Saltar ao contido

Ramón Ángel Díaz

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaRamón Ángel Díaz

(2016) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento29 de agosto de 1959 Editar o valor en Wikidata (65 anos)
A Rioxa, Arxentina Editar o valor en Wikidata
Altura1,73 m.
Peso67 kg Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónfutbolista, adestrador de fútbol Editar o valor en Wikidata
Nacionalidade deportivaArxentina Editar o valor en Wikidata
Deportefútbol Editar o valor en Wikidata
Posición de xogoDianteiro
Traxectoria Editar o valor en Wikidata
  Equipo Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
– Club Social y Deportivo Sacachispas
1978–1981 CA River Plate 123(57)
1982–1983   SSC Napoli 25(3)
1983–1986 A.S. Avellino 1912 78(22)
1986–1988   ACF Fiorentina 53(17)
1988–1989   Inter de Milán 33(12)
1989–1991 AS Monaco FC 60(24)
1991–1993 CA River Plate 52(27)
1993–1995 Yokohama F. Marinos 75(52)
  Selección nacional Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
1979–1979   Arxentina sub-20 6(8)
1979–1982   Arxentina 22(10)
  Adestrador Número de partidos xogados Puntos/goles/tantos anotados
1995–2000 CA River Plate
2001–2002 CA River Plate
2004–2005 Oxford United Football Club (pt) Traducir
2007–2008   CA San Lorenzo
2008–2009 Club América
2010–2011   CA San Lorenzo
2011–2012   CA Independiente
2012–2014 CA River Plate
2014–2016   Paraguai
2016–2018 Al-Hilal SFC
2018–2018 Al Ittihad FC
2019–2019 Pyramids FC
2019–2020 Club Libertad
2020–2020 Botafogo de Futebol e Regatas
2021–2022 Al-Nassr (pt) Traducir
2022–2023 Al-Hilal SFC
2023–2024 Club de Regatas Vasco da Gama
2024– Sport Club Corinthians Paulista Editar o valor en Wikidata
Participou en
1982Mundial de Fútbol España 1982 Editar o valor en Wikidata
Twitter: ramondiaz9dt BNE: XX1022692 FIFA: 174500 Editar o valor en Wikidata

Ramón Ángel Díaz, coñecido como Ramón Díaz, nado na Rioxa, Arxentina, 29 de agosto de 1959, é un exfutbolista e adestrador arxentino que xogaba como dianteiro. Dende xullo de 2024 destra o Corinthians brasileiro.

É un dos homes máis laureados da historia do fútbol arxentino e o adestrador arxentino con máis títulos da historia (17). Foi doce veces campión do campionato arxentino de Primeira División, cinco delas como xogador e sete como adestrador. Once dos seus doce títulos logrounos con River Plate, club no que se formou como futbolista e co que debutou en 1978. Militou nel durante dúas etapas e foi o máximo goleador do campionato arxentino en 1991. Xogou tamén en varios equipos italianos, gañando a Serie A co Inter de Milán, e no Monaco de Arsène Wenger, co que gañou unha Copa de Francia. Pechou a súa carreira como futbolista no Xapón, despois de ser o máximo goleador da edición inaugural da J.League.

Foi internacional coa selección arxentina, coa que debutou en 1979, despois de se proclamar campión do mundo coa selección sub-20, liderando o ataque albiceleste xunto a Maradona. Coa absoluta participou no Mundial de 1982 en España, anotando un gol ante o Brasil.

Comezou a súa carreira como adestrador tamén no River Plate, ao que dirixiu durante nove anos en dúas etapas. Conquistou con el numerosos títulos, entre eles seis campionatos de liga e a Copa Libertadores de 1996. Gañou ademais outro campionato arxentino adestrando o San Lorenzo en 2007. Fóra da Arxentina adestrou clubs doutros sete países en catro continentes, destacando especialmente no fútbol saudita, ao gañar dúas ligas e dúas Copas do Rei co Al Hilal, co que disputou ademais dúas finais da Liga de Campións da AFC. Dirixiu tamén a selección paraguaia, coa que participou en dúas edicións da Copa América e gañou un Campionato Paulista co Corinthians.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Como futbolista

[editar | editar a fonte]

Naceu na cidade arxentina da Rioxa o 29 de agosto de 1959, sendo descendente de emigrantes galegos de Vilalba. Seus pais foron Ramón Bartolo Díaz e Nélida Molina.[1] Formouse como futbolista na canteira do River Plate e debutou co primeiro equipo na Primeira División o 13 de agosto de 1978, nun partido ante o Colón de Santa Fe, aproveitando que os futbolistas titulares estaban de xira por Europa.[2] Militou no club bonaerense durante toda a súa carreira na Arxentina. Durante a súa primeira etapa coincidiu con futbolistas como Ubaldo Fillol, Daniel Passarella, Norberto Alonso ou Mario Kempes, e tivo como adestradores a Ángel Labruna e Alfredo Di Stéfano entre outros. Proclamouse campión da liga arxentina en catro ocasións.

En 1982 chegou ao fútbol italiano e pasou sucesivamente por Napoli (1982-1983), Avellino (1983-1986), Fiorentina (1986-1988) e Inter de Milán (1988-1989). Neste último compartiu equipo con Lothar Matthäus e conquistou a Serie A, contribuíndo con 12 goles en 33 partidos no chamado "scudetto dos récords", con Trapattoni no banco.[3] Do Inter pasou ao Monaco, co que xogou dúas tempadas (1989-1991) e gañou unha Copa de Francia (1991). En 1991 volveu ao club dos seus amores, River, para proclamarse campión do Torneo Apertura dese ano e ser o máximo goleador da competición. Permaneceu no club ata 1993. En 1993 emigrou de novo para xogar a súa última tempada no Yokohama Marinos, equipo xaponés no que puxo fin á súa carreira como futbolista en 1995.

Selección arxentina

[editar | editar a fonte]
Ramón Díaz na final da Copa do Mundo sub-20 de 1979, ante a Unión Soviética.

Foi internacional coa selección arxentina sub-20, coa que disputou a Copa do Mundo sub-20 de 1979 no Xapón, liderando o ataque albiceleste xunto a Diego Armando Maradona. Marcou un triplete no partido inaugural ante Indonesia, outros tres goles nos cuartos de final contra Alxeria e un gol máis nas semifinais contra o Uruguai. Xa na final, disputada ante a Unión Soviética no Estadio Nacional de Toquio, superou a Viktor Chanov para facer o segundo dos tres goles arxentinos (3-1), proclamándose así campión. Foi o máximo goleador do torneo con oito tantos, dous máis que o segundo clasificado, Maradona.

Ese mesmo ano debutou coa selección absoluta, coa que disputou 22 encontros ata 1982, anotando 10 goles. Participou con esta no Mundial de 1982 en España e marcou o único tanto arxentino na derrota por 1-3 ante o Brasil no estadio de Sarrià.[4]

Como adestrador

[editar | editar a fonte]

Despois da súa retirada como futbolista obtivo o título de adestrador nacional na Escola Técnica Vicente López e comezou unha carreira de éxito nos bancos.[5]

River Plate (1ª etapa)

[editar | editar a fonte]
Ramón Díaz coa selección arxentina sub-20.

En 1995, o mesmo ano da súa retirada como futbolista, volveu a River Plate como adestrador. En 1996 conseguiu o seu primeiro título da Primeira División da Arxentina, no Torneo Apertura. Uns meses despois levou o equipo arxentino a se proclamar campión da Copa Libertadores, despois de derrotar na final ao América de Cali de Diego Edison Umaña.[6] A continuación gañou a Supercopa Suramericana e durante os seguintes anos sumou catro campionatos arxentinos máis. Estes logros convertérono, no seu momento, no adestrador máis laureado da historia do club, superando a Ángel Labruna. O seu primeiro ciclo en River rematou en febreiro de 2000.

Oxford United

[editar | editar a fonte]

Entre 2004 e 2005 traballou no fútbol inglés, adestrando o Oxford United, da Terceira División.[7]

San Lorenzo

[editar | editar a fonte]

En decembro de 2006 chegou a un acordo co San Lorenzo de Almagro para adestralo durante unha tempada. No seu primeiro campionato, o Clausura 2007, proclamouse campión a falta dunha xornada, cun equipo que mostrou unha notable superioridade sobre os demais.[8] Ao ano seguinte levou ao club bonaerense ata os cuartos de final da Copa Libertadores 12 anos despois, tras eliminar en oitavos ao River Plate. Caeu finalmente ante o Liga de Quito, que acabou por gañar a competición.[9]

América de México

[editar | editar a fonte]

Dende xullo de 2008 adestrou o Club América de México, obtendo resultados por debaixo do esperado, e foi despedido en febreiro de 2009.[10]

San Lorenzo

[editar | editar a fonte]

En maio de 2010 regresou ao San Lorenzo de Almagro. Tras realizar unha campaña discreta (41 puntos en 30 partidos de Liga), o 24 de abril de 2011 renunciou ao cargo de adestrador, trala derrota por 1-0 sufrida ante o Tigre.

Independiente

[editar | editar a fonte]

Despois duns meses de inactividade, foi contratado polo Independiente no segundo semestre de 2011, para relevar no banco a Antonio Mohamed, que obtivera uns pobres resultados. Tras un inicio irregular, o club de Avellaneda logrou clasificarse para a Copa Suramericana. Con todo, o 3 de marzo de 2012, despois de 4 derrotas consecutivas, presentou a súa dimisión.[11]

River Plate (2ª etapa)

[editar | editar a fonte]

No ano 2012, tras superar as súas diferenzas co entón presidente Daniel Passarella, volveu asumir o cargo de adestrador do River Plate. Despois dun subcampionato no Torneo Final 2013, quedou no posto 17º no Torneo Inicial do mesmo ano. Cuestionado pola prensa especializada, acabou por coroarse campión do Torneo Final de 2014, con 37 puntos, e despois de gañar o Superclásico da Bombonera tras 10 anos sen que River gañase a Boca Juniors nese estadio. Días despois, consagrouse supercampión ao derrotar ao San Lorenzo por 1-0 cun gol de Germán Pezzella, quedándose así coa Copa Campionato e logrando a clasificación para a Copa Suramericana.

A continuación renunciou inesperadamente ao cargo de adestrador do River Plate, declarando que xa gañara todo o que podía gañar e que sentía que xa non tiña máis nada que darlle ao club. Así, deixou o banco do River sendo nese momento o adestrador con máis títulos da historia do club.

Selección paraguaia

[editar | editar a fonte]

O 4 de decembro de 2014, o presidente da Asociación Paraguaia de Fútbol, Alejandro Domínguez, ofreceulle o posto de seleccionador do país. O seu primeiro reto coa selección paraguaia foi a Copa América celebrada en Chile en 2015. Alí os paraguaios quedaron encadrados no grupo B xunto coa Arxentina, Xamaica e o Uruguai, e clasificáronse no segundo lugar. En cuartos de final enfrontouse ao Brasil, adestrado entón por Dunga. O partido rematou 1-1 nos 90 minutos regulamentarios e pasou a unha quenda de penaltis onde a vitoria foi para Paraguai. Así, o equipo de Ramón Díaz chegou ás semifinais da competición continental, onde se enfrontou de novo á Arxentina do Tata Martino, caendo eliminado por 6-1. Posteriormente perdeu tamén ante o Perú no partido pola medalla de bronce, rematando así cuarto.

Ramón Díaz (River Plate) e Roberto Mouzo (Boca Juniors) durante a disputa dun "Superclásico".

En 2016 participou na Copa América Centenario, realizando unha mala actuación, e a continuación dimitiu do cargo de seleccionador.[12]

Al-Hilal (1ª etapa)

[editar | editar a fonte]

En outubro de 2016 fíxose cargo do Al Hilal, de Arabia Saudita. Só seis meses despois da súa chegada, o club proclamouse campión da liga saudita. En maio do mesmo ano conquistou a Copa do Rei de Campións, despois de derrotar na final ao Al-Ahli. Ademais alcanzou tamén a final da Liga de Campións da AFC, onde se enfrontou ao Urawa Red Diamonds xaponés. Logrou un empate no partido de ida en Riad, pero acabou perdendo pola mínima en Saitama.

Pyramids FC

[editar | editar a fonte]

En 2019 dirixiu o Pyramids FC, da Premier League de Exipto. Obtivo oito vitorias, tres empates e unha soa derrota, pero deixou o equipo despois de só tres meses.

Club Libertad

[editar | editar a fonte]

A finais de 2019 asinou contrato co Libertad de Asunción.[13] Tras un bo inicio, liderou o Toreno Apertura de 2020 ata que este foi interrompido pola irrupción da pandemia de COVID-19. Con todo, cando o campionato se retomou os resultados non o acompañaron, caendo ata a terceira posición, o que sumado á eliminación na Copa Libertadores, fixo que dimitise do seu cargo en setembro de 2020.[14]

Botafogo

[editar | editar a fonte]

Dúas semanas despois de deixar o club paraguaio converteuse no novo adestrador do Botafogo brasileiro.[15] A continuación viaxou a Asunción para unha intervención cirúrxica na que se lle extirpou un tumor benigno da garganta.[16] Durante a súa ausencia ocupou o banco o seu fillo Emiliano, pero os malos resultados e a tardanza de Ramón en regresar, provocaron que o club anunciase a súa destitución só 21 días despois de tomar posesión, sen dirixir ningún partido.[17]

Al-Nasr

[editar | editar a fonte]

En febreiro de 2021 foi contratado para dirixir o Al-Nasr dos Emiratos Árabes Unidos, substituíndo no cargo ao cesado Krunoslav Jurčić.[18] Adestrou o club árabe durante un ano, ata que foi destituído en febreiro de 2022.

Al Hilal (2ª etapa)

[editar | editar a fonte]

A continuación regresou a Arabia Saudita para sentar por segunda vez no banco do Al Hilal, que ocupaba a cuarta praza da liga no momento da destitución do anterior adestrador, o portugués Leonardo Jardim, a 16 puntos do líder. Trala chegada de Ramón Díaz, o equipo encadeou 12 vitorias en 12 partidos e rematou campión de liga por diante do Al-Ittihad de Cosmin Contra.[19][20] Ademais acadou a final da Copa do Rei, onde caeu ante o Al-Fayha por 2-4.[21]

En 2023 disputou a Copa Mundial de Clubs da FIFA, onde eliminou ao Wydad Casablanca de Marrocos e ao Flamengo brasileiro, plantándose así nunha final na que tivo como rival ao campión europeo, o Real Madrid. A vitoria acabou sendo para o conxunto branco, adestrado por Carlo Ancelotti, por 5-2.[22] A continuación disputou a fase eliminatoria da Liga de Campións da AFC, onde derrotou por 3-1 nos oitavos de final ao Shabab Al-Ahli dos Emiratos Árabes Unidos e por 0-1 en cuartos ao Foolad iraní. Nas semifinais o seu rival foi o Al-Duhail ao que goleou por 0-7 no estadio Al Thumama de Doha, acadando así unha nova final. Esta disputouse a dobre volta contra o Urawa Red Diamonds xaponés, e aínda que o equipo de Ramón Díaz sacou un empate no partido de ida en Riad, repetiuse a historia de 2017 e perdeu pola mínima na volta no estadio Saitama 2002 de Saitama, por mor dun gol en propia porta do peruano André Carrillo.[23]

Pouco despois proclamouse campión da Copa do Rei, ao derrotar na quenda de penaltis da final ao Al Wehda FC do chileno tamén de orixe galega José Luis Sierra.[24] Con todo, tralo título decidiu deixar o país e regresar á Arxentina para estar coa súa familia, debido ao falecemento da súa esposa nun accidente de tráfico dous meses antes. Para os restantes encontros da tempada deixou como substituto ao seu fillo Emiliano.[25]

Vasco da Gama

[editar | editar a fonte]

En xullo de 2023 foi contratado polo Vasco da Gama brasileiro co obxectivo de salvar o equipo do descenso, pois este ocupaba a última posición do Campionato Brasileiro.[26] Tras unha serie de bos resultados conseguiu sacar o equipo do descenso e acabou salvando a categoría na derradeira xornada, grazas a unha vitoria contra o Bragantino.[27] Foi renovado para a tempada 2024, pero despois dun mal inicio de tempada, foi destituído en abril, tras unha derrota por 4-0 contra o Criciúma.[28]

Corinthians

[editar | editar a fonte]

O 10 de xullo de 2024 foi anunciado como novo técnico do Corinthians.[29] En marzo de 2025 conquistou o Campionato Paulista, despois de derrotar na final ao Palmeiras de Abel Ferreira. Con este título, o 17º da súa carreira, converteuse no adestrador arxentino máis laureado da historia, superando os 16 de Helenio Herrera.[30]

Palmarés

[editar | editar a fonte]

Como xogador

[editar | editar a fonte]
River Plate
Inter de Milán
Monaco
Arxentina sub-20
Individual

Como adestrador

[editar | editar a fonte]
River Plate
San Lorenzo
Al Hilal
Corinthians

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Feliz, feliz en tu día" (en castelán). 29 de agosto de 2013. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  2. ↑ "El debut de Ramón Díaz hace 42 años: los grandes de gira y los juveniles en Primera" (en castelán). 20 de xuño de 2022. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  3. ↑ Mura, Gianni (30 de maio de 1989). "7,5 a Berti (Escluso il look)" (en italiano). Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  4. ↑ "Arxentina 1-3 Brasil 1982". FIFA (en inglés). Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  5. ↑ "Gallardo y Arruabarrena fueron compañeros en la escuela de técnicos: ¿cuál era mejor alumno?" (en castelán). 2 de outubro de 2014. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  6. ↑ "El recuerdo copero de Crespo" (en castelán). 21 de novembro de 2018. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  7. ↑ "Ramón Díaz se desvinculó del Oxford inglés" (en castelán). 4 de maio de 2005. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  8. ↑ "Que de la mano, de Ramón Díaz..." (en castelán). 10 de xuño de 2020. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  9. ↑ "Ramón Díaz lloró como DT de San Lorenzo tras eliminar a River de la Copa" (en castelán). 3 de maio de 2020. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  10. ↑ "l'America esonera Ramon Diaz" (en italiano). 11 de febreiro de 2009. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  11. ↑ "Ramón Díaz dimite como entrenador de Independiente". As (en castelán). 4 de marzo de 2012. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  12. ↑ "Paraguay, Ramon Diaz si è dimesso" (en italiano). 12 de xuño de 2016. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  13. ↑ "Ramón Díaz es el nuevo entrenador de Libertad de Paraguay". La nueva Mañana (en castelán). 17 de decembro de 2019. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  14. ↑ "Oficial, Ramón Díaz dejó de ser el entrenador de Libertad de Paraguay a días del partido contra Boca". Infobae (en castelán). 24 de setembro de 2020. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  15. ↑ "Ramón Díaz se fue de Libertad y no dirigirá contra Boca" (en castelán). 24 de setembro de 2020. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  16. ↑ "Botafogo: Ramón Díaz retirou tumor benigno em cirurgia de emergência e seguirá recuperação no Paraguai" (en bretón). 14 de novembro de 2020. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  17. ↑ "Botafogo echó a Ramón Díaz y ya contrató a su reemplazante" (en castelán). 27 de novembro de 2020. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  18. ↑ "Ramon Diaz lands at Al Nasr and probable Shoya Nakajima bow set to light up AGL MW15" (en inglés). 4 de febreiro de 2021. Consultado o 20 de xuño de 2022. 
  19. ↑ Murphy, Eddie Agustín. "El técnico argentino con la mejor racha de victorias de la actualidad". www.bitbol.co (en castelán). Consultado o 2025-01-07. 
  20. ↑ "Ramón Díaz campeón". ole.com (en castelán). Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  21. ↑ "Al-HIlal SFC - Al-Fayha FC". Transfermarkt (en castelán). Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  22. ↑ "Ramón Díaz no pudo hacer historia: Real Madrid le ganó a Al-Hilal y se coronó campeón del Mundial de Clubes" (en castelán). 11 de febreiro de 2023. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  23. ↑ "Mala suerte, 'Culebra': con autogol de André Carrillo, Al Hilal perdió la final de la Champions League de Asia" (en castelán). 6 de maio de 2023. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  24. ↑ "En dramática definición: el Al Wehda del Coto Sierra cae en la final de la Copa del Rey" (en castelán). 12 de maio de 2023. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  25. ↑ "Ramon Diaz thanks Al Hilal 'for everything' as he leaves club for personal reasons" (en inglés). 15 de maio de 2023. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  26. ↑ "El Pelado de los milagros: La impresionante racha de Ramón Díaz en Vasco da Gama" (en castelán). 26 de setembro de 2025. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  27. ↑ "Ramón Díaz salvó al Vasco Da Gama del descenso" (en castelán). 7 de decembro de 2023. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  28. ↑ "Vasco da Gama echó a Ramón Díaz tras perder por goleada ante Criciúma" (en castelán). 27 de abril de 2024. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  29. ↑ "Ramón Díaz é o novo treinador do Corinthians" (en castelán). 10 de xullo de 2024. Consultado o 8 de xaneiro de 2025. 
  30. ↑ "Ramón Díaz se convirtió en el técnico argentino más ganador de la historia" (en castelán). 28 de marzo de 2025. Consultado o 28 de marzo de 2025. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ramón_Ángel_Díaz&oldid=7017637»