Gran Premio do Reino Unido de 1985

Gran Premio de Reino Unido de 1985
Detalles da carreira
	Carreira 8 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1985.
	; Trazado do circuíto de Silverstone
Data	21 de xullo de 1985
Nome oficial	XXXVIII Marlboro British Grand Prix
Localización	Circuíto de Silverstone, Northamptonshire, Reino Unido
Percorrido	Percorrido permanente de carreira ; 4´719 km
Distancia	65 voltas, 306´735 km
Clima	Fresco, nubrado
Pole position
Tempo	1:05.591
Volta rápida
Tempo	1:09.886 na volta 43
Podio

O Gran Premio do Reino Unido de 1985 (oficialmente o XXXVIII Marlboro British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 21 de xullo de 1985 no circuíto de Circuíto de Silverstone en Northamptonshire, Reino Unido. Foi a oitava carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1985

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

A cualificación viu a Keke Rosberg lograr a pole no seu Williams cunha volta de 1:05,591. A unha velocidade media de 259 km/h, que foi a volta de cualificación máis rápida na historia da F1 durante 17 anos. Xunto a Rosberg na primeira fila estaba Nelson Piquet no Brabham, mentres que Alain Prost no McLaren e Ayrton Senna no Lotus estaban na segunda fila. Nigel Mansell no segundo Williams e o líder do campionato Michele Alboreto no Ferrari ocupaban a terceira fila, mentres que na cuarta estaban Andrea de Cesaris no Ligier e Elio de Angelis no segundo Lotus. Teo Fabi no Toleman e Niki Lauda no segundo McLaren completaban o top ten.

Ao comezo da carreira, Senna pasou a Prost, Piquet saíu lento e Rosberg tomou o liderado, mentres que Mansell púxose terceiro e de Cesaris quinto. Detrás deles, catro coches quedaron eliminados na primeira curva, Copse, Patrick Tambay no Renault perdeu o control e foi golpeado polo segundo Ferrari de Stefan Johansson, e fixeron que o Osella de Piercarlo Ghinzani e o RAM de Philippe Alliot chocaran entre si.

De volta na parte dianteira, de Cesaris pasou a Prost e Mansell para ser terceiro, antes de que Prost volvese pasar ao Ligier na volta 9. Máis tarde Prost admitiu que estaba preocupado por estar detrás dos Ligier grazas ao impredicible da reputación de de Cesaris de chocar os seus autos de carreira. Mansell abandonou na volta 18 cun fallo no embrague, antes de que o seu compañeiro Rosberg rompera o escape catro voltas máis tarde. Senna seguiu á fronte, con Prost agora segundo e Lauda terceiro por diante de de Cesaris, Piquet e Alboreto.

Alboreto pasou a Piquet polo quinto, antes de pasar a ser cuarto na volta 42 cando o embrague de de Cesaris fallou. Para entón, Senna e Prost corrían pegados. O francés finalmente pasou ao brasileiro na volta 58, Lauda tivo un fallo eléctrico na mesma volta. Logo de inxección de combustible de Senna fallou, quedando Alboreto segundo, mentres que Jacques Laffite no segundo Ligier púxose terceiro por diante de Piquet.

A bandeira a cadros mostrouse erroneamente ao final da volta 65, unha volta antes. A metade de camiño en todo o que se entende que foi a última volta, Laffite quedou sen combustible, o que molestou a Piquet, xa que ocuparía o terceiro lugar do podio se non fora polo erro. Os puntos finais foron acadados por Derek Warwick no segundo Renault e Marc Surer no segundo Brabham.

No campionato de pilotos, Prost colocouse a dous puntos de Alboreto, mentres que no Campionato de Construtores McLaren trasladouse ata o segundo, 18 puntos por detrás de Ferrari.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	6	Keke Rosberg	Williams-Honda	1:06.107	1:05.591	—
2	7	Nelson Piquet	Brabham-BMW	1:08.933	1:06.249	+0.658
3	2	Alain Prost	McLaren-TAG	1:06.308	1:08.532	+0.717
4	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	1:06.324	1:06.794	+0.733
5	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	1:09.080	1:06.675	+1.084
6	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:06.793	1:07.427	+1.202
7	25	Andrea de Cesaris	Ligier-Renault	1:11.082	1:07.448	+1.857
8	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	1:07.581	1:07.696	+1.990
9	19	Teo Fabi	Toleman-Hart	1:07.678	1:07.871	+2.087
10	1	Niki Lauda	McLaren-TAG	1:07.743	1:09.001	+2.152
11	28	Stefan Johansson	Ferrari	1:08.169	1:07.887	+2.296
12	16	Derek Warwick	Renault	1:08.238	1:08.604	+2.647
13	15	Patrick Tambay	Renault	1:09.898	1:08.240	+2.649
14	22	Riccardo Patrese	Alfa Romeo	1:08.384	1:10.110	+2.793
15	8	Marc Surer	Brabham-BMW	1:09.572	1:08.587	+2.996
16	26	Jacques Laffite	Ligier-Renault	1:10.756	1:08.656	+3.065
17	17	Gerhard Berger	Arrows-BMW	1:09.870	1:08.672	+3.081
18	9	Manfred Winkelhock	RAM-Hart	1:10.299	1:09.114	+3.523
19	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	1:09.413	1:09.131	+3.540
20	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	1:10.718	1:09.242	+3.651
21	10	Philippe Alliot	RAM-Hart	1:11.162	1:09.609	+4.018
22	23	Eddie Cheever	Alfa Romeo	1:11.072	1:10.345	+4.754
23	29	Pierluigi Martini	Minardi-Motori Moderni	1:13.645	1:15.363	+8.054
24	30	Jonathan Palmer	Zakspeed	1:17.856	1:13.713	+8.122
25	24	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	1:16.400		+10.809
26	4	Stefan Bellof	Tyrrell-Ford	1:17.009	1:16.596	+11.005

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	2	Alain Prost	McLaren-TAG	65	1:18:10.436	3	9
2	27	Michele Alboreto	Ferrari	64	+ 1 volta	6	6
3	26	Jacques Laffite	Ligier-Renault	64	+ 1 volta	16	4
4	7	Nelson Piquet	Brabham-BMW	64	+ 1 volta	2	3
5	16	Derek Warwick	Renault	64	+ 1 volta	12	2
6	8	Marc Surer	Brabham-BMW	63	+ 2 voltas	15	1
7	3	Martin Brundle	Tyrrell-Renault	63	+ 2 voltas	20
8	17	Gerhard Berger	Arrows-BMW	63	+ 2 voltas	17
9	22	Riccardo Patrese	Alfa Romeo	62	+ 3 voltas	14
10	12	Ayrton Senna	Lotus-Renault	60	Inxección de combustible, electrónica^[3]	4
11	4	Stefan Bellof	Tyrrell-Ford	59	+ 6 voltas	26
Ret	1	Niki Lauda	McLaren-TAG	57	Eléctrico	10
Ret	18	Thierry Boutsen	Arrows-BMW	57	Trompo	19
Ret	25	Andrea de Cesaris	Ligier-Renault	41	Embrague	7
Ret	29	Pierluigi Martini	Minardi-Motori Moderni	38	Transmisión	23
NC	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	37	Non Clasificado	8
Ret	9	Manfred Winkelhock	RAM-Hart	28	Turbo	18
Ret	6	Keke Rosberg	Williams-Honda	21	Escape	1
Ret	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	17	Embrague	5
Ret	23	Eddie Cheever	Alfa Romeo	17	Turbo	22
Ret	30	Jonathan Palmer	Zakspeed	6	Motor	24
Ret	19	Teo Fabi	Toleman-Hart	4	Transmisión	9
Ret	28	Stefan Johansson	Ferrari	1	Accidente	11
Ret	15	Patrick Tambay	Renault	0	Colisión	13
Ret	10	Philippe Alliot	RAM-Hart	0	Accidente	21
Ret	24	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	0	Accidente	25

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Michele Alboreto	37
2	Alain Prost	35
3	Elio de Angelis	26
4	Keke Rosberg	18
5	Stefan Johansson	16

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Ferrari	56
2	McLaren-TAG	38
3	Lotus-Renault	35
4	Williams-Honda	23
5	Renault	15

Nota:Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Francia de 1985	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1985	Carreira seguinte: Gran Premio de Alemaña de 1985
Carreira anterior: Gran Premio do Reino Unido de 1984	Gran Premio do Reino Unido	Carreira seguinte: Gran Premio do Reino Unido de 1986

Notas[editar | editar a fonte]

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-17.

↑ Hamilton, Maurice (ed.) (1985). AUTOCOURSE 1985-86. Hazleton Publishing. p. 244. ISBN 0-905138-38-4.
↑ Hamilton, Maurice (ed.) (1985). AUTOCOURSE 1985-86. Hazleton Publishing. p. 245. ISBN 0-905138-38-4.
↑ Anthony, Pritchard (March 2006). Lotus: The Competition Cars. Haynes Publishing. p. 245. ISBN 1-84425-006-7.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

[Autocourse1985p244-1] Hamilton, Maurice (ed.) (1985). AUTOCOURSE 1985-86. Hazleton Publishing. p. 244. ISBN 0-905138-38-4.

[Autocourse1985p245-2] Hamilton, Maurice (ed.) (1985). AUTOCOURSE 1985-86. Hazleton Publishing. p. 245. ISBN 0-905138-38-4.

[Lotusp245-3] Anthony, Pritchard (March 2006). Lotus: The Competition Cars. Haynes Publishing. p. 245. ISBN 1-84425-006-7.

[1]

[2]

[3]