Ottavio Bugatti
| Bugatti | |||
|---|---|---|---|
| Información persoal | |||
| Nome | Ottavio Bugatti | ||
| Nacemento | 25 de setembro de 1928 | ||
| Lugar de nacemento | Lentate sul Seveso | ||
| Falecemento | 13 de setembro de 2016 | ||
| Lugar de falecemento | San Pellegrino Terme | ||
| Altura | 170 centímetros | ||
| Posición | gardameta | ||
| Carreira xuvenil | |||
| Vis Nova Giussano | |||
| Carreira sénior | |||
| Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
| 1949–1951 | Seregno | 36 | (0) |
| 1951–1953 | SPAL | 72 | (0) |
| 1953–1961 | Napoli | 256 | (0) |
| 1961–1965 | Inter de Milán | 25 | (0) |
| Selección nacional | |||
| 1956 | Italia B | 1 | (0) |
| 1952–1958 | Italia | 7 | (0) |
| Adestrador | |||
| 1975–1976 | Salernitana | ||
| 1977 | SPAL | ||
| 1982–1985 | Cavese | ||
| 1988–1990 | Pro Cavese | ||
| Na rede | |||
   | |||
|
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Ottavio Bugatti, nado en Lentate sul Seveso, Milán, o 25 de setembro de 1928 e finado en San Pellegrino Terme, Bérgamo, o 13 de setembro de 2016, foi un futbolista e adestrador italiano.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Como futbolista[editar | editar a fonte]
Comezou a súa carreira no Vis Nova de Giussano,[1] pasando en 1949 ao Seregno, da Serie C, equipo no que coincidiu entre outros con Aldo Boffi, no final da súa carreira. Tras conseguir o ascenso disputou co equipo o campionato 1950/51 na Serie B.
Na tempada 1951/52, despois de descender á Serie C co Seregno e aínda que Bugatti encaixara 67 goles, o presidente do SPAL, Paolo Mazza, decidiu a súa fichaxe. Foi titular durante a súa primeira tempada na Serie A, categoría á que o club de Ferrara acababa de ascender.[2] Ao ano seguinte contribuíu á consecución do noveno posto en liga. Para a tempada 1953/54 foi traspasado ao Napoli a cambio de 55 millóns de liras, cifra récord naquel entón para un porteiro.[1][2]
Ocupou a titularidade na portería de Nápoles durante os seguintes oito anos, e en 1956 recibiu o Premio Combi ao mellor porteiro da Serie A.[3] Realizou a súa mellor actuación co club o 24 de novembro de 1957, no campo da Juventus, onde a pesar de xogar con febre, parou os ataques de Omar Sívori, Giampiero Boniperti e John Charles, facilitando que o seu equipo vencese por 1-3, na que foi a única derrota na casa da Juventus esa tempada.[1] Trala marcha de Bruno Pesaola ao Genoa, converteuse no capitán do equipo, no que permaneceu ata que este descendeu á Serie B en 1961.[4]
Fichou entón polo Inter de Milán de Helenio Herrera, club que adquiriu ao mesmo tempo ao seu antigo rival Lorenzo Buffon, un ano máis novo que el. Foi suplente deste ata 1963, e a continuación foino de Giuliano Sarti. Disputou o seu último partido na Serie A o 10 de xaneiro de 1965, case con 37 anos, ante o Catania. O seu balance no Inter foi de 25 partidos de liga, 6 en competicións europeas e 2 na Copa de Italia, e proclamouse campión de dúas ligas, dúas Copas de Europa e dúas Copas Intercontinentais.
Selección italiana[editar | editar a fonte]
Foi 7 veces internacional coa selección italiana, coa que debutou o 16 de xullo de 1952, nunha vitoria por 8-0 ante os Estados Unidos, nos Xogos Olímpicos de 1952 en Helsinqui.[2][5]
Adestrador[editar | editar a fonte]
Despois de retirarse do fútbol, iniciou unha carreira como adestrador. Na tempada 1975/76 substituíu a Carmine Longo no banco da Salernitana.[6] Ao ano seguinte regresou brevemente a Ferrara, para colocarse á fronte dun SPAL en crise. Chamado para substituír a Ballico, foi á súa vez substituído pola dupla Ottavio Bianchi - Luis Suárez.[2]
Faleceu o 13 de setembro de 2016.
Palmarés[editar | editar a fonte]
- Inter de Milán
- Serie A (2): 1962/63, 1964/65.
- Copa de Europa (2): 1963/64, 1964/65.
- Copa Intercontinental (2): 1964, 1965.
Cinema[editar | editar a fonte]
En 1961 aparece no filme Il giudizio universale de Vittorio De Sica, no que se interpretou a si mesmo.[7]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 "OTTAVIO BUGATTI, L'EROE DI TORINO" (en italiano). 14 de setembro de 2003. Consultado o 6 de maio de 2022.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Fontanelli, Carlo; Negri, Paolo (2017). Il calcio a Ferrara (en italiano). GEO Edizioni. p. 143.
- ↑ "NAPOLI STORY, Bugatti: il “gatto magico” che per due volte salì sul tetto d’Europa" (en italiano). 24 de abril de 2020. Consultado o 6 de maio de 2022.[Ligazón morta]
- ↑ Il Calcio e il Ciclismo Illustrato, numero 38, 22 de setembro de 1960, p. 15
- ↑ Almanacco illustrato del calcio 2007, ed. Panini, p. 593
- ↑ "Campionato Serie C Anno 1975-76". salernitanastory.it (en italiano). Consultado o 6 de maio de 2022.
- ↑ "Il Giudizio Universale - 1961". albertosordi.it (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 6 de decembro de 2010. Consultado o 6 de maio de 2022.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Vitale, Giovanni (2010). Salernitana storia di gol sorrisi e affanni (en italiano). International Printing Editore. ISBN 978-88-7868-094-4.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Datos do xogador no sitio web do Comité Olímpico Internacional (en inglés).
- Datos do xogador na selección italiana (en italiano).
 | ||
| Control de autoridades |
|
|---|
- Nados na provincia de Milán
- Nados en 1928
- Finados en 2016
- Futbolistas de Italia
- Gardametas de fútbol
- Xogadores do SPAL
- Xogadores do SSC Napoli
- Xogadores do Inter de Milán
- Adestradores de fútbol de Italia
- Adestradores do SPAL 1907
- Adestradores do SSC Napoli
- Xogadores da selección de fútbol de Italia
- Futbolistas olímpicos de Italia
- Futbolistas nos Xogos Olímpicos de 1952