Gran Premio de Malaisia de 1999

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Malaisia Gran Premio de Malaisia de 1999
Detalles da carreira
Carreira 15 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1999.
Trazado do circuíto de Sepang
Trazado do circuíto de Sepang
Data 17 de outubro 1999
Nome oficial I Petronas Malaysian Grand Prix
Localización Circuíto Internacional de Sepang
Sepang, Malaisia
Percorrido Percorrido permanente de carreira
5´542 km
Distancia 56 voltas, 310´352 km
ClimaSeco, nubrado, cálido
Pole position
Piloto Alemaña Michael Schumacher Ferrari
Tempo 1:39.688
Volta rápida
Piloto Alemaña Michael Schumacher Ferrari
Tempo 1:40.267 na volta 25
Podio
Primeiro Eddie Irvine Ferrari
Segundo Alemaña Michael Schumacher Ferrari
Terceiro Finlandia Mika Häkkinen McLaren-Mercedes


O Gran Premio de Malaisia de 1999 (oficialmente o I Petronas Malaysian Grand Prix) foi unha carreira de motor de Fórmula 1 celebrada o 17 de outubro de 1999 no novo Circuíto Internacional de Sepang preto do distrito de Sepang, Maláisia. Foi a décimo quinta carreira do Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1999.

A carreira de 56 voltas gañouna Eddie Irvine, pilotando un Ferrari, despois de comezar desde a segunda posición. Michael Schumacher, na súa primeira carreira despois de romper a súa perna no Gran Premio do Reino Unido no circuíto de Silverstone, mentres que Mika Häkkinen terminou terceiro no McLaren - Mercedes. A vitoria deu a Irvine un liderado de catro puntos sobre Häkkinen no Campionato de Pilotos a falta dunha carreira.

Informe[editar | editar a fonte]

Este foi o primeiro Gran Premio de Malaisia desde o evento de Fórmula Holden en 1995, pero a primeira vez no campionato mundial de Fórmula Un. Michael Schumacher regresou á Fórmula Un recuperándose da súa perna rota, e logrou a pole por case un segundo sobre o seu compañeiro de equipo na Scuderia Ferrari Eddie Irvine, cos McLarens de David Coulthard e Mika Häkkinen terceiro e cuarto respectivamente. No inicio, Schumacher liderou diante de Irvine, Coulthard, Häkkinen e Rubens Barrichello. Na volta 4, Schumacher desacelerou e permitiu que Irvine o pasase, e logo procedeu a bloquear aos McLarens. Coulthard pasou a Schumacher na volta 5 e perseguiu a Irvine polo liderado, só para que o McLaren rompese na 15ª volta.

En segundo lugar, Schumacher desacelerou de novo para permitir que Irvine construíse unha maior vantaxe. Entón, cando se aproximaba a primeira rolda de paradas en boxes, Schumacher acelerou o ritmo para manterse por diante de Häkkinen. Entendendo isto, McLaren xogouse a dar a Häkkinen un medio tanque de combustible, esperando que fora suficiente para sacalo dos boxes diante de Schumacher. A aposta fallou, xa que Schumacher mantívose diante do finlandés e procedeu a bloquealo de novo, permitindo a Irvine ampliar o seu liderado a 20 segundos.

Bargeboard do Ferrari F399

O liderado de Irvine non foi o suficientemente grande como para que se mantivese por diante logo da súa segunda parada en boxes, pero Ferrari estaba seguro de que Häkkinen tería que deterse novamente. Fixoó, emerxendo no cuarto lugar detrás de Johnny Herbert no Stewart. Schumacher desacelerou unha vez máis para permitir a Irvine retomar o liderado, mentres que Häkkinen esforzouse para pasar a Herbert polo terceiro posto.[1] Irvine pasou baixo a bandeira a cadros un segundo por diante de Schumacher, con Häkkinen a outros oito segundos atrás.

Inmediatamente despois da carreira, os Ferraris foron desclasificados debido a unha infracción no seu bareboard. Isto significou que Häkkinen e McLaren recibiron efectivamente os seus respectivos campionatos por defecto. Con todo, Ferrari apelou contra a decisión da FIA no xulgado e os dous pilotos foron reinstalados posteriormente.[2]

Cunha carreira restante, Irvine lideraba o campionato de pilotos por catro puntos sobre Häkkinen, 70 a 66. Do mesmo xeito, Ferrari mantivo o liderado de catro puntos sobre McLaren no Campionato de Construtores, 118 a 114.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Volta Diferenza
1 3 Alemaña Michael Schumacher Ferrari 1:39.688
2 4 Eddie Irvine Ferrari 1:40.635 +0.947
3 2 David Coulthard McLaren-Mercedes 1:40.806 +1.118
4 1 Finlandia Mika Häkkinen McLaren-Mercedes 1:40.866 +1.178
5 17 Johnny Herbert Stewart-Ford 1:40.937 +1.249
6 16 Rubens Barrichello Stewart-Ford 1:41.351 +1.663
7 10 Austria Alexander Wurz Benetton-Playlife 1:41.444 +1.756
8 6 Alemaña Ralf Schumacher Williams-Supertec 1:41.558 +1.870
9 7 Damon Hill Jordan-Mugen-Honda 1:42.050 +2.362
10 22 Jacques Villeneuve BAR-Supertec 1:42.087 +2.399
11 9 Italia Giancarlo Fisichella Benetton-Playlife 1:42.110 +2.422
12 18 Francia Olivier Panis Prost-Peugeot 1:42.208 +2.520
13 23 Ricardo Zonta BAR-Supertec 1:42.310 +2.622
14 8 Alemaña Heinz-Harald Frentzen Jordan-Mugen-Honda 1:42.380 +2.692
15 11 Francia Jean Alesi Sauber-Petronas 1:42.522 +2.834
16 5 Italia Alessandro Zanardi Williams-Supertec 1:42.885 +3.197
17 12 Pedro Diniz Sauber-Petronas 1:42.933 +3.245
18 19 Italia Jarno Trulli Prost-Peugeot 1:42.948 +3.260
19 21 España Marc Gené Minardi-Ford 1:43.563 +3.875
20 14 España Pedro de la Rosa Arrows 1:43.579 +3.891
21 20 Italia Luca Badoer Minardi-Ford 1:44.321 +4.633
22 15 Toranosuke Takagi Arrows 1:44.637 +4.949
Fontes:[3][4]

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 4 Eddie Irvine Ferrari 56 1:36:38.494 2 10
2 3 Alemaña Michael Schumacher Ferrari 56 + 1.040 1 6
3 1 Finlandia Mika Häkkinen McLaren-Mercedes 56 + 9.743 4 4
4 17 Johnny Herbert Stewart-Ford 56 + 17.538 5 3
5 16 Rubens Barrichello Stewart-Ford 56 + 32.296 6 2
6 8 Alemaña Heinz-Harald Frentzen Jordan-Mugen-Honda 56 + 34.884 14 1
7 11 Francia Jean Alesi Sauber-Petronas 56 + 54.408 15
8 10 Austria Alexander Wurz Benetton-Playlife 56 + 1:00.934 7
9 21 España Marc Gené Minardi-Ford 55 + 1 volta 19
10 5 Italia Alessandro Zanardi Williams-Supertec 55 + 1 volta 16
11 9 Italia Giancarlo Fisichella Benetton-Playlife 52 + 4 voltas 11
Ret 22 Jacques Villeneuve BAR-Supertec 48 Hidráulica 10
Ret 12 Pedro Diniz Sauber-Petronas 44 Trompo 17
Ret 14 España Pedro de la Rosa Arrows 30 Motor 20
Ret 20 Italia Luca Badoer Minardi-Ford 15 Trompo 21
Ret 2 David Coulthard McLaren-Mercedes 14 Presión combustible 3
Ret 6 Alemaña Ralf Schumacher Williams-Supertec 7 Trompo 8
Ret 15 Toranosuke Takagi Arrows 7 Transmisión 22
Ret 23 Ricardo Zonta BAR-Supertec 6 Motor/Trompo 13
Ret 18 Francia Olivier Panis Prost-Peugeot 5 Motor 12
Ret 7 Damon Hill Jordan-Mugen-Honda 0 Colisión 9
NTS 19 Italia Jarno Trulli Prost-Peugeot 0 Motor 18
Fontes:[5][6]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Texto en grosa indica quen aínda ten probabilidades teóricas de converterse en campión do mundo.
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Europa de 1999
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1999
Carreira seguinte:
Gran Premio do Xapón de 1999
Carreira anterior:
Gran Premio de Malaisia de 1995
Gran Premio de Malaisia Carreira seguinte:
Gran Premio de Malaisia de 2000

Notas[editar | editar a fonte]

Referencias[editar | editar a fonte]

  1. "Grand Prix Results: Malaysian GP, 1999". GrandPrix.com. Arquivado dende o orixinal o 28 de febreiro de 2008. Consultado o 21 de febreiro de 2008. 
  2. "Ferrari wins F1 appeal". BBC. 23 de outubro de 1999. Arquivado dende o orixinal o 20 de abril de 2003. Consultado o 6 de xaneiro de 2011. 
  3. "1999 Malaysian GP: Qualification". ChicaneF1.com. Arquivado dende o orixinal o 29 de setembro de 2007. Consultado o 31 de xullo de 2007. 
  4. "Petronas Malaysian Grand Prix - 1999: Startgrid". The Formula One Database. Arquivado dende o orixinal o 08 de outubro de 2007. Consultado o 1 de agosto de 2007. 
  5. "1999 Malaysian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 9 de xaneiro de 2015. Consultado o 24 de decembro de 2015. 
  6. "1999 Malaysian GP: Classification". ChicaneF1.com. Consultado o 1 de agosto de 2007. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]