Declaración de independencia de Kosovo

A Declaración de independencia de Kosovo foi un acto unilateral do Parlamento kosovar acontecido o 17 de febreiro do ano 2008 que declaraba a escisión da entón provincia de Serbia, dando lugar á creación dun novo Estado independente baixo a supervisión dos Estados Unidos e a Unión Europea.

A diferenza da primeira declaración de independencia de Kosovo acontecida o 7 de setembro de 1990, soamente recoñecida polas autoridades albanesas, a derradeira declaración xa foi recoñecida por máis de 47 países a data do 7 de agosto do 2008, entre os que se atopan Costa Rica, Afganistán, os Estados Unidos, o Reino Unido, Francia, Alemaña, Turquía, Bélxica, Perú, Polonia, Suíza, Austria e Dinamarca, sen contar os demais países nos que o recoñecemento está pendente. Porén existen 18 países, incluíndo Arxentina, Bolivia, Chipre, Casaquistán, Kirguizistán, Romanía, Rusia, Serbia, España, Sri Lanka, Taxiquistán, Vietnam e Venezuela que rexeitaron esplicitamente o recoñecemento da república balcánica. Serbia declarou que vai retirar todos os seus embaixadores dos países que recoñeceron a independencia de Kosovo.

Status previo á independencia[editar | editar a fonte]

Kosovo foi unha provincia serbia ata a declaración de independencia, o 17 de febreiro do ano 2008. Dende 1999 ata a súa secesión foi administrada pola ONU de xeito interino, como resultado da derrota do exército serbio na Guerra de Kosovo. A misión KFOR da OTAN aprobouse co obxectivo de evitar as represalias e ataques entre a poboación de etnia serbia e albanesa. Malia que Kosovo formalmente seguía pertencendo a Serbia, en virtude do cumprimento da resolución 1244, na práctica o Goberno serbio non interviña na administración da súa provincia.

A resolución de devandita guerra trouxo como consecuencia o éxodo de 200.000 kosovares de orixe serbia cara ao resto de Serbia, mentres que se reafirmou a maioría étnica albanesa. No momento da secesión, o 90% da poboación pertencía a devandita etnia, mentres que a comunidade de orixe serbia representaba o 10%, localizada principalmente en enclaves no norte da rexión.

Negociacións previas[editar | editar a fonte]

Antes de chegar á solución da independencia unilateral, sucedéronse varios feitos e acontecementos ao redor do futuro status que debía ter Kosovo.

O plan Ahtisaari[editar | editar a fonte]

O expresidente de Finlandia, Martti Ahtisaari, levou a cabo un informe como enviado especial da ONU a Kosovo no cal propuña como solución ao status da antiga provincia serbia a adopción dunha independencia tutelada pola comunidade internacional, a oficialidade do serbio e do albanés, a laicidade do novo estado, a adopción de medidas para garantir a seguridade da minoría serbia de Kosovo, a adopción de símbolos nacionais de seu (bandeira, himno etcétera), a presenza militar de forzas internacionais lideradas pola OTAN, exército, profesional, multiétnico e democrático composto de 2 500 membros activos e 800 reservistas, o dereito dos refuxiados e desprazados retorno a Kosovo e á restitución das súas propiedades, un sistema xudicial integrado e independente do serbio e a posibilidade de que Kosovo poida ingresar en organismos internacionais coma a ONU.^[1] Este plan foi rexeitado polas autoridades serbias por consideraren que abría a porta a que Kosovo se independizase de Serbia.^[2]

Eleccións de novembro de 2007[editar | editar a fonte]

O 17 de novembro de 2007 celebráronse eleccións lexislativas e municipais marcadas pola incerteza do futuro status da rexión. O antigo guerrilleiro do UÇK, Hashim Thaçi, gañou as eleccións cun 35% dos votos^[3] e unha participación en torno ao 45%, inferior ao 53% dos derradeiros comicios ata a data, celebrados no ano 2003. Con anterioridade Thaçi anunciara que declararía a independencia da entón provincia serbia no caso de gañar as eleccións.

Movementos previos á declaración de independencia[editar | editar a fonte]

O primeiro ministro de Kosovo, Hashim Thaçi, afirmou o 16 de febreiro do ano 2008 que "mañá esa provincia proclamará a súa independencia de Serbia", respectando "a vontade dos cidadáns". Dende o sábado 16 de febreiro de 2008, Kosovo, co apoio da Unión Europea, moitos estados europeos, e o dos Estados Unidos de América, pero co frontal rexeitamento de Rusia. Segundo noticias da BBC, os estados pactaron, "Sr. Thaci dixeron o domingo sería outro día de tranquilo durante o que as institucións serían contratadas en realizar a vontade dos cidadáns de Kosovo"

Misión EULEX da Unión Europea[editar | editar a fonte]

A Unión Europea preparou a misión civil EULEX para axudar ás autoridades kosovares na estabilización da rexión, mediante a chegada de 2 000 policías, xuíces e funcionarios de aduana, ademais de dotacións de seguridade e defensa, co fin de que colaborasen na protección das minorías, especialmente a serbia. Tal desembarco da UE en Kosovo foi visto polos líderes serbios da rexión en disputa e as autoridades rusas como "unha ocupación ilegal". Finalmente, esta misión púxose en marcha o 16 de febreiro de 2008, un día antes da declaración de independencia.