Percy Bysshe Shelley
Percy Bysshe Shelley, nado en Horsham o 4 de agosto de 1792 e finado no golfo de La Spezia o 8 de xullo de 1822, foi un poeta romántico inglés, un dos mellores poetas líricos da literatura inglesa [1] e un dos máis influentes.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Educación
[editar | editar a fonte]Shelley naceu en Field Place, na parroquia de Broadbridge Heath, preto de Horsham en West Sussex, o fillo máis vello de Timothy Shelley (1753-1844), parlamentario liberal de Horsham (1790-92) e Shoreham (1806-12) e a súa muller, Elizabeth Pilfold (1763-1846)[2], procedente dunha familia de grandes propietarios de Sussex. Tiña catro irmás máis novas e un irmán moito máis novo. Aprendeu as primeiras letras na casa, tutelado polo reverendo Evan Edwards da localidade veciña de Warnham. En 1802 entrou en Syon House Academy de Brentford (Middlesex) e en 1804, en Eton College, para pasar en 1810 ao University College, de Oxford. Nese ano principiou a publicar as súas obras. A primeira foi unha novela gótica, Zastrozzi (1810); en setembro deu ao prelo, coa súa irmá Elizabeth, Original Poetry by Victor and Cazire. En novembro, con Thomas Jefferson, Hogg Posthumous Fragments of Margaret Nicholson e en decembro, xa unicamente coa súa propia sinatura, San Irvyne; or, The Rosicrucian: A Romance[3].
En 1811 publicou dous panfletos de forma anónima: The Necessity of Atheism e Poetical Essay on the Existing State of Things (reedescuberto en 2006, de carácter antibélico e antimonárquico), que chamou a atención da administración da universidade polo que tivo que comparecer diante das autoridades da institución. A súa negativa a repudiar a autoría dos panfletos resultou na súa expulsión de Oxford o 25 de marzo de 1811, xunto con Hogg. Shelley tivo a oportunidade de reintegrarse na vida universitaria despois da intervención de seu pai, pero a negativa a renegar dos seus puntos de vista levouno ao enfrontamento con el.
Vida axitada
[editar | editar a fonte]Catro meses despois da súa expulsión Shelley, con apenas dezanove anos, largou secretamente a Escocia acompañado por Harriet Westbrook, de dezaseis anos, filla de John Westbrook, propietario dun café de Londres. Casaron o 28 agosto de 1811. A parella tivo dúas fillas.[4] Shelley convidou o seu amigo Hogg á súa casa, mesmo compartindo a dona, segundo os seus ideais do amor libre, mais o rexeitamento de Harriet obrigouno a abandonar o proxecto de matrimonio aberto. Marchou a Lake District coa intención de escribir pero o seu interese polos acontecementos políticos, fixo que volvera a vista cara a Irlanda. O seu activo interese polas miserentas condicións dos traballadores dublineses impulsouno ao propagandismo político, logrando a hostilidade das autoridades.
Shelley e Mary
[editar | editar a fonte]Nos dous anos seguintes escribiu e publicou Queen Mab: A Philosophical Poem, no que se apreza a influencia das ideas radicais do filósofo inglés William Godwin. Dende 1812, Shelley sufrirá ataques nerviosos, que acalentaba con doses de láudano [5]. Nese periodo comeza a experimentar crises que cursan con vívidas alucinacións.
Neste período realizou unha serie de viaxes; a máis significativa foi a que fixo a Irlanda, na que realizou propaganda contra o dominio inglés e o catolicismo. De volta a Inglaterra o matrimonio con Harriet empezou a deteriorarse, pasando moito tempo na casa de Godwin e na súa librería de Londres, onde coñeceu a Mary, filla de Godwin e de Mary Wollstonecraft, feminista que morrera ao nacer Mary.
O radicalismo de Percy Shelley, e sobre todo as súas ideas económicas adquiridas pola lectura do tratado Political Justice (1793) de Godwin, contribuíron a arredalo da súa familia aristocrática e sen acceso ao patrimonio familiar, razón pola que, logo de meses de promesas, non puido pagar as súas débedas con Godwin e este sentiuse traizoado polo seu discípulo[6].
Godwin rexeitou a unión de Mary e Percy e intentou impedila pero o 28 de xuño 1814 a parella marchou a Francia coa medio irmá de Mary, Claire Clairmont[7], estivo un tempo en Suíza e por mor da falta de cartos decidiu volver a Inglaterra, aportando en Gravesend, costa inglesa de Kent, o 13 de setembro de 1814 [8]. Tres anos máis tarde (1817) publicouse o diario desta viaxe co título de History of Six Weeks' Tour through a Part of France, Switzerland, Germany, and Holland, with Letters Descriptive of a Sail round the Lake of Geneva, and of the Glaciers of Chamouni[9]. En outono de 1815 Percy e Mary establecéronse en Londres. El escribiu a alegoría en verso Alastor, or The Spirit of Solitude, considerado o seu primeiro gran poema. A súa situación complicouse: Mary estaba embarazada e seu pai negábase a axudalos. Viviron con dificultades económicas[10]; Percy tivo mesmo que arredarse da casa para evitar os acredores[11]. As cartas dos amantes neste período revelaban o seu pesar a causa da separación forzosa.[12]
A perda da filla que esperaba levou a Mary á depresión, mais tras a morte do avó de Percy e a mellora da súa situación financeira a parella pasou un período de vacacións en Torquay e deseguido alugou unha casa de dous andares en Bishopsgate, próxima ao parque de Windsor.[13] Nesa época escribiu o seu poema Alastor. O 24 de xaneiro de 1816 naceu o segundo fillo de Mary e Percy, ao que lle puxeron William.
Encontro con Byron
[editar | editar a fonte]No verán de 1816 os Shelley fixeron unha segunda viaxe a Suíza. Claire Clairmont comezara unha relación con Lord Byron o abril anterior, pouco antes deste marchar ao continente. As frecuentes conversas de Percy con Byron tiveron un efecto estimulante na poesía de Shelley. Escribiu Hymn to Intellectual Beauty, a súa segunda obra de certo relevo logo de Alastor. Veu despois (1817) Mont Blanc, un poema complexo no que expresa a inevitabilidade dos sucesos históricos e a relación entre a mente humana e a natureza circundante. Á súa vez, Shelley influenciou a poesía de Byron, visible na terceira terza parte de Childe Harold's Pilgrimage, na que Byron estaba a traballar, e en Manfred que escribiu no outono dese ano.
Segundo matrimonio
[editar | editar a fonte]
Tras a súa volta a Londres en setembro marcharon a Bath. O 10 de decembro morreu Harriet, a muller de Percy, afogada no lago Serpentine Lake, en Hyde Park. Percy e Mary casaron o 30 de decembro de 1816 na igrexa de San Mildred de Londres[14]
A ameaza dos acredores, a súa feble saúde e a posibilidade de perder a custodia dos fillos que tivera con Mary -como pasara cos que tivo con Harriet- provocaron a súa marcha de Inglaterra cara a Italia o 12 de marzo de 1818[15].
Viaxe a Italia e pasamento
[editar | editar a fonte]Nos seguintes catro anos viviu en Venecia, Livorno, Lucca, Este, Roma, Nápoles, Florencia e Pisa. A súa última residencia foi Vila Magni en San Terenzo, no concello de Lerici (La Spezia). Shelley e Mary perderan dous dos tres fillos en Italia, primeiro Clara Everina e despois William. Sobreviviu só o fillo nado en Florencia, Percy Florence. Os anos en Italia foron intensos do punto de vista intelectual e creativo. Percy escribiu a maior parte dos seus grandes poemas e traduciu a Platón.
O 8 de xullo de 1822 Percy e o seu amigo Edward Williams saíron navegar acompañados polo mariño Charles Vivian. O mar devolveu os seus restos dez días despois do naufraxio. Díxose que Shelley levaba no peto un pequeno volume de Esquilo e unha colección de John Keats. As circunstancias da súa morte e os feitos que sucederon á aparición do cadáver semellan satisfacer de cheo a mitoloxía romántica[16].
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Donald H. Reiman "Percy Bysshe Shelley" Encyclopædia Britannica, 25 de abril de 2017
- ↑ "Elizabeth Pilfold" Frankenstein; or, the Modern Prometheus The Pennsylvania Electronic Edition] Stuart Curran (editor)
- ↑ O'Neill, Michael (2004). "Shelley, Percy Bysshe (1792–1822)". Oxford Dictionary of National Biography (Online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/25312.
- ↑ "Harriet Shelley" The Pennsylvania Electronic Edition Stuart Curran (editor)
- ↑ Singer, Katherine. "Stoned Shelley: Revolutionary Tactics and Women under the Influence." Studies in Romanticism. Trustees of Boston University, Winter 2009. Vol. 48. Nº 4. pp. 687–707
- ↑ William St Clair (1989) The Godwins and the Shelleys: The Biography of a Family London, Faber & Faber, p. 355.
- ↑ Miranda Seymour (2000) Mary Shelley, New York, Grove Press, pp. 98–99
- ↑ Seymour, pp. 109-113
- ↑ Adriana Corrado (2000) Mary Shelley donna e scrittrice. Una rilettura Napoli, Edizioni Scientifiche Italiane, p. 49
- ↑ Emily W. Sunstein, Mary Shelley: Romance and Reality (1989) New York: Little Brown, 88–89
- ↑ St Clair, p. 374
- ↑ Seymour, pp. 122-123
- ↑ Sunstein, pp. 93–94, 101
- ↑ Sunstein, 129
- ↑ Sunstein, 143–49
- ↑ https://tierraadentro.fondodeculturaeconomica.com/percy-bysshe-shelley-entre-la-tempestad-y-la-romanza/. Falta o
|title=(Axuda)
| Control de autoridades |
|
|---|
