Ottavio Bianchi
| Bianchi | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Información persoal | |||
| Nome | Ottavio Bianchi | ||
| Nacemento | 6 de outubro de 1943 | ||
| Lugar de nacemento | Brescia | ||
| Posición | centrocampista | ||
| Carreira xuvenil | |||
| 1956–1962 | Brescia | ||
| Carreira sénior | |||
| Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
| 1960–1966 | Brescia | 97 | (18) |
| 1966–1971 | Napoli | 109 | (14) |
| 1971–1973 | Atalanta | 55 | (6) |
| 1973–1974 | Milan | 14 | (2) |
| 1974–1975 | Cagliari | 20 | (1) |
| 1975–1977 | SPAL | 35 | (0) |
| Selección nacional | |||
| 1966 | Italia B | 1 | (0) |
| 1966 | Italia | 2 | (0) |
| Adestrador | |||
| 1976–1977 | SPAL | ||
| 1978–1979 | Siena | ||
| 1979–1980 | Mantova | ||
| 1980–1981 | Triestina | ||
| 1981–1983 | Atalanta | ||
| 1983–1984 | Avellino | ||
| 1984–1985 | Como | ||
| 1985–1989 | Napoli | ||
| 1990–1992 | Roma | ||
| 1992–1993 | Napoli | ||
| 1994–1995 | Inter de Milán | ||
| 2002 | Fiorentina | ||
|
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Ottavio Bianchi, nado en Brescia o 6 de outubro de 1943, é un exfutbolista e exadestrador italiano, que xogaba como centrocampista. Como futbolista destacou principalmente no Brescia, o Napoli e a Atalanta, mentres que como adestrador é especialmente recordado por levar o Napoli a gañar o primeiro campionato de Serie A da súa historia, na tempada 1986/87, na que gañou tamén a Copa de Italia. Dous anos despois gañou tamén a Copa da UEFA co club napolitano.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Como futbolista[editar | editar a fonte]
Formouse como futbolista nos equipos xuvenís do Brescia e debutou co primeiro equipo na Serie A en 1965. Ao ano seguinte foi contratado polo Napoli, club co que xogou durante os seguintes cinco anos, vestindo a continuación as camisolas de Atalanta, Milan e Cagliari. Pechou a súa carreira como xogador no SPAL, na Serie B, en 1977. Na súa última campaña no club, exerceu tamén como segundo adestrador de Ottavio Bugatti, tralas destitucións de Guido Capello e Giovanni Ballico. Finalmente Bugatti foi substituído polo galego Luis Suárez.[1]
Selección italiana[editar | editar a fonte]
Foi dúas veces internacional coa selección nacional, coa que debutou o 1 de novembro de 1966 nun partido amigable ante a Unión Soviética en Milán que rematou con vitoria italiana pola mínima. Anteriormente xogara tamén coa selección B, en marzo de 1966.[2]
Como adestrador[editar | editar a fonte]
Xa plenamente como adestrador, pasou polos bancos do Siena, o Mantova, a Triestina e a Atalanta, gañando con esta última o campionato da Serie C1 na tempada 1981/82.
Durante a tempada 1983/84 debutou na Serie A, no banco do Avellino, e a continuación pasou polo Como, antes de asinar en 1985 polo Napoli. Na súa primeira campaña no equipo azul, quedou terceiro na liga, mentres que na segunda gañou un histórico scudetto, o primeiro da historia do club. O conxunto napolitano, liderado no campo polo astro Diego Armando Maradona, fíxose tamén coa Copa de Italia, despois de derrotar na final á Atalanta.
Na tempada 1987/88 o Napoli mantívose líder ata a 27ª xornada, perdendo inesperadamente catro dos seus últimos cinco partidos e cedendo así o título de liga ao Milan de Arrigo Sacchi. Na seguinte campaña o equipo chegou ata a final da Copa de Italia, onde caeu ante a Sampdoria, e gañou a Copa da UEFA, vencendo na final ao Stuttgart. Trala vitoria Bianchi pediulle ao presidente Ferlaino que rescindise o seu contrato para poder adestrar a Roma, pero o presidente negouse, polo que o adestrador permaneceu un ano parado, aínda con contrato co Napoli.
En 1990 fichou finalmente pola Roma, coa que gañou a Copa de Italia en 1991, e coa que acadou ese mesmo ano a final a dobre partido da Copa da UEFA, onde perdeu contra o Inter de Milán de Trapattoni.
Estivo á fronte do equipo durante unha segunda tempada e en novembro de 1992 colleu de novo as rendas do Napoli, trala destitución de Claudio Ranieri. Conseguiu sacar o equipo dos postos de descenso nos que se atopaba e na seguinte tempada pasou a ocupar o posto de director técnico.
En 1994 aceptou unha oferta do Inter de Milán, co que acabou sexto na liga na súa primeira tempada. Non chegou a rematar a segunda, pois despois dunha derrota ante o Napoli, foi destituído polo novo presidente Massimo Moratti, e substituído por Luis Suárez.
O 6 de marzo de 2001 foi nomeado responsable da área técnica da Fiorentina.[3] A comezos do 2002 adestrou brevemente o equipo, sucedendo a Roberto Mancini, e en abril converteuse no presidente do club, trala dimisión de Ugo Poggi. O equipo acabou descendendo e foi declarado en bancarrota.
Palmarés[editar | editar a fonte]
Xogador[editar | editar a fonte]
- Brescia
- Serie B (1): 1964/65.
Adestrador[editar | editar a fonte]
- Napoli
- Serie A (1): 1986/87.
- Copa Italia (1): 1986/87.
- Copa da UEFA (1): 1988/89.
- Roma
- Copa Italia (1): 1990/91.
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Datos do xogador na selección italiana (en italiano).
| Control de autoridades |
|
|---|
- Nados en Brescia
- Nados en 1943
- Futbolistas de Italia
- Defensas de fútbol
- Xogadores do Brescia Calcio
- Xogadores do SSC Napoli
- Xogadores do Atalanta BC
- Xogadores do AC Milan
- Xogadores do Cagliari Calcio
- Xogadores do SPAL
- Xogadores da selección de fútbol de Italia
- Adestradores de fútbol de Italia
- Adestradores do SPAL 1907
- Adestradores do Robur Siena
- Adestradores do Atalanta BC
- Adestradores do Calcio Como 1907
- Adestradores do SSC Napoli
- Adestradores do AS Roma
- Adestradores do Inter de Milán