de outubro de 1975). "Una coppa principesca (e nove milioni) gli obiettivi dell'Under". La Stampa (en italiano). p. 24. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Bernardi, Bruno (26 de febreiro de 1976). "Essen, vince la Nazionale targata". La Stampa (en italiano). p. 14. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ "Barcelona '92" (PDF). FIFA (en inglés). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 08 de novembro de 2012. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ "Maldini comincia con Inzaghi e Baggio". la Repubblica (en italiano). 27 de abril de 1997. Consultado o 8 de outubro de 2022.
- ↑ Giacchino, Claudio (26 de xuño de 1997). "Ventola resta il re di Bari". La Stampa (en italiano). p. 35. Consultado o 8 de outubro de 2022.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- A.A., V.V. (2003). Almanacco Illustrato del Calcio (en italiano). Panini.