Nicolás Salmerón

Nicolás Salmerón
	;
Nome orixinal	(es) Nicolás Salmerón Alonso
Biografía
Nacemento	10 de abril de 1838 ; Alhama de Almería, España
Morte	20 de setembro de 1908 (70 anos); Pau, Francia
Lugar de sepultura	Cemiterio Civil de Madrid
Deputado das Cortes
	29 de abril de 1907 – 20 de setembro de 1908 ; Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona (en)
Deputado das Cortes
	16 de setembro de 1905 – 30 de marzo de 1907 ; Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona (en)
Deputado das Cortes
	22 de maio de 1903 – 17 de agosto de 1905 ; Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona (en)
Deputado das Cortes
	3 de abril de 1898 – 16 de marzo de 1899 ; Circunscrición electoral: Q65210007
Deputado das Cortes
	3 de xuño de 1893 – 1 de xullo de 1895 ; Circunscrición electoral: Madrid
Deputado das Cortes
	21 de marzo de 1893 – 1 de xullo de 1895 ; Circunscrición electoral: Q65210007
Deputado das Cortes
	6 de decembro de 1892 – 5 de xaneiro de 1893 ; Circunscrición electoral: Q65210007
Deputado das Cortes
	11 de abril de 1886 – 19 de setembro de 1887 – Felipe Ducazcal y Lasheras (pt) → ; Circunscrición electoral: Madrid
Presidente do Poder Executivo
	18 de xullo de 1873 – 7 de setembro de 1873 ; ← Francesc Pi i Margall – Emilio Castelar →
Xefe de Estado de España
	18 de xullo de 1873 – 7 de setembro de 1873
Deputado no Congreso do Sexenio Democrático
	5 de xuño de 1873 – 8 de xaneiro de 1874 ; Circunscrición electoral: Badaxoz
Ministro de Graza e Xustiza
	12 de febreiro de 1873 – 11 de xuño de 1873 ; ← Eugenio Montero Ríos – José Fernando González Sánchez (pt) →
Deputado no Congreso do Sexenio Democrático
	2 de outubro de 1872 – 22 de marzo de 1873 ; Circunscrición electoral: Badaxoz
Deputado no Congreso do Sexenio Democrático
	25 de setembro de 1872 – 14 de outubro de 1872 ; Circunscrición electoral: Q65210007
Deputado no Congreso do Sexenio Democrático
	28 de abril de 1872 – 27 de maio de 1872 ; Circunscrición electoral: Badaxoz
Deputado no Congreso do Sexenio Democrático
	28 de abril de 1872 – 28 de xuño de 1872 ; Circunscrición electoral: Q42108193
Deputado no Congreso do Sexenio Democrático
	1 de xullo de 1871 – 24 de xaneiro de 1872 ; ← José Malcampo y Monge ; Circunscrición electoral: Badaxoz
Catedrático de universidade
	1867 –
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Facultad de Filosofía y Letras (Universidad de Granada) ; Universidade Central ; Universidade de Granada
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	filósofo , político , escritor , profesor universitario
Empregador	Universidade de Oviedo ; Universidade Central
Partido político	Solidaritat Catalana (1906–1908); Unión Republicana (1903–1906); Partido Progresista (1875–1903); Partido Republicano Democrático Federal (1868–1875); Partido Democrático (1858–1868)
Lingua	Lingua castelá
Familia
Cónxuxe	Catalina García
Fillos	Exoristo Salmerón (pt) , Nicolás Salmerón y García (pt) , Catalina Salmerón (pt)
Pai	Francisco Salmerón López (en)
Irmáns	Francisco Salmerón
	Sinatura

Nicolás Salmerón Alonso, nado en Alhama de Almería o 10 de abril de 1838 e finado en Pau (Francia) o 20 de setembro de 1908, foi un político e filósofo español, que chegou a Presidente do Poder Executivo da Primeira República Española durante un mes e medio no ano 1873. Dimitiu do seu cargo por negarse a asinar unha pena de morte. Foi catedrático de Historia Universal na Universidade de Oviedo e de Metafísica na Universidade de Madrid. Estudou as teorías de Krause, que inspiraron á Institución Libre de Enseñanza.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

O seu pai foi médico, e o seu irmán máis vello, Francisco Salmerón (1822-1878) foi político e xurista. Estudou o ensino en Almería. Máis tarde viaxou a Granada onde estudou Dereito e Filosofía, sendo co-discípulo de Francisco Giner de los Ríos. En Madrid foi influenciado polas teorías de Krause a través de Julián Sanz del Río, o seu profesor. En 1858, foi profesor de Filosofía no Instituto de San Isidro de Madrid e ao ano seguinte foi nomeado profesor axudante na Facultade de Letras da Universidade Central.

O 13 de xullo de 1869 obtivo a cátedra de Metafísica na Universidade Central. En 1867 foi detido polas súas actividades revolucionarias no seo do Partido Demócrata, a carón de Francesc Pi i Margall, pasando cinco meses no cárcere.

Durante o Sexenio Democrático (1868-1874) foi un dos líderes do republicanismo, a pesar das diferenzas doutrinais que tiña de federalismo Pi i Margall. No ano 1871 foi elixido deputado por Badaxoz.

A Primeira República[editar | editar a fonte]

Coa proclamación da República en 1873, foi nomeado Ministro de Graza e Xustiza do goberno de Estanislao Figueras. Tentou reformar o sistema xudicial e establecer unha lexislación secular.

Trala dimisión de Pi i Margall, as Cortes Constituíntes nomeárono Presidente do Poder Executivo^[1] con 193 votos contra 93^[2] de Pi i Margall, cargo que exerceu entre o 18 de xullo e o 7 de setembro de 1873. A situación de todo o período foi especialmente crítica, o que o levou a non poder controlar as sublevacións cantonais que xurdían en España. Os seus problemas co Exército no foron menores durante o seu período presidencial, e a súa negativa a asinar a pena capital obrigárono a dimitir. Dous días despois de abandonar o cargo foi elixido Presidente do Congreso dos Deputados. Os enfrontamentos co seu sucesor, Emilio Castelar, axudaron involuntariamente ó golpe de Estado do xeneral Pavía que, xunto co de Arsenio Martínez Campos o 29 de decembro de 1874, deron fin a primeira experiencia republicana en España.

Restauración da Monarquía[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Restauración borbónica en España.

No 1874 regresa a súa cátedra de Metafísica, pero coa Restauración borbónica verase privado da praza o 17 de xullo de 1875 nun amplo proceso de depuración universitaria. Aínda que tratou de manter un despacho de avogados en Madrid, a situación obrigouno a partír cara ao exilio en París, onde xunto a Manuel Ruiz Zorrilla fundou o Partido Republicano Progresista. Non volveu a España ata 1885, trala amnistía de Práxedes Mateo Sagasta de 1881, e puido recuperar a súa cátedra. Foi de novo deputado no 1886 e despois ininterrompidamente de 1893, integrado na coalición Unión Republicana, ata 1907.

Finou en Pau, Francia o 20 de setembro de 1908, mentres estaba de vacacións. No ano 1915 trasladaron os seus restos ó monumento funerario levantado no cemiterio civil de Madrid, á dereita do mausoleo de Pi i Margall, o seu predecesor na presidencia da República. No seu epitafio aparece unha glosa realizada por Georges Clemenceau (primeiro ministro francés de 1907 a 1912), e recordase que deixou o poder por non asinar unha sentenza de morte.