Siria (provincia romana)
| |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Capital | Antioquía do Orontes  | ||||
| Xeografía | |||||
| Parte de | |||||
| Datos históricos | |||||
| Creación | 64 a. C. | ||||
| Disolución | 197 | ||||
| Sucedido por | Coele-Syria (en)  e Fenícia romana (pt) | ||||
.svg&lang=gl)
Siria foi unha provincia romana, anexada á República romana no 64 a.C. por Pompeio na Terceira Guerra Mitridática, logo da derrota do Rei dos armenios Tigranes o Grande.[1] Tras a partición do Reino herodiano en tetrarquías no 6 d.C., foi gradualmente absorbido polas provincias romanas, coa Siria romana anexionando Iturea e Trachonitis.
Provincia Siria[editar | editar a fonte]
Siria foi unha das primeiras provincias romanas, anexada á República romana no 64 a.C. por Pompeio na Terceira Guerra Mitridática, trala derrota do Rei dos armenios Tigranes o Grande.[1]
Durante o inicio do imperio, o exército romano en Siria estaba representado por tres lexións auxiliares,[Cómpre referencia] que defendían a fronteira con Partia.
Despois da partición do Reino herodiano en tetrarquías no 6 d.C., foi gradualmente absorbido nas provincias romanas, coa Siria romana anexionando inicialmente Iturea e Trachonitis ao redor do 34 d.C.
As forzas da provincia de Siria participaron directamente na Gran Revolta xudía do 66 ao 70 d.C. No 66 d.C., o legado de Siria, Cestius Gallus, levou ao exército sirio, baseado na XII Fulminata, reforzado por tropas auxiliares, para restaurar a orde en Xudea e reprimir a revolta. A legión, con todo, foi emboscada e destruída por rebeldes xudeus na Batalla de Beth Horon, un resultado que impactou ao liderado romano. O futuro emperador Vespasiano foi entón encargado de someter a revolta xudía. No verán do 69, Vespasiano, coas unidades sirias que o apoiaron, lanzou a súa candidatura para converterse en emperador romano. Derrotou ao seu rival Vitelio e gobernou como emperador durante dez anos cando foi sucedido polo seu fillo Tito.
Con base nunha inscrición recuperada de Dor en 1948, sábese que Gargilio Antiquus era o gobernador dunha provincia na parte oriental do Imperio, posiblemente Siria entre o seu consulado e o goberno de Asia.[2] En novembro de 2016, recuperouse unha inscrición en grego na costa de Dor por arqueólogos submarinos da Universidade de Haifa, que testemuñan que Antiquus foi gobernador da provincia de Xudea entre o 120 e o 130, posiblemente antes da Revolta de Bar Kokhba.[3]
Creación de Palæstina Siria[editar | editar a fonte]
Palæstina Siria creouse pola fusión de Siria romana e Xudea, despois da derrota da rebelión de Bar Kokhba no 135. A lexión con base en Siria participou na anulación da revolta no 132-136 e como consecuencia, o emperador Adriano engadiu a provincia escasamente poboada de Xudea á provincia de Siria, formando así a Siria-Palaestina.
Consecuencias[editar | editar a fonte]
Provincia Siria-Coele[editar | editar a fonte]
O gobernador de Siria conservou a administración civil de toda a gran provincia na súa totaliadade, e mantivo durante moito tempo só en toda Asia un mando de primeira fila.
Foi no século II cando ocorreu unha diminución das súas prerrogativas, Adriano tomou unha das catro lexións do gobernador de Siria e entregouna ao gobernador de Palestina. Foi Severo quen finalmente retirou ao gobernador sirio o primeiro lugar da xerarquía militar romana. Despois de someter á provincia (que nese momento desexaba facer emperador a Níger, como fixera anteriormente co seu gobernador Vespasiano) no medio da resistencia da capital Antioquía en particular, ordenou a súa partición en dúas metades norte e sur, e entregou ao gobernador da primeira, que foi chamada Coele-Siria, dúas lexións, e ao gobernador da segunda, a provincia Siro-Fenicia, unha lexión.[4]
| O 'Oriente' nos tempos de Septimio Severo c.200 d.c[5] | ||
|---|---|---|
| Siria | Provincia Siria Coele | |
| Phoenicia | Provincia Siria Fenícia | |
| Palaestina | Provincia Siria Palaestina | |
| Arabia | Provincia Arabia Petraea | |
Phoenice[editar | editar a fonte]
O emperador Septimio Severo dividiu a Siria romana na forma en que permanecería ata o goberno dos tetrarcas. Baixo o seu reinado dividiuse en tres partes, Siria Coele no norte con Antioquía como capital provincial, Siria Phoenice con Tiro como capital provincial e no sur de Siria Palestina con Caesarea Maritima como a capital provincial. A partir do século II, o Senado romano incluíu a varios notables sirios, incluíndo a Claudio Pompeianus e Avidio Cassio.
Siria tivo unha importancia estratéxica crucial durante a crise do terceiro século.
No 244 d.C., Roma foi gobernada por un sirio nativo de Filipópolis (hoxe en día Shahba) na provincia de Arabia Petraea. O emperador foi Marcus Iulius Philippus, máis coñecido como Filipo o Árabe. Felipo converteuse no 33º emperador de Roma na súa celebración milenaria.
A Siria romana foi invadida en 252/253 (a data se discutea) despois de que un exército de campo romano fose destruído na batalla de Barbalissos polo rei de Persia Shapur I que deixou o río Éufrates sen vixilancia e a rexión foi saqueada polos persas.
No 259/260 un acontecemento similar ocorreu cando Shapur I derrotou de novo a un exército de campo romano e capturou ao emperador romano, Valeriano, vivo na batalla de Edesa. De novo a Siria romana sufriu cando as cidades foron capturadas e saqueadas.
De 268 a 273, Siria formou parte do Imperio de Palmira.
Reforma de Diocleciano[editar | editar a fonte]
Despois das reformas de Diocleciano, Siria Coele pasou a formar parte da diocese de Oriente.[6] Entre o 330 e o 350 (probablemente c. 341), creouse a provincia de Euphratensis fóra do territorio de "Siria Coele" ao longo da beira occidental do Éufrates e do antigo reino de Commagene, con Hierapolis como capital.[7]
Siria no Imperio Bizantino[editar | editar a fonte]
- Véxase tamén: Historia do imperio bizantino.
Despois de c. 415 Siria Coele subdividiuse en Siria I (ou Syria Prima), quedando a capital en Antioquía e Siria II (Siria Secunda) ou Syria Salutaris, con capital en Apamea nos Orontes. No 528, Xustiniano I creou a pequena provincia costeira de Theodorias fóra do territorio de ambas provincias.
A rexión seguiu sendo unha das provincias máis importantes do Imperio bizantino. Foi ocupada polos sasánidas entre os anos 609 e 628, logo recuperada polo emperador Heraclio, pero perdeuse de novo durante o avance musulmá despois da batalla de Yarmouk e a caída de Antioquia.[6]
A cidade de Antioquía foi recuperada por Nicéforo II no 963 d.C., xunto con outras partes do país, naquela época baixo os Hamdánidas, aínda que baixo a soberanía oficial dos califas abásidas e tamén reclamada polos califas fatimidas. Despois de que o emperador Xoán I Tzimisces non puidese recuperar Siria ata Xerusalén, seguiu unha "reconquista" musulmá de Siria a finais dos anos 970 emprendida polo califato fatimida que resultou na expulsión dos bizantinos da maior parte de Siria. Non obstante, Antioquía e outras partes do norte de Siria permaneceron no imperio e outras partes quedaron baixo a protección dos emperadores a través dos seus procuradores Hamdánidas, Mirdasidas, e Marwánidas, ata a chegada dos selxúcidas, que logo de tres décadas de incursións, capturaron Antioquía en 1084. Antioquía foi recuperada de novo durante o século XII polos revividos exércitos do Imperio Bizantino baixo a dinastía Comnenii. Non obstante, nesa época a cidade era considerada parte de Asia Menor e non de Siria.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Between Rome and Jerusalem: 300 years of Roman-Judaean relations By Martin Sicker. Books.google.co.uk. Consultado o 26 de xullo de 2012.
- ↑ Dov Gera and Hannah M. Cotton, "A Dedication from Dor to a Governor of Syria", Israel Exploration Journal, 41 (1991), pp. 258–66
- ↑ Divers Find Unexpected Roman Inscription From the Eve of Bar-Kochba Revolt Haaretz.com (Last accessed 6 de xuño de 2017)
- ↑ Mommsen, Theodor (1886). The History of Rome. R. Bentley. pp. 117–118.
The governor of Syria retained the civil administration of the whole large province undiminished, and held for long alone in all Asia a command of the first rank. [...] It was only in the course of the second century that a diminution of his prerogatives occurred, when Hadrian took one of the four legions from the governor of Syria and handed it over to the governor of Palestine. It was Severus who at length withdrew the first place in the Roman military hierarchy from the Syrian governor. After having subdued the province —which had wished at that time to make Niger emperor, as it had formerly done with its governor Vespasian— amidst resistance from the capital Antioch in particular, he ordained its partition into a northern and a southern half, and gave to the governor of the former, which was called Coele-Syria, two legions, to the governor of the latter, the province of Syro-Phoenicia, one [legion]. (Image of p. 117 and p. 118 at Google Books)
- ↑ Cohen, Getzel M. (3 October 2006). The Hellenistic Settlements in Syria, the Red Sea Basin, and North Africa. University of California Press. p. 40, note 63. ISBN 978-0-520-93102-2.
No 194 d.C., o emperador Septimio Severo dividiu a provincia de Siria e fixo da parte norte nunha provincia separada chamada Coele Siria.
- ↑ 6,0 6,1 Kazhdan, Alexander (Ed.) (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. p. 1999. ISBN 978-0-19-504652-6.
- ↑ Kazhdan, Alexander (Ed.) (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. p. 748. ISBN 978-0-19-504652-6.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Siria  |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Bagnall, R., J. Drinkwater, A. Esmonde-Cleary, W. Harris, R. Knapp, S. Mitchell, S. Parker, C. Wells, J. Wilkes, R. Talbert, M. E. Downs, M. Joann McDaniel, B. Z. Lund, T. Elliott, S. Gillies. "Places: 981550 (Syria)". Pleiades. Consultado o March 8, 2012.
Provincias romanas (a partir da situación cara o 117) | ||
|---|---|---|
| A |  | |
| B | ||
| C | ||
| D | ||
| E | ||
| G | ||
| H | ||
| I | ||
| L | ||
| M | ||
| N | ||
| P | ||
| R | ||
| S | ||
| T | ||
| X | ||
