Philippe Starck
(2011) | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 18 de xaneiro de 1949 (75 anos) París, Francia |
Educación | École Camondo |
Actividade | |
Campo de traballo | Deseño interior e deseño industrial |
Ocupación | deseñador industrial, deseñador, empresario |
Período de actividade | 1968 - |
Profesores | Henri Malvaux |
Participou en | |
12 de xuño de 1987 | documenta 8 |
Familia | |
Pai | André Starck |
Premios | |
| |
Descrito pola fonte | Obálky knih, |
Páxina web | starck.com |
Philippe Starck, nado o 18 de xaneiro de 1949 en París,[1] é un arquitecto e deseñador industrial francés coñecido pola súa ampla gama de deseños, incluíndo deseño de interiores, arquitectura, obxectos domésticos, mobles, barcos e outros vehículos.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]O seu pai, André Starck, enxeñeiro aeronáutico, inspirou a Starck xa dende pequeno, facía "da invención un deber". A súa familia vivía na rexión de Alsacia, antes de que o seu avó se mudase a París. Estudou na École Nissim de Camondo de París. En 1968 fundou a súa primeira empresa, que producía obxectos inchables. En 1969 converteuse en director artístico de Pierre Cardin.[1]
En 1974 instalouse nos Estados Unidos e dous anos despois volveu a París, onde lanzou o seu primeiro night club, La Main Bleu, e o club nocturno Les Bains-Douches. En 1979 fundou a empresa Starck Product.
Durante a década de 1980 renovou os apartamentos privados do presidente francés François Mitterrand no Palais de l'Elysée, decorou os interiores do Café Costes de París e foi responsable dos interiores do Caffé Manin de Toquio. Tamén foi o encargado de decorar os interiores do Hotel Royalton de Nova York e deseñou os planos das instalacións da empresa francesa de cubertos Laguiole. A finais da década de 1980, construíu o barco La Fiamma para a empresa Asahi e a propiedade Nani Nani para Rikugo en Toquio.[2] Tamén se encargou do deseño de interiores do Teatro Infanta Beatriz[3] e Ramses en Madrid e foi o responsable da decoración interior do Hotel Paramount.
En 1991 participou na construción do Museo de Groningen, construíu o edificio de oficinas Le Baron Vert en Osaca para Meisei e ocupouse dunha serie de residencias privadas, como Lemoult (París), L'Angle (Anveres), 18 rapport maisons nos Ánxeles e unha residencia privada en Madrid. A finais dos 90, creou o catálogo Good Goods con La Redoute.[4]
En 2018, inaugurou dous edificios en Quito, Ecuador,[5] un dentro da zona urbana da cidade e outro na parroquia de Cumbayá; Para Starck, os edificios propoñen a vida comunitaria: "Vivimos nunha sociedade na que estamos cada vez máis sós, envexando aos nosos veciños. Aquí é todo o contrario, emprego un concepto de surrealismo moderno que ofrece sorpresa en todo o que se ve", dixo. Durante a inauguración de ámbolos proxectos os proxectos foron promovidos por Uribe & Schwarzkopf, promotora inmobiliaria liderada por Tommy Schwarzkopf, que foi o encargado de liderar a renovación urbana da cidade.
Obra
[editar | editar a fonte]Arquitectura
[editar | editar a fonte]- 1978 - Night club Le Bains Douches, arquitectura de interiores, París, Francia
- 1982 - Starck Club, Dallas
- 1983/84 - Palais de l'Elysée, París
- 1984 - Café Costes, París
- 1985 - Restaurant Theatron, México
- 1986 - Creeks, París; Jouet et Cie, París
- 1987 - Restaurant Manin, Tokio; Lagouiole factory, Lagouiole; Maison Lemoult, París
- 1988 - espazo para conciertos La Cigale, París, Café Mystiquw, Tokio; Hotel Royalton, Nova York
- 1989 - Nani Nani, Tokio
- 1990 - Agence design agency, París; Restaurante Asahi "La Flamme", Tokio; Hotel Paramont, Nova York; Restaurante Teatriz, Madrid
- 1991 - Boutique Hugo Boss, París
- 1992 - Salone Coppola, Milán; Le Baron Vert, Osaca, Xapón
- 1993 - Groningen Museum, con Alessandro Mendini, Holanda
- 1994 - Peninsula Hotel, Restaurant Felix; Oyster Bar Hong Kong; Starck House 3, Suíza;
- 1995 - Hotel Delano, Miami Beach; Formentera House
- 1996 - Placido Arango Jr. House, Madrid
- 1997 - Asia de Cuba Restaurant, Nova York; Hotel Mondrian, Hollywood; Torre de control, Burdeos, Francia
- 1998 - École Nationale des Arts Décoratifs (ENSAD), París, Francia 1999 - Hotel St. Martins Lane, Londres
- 2000 - Chez Bon, París; Hotel Sanderson, Londres; Hotel Hudson, Nova York
- 2001 - Hotel Clift, San Francisco
- 2002 - TASCHEN Bookshop, París
- 2003 - Museo Baccarat, París
- 2004 - Faena Hotel+Universe , Buenos Aires
- 2007 - Restaurante Ramses, Madrid
- 2009 - Icon Vallarta, Puerto Vallarta, MX
- 2010 - Reforma de La Alhóndiga, Bilbao
- 2018 - Yoo, Quito & Cumbayá
Deseño
[editar | editar a fonte]- 1970 - Francesca Spanish, cadeira, Starck Products
- 1977 - Easy Light, cadeira, Starck Products
- 1978 - Dr. Von Vogelsang, diván, Starck Products
- 1984 - Richard III, cadeira
- 1984 - Costes, cadeira, Driade
- 1985 - Saraphis, cadeira, Driade
- 1986 - Ed Archer, cadeira, Driade
- 1986 - Lola Mundo, cadeira, Driade
- 1988 - Ara, lámpada, Flos
- 1990 - Dr. Glob, mesa e cadeira, Kartell; W.W. Stool, cadeira, Vitra
- 1991 - Juicy Salif, espremedor, Alessi; Max le Chinois, coador de pasta, Alessi; Hot Bertaa, fervedoiro, Alessi
- 1992 - Le paravent de l'autre, biombo, Driade
- 1994 - Lord Yo, cadeira; Jim Nature, televisor, Saba
- 1995 - Moto 6,5, moto, Aprilia
- 1996 - Miss Trip, cadeira, Kartell
- 2012 - Volteis, coche eléctrico
- 2016 - Xiaomi Mi MIX, teléfono móbil
- 2017 - Xiaomi Mi MIX 2, teléfono móbil
- 2018 - Xiaomi Mi MIX 2S, teléfono móbil
Premios
[editar | editar a fonte]- 1980 - Oscar du luminaire.
- 1985 - Chevalier de l'Ordre des Arts et des Lettres de Francia.
- 1986 - Premios Delta de la Plata.
- 1987 - Platium Circle.
- 1988 - Grand Prix National de la création industrielle, París.
- 1990 - Interior Architecture Award.
- 1991 - Twelfth Annual Interiors Award.
- 1995 - Good design Award; Prix d'excellence Marie Claire Maison; Trophées du Design Batimat; Design Preis Schweiz; Auszeichnung für hüchste Designqualität.
- 1998 - Auszeichnung für hohe Designqualität.
- 2000 - iF Product Design Award; Distinction; Red Dot for High Design Quality.
- 2000 - Gold ADEX; German Ranking Design Award; Good Design Award.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 "Philippe Starck". britannica.com.
- ↑ "Unhex Nani Nani and Dual Curving". kikukawa.com. Consultado o 2023.
- ↑ "Starck, Philippe". guia-arquitectura-madrid.coam.org. Consultado o 2023.
- ↑ "Design: Starck naked". independent.co.uk. Consultado o 2023.
- ↑ "El francés Philippe Starck visitó Quito para inaugurar dos nuevos íconos de la arquitectura". elcomercio.com. Consultado o 2023.