Gran Premio dos Estados Unidos de 1980

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Estados Unidos de 1980
Detalles da carreira
Carreira 14 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1980.
Trazado do circuíto de Watkins Glen
Trazado do circuíto de Watkins Glen
Data 5 de outubro 1980
Nome oficial XXIII Toyota United States Grand Prix
Localización Circuíto de Watkins Glen
Watkins Glen, Nova York, Estados Unidos
Percorrido Circuíto permanente
5´435 km
Distancia 59 voltas, 320´670 km
ClimaNubrado e seco con temperaturas ata de 12 °C; velocidade do vento 13 km/h[1]
Pole position
Piloto Italia Bruno Giacomelli Alfa Romeo
Tempo 1:33.291
Volta rápida
Piloto Australia Alan Jones Williams-Ford
Tempo 1:34.068 na volta 44
Podio
Primeiro Australia Alan Jones Williams-Ford
Segundo Carlos Reutemann Williams-Ford
Terceiro Francia Didier Pironi Ligier-Ford

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1980 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 5 de outubro de 1980 no circuíto de Watkins Glen de Watkins Glen, Nova York. Foi a 14ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1980. Esta carreira tamén se coñece como o Gran Premio do leste dos Estados Unidos co fin de distinguila da Gran Premio do oeste dos Estados Unidos, celebrada o 30 de marzo de 1980 en Long Beach (California).

Foi a última carreira da tempada 1980 de Fórmula Un. A carreira foi o 30 Gran Premio dos Estados Unidos, e o 20º e último durante nove anos, que se celebrou en Watkins Glen. A carreira disputouse sobre 59 voltas ao circuíto de 5´435 quilómetros para unha distancia total de carreira de 321 quilómetros.

A carreira foi gañada polo novo campión do mundo, o piloto australiano Alan Jones, pilotando un Williams FW07B. Foi a quinta vitoria de Jones da tempada oficial e o sexto dos sete Grandes Premios (incluíndo España e Australia) que ía gañar nesa tempada. Jones gañou por catro segundos sobre o seu compañeiro de equipo o arxentino Carlos Reutemann con piloto francés Didier Pironi terminando terceiro no seu Ligier JS11 / 15.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

A primeira tempada no Campionato de Frank Williams como escudaría e a undécima como propietario, terminou cunha nova vitoria do líder do equipo e novo campión do mundo de pilotos Alan Jones, este foi o último Gran Premio que se celebrou na histórica pista de Watkins Glen nos outeiros ao pé de Seneca Lake. A desaparición de Glen produciuse logo e que os intentos de rexurdir a pista demostraron non ser suficientes, as zonas de seguridade quedaron pequenas para as novas velocidades, e a asistencia non era a que fora, ata esta carreira estivera en dúbida ata xusto un mes antes.

Na fin de semana do último Gran Premio da tempada a gran sorpresa foi a clasificación do Alfa Romeo do italiano Bruno Giacomelli, que foi o máis rápido nas sesións do venres e sábado, cunha media de 208´502 km/h. O italiano logrou a única pole das súas 69 carreiras, e a primeira para Alfa Romeo desde 1951, logrouna por tres cuartos de segundo sobre un grupo formado por Nelson Piquet no Brabham, Carlos Reutemann no Williams, Elio de Angelis no Lotus e Jones no segundo Williams.

O día da carreira ameazaba choiva, pero non apareceu. Alain Prost, que completaba a súa primeira tempada de F1, sufría os efectos dun accidente na cualificación do sábado, e foi substituído despois da warmup polo holandés Jan Lammers. Ao comezo, Giacomelli saíu ben e lideraba na primeira curva. Jones pasou desde a quinta posición da grella ata a segunda posición entrando na curva un, pero non puido manter a súa progresión. Trompeou sobre a terra, recompúxose e continuou, terminando a primeira volta no décimo cuarto lugar.

Ao final da volta, Giacomelli abrira unha brecha con Piquet, seguido de Reutemann, Didier Pironi, de Angelis e Héctor Rebaque. En dúas voltas máis, o Alfa adiantouse dous segundos e medio. Mentres tanto, Jones estaba loitando para remontar, e na volta 7, xa estaba detrás do McLaren de John Watson, tratando de tomar o sétimo lugar. Watson mantívoo baixo control ata a décima volta, cando logrou pasalo, Jones foise a por de Angelis e Pironi.

Giacomelli seguiu marcando un ritmo uniforme, e a súa vantaxe era de dez segundos na volta 21, Reutemann ameazaba a Piquet, cuxos pneumáticos estaban empezando a desfalecer. Jones alcanzara a De Angelis, e na seguinte volta, estaba quinto.

A presión de Reutemann, e o aumento da falta de adherencia do Brabham, provocaron que finalmente Piquet, na volta 26, fixera un trompo na primeira curva. Na saída de pista danou un faldrón, e retirouse logo de chegar aos boxes. Tres voltas máis tarde, Jones pasou a Pironi poñéndose terceiro, o Ligier tamén sufría o desgaste dos pneumáticos.

O único coche entre Jones e o líder agora era o do seu compañeiro de equipo Reutemann, pero co campionato de pilotos xa en mans de Jones, non habería ordes de equipo. Pero o arxentino tiña subviraxe provocado polo desgastado pneumático dianteiro esquerdo, e Jones pasouno facilmente na volta 30 e puxo a súa mirada en Giacomelli, agora con 12 segundos de vantaxe. O Alfa Romeo vermello e branco correu ata deterse no inicio da volta 32 con problemas eléctricos. Unha vez á cabeza, Jones foi máis e máis rápido, para rematar facendo un 1:34.068 na volta 44, mellor que o seu tempo de cualificación.

Cando Watson entrou en boxes para substituír un amortecedor roto do seu McLaren, o favorito do público Mario Andretti entrou en posición de puntos. Un xogo de pneumáticos novos permitiu a René Arnoux capturar e pasar ao americano, pero unha faldrón roto freou o Renault, e Andretti foi capaz de recuperar o sexto posto para lograr o seu único punto da tempada.

O equipo Williams celebrou a culminación dun ano cun dobrete. A carreira viu non só o final das carreiras de Fórmula Un en Watkins Glen, tamén foi o último Gran Premio dos ex campións mundiais Emerson Fittipaldi e Jody Scheckter e a última carreira de Mario Andretti para Colin Chapman e Lotus.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Tempo Difereza
1 23 Italia Bruno Giacomelli Alfa Romeo 1:33.291 -
2 5 Nelson Piquet Brabham-Ford 1:34.080 + .789
3 28 Carlos Reutemann Williams-Ford 1:34.111 + .820
4 12 Italia Elio de Angelis Lotus-Ford 1:34.185 + .894
5 27 Australia Alan Jones Williams-Ford 1:34.216 + .925
6 16 Francia René Arnoux Renault 1:34.839 + 1.548
7 26 Francia Didier Pironi Ligier-Ford 1:34.971 + 1.680
8 6 Héctor Rebaque Brabham-Ford 1:35.166 + 1.875
9 7 John Watson McLaren-Ford 1:35.202 + 1.921
10 22 Italia Andrea de Cesaris Alfa Romeo 1:35.235 + 1.954
11 11 Mario Andretti Lotus-Ford 1:35.343 + 2.052
12 25 Francia Jacques Laffite Ligier-Ford 1:35.421 + 2.130
13 8 Francia Alain Prost McLaren-Ford 1:35.988 + 2.697
14 21 Finlandia Keke Rosberg Fittipaldi-Ford 1:36.332 + 3.041
15 50 Rupert Keegan Williams-Ford 1:36.750 + 3.459
16 31 Eddie Cheever Osella-Ford 1:36.908 + 3.607
17 9 Suíza Marc Surer ATS-Ford 1:37.001 + 3.710
18 2 Gilles Villeneuve Ferrari 1:37.040 + 3.749
19 20 Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 1:37.088 + 3.797
20 29 Italia Riccardo Patrese Arrows-Ford 1:37.405 + 4.114
21 4 Derek Daly Tyrrell-Ford 1:37.923 + 4.632
22 3 Francia Jean-Pierre Jarier Tyrrell-Ford 1:37.966 + 4.675
23 1 Unión Sudafricana Jody Scheckter Ferrari 1:38.149 + 4.858
24 30 Alemaña Jochen Mass Arrows-Ford 1:38.526 + 5.535
25 14 Países Baixos Jan Lammers Ensign-Ford 1:38.532 + 5.541
NSC 43 Mike Thackwell Tyrrell-Ford 1:51.102 + 17.811
NSC 51 Geoff Lees Williams-Ford - -

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 27 Australia Alan Jones Williams-Ford 59 1:34:36.05 5 9
2 28 Carlos Reutemann Williams-Ford 59 +4.21 segs 3 6
3 25 Francia Didier Pironi Ligier-Ford 59 +12.57 segs 7 4
4 12 Italia Elio de Angelis Lotus-Ford 59 +29.69 segs 4 3
5 26 Francia Jacques Laffite Ligier-Ford 58 +1 volta 12 2
6 11 Mario Andretti Lotus-Ford 58 +1 volta 11 1
7 16 Francia René Arnoux Renault 58 +1 volta 6
8 9 Suíza Marc Surer ATS-Ford 57 +2 voltas 17
9 50 Rupert Keegan Williams-Ford 57 +2 voltas 15
10 21 Finlandia Keke Rosberg Fittipaldi-Ford 57 +2 voltas 14
11 1 Unión Sudafricana Jody Scheckter Ferrari 56 +3 voltas 23
NC 7 John Watson McLaren-Ford 50 +9 voltas 9
Ret 2 Gilles Villeneuve Ferrari 49 Accidente 18
NC 3 Francia Jean-Pierre Jarier Tyrrell-Ford 40 +19 voltas 22
Ret 30 Alemaña Jochen Mass Arrows-Ford 36 Transmisión 24
Ret 23 Italia Bruno Giacomelli Alfa Romeo 31 Eléctrico 1
Ret 5 Nelson Piquet Brabham-Ford 25 Trompo 2
Ret 6 Héctor Rebaque Brabham-Ford 20 Motor 8
Ret 31 Eddie Cheever Osella-Ford 20 Suspensión 16
Ret 29 Italia Riccardo Patrese Arrows-Ford 16 Trompo 20
Ret 14 Países Baixos Jan Lammers Ensign-Ford 16 Dirección 25
Ret 20 Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 15 Suspensión 19
Ret 4 Derek Daly Tyrrell-Ford 3 Trompo 21
Ret 22 Italia Andrea de Cesaris Alfa Romeo 2 Accidente 10
NTS 8 Francia Alain Prost McLaren-Ford Lesionado 13
NSC 43 Mike Thackwell Tyrrell-Ford
NSC 51 Geoff Lees Williams-Ford

Líderes por volta[editar | editar a fonte]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 5 mellores resultados das 7 primeiras carreiras e os 5 mellores resultados das últimas 7 carreiras contan para o campionato de pilotos. Números sen paréntesis son puntos no Campionato; os números entre paréntesis son os puntos totais anotados.


Carreira anterior:
Gran Premio do Canadá de 1980
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1980
Carreira seguinte:
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1981
Carreira anterior:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1979
Gran Premio dos Estados Unidos Carreira seguinte:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1989

Notas[editar | editar a fonte]

  • Rob Walker (xaneiro de 1981). "22nd United States Grand Prix: Final Round". Road & Track, 110-113.

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]