Selección de fútbol de Chile

Chile
Na casa Fóra
Asociación	Federación de Fútbol de Chile — FFC
Confederación	CONMEBOL (Suramérica)
Código FIFA	CHI
Alcume	La roja (A vermella) El equipo de todos (O equipo de todos)
Clasificación FIFA	17 (11 de xuño de 2020)
Clasificación ConIFA	{{{Ranking ConIFA}}}
Seleccionador
Máis encontros	Alexis Sánchez (132)
Máximo goleador	Alexis Sánchez (43)
Estrea internacional Arxentina 3 - 1 Chile Buenos Aires, Arxentina; 27 de maio de 1910
Maior vitoria Chile 7 - 0  Venezuela Santiago, Chile; 29 de agosto de 1979 Chile 7 - 0  Armenia Viña del Mar, Chile; 1 de abril de 1997 Chile 7 - 0  México Copa América Centenario; 18 de xuño de 2016
Maior derrota Brasil 7 - 0 Chile Río de Xaneiro, Brasil; 17 de setembro de 1959
Copa do Mundo
Participacións	9 (primeira en 1930)
Mellor resultado	3º (1962)
Copa América
Participacións	39 (1916)
Mellor resultado	1º (2015, 2016)

A selección de fútbol de Chile é o equipo representativo do Chile nas competicións internacionais oficiais de fútbol. É unha das seleccións nacionais máis antigas de Suramérica xunto coa Arxentina, disputando o seu primeiro partido o 27 de maio de 1910. A súa organización está a cargo da Federación de Fútbol de Chile, cuxa fundación data do 19 de xuño de 1895 (129 anos). Está afiliada á FIFA dende 1913 e foi un dos membros fundadores da Confederación Suramericana de Fútbol (Conmebol) en 1916.

Participou en oito Copas Mundiais: as de 1930, 1950, 1962, onde foi o país organizador, 1966, 1974, 1982, 1998 e 2010. O máximo logro da selección chilena foi acadar o chanzo no mundial tras superar a Iugoslavia, na Copa Mundial de Fútbol de 1962, na cal foi a anfitrioa. A nivel rexional, foi subcampión da Copa América en catro ocasións (1955, 1956, 1979 e 1987), e gañou o torneo en 2015 e 2016.

A nivel de seleccións menores, Chile acadou en dúas ocasións o terceiro lugar: na Copa Mundial de Fútbol Sub-17 de 1993 no Xapón e na Copa Mundial de Fútbol Sub-20 de 2007 disputada no Canadá. No ámbito olímpico, Chile obtivo unha medalla de bronce en Sidney 2000. Con estes logros, a selección de fútbol de Chile é, xunto coas seleccións nacionais de Alemaña, Arxentina, Brasil e España, unha das que obtivo algún dos tres primeiros lugares na historia dos campionatos adulto, sub-20, sub-17 e olímpico.

Historia

A selección chilena previo a un partido da Copa Mundial de Fútbol de 1930.

A selección de fútbol de Chile disputou o seu primeiro encontro internacional ante a selección arxentina o 27 de maio de 1910. O encontro, disputado en Buenos Aires, finalizou 3-1 a prol da Arxentina. Vinte anos despois, chegou a I Copa Mundial de Fútbol, a cal foi a única realizada sen un proceso de clasificación previo. Todo equipo afiliado á FIFA foi convidado a competir no torneo, pensado inicialmente para albergar a dezaseis participantes. Finalmente, o torneo comezou o 13 de xullo de 1930, con só trece participantes, entre os cales estaba Chile. O húngaro Gyorgy Orth foi o encargado de dirixir ao seleccionado chileno. Chile foi membro do Grupo A, xunto a Arxentina, Francia e México.

No seu encontro de debut, o 16 de xullo, Chile venceu 3-0 á selección mexicana. Tres días máis tarde, venceu 1-0 a Francia. Os chilenos posuían a mesma punuación que a selección da Arxentina, polo cal o último partido, disputado o 22 de xullo, significaba a definición do líder do grupo. Nun encontro ante 1.000 espectadores no Estadio Centenario de Montevideo, Arxentina púxose en vantaxe aos 12 minutos grazas a un gol de Guillermo Stábile, quen novamente marcou no minuto 14. O chileno Guillermo Subiabre reduciu diferenzas cun gol aos 15 minutos. Finalmente o encontro terminou 3-1 a favor da Arxentina, tras un gol de Mario Evaristo no minuto 51. Con este resultado, Chile quedou no segundo lugar da clasificación do Grupo A, o que non lles permitiu acceder ás semifinais do torneo. Chile acabou no quinto posto da estatística final.

En 1950, e logo de 20 anos, Chile accedeu novamente a unha Copa Mundial de Fútbol, esa vez disputada no Brasil. O equipo dirixido por Alberto Buccicardi e capitaneado polo porteiro Sergio Livingstone, acabou con dúas derrotas por 2-0 no Grupo 2, primeiro ante Inglaterra e logo ante España. Aínda que no último partido a selección goleou á dos Estados Unidos por 5-2, devandito resultado non serviu para clasificarse á segunda rolda do torneo. Dende esta cita Chile non volveu clasificarse a un mundial até doce anos despois, cando foi a selección anfitrioa clasificándose automaticamente.

Fernando Rise foi o encargado de dirixir á selección de Chile, de cara ao evento mundialista. No primeiro partido do Grupo B (Chile, Alemaña Federal, Italia e Suíza), Chile venceu por 3-1 a Suíza. O partido entre Chile e Italia, denominado en Europa como a Batalla de Santiago, caracterizouse polo estilo defensivo e moi violento de parte de ámbolos equipos. O marcador acabou 2-0 a favor de Chile. A derrota ante Alemaña Federal por 0:2 deixou ao combinado chileno na 2º posición, situación que os levou a enfrontarse á Unión Soviética nos cuartos de final.

Neste partido, xogado na cidade de Arica, Chile venceu aos campións da Eurocopa de 1960 por 2-1, resultado que os conduciu a semifinais, onde Chile enfrontouse ao campión vixente da Copa Mundial: o Brasil. Os chilenos foron vencidos por 4-2, nun partido que deu como expulsados a Honorino Landa por Chile e a Garrincha polo Brasil. Desta maneira, os chilenos quedaron relegados de toda oportunidade de alcanzar o título mundial. Finalmente, Chile puido disputar o partido pola definición do terceiro lugar mundial contra Iugoslavia, onde venceron aos europeos por 1-0 grazas a un gol no último minuto do centrocampista Eladio Rojas. Os mellores xogadores de Chile no torneo foron o defensa Raúl Sánchez, o volante Jorge Toro e o punteiro esquerdo Leonel Sánchez, quen ademais se converteu nun dos goleadores do Mundial con catro tantos. Nese cadro de xogadores, tamén destacaron o centrocampista Eladio Rojas, o lateral dereito Luís Eyzaguirre e o polifuncional Jaime Ramírez. Até o momento, esta foi a mellor actuación de Chile nun Mundial.

Eliminando a Colombia, Chile e Ecuador finalizaron empatados no primeiro lugar do Grupo 2 da clasificación da Conmebol para a Copa Mundial de Fútbol de 1966. Por ese motivo, debían disputar un partido de repesca o 12 de outubro de 1965, en Lima, Perú. Finalmente, Chile venceu por 2-1 aos ecuatorianos con goles de Leonel Sánchez e Rubén Marcos, adxudicándose as pasaxes á Copa Mundial de Fútbol de Inglaterra de 1966. Chile xogaría o seu primeiro mundial en Europa e debía reeditar o seu excelente desempeño na Copa Mundial de Fútbol de 1962. Xa dentro do torneo, Chile tivo un pobre desempeño dentro do Grupo 4, onde se enfrontou a Corea do Norte, Italia e á Unión Soviética. O único punto que conseguiron correspondeu a un empate 1-1 fronte ao equipo norcoreano, grazas a un gol do volante Rubén Marcos. Marcos, ademais, anotou un gol fronte á Unión Soviética, os que sumados convertéronse nos dous únicos goles da selección na cita mundialista de Inglaterra.

Despois de non conseguir xogar o mundial de 1970, Chile clasificouse para o Grupo 1 da Copa Mundial de 1974, Chile soamente lograría empatar 1-1 con Alemaña Democrática e 0-0 con Australia, ademais de perder por 1-0 fronte a Alemaña Federal. O único gol chileno saíu dunha xogada iniciada por Elías Figueroa, a cal continuou rapidamente Reinoso quen lle entregou o balón ao centrodelantero Sergio Afumada para o gol definitivo. No partido disputado fronte a Alemaña Federal, Chile marcou outro fito: O seu dianteiro estrela Carlos Caszely (goleador da Copa Liberadores de 1973) foi o primeiro expulsado con cartón vermello na historia das Copas Mundiais. Aínda que a medida viña dende o torneo anterior, Caszely foi o primeiro en inaugurar a normativa. Como único consolo quedou que o defensa chileno Elías Figueroa foi destacado, por numerosos medios e por futbolistas como Franz Beckenbauer, como o mellor defensa do torneo.

A clasificación para a Copa Mundial de Fútbol de España de 1982 facía presaxiar un gran desempeño de Chile na cita mundialista. Os chilenos finalizaron líderes do Grupo 3 da clasificación, con tres triunfos e un empate, de catro partidos disputados, o que lles permitiu acceder á cita final. Ademais, con case o mesmo cadro, Chile saíra subcampión de Copa América 1979, co seu dianteiro Carlos Caszely como principal figura do torneo. En España, Chile formou parte do Grupo 2, xunto ás seleccións de Alxeria, Austria e Alemaña Federal. No primeiro partido Chile, cun esquema defensivo e xogadores en mal estado físico, perdía de xeito temperán ante Austria por 1 a 0. No minuto 26, Caszely foi derrubado na área rival, ante o cal se sinalou penalti para o conxunto chileno. Gustavo Moscoso era o encargado de lanzalos, mais este finalmente cedeu a súa responsabilidade a Caszely. Caszely fallou, feito que curiosamente se converteu nun fito histórico para os seareiros chilenos. No seu segundo partido, Chile foi goleado por Alemaña Federal, o que comezaba a marcar a súa peor participación mundialista á data. Finalmente, Chile terminou perdendo os seus tres partidos: 0-1 ante Austria, 1-4 ante Alemaña Federal e 2-3 ante a Alxeria.

Despois de varios anos sen clasificarse, e de ser expulsados da clasificación cara ao Mundial de 1994, debido a que o gardameta chileno Rojas finxiu ser agredido polo público durante un partido en Maracanã fronte ó Brasil para tentar suspender o partido en marcha cando perdían 1-0, Chile conseguiu xogar o mundial de Francia 1998. Para o evento deportivo, o adestrador Nelson Acosta conformou un equipo onde a maioría dos seus xogadores desenvolvíase no campionato local (soamente catro futbolistas militaban en clubs estranxeiros). A selección de fútbol de Chile foi situada no Grupo B xunto coas seleccións de Austria, o Camerún e Italia.

Encontro entre Brasil e Chile do Mundial 2010.

Chile debutou fronte á selección italiana o 11 de xuño no Parc Lescure de Bordeos. O encontro finalizou con empate 2-2, con dous goles de Marcelo Salas,. O Stade Geoffroy-Guichard de Saint-Étienne albergou o segundo partido de Chile, disputado o 17 de xuño. Este encontro fronte a Austria tamén finalizou empatado, tras o 1-0 de Marcelo Salas e o 1-1 marcado polo xogador austríaco Ivica Vastić no minuto 93. O partido contra o Camerún disputouse o 23 de xuño no Stade da Beaujoire de Nantes. Chile comezou gañando, grazas a un tiro libre executado por José Luís Sierra, quen logrou bater ao gardameta Jacques Songo'o colocando o balón no ángulo esquerdo da portaría. O encontro concluíu con empate 1-1, clasificándose Chile por primeira vez a segunda rolda dun Mundial xogado fóra de Chile. Finalmente, por oitavos de final, Chile caeu eliminado fronte ó Brasil por 4-1 no Parc des Princes de París o 27 de xuño.

Despois de varias ausencias, Chile clasificouse á Copa Mundial de Fútbol de 2010 despois de gañar (2-4) a Colombia, tras unha exitosa campaña en que logrou resultados históricos como a primeira vitoria oficial ante a selección de fútbol da Arxentina, e as vitorias como visitante en Colombia, Perú e Paraguai. O proceso ademais contou con varios partidos amigables, derrotando como visitante a Dinamarca, Eslovaquia e Suráfrica. Tralo sorteo realizado o 4 de decembro de 2009, Chile foi situado no Grupo H da Copa Mundial de Fútbol de 2010 xunto a Honduras, Suíza e España, pasando á seguinte fase vencendo aos dous primeiros por pares de 1 a 0, mais caendo ante os españois por 2 goles a 1. En oitavos de final atopouse con Brasil, tal como en Francia 1998, e caeu por 3 goles a 0 nun partido xogado no Estadio Ellis Park de Xohanesburgo, terminando así a súa participación no mundial realizado en Suráfrica, e conseguindo o 10° lugar da clasificación xeral.

Uniforme

O uniforme titular do representativo chileno caracterízase pola camiseta vermella, pantalóns azuis e medias brancas. O uniforme de recambio posúe camiseta branca, pantalóns brancos e medias azuis. Con todo, este uniforme non foi o único ao longo da súa historia. A primeira camiseta utilizada pola selección nacional, para os seus primeiros encontros internacionais de 1910, era metade vermella cara á dereita e metade branca cara á esquerda, con escudo á altura do peito sobre o costado esquerdo, logo, dende 1910 e até 1941, a selección xogou cunha camiseta branca xunto a pantalón e medias azuis. Aínda que en 1929 utilizouse unha infrecuente indumentaria (camiseta a franxas intercaladas vermellas, brancas e azuis, pantalón azul e medias azuis), este uniforme foi o utilizado na Copa Mundial de Fútbol de 1930 disputado no Uruguai.

Para o Campionato Suramericano de 1942 realizado nese mesmo país, a selección cambia de indumentaria, establecendo a camiseta vermella xunto a pantalón branco e medias azuis. En 1947 estableceríase finalmente o actual uniforme durante o Campionato Suramericano disputado en Guayaquil. Ao longo dos anos, a camiseta sufriu algunhas modificacións de menor escala, como as 3 franxas de Adidas sobre o ombreiro dereito e a parte inferior esquerda do short entre 1993 e 1994, ou o logo de Reebok sobre a camiseta entre 1996 a 1997, que logo foi modificado a dúas franxas brancas en 1998, até o termo do vínculo no ano 2000. No devandito ano a indumentaria correu por conta de Umbro, que variou o ton da camiseta dun vermello brillante a un vermello granate, volvendo á súa cor tradicional a fins de 2006 con Brooks xa a cargo do uniforme desde 2003. O deseño actual da camiseta corre por conta da empresa Brooks, vínculo que finalizou logo do Mundial de Suráfrica 2010.

Evolución

1910

1910−1941

1941−1947

Dende 1947

Modelos especiais

1920

1929

1974

Modelos recentes

1993-1994

2006

2010

2010

Resultados

Copa Mundial de Fútbol

Ano	Fase	Posición	PX	PG	PE	PP	GF	GC
Uruguai 1930	Primeira fase	5°	3	2	0	1	5	3
Italia 1934	Non clasificou
Francia 1938
Brasil 1950	Primeira fase	5°	3	1	0	2	5	6
Suíza 1954	Non clasificou
Suecia 1958
Chile 1962	Semifinais	3°	6	4	0	2	10	8
Inglaterra 1966	Primeira fase	13°	3	0	1	2	2	5
México 1970	Non clasificou
Alemaña 1974	Primeira fase	11°	3	0	2	1	1	2
Arxentina 1978	Non clasificou
España 1982	Primeira fase	22°	3	0	0	3	3	8
México 1986	Non clasificou
Italia 1990	Descalificado
Estados Unidos 1994	Expulsado
Francia 1998	Oitavos de final	16°	4	0	3	1	5	8
Corea/Xapón 2002	Non clasificou
Alemaña 2006
Suráfrica 2010	Oitavos de final	10°	4	2	0	2	3	5
Brasil 2014	Oitavos de final	9°	4	2	1	1	6	4
Rusia 2018	Non clasificou
Qatar 2022
Total	-	21°	33	11	7	15	40	49

Copa América

Copa América
1916	4º lugar	1917	4º lugar
1919	4º lugar	1920	4º lugar
1921	Retirouse	1922	5º lugar
1923	Retirouse	1924	4º lugar
1925	Retirouse	1926	3º lugar
1927	Retirouse	1929	Retirouse
1935	4º lugar	1937	5º lugar
1939	4º lugar	1941	3º lugar
1942	6º lugar	1945	3º lugar
1946	5º lugar	1947	4º lugar
1949	5º lugar	1953	4º lugar
1955	Final - 2º lugar	1956	Final - 2º lugar
1957	6º lugar	1959	5º lugar
1959	Retirouse	1963	Retirouse
1967	3º lugar	1975	Primeira fase
1979	Final - 2º lugar	1983	Primeira fase
1987	Final - 2º lugar	1989	Primeira fase
1991	3º lugar	1993	Primeira fase
1995	Primeira fase	1997	Primeira fase
1999	4º lugar	2001	Cuartos de final
2004	Primeira fase	2007	Cuartos de final
2011	Cuartos de final	2015	Campión
2016	Campión	2019	4º lugar
Táboa xeral: 4º posto
Pts PX PG PE PP GF GC Dif Rend 229 183 66 31 86 288 311 -23 36,1%

Copa FIFA Confederacións

• 1992 a 2013 - Non clasificou
• 2017 - Subcampión

Xogadores

Máis partidos disputados

Actualizado a 15 de outubro de 2019

Os xogadores en grosa aínda están en activo, polo menos a nivel de club.

	Nome	Carreira internacional	Xogos	Goles
1.	Alexis Sánchez	2006–	132	43
2.	Gary Medel	2007–	126	7
3.	Claudio Bravo	2004–	123	0
4.	Arturo Vidal	2007–	115	28
	Mauricio Isla	2007–	115	4
	Gonzalo Jara	2006–2019	115	3
7.	Jean Beausejour	2004–2019	107	6
8.	Eduardo Vargas	2009–	91	38
9.	Leonel Sánchez	1955–1968	85	24
10.	Jorge Valdivia	2004–2017	79	7
11.	Charles Aránguiz	2009–	78	7
12.	Matías Fernández	2005–2018	74	14
13.	Nelson Tapia	1994–2005	73	0
14.	Alberto Fouillioux	1960–1972	71	12
15.	Marcelo Salas	1994–2007	70	37
16.	Iván Zamorano	1987–2001	69	34
	Fabián Estay	1990–2001	69	5
18.	Pablo Contreras	1999–2012	67	2
19.	Javier Margas	1990–2000	63	6
20.	Miguel Ramírez	1991–2003	62	1
21.	Clarence Acuña	1995–2004	61	3
	Marcelo Díaz	2011–2017	61	1

Máximos goleadores

Actualizado a 15 de outubro de 2019

Os xogadores en grosa aínda están en activo, polo menos a nivel de club.

	Nome	Carreira internacional	Goles	Xogos	Media
1.	Alexis Sánchez	2006–	43	132	0.33
2.	Eduardo Vargas	2009–	38	91	0.42
3.	Marcelo Salas	1994–2007	37	70	0.53
4.	Iván Zamorano	1987–2001	34	69	0.49
5.	Carlos Caszely	1969–1985	29	49	0.59
6.	Arturo Vidal	2007–	28	115	0.24
7.	Leonel Sánchez	1955–1968	24	85	0.28
8.	Jorge Aravena	1983–1990	22	37	0.59
9.	Humberto Suazo	2005–2013	21	60	0.35
10.	Juan Carlos Letelier	1979–1989	18	57	0.32
11.	Enrique Hormazábal	1950–1963	17	43	0.40
12.	Matías Fernández	2005–2018	14	74	0.19
13.	Raúl Toro	1936–1941	12	13	0.92
	Hugo Rubio	1984–1991	12	36	0.33
	Esteban Paredes	2006–2018	12	42	0.29
	Pedro Araya	1964–1971	12	52	0.23
	Alberto Fouillioux	1960–1972	12	71	0.17
18.	Julio Crisosto	1971–1977	11	27	0.41
19.	Atilio Cremaschi	1945–1954	10	31	0.32
	René Meléndez	1950–1960	10	39	0.26
	Reinaldo Navia	1999–2007	10	40	0.25
	Jaime Ramírez	1954–1966	10	46	0.22

Alexis Sánchez é o máximo goleador e o xogador con máis encontros disputados na historia de Chile.

Véxase tamén

Outros artigos

• Federación de Fútbol de Chile

Ligazóns externas

• ANFP (FFC) - Sitio web oficial
• Chile na web da FIFAArquivado 02 de xullo de 2014 en Wayback Machine.
• Chile na web da Conmebol
• Rendemento da selección chilena dende 1966