Gran Premio dos Estados Unidos de 1961

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Estados Unidos de 1961
Detalles da carreira
Carreira 8 de 8 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1961.
Trazado do circuíto de Watkins Glen
Trazado do circuíto de Watkins Glen
Data 8 de outubro 1961
Nome oficial IV Gran Premio dos Estados Unidos
Localización Circuíto de Watkins Glen
Watkins Glen, Nova York, Estados Unidos
Percorrido Circuíto permanente
3´78 km
Distancia 100 voltas, 378 km
ClimaAsollado
Pole position
Piloto Australia Jack Brabham Cooper-Climax
Tempo 1:17.0
Volta rápida
Piloto Australia Jack Brabham Cooper-Climax
Tempo 1:18.2 na volta 28
Podio
Primeiro Innes Ireland Lotus-Climax
Segundo Dan Gurney Porsche
Terceiro Tony Brooks Cooper-Climax

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1961 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 8 de outubro de 1961 no circuíto de Watkins Glen. Foi a décima e última carreira da tempada de Fórmula Un de 1961.

No seu terceiro ano o GP dos Estados Unidos finalmente atopou unha sede, grazas a Cameron Argetsinger, que realmente estableceu a Fórmula Un nos Estados Unidos. A carreira final da tempada proporcionou tamén a primeira vitoria dun dos grandes equipos do deporte - Team Lotus de Colin Chapman - e deulle ao popular piloto, Innes Ireland, a súa única vitoria nun Gran Premio. Ireland comezou oitavo, tomou a dianteira cando o motor do Lotus de Stirling Moss fallou, e terminou 4´3 segundos por diante do estadounidense Dan Gurney.

Antecedentes[editar | editar a fonte]

No momento da carreira de Watkins Glen, a tempada 1961 xa marcara un fito importante na Fórmula Un nos Estados Unidos co californiano Phil Hill coroado como o primeiro Campión Mundial estadounidense. A carreira dos Estados Unidos debería ser a do seu regreso triunfal. Desafortunadamente para os afeccionados, non estaba no cockpit do seu Ferrari 156, pero estaba na parte traseira dun Ford Thunderbird no desfile previo á carreira. No Gran Premio dos Estados Unidos de 1960 en Riverside, o equipo Ferrari quedarase en casa. Esta vez, con todo, co título no seu peto, non tiñan nada que demostrar logo de dominar a primeira tempada da fórmula de 1´5 litros.

O equipo fora de feito obxecto da máis cruel mestura imaxinable de triunfo e traxedia na carreira anterior, o Gran Premio de Italia en Monza. O piloto de Ferrari e líder do equipo Wolfgang von Trips morreu durante a carreira mentres lideraba o campionato de pilotos, entregándolle a vitoria e o campionato ao seu compañeiro Hill. Dado que Ferrari asegurara o Campionato de construtores e o de pilotos, o equipo unha vez máis comprensiblemente optou por non facer a viaxe a través do Atlántico o final da tempada.

Houbo considerables dúbidas sobre se a carreira dos Estados Unidos levaríase a cabo, xa que a FIA non lle concedeu ao Gran Premio de Watkins Glen Corporación a aprobación final para a carreira ata o 28 de agosto. Chegado outubro, nocircuíto só faltaba o equipo Ferrari. Co Campionato xa decidido, os participantes parecían estar listos para unha fin de semana de bo carácter e competencia, e gañar unha parte importante dos premios. En canto á ausencia do equipo italiano, un participante británico chegou a dicir: "Ferrari sempre estraga a diversión coa súa maldita intensidade." [Cómpre referencia]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Aínda que todos menos os dous Porsche tiñan motores Coventry Climax, só Jack Brabham do equipo de fábrica Cooper, e Stirling Moss, do equipo privado Rob Walker, tiveron a última versión do V8 dispoñible para eles. Moss marcou o ritmo o sábado cun crono de 1:18.2 no seu coche de 4 cilindros, facendo 1:17.2 co V8. Brabham, o recentemente deposto bicampión do mundo, respondeu cun 1:17.0. Cando Moss decidiu utilizar o vello 4 cilindros na carreira, dicindo que o coche manexábase mellor con el, deixouse caer de novo á segunda fila da grella, xunto ao seu compañeiro do equipo Brabham, Bruce McLaren. Graham Hill de BRM, foi unha décima máis rápido que os outros autos de 4 cilindros, acompañando a Brabham na primeira fila, un segundo máis lento que o Australiano.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Unha multitude de 28.000 entradas de pago (dun total de 60.000) o domingo contentou aos patrocinadores e tamén foi moi bo agoiro para o futuro da carreira. Na saída, Brabham lideraba na primeira curva, pero antes do final da primeira volta, Moss tomou á dianteira. Estes dous eran seguidos por Ireland, Hill, Dan Gurney, Masten Gregory e McLaren. Na terceira volta, McLaren subiu ao terceiro posto cando Ireland trompeou sobre aceite ao final da recta. Recuperouse e continuou undécimo.

Na volta 10, Ireland xa estaba no cuarto lugar, por detrás do Cooper de McLaren, Moss e Brabham continuaban intercambiando o liderado. Na volta 34, o V8 de Brabham comezou a perder auga e sobrecalentabase finalmente entrou en boxes na volta 45. Logo de tomar auga e volver á carreira, Brabham completou só sete voltas máis antes de retirarse.

Liderando agora por máis de 40 segundos, Moss parecía estar en camiño a unha vitoria cómoda. Só el sabía, que a súa presión de aceite estaba baixando, e na volta 59, o Lotus azul escuro de súpeto retirouse, dando a vantaxe a Ireland. Hill quedou na cola do escocés, acosándoo durante 15 voltas, ata que, tamén, de súpeto meteuse na rúa de boxes cun arame magneto solto. O próximo rival era Roy Salvadori, que recortou a vantaxe de 20 segundos a cinco a só cinco voltas do final. Pero era o día de Ireland. A pouco máis de tres voltas para o final, o motor do Cooper do equipo privado de Salvadori explotou, como o coche do seu compañeiro de equipo John Surtees na primeira volta.

Ireland chegou a meta baixo a bandeira a cadros a menos de cinco segundos por diante do estadounidense Dan Gurney, o británico Tony Brooks terminou o derradeiro Gran Premio da súa carreira en terceira posición. "Tiven sorte", admitiu Ireland. "Non podía adiantar a Moss e Brabham. Os seus coches eran demasiado rápidos. Non tiña presión de aceite nas últimas dez voltas, e terminei cun dedal de gasolina na meta." Nun xesto final, por estar preparando e reparando o seu coche varias veces durante a fin de semana, Ireland recompensou ao mecánico de Lotus Ted Woodley con 25 libras esterlinas!

foi unha carreira de fitos: o único triunfo na carreira de Innes Ireland, a primeira vitoria para o equipo Lotus, e o primeiro Gran Premio estadounidense en obter algún beneficio, asegurando o seu retorno en 1962. Desafortunadamente para Stirling Moss sería a súa última carreira do Campionato do Mundo, a súa carreira terminou cun forte accidente durante a carreira do Trofeo Glover de 1962 en Goodwood no seguinte mes de abril.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pos. Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 15 Innes Ireland Lotus-Climax 100 2:13:45.8 8 9
2 12 Dan Gurney Porsche 100 +4.3 segs 7 6
3 5 Tony Brooks BRM-Climax 100 +49.0 segs 5 4
4 2 Bruce McLaren Cooper-Climax 100 +58.0 segs 4 3
5 4 Graham Hill BRM-Climax 99 +1 volta 2 2
6 11 Jo Bonnier Porsche 98 +2 voltas 10 1
7 14 Jim Clark Lotus-Climax 96 +4 voltas 6
8 6 Roger Penske Cooper-Climax 96 +4 voltas 16
9 16 Peter Ryan Lotus-Climax 96 +4 voltas 13
10 3 Hap Sharp Cooper-Climax 93 +7 voltas 17
11 21 Bélxica Olivier Gendebien
Masten Gregory
Lotus-Climax 92 +8 voltas 15
Ret 19 Roy Salvadori Cooper-Climax 96 Motor 12
Ret 17 Jim Hall Lotus-Climax 76 Fuga combustible 18
Ret 26 Lloyd Ruby Lotus-Climax 76 Magneto 19
Ret 7 Stirling Moss Lotus-Climax 58 Motor 3
Ret 1 Australia Jack Brabham Cooper-Climax 57 Temperatura 1
Ret 22 Masten Gregory Lotus-Climax 23 Caixa de cambios 11
Ret 60 Walt Hansgen Cooper-Climax 14 Accidente 14
Ret 18 John Surtees Cooper-Climax 0 Motor 9
Ret 23 Ken Miles Lotus-Climax

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 5 mellores resultados contan para o Campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Don Capps. "Rear View Mirror."( 2009-05-04) Atlas F1: Volume 6, Issue 43. Consultado o 26 de abril de 2009.
  • James T. Crow (xaneiro de 1962). "U.S. Grand Prix". Road & Track, 68-72.
  • Doug Nye (1978). The United States Grand Prix and Grand Prize Races, 1908-1977. B. T. Batsford. ISBN 0-7134-1263-1
  • J.J. O'Malley e Bill Green (1998). Watkins Glen, From Griswold to Gordon: Fifty Years of Competition At the Home of American Road Racing.


Carreira anterior:
Gran Premio de Italia de 1961
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1961
Carreira seguinte:
Gran Premio dos Países Baixos de 1962
Carreira anterior:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1960
Gran Premio dos Estados Unidos Carreira seguinte:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1962