Emma Bonino

Emma Bonino
	; (2010)
Biografía
Nacemento	9 de marzo de 1948 (76 anos); Bra, Italia (pt)
Senador de Italia
	13 de marzo de 2018 – 12 de outubro de 2022 ; Lexislatura: 18th Legislature of Italy (en)
Italian Minister of Foreign Affairs (en)
	28 de abril de 2013 – 22 de febreiro de 2014 ; ← Mario Monti – Federica Mogherini → ; Membro do gabinete: Letta Cabinet (en)
Senador de Italia
	18 de abril de 2008 – 14 de marzo de 2013 ; Lexislatura: 16th Legislature of Italy (en)
Minister of Foreign Trade (en)
	17 de maio de 2006 – 8 de maio de 2008 ; Membro do gabinete: Prodi II Cabinet (en)
Italian minister for EU Affairs (en)
	17 de maio de 2006 – 8 de maio de 2008 ; Membro do gabinete: Prodi II Cabinet (en)
Deputado da República Italiana
	21 de abril de 2006 – 28 de abril de 2008 ; Lexislatura: 15th Legislature of Italy (en)
Eurodeputada
	Representa: Lista Bonino (pt) ; 20 de xullo de 2004 – 27 de abril de 2006 ; Lexislatura: VI lexislatura do Parlamento Europeo ; Circunscrición electoral: North-East Italy (en) ; Electa en: eleccións ao Parlamento Europeo de 2004
Eurodeputada
	Representa: Lista Bonino (pt) ; 20 de xullo de 1999 – 19 de xullo de 2004 ; Lexislatura: V lexislatura do Parlamento Europeo ; Circunscrición electoral: Italia ; Electa en: eleccións ao Parlamento Europeo de 1999
Comissário Europeu da Saúde e Política do Consumidor (pt)
	23 de xaneiro de 1995 – 12 de setembro de 1999 ; ← Christiane Scrivener – David Byrne (pt) →
Deputado da República Italiana
	5 de abril de 1994 – 24 de xaneiro de 1995 ; Lexislatura: 12th Legislature of Italy (en)
Deputado da República Italiana
	23 de abril de 1992 – 14 de abril de 1994 ; Lexislatura: 11th Legislature of Italy (en)
Deputado da República Italiana
	10 de xullo de 1990 – 22 de abril de 1992 ; Lexislatura: 10th Legislature of Italy (en)
Deputado da República Italiana
	5 de decembro de 1986 – 1 de xullo de 1987 ; Lexislatura: 9th Legislature of Italy (en)
Eurodeputada
	Representa: Partido Radical (pt) ; 24 de xullo de 1984 – 11 de setembro de 1984 ; Lexislatura: II lexislatura do Parlamento Europeo ; Circunscrición electoral: Italia ; Electa en: eleccións ao Parlamento Europeo de 1984
Eurodeputada
	Representa: Partido Radical (pt) ; 17 de xullo de 1979 – 23 de xullo de 1984 ; Lexislatura: I lexislatura do Parlamento Europeo ; Circunscrición electoral: Italia ; Electa en: eleccións ao Parlamento Europeo de 1979
Deputado da República Italiana
	13 de xuño de 1979 – 11 de xullo de 1983 ; Lexislatura: 8th Legislature of Italy (en)
Deputado da República Italiana
	5 de xullo de 1976 – 20 de decembro de 1978 ; Lexislatura: 7th Legislature of Italy (en)
Datos persoais
Relixión	Ateísmo
Educación	Universidade Bocconi (valor descoñecido–1972)
Actividade
Lugar de traballo	Estrasburgo ; Bruxelas ; Roma
Ocupación	política
Partido político	Partido Radical (pt)
Premios
	(2017) doutor honoris causa pola Vrije Universiteit Brussel; (2013) 100 Mulleres da BBC; (20 de marzo de 2009) comandante da Lexión de Honra; (1999) Premio Norte-Sur; (1998) Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional; Grand Officer of the National Order of the Lion (en) ; Cabaleiro da Gran Cruz da Orde ao Mérito da República Italiana; Grand Cross of the Order of May (en) ; Order of Duke Branimir (en) ;
Sitio web	emmabonino.it

Emma Bonino OMRI, CdrLH, nada en Bra, provincia de Cuneo, Piemonte o 9 de marzo de 1948 é unha política italiana, senadora por Roma,^[1] tamén serviu como ministra de Asuntos Estranxeiros. Anteriormente, foi membro do Parlamento europeo e do Senado italiano. Serviu no goberno de Italia como ministra de Comercio Internacional dende 2006 a 2008. É unha membro principal dos Radicais italianos, un partido político que se describe como "liberale, liberista e libertario" (onde liberista denota liberalismo económico e libertario unha forma de liberalismo cultural respecto dos asuntos morais, con algunhas conexións ideolóxicas co esquerdismo-libertarianismo histórico). Graduouse en literatura e linguas modernas pola Universidade de Bocconi de Milán en 1972.

Lexisladora veterana na política italiana e activista a favor de varias políticas de reforma, foi elixida como unha das catro vicepresidentas do Senado o 6 de maio de 2008.^[2]

Traxectoria

Carreira política nacional

Bonino Foi elixida deputada en 1976 e reelixida en 1979, 1983, 1987, 1992, 1994 e 2006. En 1975, fundou o Centro de Información sobre Esterilización e Aborto e promoveu o referendo que levou á legalización do aborto en Italia. En 1986, estivo entre os promotores dun referendo contra a enerxía nuclear que levou ao rexeitamento do programa de enerxía nuclear civil en Italia.

O 17 de maio de 2006, Bonino foi nomeada ministra de Comercio Internacional no goberno de Romano Prodi.^[3]^[4] Dimitiu da oficina o 7 de maio de 2008 cando foi elixida vicepresidenta do Senado o día anterior. En 2008, nas eleccións do 13 e do 14 de abril, foi elixida para un asento no Senado na lista do Partido Demócrata pola circunscrición electoral de Piemonte.

O 28 de abril de 2013, xurou como ministra de Asuntos Exteriores no goberno liderado por Enrico Letta.

En xuño de 2017, as enquisas de opinión pública dábanlle un apoio do 43 por cento, segunda só tralo primeiro ministro Paolo Gentiloni.^[5] A pesar da opinión pública positiva, o seu partido caeu por debaixo do 3 por cento requirido para obter un escano no Parlamento. En resposta, adoptou o lema "Ámame menos, vótame máis".^[6]^[7]

Carreira política internacional

Bonino foi elixida para o Parlamento Europeo en 1979 e reelixida en 1984 e 1999. Serviu como Secretario do Partido Radical Transnacional en 1993–94 e como presidenta do partido en 1991–1993. En outubro de 1994, foi nomeada cabeza da delegación do Goberno italiano na Asemblea Xeral da ONU para a "Iniciativa para a moratoria da pena de morte". Dende 1994 a 1999, foi responsable do Comisario europeo para a Política do Consumidor, a Pesca e a Oficina Humanitaria da Comunidade Europea (ECO). En 1997, o seu campo de competencia foi ampliado para incluír a protección da saúde do consumidor e a seguridade alimentaria.

O 15 de marzo de 1999, dimitiu xunto con toda a comisión Santer debido ás acusacións de fraude e desgoberno contra a comisaria Édith Cresson. O informe final nivelou os cargos contra a maioría de comisarios, incluída Bonino. En novembro de 2002, foi nomeada xefa da delegación de Goberno italiano na Conferencia Intergobernamental da Comunidade de Democracias en Seúl.

Xunto con Marco Pannella, outro membro do Partido Radical, Bonino loitou polos dereitos civís e a liberdade individual, preocupándose principalmente polo divorcio, a legalización do aborto, a legalización das drogas, e para a liberdade sexual e relixiosa. Loitou contra a fin da pena capital, contra a mutilación xenital feminina e a erradicación da fame mundial.

En xuño de 1999, obtivo unha porcentaxe histórica de votos (8.5%) nas eleccións europeas (contra o habitual 2–3% que os radicais lograron nas eleccións anteriores e seguintes). A súa lista (Lista Bonino) gañou sete dos 78 escanos italianos nesta elección.

Emma Bonino apoiou a intervención de OTAN en Kosovo na primavera de 1999. Dende 1999 a 2004, a Lista Bonino era non afiliada e dende 2004, formou parte do grupo de ALDE. En decembro de 2001, mudouse ao Cairo co obxectivo de aprender a lingua e a cultura árabes. En marzo de 2003, iniciou unha sección diaria na prensa árabe en Radical Radio. En xaneiro de 2004, organizou a Conferencia Rexional sobre Democracia, Dereitos humanos e a función do Tribunal Penal Internacional, primeira nun país árabe. É membro de cadro da Fundación de Democracia Árabe.

Bonino foi membro de cadro de DARA ata decembro de 2012. En 2016, foi nomeada por Erik Solheim, Presidente do Comité de Asistencia do Desenvolvemento, para servir no Cadro de Alto Nivel sobre o Futuro do Comité de Asistencia do Desenvolvemento baixo o liderado de Mary Robinson.^[8]

Loita polos dereitos das mulleres

Bonino destacou especialmente pola defensa dos dereitos humanos das mulleres e recibiu varios premios por iso.^[9]

En outubro de 1998, ao recibir o premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional dedicouno á líder da oposición birmana Aung San Suu Kyi. Compartiu o premio cun grupo de mulleres especialmente activas no campo dos dereitos humanos: Fatiha Boudiaf, viúva do presidente alxeriano asesinado en 1992, Olayinka Koso-Thomas, nixeriana que loita pola abolición da mutilación feminina, Graça Machel, presidenta da Comisión da ONU pola defensa dos nenos vítimas da guerra, Rigoberta Menchú, Premio Nobel da Paz 1992, Fatana Ishaq Gailani, fundadora do Consello das Mulleres Afgás, e Somaly Mam, Presidenta da asociación camboxana que combate a prostitución infantil. Na década de 2000 traballou especialmente en campañas contra as mutilacións xenitais femininas, os dereitos das mulleres afgás e aloita contra a prostitución infantil.

En 2001 loitou pola incorporación de mulleres no novo goberno de Afganistán tralos talibáns e apoiou a "carta afgá dos dereitos da muller" que debía proporse á asemblea de xefes tradicionais encargada de escribir a nova constitución.^[10]

Notas

↑ Gino Moliterno, ed. (2005). Encyclopedia of Contemporary Italian Culture (PDF). Londres e Nova York: Routledge. ISBN 0-203-74849-2. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 09 de xaneiro de 2015. Consultado o 9 de xaneiro de 2015.
↑ "Governo, Berlusconi ottimista Calderoli: "Io, ministro a sorpresa"". www.repubblica.it (en italiano). 6 de maio de 2008. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019.
↑ "Ministero del commercio internazionale / II Governo Prodi / Governi /". Camera dei deputati - Portale storico (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019.
↑ "Emma Bonino - Biografia". www.emmabonino.it. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 2019-03-27.
↑ "67. La leadership a destra, sinistra e nel M5S - Atlante politico - Demos & Pi". www.demos.it. Consultado o 3 de maio de 2018.
↑ Povoledo, Elisabetta (9 de febreiro de 2018). "She Won Italians’ Hearts. But Can She Win Their Votes?". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 3 de maio de 2018.
↑ Merelli, Annalisa. "There are two rays of hope for progressives in Italy’s election". Quartz (en inglés). Consultado o 3 de maio de 2018.
↑ High Level Panel on the Future of the Development Assistance Committee Development Assistance Committee.
↑ "«Organizaremos una conferencia internacional contra la ablación»". La Voz de Galicia (en castelán). 29 de xuño de 2002. Consultado o 25 de xaneiro de 2017.
↑ País, Ediciones El (23 de xuño de 2002). "Reportaje | El diario afgano de Emma Bonino". El País (en castelán). Consultado o 26 de xaneiro de 2017.

Véxase tamén

Ligazóns externas

[1] Gino Moliterno, ed. (2005). Encyclopedia of Contemporary Italian Culture (PDF). Londres e Nova York: Routledge. ISBN 0-203-74849-2. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 09 de xaneiro de 2015. Consultado o 9 de xaneiro de 2015.

[2] "Governo, Berlusconi ottimista Calderoli: "Io, ministro a sorpresa"". www.repubblica.it (en italiano). 6 de maio de 2008. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019.

[3] "Ministero del commercio internazionale / II Governo Prodi / Governi /". Camera dei deputati - Portale storico (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019.

[4] "Emma Bonino - Biografia". www.emmabonino.it. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 2019-03-27.

[5] "67. La leadership a destra, sinistra e nel M5S - Atlante politico - Demos & Pi". www.demos.it. Consultado o 3 de maio de 2018.

[6] Povoledo, Elisabetta (9 de febreiro de 2018). "She Won Italians’ Hearts. But Can She Win Their Votes?". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 3 de maio de 2018.

[7] Merelli, Annalisa. "There are two rays of hope for progressives in Italy’s election". Quartz (en inglés). Consultado o 3 de maio de 2018.

[8] High Level Panel on the Future of the Development Assistance Committee Development Assistance Committee.

[:0-9] "«Organizaremos una conferencia internacional contra la ablación»". La Voz de Galicia (en castelán). 29 de xuño de 2002. Consultado o 25 de xaneiro de 2017.

[10] País, Ediciones El (23 de xuño de 2002). "Reportaje | El diario afgano de Emma Bonino". El País (en castelán). Consultado o 26 de xaneiro de 2017.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]