Piazza dei Miracoli

Piazza dei Miracoli
	O Baptisterio en primeiro plano, o Duomo no centro e o Campanile no fondo á dereita
	; Piazza dei Miracoli Localización
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País	Italia
Localización	Pisa, Toscana, Italia
Tipo	Cultural
Criterios	I, II, IV, VI
Inscrición	1987 (11ª sesión)
Rexión da UNESCO	Europa e América do Norte
Identificador	395
	v; c; e;

A Piazza dei Miracoli (Modelo:IPA-it; galego: Praza dos Milagres), coñecida oficialmente como Piazza del Duomo ( Praza da Catedral), é unha área amurallada de 8,87 hectáreas situada en Pisa, Toscana, Italia, recoñecido como un importante centro da arte medieval europea e un dos mellores complexos arquitectónicos do mundo.^[1] Considerada sagrada pola Igrexa católica, a súa propietaria, a praza está dominada por catro grandes edificios relixiosos: a Catedral de Pisa, o Baptisterio de Pisa, o Campanile e o Camposanto Monumentale (Cemiterio monumental). Parcialmente pavimentada e parcialmente a herba, a Piazza dei Miracoli é tamén o lugar do "Ospedale Nuovo di Santo Spirito" ("Novo Hospital do Espírito Santo"), que alberga o Museo Sinopias (italiano: Museo delle Sinopie) e o Museo da Catedral (italiano: Museo dell'Opera del Duomo ).

O nome "Piazza dei Miracoli" acuñouno o escritor e poeta italiano Gabriele d'Annunzio que, na súa novela "Forse che sì forse che non" (1910), describiu a praza como prato dei Miracoli, ou "prado dos milagres". Á praza ás veces chámaselle Campo dei Miracoli ("Campo dos Milagres"). En 1987, toda a praza declarouse Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.

Catedral[editar | editar a fonte]

Véxase tamén: Catedral de Pisa.

O corazón da praza do Duomo é o "Duomo", a catedral medieval da Arquidiocese de Pisa, dedicada a Santa Maria Assunta (St. María da Asunción). A catedral ten dous corredores a cada lado da nave. O cruceiro consta de tres naves. A igrexa tamén se coñece como "Primatial", sendo o arcebispo de Pisa un Primado desde 1092.

A súa construción comezou en 1064 polo arquitecto Buscheto. Estableceu o modelo para o distintivo estilo arquitectónico pisano. Os mosaicos do interior, así como os arcos apuntados, mostran unha forte influencia bizantina.

A fachada, de pedra mármore gris e branca con discos de mármore de cores, construíuna un mestre chamado Rainaldo, como indica unha inscrición encima da porta do medio: Rainaldus prudens operator.

As enormes portas principais de bronce fixéronse nos talleres de Giambologna, substituíndo as portas orixinais destruídas nun incendio en 1595. A porta central orixinal era de bronce, feita ao redor de 1180 por Bonanno Pisano, mentres que as outras dous eran probablemente de madeira. Non obstante, os devotos nunca empregaron as portas da fachada para entrar, senón que entran pola Porta de San Ranieri (Porta de San Ranieri), fronte á Torre Inclinada, construída cara a 1180 por Bonanno Pisano .

Sobre as portas hai catro filas de galerías abertas con, na parte superior, estatuas de "Madonna co Neno" e, nas esquinas, os "Catro evanxelistas".

Na fachada tamén se atopa a tumba de Buscheto (no lado esquerdo) e unha inscrición sobre a fundación da catedral e a batalla vitoriosa contra os sarracenos.

No extremo leste do exterior, enriba dunha columna que se eleva desde o gablete, hai unha réplica moderna do Grifón de Pisa, a máis grande escultura islámica de metal coñecida, o orixinal colocounse alí probablemente no século XI ou XII, e agora atópase no Museo da Catedral.

O interior está revestido de mármore branco e negro e ten un teito dourado e unha cúpula con frescos. Redecorouse en gran parte tras un incendio en 1595, que destruíu a maioría das obras de arte renacentistas.

O impresionante mosaico de "Cristo en Maxestade", na ábsida, flanqueado pola "Virxe Santísima e San Xoán Evanxelista", sobreviviu ao incendio. Evoca os mosaicos na igrexa de Monreale, Sicilia. Aínda que se di que o mosaico fixoó Cimabue, o artista fixo só a cabeza de San Xoán en 1302, a súa última obra, xa que morreu en Pisa o mesmo ano. A cúpula, na intersección da nave e transepto, decorouna Riminaldi mostrando a asunción da Santísima Virxe.

Interior da catedral de Pisa e a lámpada de Galileo

Crese que Galileo formulou a súa teoría sobre o movemento dun péndulo vendo o balanceo da lámpada de incenso (non a actual) colgada do teito da nave. Esa lámpada, máis pequena e máis sinxela que a actual, consérvase agora no Camposanto, na capela da Aulla.

As columnas corintias de granito entre a nave e o corredor procedían orixinariamente da mesquita de Palermo capturada polos pisanos en 1063.

O teito da nave substituíuse despois do incendio de 1595. O actual teito decorado en ouro leva o escudo dos Medici.

O púlpito minuciosamente tallado (1302–1310), que tamén sobreviviu ao lume, elaborouno Giovanni Pisano, unha obra mestra da escultura medieval. Tras ser empaquetado durante a redecoración, non foi redescuberto e restaurado ata 1926. O púlpito está sostido por columnas lisas (dúas das cales están montadas en esculturas de león) por un lado e por cariátides e un telamón polo outro: estes últimos representan a San Miguel, os evanxelistas, as catro virtudes cardinais que flanquean a Igrexa e unha ousada e naturalista representación dun Hércules espido. Un pedestal central coas artes liberais soporta as catro virtudes teolóxicas.

O púlpito actual é unha reconstrución do orixinal. Non se atopa na súa posición orixinal, que estaba máis preto do altar maior, e as columnas e paneis non son orixinais. Perdéronse as escaleiras orixinais (quizais de mármore).

A parte superior ten nove paneis narrativos que mostran escenas do Novo Testamento, talladas en mármore branco con efecto claroscuro e separadas por figuras de profetas: a Anunciación, a MaTANZA dos inocentes, a Natividade, Adoración dos Reis Magos, a Fuxida a Exipto, a Crucifixión e dous paneis do Xuízo Final.

A igrexa tamén contén os ósos de San Ranieri, o patrón de Pisa e a tumba do emperador do Sacro Imperio Romano, Henrique VII, esculpida por Tino da Camaino en 1315. Esa tumba, orixinariamente na ábsida xusto detrás do altar maior, desmontouse e trasladouse moitas veces ao longo dos séculos por motivos políticos. Mentres o sarcófago aínda está na Catedral, algunhas das estatuas colocáronse no Camposanto ou na parte superior da fachada da igrexa. As estatuas orixinais atópanse agora no Museo da Ópera do Duomo.

O papa Gregorio VIII tamén foi enterrado na catedral. O incendio de 1595 destruíu a súa tumba.

A Catedral ten un papel destacado na determinación do comezo do Aninovo Pisano. Entre o século X e 1749, cando se reformou o calendario toscano, Pisa utilizou o seu propio calendario, no que o primeiro día do ano era o 25 de marzo, o día da festa da Anunciación de María]. Os anos contáronse de tal xeito que o Aninovo Pisano comeza 9 meses antes do ordinario. O momento exacto vén determinado por un raio de sol que, por unha ventá do lado esquerdo, cae sobre un mármore en forma de ovo, xusto por riba do púlpito de Giovanni Pisano; isto ocorre ao mediodía.

Algunhas reliquias traídas de volta durante as cruzadas tamén se poden atopar na Catedral: supostos restos de tres Santos (Abibo, Gamaliel e Nicodemus), e un vaso que se di que é un dos das Vodas de Caná.

O edificio, como varios en Pisa, inclinouse lixeiramente desde a súa construción, aínda que non tanto como a próxima Torre inclinada de Pisa.

Luneta sobre a porta central da catedral, representando a Beata María de Giuseppe Modena da Lucca
Ábsida con mosaico
Teito do arqueta
Altar de St. Rainerius
Vista interior da parte central
Columnas de mármore
O complexo, co Grifón de Pisa no alto do ábsida nunha columna
Perspectiva aérea da Piazza del Duomo
Torre de Pisa coa catedral e o baptisterio pola noite
Detalles no estilo da arquitectura románica
Estatua de mármore branco
Diante do altar
Madonna co neno
Vista interior

Baptisterio[editar | editar a fonte]

Véxase tamén: Baptisterio de Pisa.

O Baptisterio, dedicado a San Xoán Bautista, está fronte ao extremo oeste do Duomo. A construción románica redonda comezou a mediados do século XII: 1153 Mense August fundata fuit haec ("No mes de agosto de 1153 instalouse aquí ..."). Construído ao estilo románico por un arquitecto coñecido como Diotisalvi, que traballou tamén na igrexa do Santo Sepulcro na cidade. O seu nome aparece mencionado nun piar dentro, como "Diotosalvi magister". con todo, a construción non rematou ata o século XIV, cando a loggia, o piso superior e a cúpula foron engadidos ao estilo gótico por Nicola Pisano e Giovanni Pisano.

É o baptisterio máis grande de Italia, cunha circunferencia de 107,25 m. Tendo en conta a estatua de San Xoán Bautista (atribuída a Turino di Sano) na cima da cúpula, é incluso uns centímetros máis alto que a torre inclinada.

O portal, orientado á fachada da catedral, está flanqueado por dúas columnas clásicas, mentres que as xambas interiores están executadas ao estilo [[bizantino]. O lintel divídese en dous niveis, o inferior representa varios episodios da vida de San Xoán Bautista e o superior mostra a Cristo entre a Virxe e San Xoán Bautista, flanqueado por anxos e evanxelistas.

A inmensidade do interior é abafadora, pero é sorprendentemente sinxela e carece de decoración. Tamén ten unha acústica notable.

A pía bautismal octogonal no centro data de 1246 e fixoa por Guido Bigarelli da Como. A escultura de bronce de San Xoán Bautista no centro da pía é unha obra notable de Italo Griselli.

O púlpito esculpíuse entre 1255-1260 por Nicola Pisano, pai de Giovanni Pisano, o artista que fixo o púlpito no Duomo. As escenas do púlpito, e especialmente a forma clásica do Hércules espido, mostran no mellor dos casos as habilidades de Nicola Pisano como o precursor máis importante da escultura renacentista italiana restablecendo representacións antigas.^[2] Polo tanto, os estudos sobre o Renacemento italiano adoitan comezar no ano 1260, ano no que Nicola Pisano datou este púlpito.^[3]

Cúpula do baptisterio
Interior do baptisterio
Pía Baptisterio de Guido Bigarelli da Como
Púlpito de Nicola Pisano
Vidreira
Piso do baptisterio

Campanile[editar | editar a fonte]

Véxase tamén: Torre de Pisa.

O campanile (campanario), comunmente coñecido como a Torre inclinada de Pisa, está situado detrás da catedral. O último dos tres principais edificios da praza que se construíu, a construción do campanario comezou en 1173 e tivo lugar en tres etapas ao longo de 177 anos, e a cámara do campanario só engadiuse en 1372. Cinco anos despois do comezo da construción, cando o edificio alcanzou o nivel do terceiro andar, o feble subsolo e os pobres cimentos levaron ao afundimento do edificio no seu lado sur. O edificio parouse durante un século, o que permitiu ao subsolo estabilizarse e impediu que o edificio se derrubase. En 1272, para axustar a inclinación do edificio, cando se retomou a construción, as plantas superiores construíronse cun lado máis alto que o outro. A sétima e última planta engadiuse en 1319. Cando se completou o edificio, a inclinación estaba aproximadamente a 1 grao, ou 80 cm da vertical. No seu máximo, medido antes de 1990, a inclinación medía era de aproximadamente 5,5 graos. En 2010, a inclinación reduciuse a aproximadamente 4 graos.

A torre ten unha altura aproximada de 60 m e construíuse para albergar un total de sete campás principais, fundidas á escala musical:

L'Assunta, fundida en 1654 por Giovanni Pietro Orlandi, peso 3.620 kg.
Il Crocifisso, fundida en 1572 por Vincenzo Possenti, peso 2.462 kg.
San Ranieri, fundida en 1719–21 por Giovanni Andrea Moreni, peso 1.448 kg.
La Terza, a primeira campá pequena, fundida en 1473, cun peso de 300 kg.
La Pasquereccia ou La Giustizia, fundida en 1262 por Lotteringo, peso 1.014 kg.
Il Vespruccio, a segunda campá pequena, fundida no século XIV e de novo en 1501 por Nicola di Jacopo, peso de 1.000 kg.
Dal Pozzo, fundida en 1606 e de novo en 2004, peso 652 kg.^[4]

Hai 296 chanzos que conducen á parte superior da torre.

Torre inclinada de Pisa e a catedral de Pisa
Torre inclinada de Pisa e a catedral de Pisa
Catedral e Campanario
Duomo de Pisa de noite
Torre inclinada de Pisa e catedral de Pisa
Torre inclinada de Pisa

Camposanto Monumentale[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Camposanto Monumentale.

O Camposanto Monumentale ("Cemiterio Monumental"), tamén coñecido como "Campo Santo" ou "Camposanto Vecchio" ("Cemiterio Vello"), está situado no bordo norte da praza. Dise que este cemiterio amurallado construíuse en torno a unha carga de terra sagrada procedente do Calvario, traída a Pisa na Terceira Cruzada por Ubaldo de 'Lanfranchi, arcebispo de Pisa no século XII. Aquí é onde se orixina o nome de "Campo Santo".

O propio edificio data dun século despois e foi erixido sobre o cemiterio anterior. A construción deste enorme claustro gótico oblongo comezou en 1278 polo arquitecto Giovanni di Simone. Morreu en 1284 cando Pisa sufriu unha derrota nunha batalla naval Batalla de Meloria (1284) contra os xenoveses. O cemiterio rematouse en 1464. O muro exterior está composto por 43 arcos cegos. Hai dúas portas. A da dereita está coroada por un gracioso tabernáculo gótico e contén a "Virxe María co Neno" rodeada de catro santos. É a obra da segunda metade do século XIV dun seguidor de Giovanni Pisano. A maioría das tumbas están baixo as arcadas, aínda que algunhas están no céspede central. O patio interior está rodeado de elaborados arcos redondos con esveltos parteluzes e trazerias plurilobuladas.

O Camposanto Monumentale contiña unha gran colección de esculturas romanas e sarcófagos, pero agora só quedan 84. As paredes cubríronse con frescos, as primeiras aplicáronse en 1360, a última uns tres séculos despois. As "Historias do Antigo Testamento" de Benozzo Gozzoli (c. Século XV) estaban situadas na galería norte, mentres que a arcada sur era famosa polas "Historias do Xénese" de Piero di Puccio (c. finais do século XV). O fresco máis notable é "O triunfo da morte", unha obra realista de Buonamico Buffalmacco. O 27 de xullo de 1944, bomba incendiaria lanzadas polos avións Aliados na segunda guerra mundial incendiaron o tellado do edificio e cubríronas con chumbo fundido, destruíndoas case por completo. Dende 1945 realizanse obras de restauración e agora o Campo Santo volveu ao seu estado orixinal.

Camposanto Monumental interior
Vestíbulo no Camposanto Monumental
Frescos no Camposanto Monumental
Algunhas reliquias dos Santos na capela Dal Pozzo.
Cadeas do porto medieval de Pisa.

Ospedale Nuovo di Santo Spirito[editar | editar a fonte]

O Ospedale Nuovo di Santo Spirito ("Novo Hospital do Espírito Santo") está situado na esquina sueste da praza. Construído en 1257 por Giovanni di Simone sobre un pequeno hospital preexistente, a función deste hospital era axudar aos peregrinos, pobres, enfermos e nenos abandonados proporcionandolles un refuxio. O nome do hospital cambiouse máis tarde por Ospedale della Misericordia ("Hospital da Misericordia") ou di Santa Chiara ("Santa Clara"), que era o nome dunha pequena igrexa incluída no complexo.

O exterior do hospital construíuse con paredes de ladrillo con fiestras de dúas luces de estilo gótico; o interior do hospital estaba pintado en dúas cores, branco e negro, para imitar as cores de mármore dos outros edificios. En 1562, durante a época na que os Medici dominaban a cidade, o hospital reestruturouse segundo os cánones renacentistas florentinos; todas as portas e fiestras modificáronse por outras rectangulares recubertas de gres gris.

Hoxe, o edificio xa non é completamente un hospital. Desde 1976, a parte media do edificio contén o museo Sinopias, onde se gardan debuxos orixinais dos frescos de Campo Santo.

Palazzo dell'Opera[editar | editar a fonte]

O Palacio da Ópera é un complexo de casas da esquina nordeste da praza. Construíronse en diferentes períodos, o edificio principal remóntase polo menos ao século XIV e o último ao século XIX.

Orixinalmente estas casas pertencían aos obreiros do complexo catedralicio: o xastre, o xardineiro, os campaneiros etc. ata o século XIX cando se trasladaron as oficinas da administración da Opera della Primaziale. Nos mesmos anos a Sala capitular tamén se trasladou ao interior do complexo. Co paso do tempo o complexo reordenouse varias veces, pero a fachada do edificio principal aínda conserva o seu aspecto orixinal.

Nos primeiros anos do século XXI as oficinas de administración e o cabido mudáronse de novo a un palacio próximo ao arcebispado. Só algunhas habitacións da planta baixa aínda se utilizan como despachos de vixilancia e persoal técnico. Despois do traslado, as salas superiores transformáronse nunha plataforma para exposicións temporais (2014). Esta é a primeira vez que a xente pode visitar esas habitacións.

As salas máis interesantes abertas ao público son a sala do presidente, a da Deputación, a capela e a sala capitular. Entre as pechadas están a sala "Loggetta" (con frescos de Agostino Ghirlanda), a sala "Scrittoio" (cun fresco de Il Sodoma), a sala "Viola" e a sala técnica.

Entrada principal.
O corredor da planta baixa.
Fresco na sala técnica, pintado no primeiro cuarto do século XV por un pintor senese.
Fresco na sala da Deputación, pintado en 1299 por Vincino di Vanni e Giovanni d'Apparecchiato.
Algunhas das partes orixinais do púlpito de Giovanni Pisano na sala do presidente.
A sala capitular.
A sala da capela.

Notas[editar | editar a fonte]

Referencias

↑ Renzulli, Melanie (2010). Rachel Mills, ed. The Green Guide: Italy. Greenville, SC: Michelin. p. 328. ISBN 9781907099571.
↑ Barsali, G.; U. Castelli, R. Gagetti, O. Parra (1995). Pisa, History and Masterpieces. Florence: Bonechi Edizioni "Il Turismo" S.r.l. p. 46. ISBN 88-7204-192-9.
↑ Michael Greenhalgh (1978). "Classicism from the Fall of Rome to Nicola Pisano: Survival and Revival". Consultado o 2007-09-18.
↑ "Leaning Tower of Pisa: 1920s Photo of Dal Pozzo". www.endex.com. Arquivado dende o orixinal o 2010-04-18. Consultado o 2010-08-09.