Félicien de Saulcy
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 19 de marzo de 1807 Lille, Francia |
Morte | 4 de novembro de 1880 (73 anos) París, Francia |
Second Empire senator (en) | |
Conservador Musée d'Artillerie (en) | |
Datos persoais | |
Educación | Escola Politécnica École d'application de l'artillerie et du génie (en) |
Actividade | |
Campo de traballo | Arqueoloxía |
Ocupación | antropólogo, entomólogo, ensaísta, numismático, arqueólogo, político, tradutor literario |
Partido político | Bonapartismo (pt) |
Membro de | Société de l'histoire de France (pt) (1843–) Academia de Inscricións e Linguas Antigas (membro ordinario) (1842–1880) Œuvre d'Orient (en) |
Obra | |
Arquivos en |
|
Familia | |
Fillos | Félicien Henry Caignart de Saulcy |
Descrito pola fonte | Enciclopedia Xudía de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron |
Louis Félicien Joseph Caignart de Saulcy, coñecido como Félicien de Saulcy ou tamén Félix de Saulcy, nado en Lille o 19 de marzo de 1807 e finado en París o 4 de novembro de 1880, foi un numismático e arqueólogo francés, conservador do Museo de Artillería de París e senador do Segundo Imperio, considerado como un dos fundadores da arqueoloxía bíblica.[1][2]
Aínda que as mostras máis salientables da erudición de Saulcy se deron no ámbito da numismática e da arqueoloxía, tamén se interesou desde novo pola entomoloxía. As súas excursións ao sur de Francia e aos Pireneos, así como a Groenlandia, Islandia e as Illas Feroe, permitíronlle descubrir e dar a coñecer máis de 300 especies novas. Mais a partir de 1870, Félicien de Saulcy abandonou nas súas investigacións o seu interese pola historia natural.[3]
Primeiros anos e formación
[editar | editar a fonte]Félicien de Saulcy naceu en Lille o 19 de marzo de 1807, nunha familia proveniente de Grenoble,[4] fillo de Marie Rose Suzanne Liaubon (1780-1854) e de Félicien Marie Joseph Caignart de Saulcy (1774-1859). O seu pai e o seu avó serviran no corpo de Artillaría.[3]
Xunto co su irmán, Ernest de Saulcy, en 1826 ingresou na Escola Politécnica de París, e nesa época comezou a aproximarse á arqueoloxía e á numismática. Dous anos despois comezou a súa formación militar na Escola de Artillaría e Enxeñaría de Metz,[5] onde se licenciou en 1830.[3] En 1837 acadou o grao de capitán e poucos anos máis tarde foi tamén profesor na mesma escola.[6]
A súa posterior dedicación á investigación en diversos ámbitos transcorreu paralelamente á súa carreira como militar,[7] ata o seu retiro como xefe do escuadrón de Artillaría en decembro de 1855.[8][9][10]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Entre Metz e París
[editar | editar a fonte]Logo da súa graduación, foi destinado temporalmente a Dieulouard, no departamento de Meurthe e Mosela, e alí aproveitou para participar nunha escavacións, das que informou a Academia de Metz, e pouco despois enviou á Sociedade de Anticuarios de Normandía un informe sobre o recinto de Plessis en Gouy, Seine-Maritime. Aínda na década de 1930, publicou o seu primeiro artigo sobre numismática, acerca dun tesouro de diñeiros de Verdún achado en Tronville.[11]
Continuou a publicar artigos sobre numismática nas Mémoires de l'Académie de Metz e, nas súas publicacións posteriores, a súa metodoloxía para a descrición das moedas, as súas atribucións temporais e xeográficas e os seus debuxos supuxeron un novo modelo para a numismática medieval, que se manifesta sinaladamente na súa obra Recherches sur les monnaies de la cité de Metz, de 1836.[12]
No mesmo ano estudou e clasificou a importante colección de moedas bizantinas do tío da súa esposa —coa que casara en 1832—, un labor que resultou na publicación de varios artigos e dun traballo monográfico, titulado Essai de classification des suites monétaires byzantines,[9] que se converteu en referencia para estas series durante décadas.[6] Outra das súas obras máis salientables foi un tratado sobre a moeda ibérica antiga titulado Essai de classification des monnaies autonomes d'Espagne, en 1840, no que incluíu tamén un alfabeto ibérico que supuxo unha gran achega naquel momento para descifrar a epigrafía destas moedas.[6]
Ao ser nomeado conservador do Museo de Artillaría de París o 13 de maio de 1841,[9] de Saulcy abandonou Metz, onde residira ata o momento —agás nalgúns períodos por mor dos seus destinos como militar— e instalouse na capital, onde continuou co seu incesante labor investigador e coas súas publicacións. [13] A súa traxectoria científica foi recoñecida en París co seu nomeamento como académico de número da Académie des Inscriptions et Belles-Lettres o 7 de maio de 1842. Isto abriulle a posibilidade de afondar no estudo do árabe, do hebreo e de diversas linguas mortas de oriente e os seus alfabetos, un tema que centrou varias das súas publicacións da década de 1840.[14]
Viaxes a Oriente: a arqueoloxía bíblica
[editar | editar a fonte]O seu interese polas linguas orientais motivouno para viaxar polo Mediterráneo en 1845, con visitas a Italia, Grecia, Turquía e Exipto. Estas viaxes espertaron nel o interese polas culturas de Oriente Medio e pola arqueoloxía bíblica nos derradeiros anos da década de 1840, ata tal punto que, tras enviuvar en 1850, iniciou unha viaxe por Terra Santa na compaña do seu fillo. Alí dedicouse de cheo ás prospeccións arqueolóxicas en Xerusalén, a cunca do Mar Morto e unha parte de Galilea, cuxos resultados publicou en 1853 en dous volumes, baixo o título de Voyage autour de la Mer Morte et dans les terres bibliques.[10][15]
O 4 de abril de 1856, Augustin Louis Cauchy e Charles Lenormant invitárono á primeira reunión que sentou as bases da asociación Œuvre des Écoles d'Orient —máis tarde coñecida como Œuvre d'Orient—, fundada ese ano.[16]
Saulcy foi nomeado cabaleiro da Orde Ecuestre do Santo Sepulcro de Xerusalén o 5 de decembro de 1863.
En 1863 e en 1869 regresou a Oriente Medio para senllas exploracións en Siria e Palestina;[17] debuxou o mapa do Reino de Amom e publicou diversos artigos e traballos monográficos sobre arte, numismática, arqueoloxía e outras áreas, durante a segunda parte da década de 1860 e a primeira da década de 1870, a partir das súas experiencias nestas viaxes.[18]
De Saulcy foi presidente da comisión do Corpus Inscriptionum Semiticarum.[10]
Derradeira etapa
[editar | editar a fonte]Mesmo durante a súa etapa de estudos orientais, Saulcy non se abstraeu da onda de interese que a Galia prerromana suscitou entre os eruditos franceses a partir de 1858, e chegou a ser un membro moi activo e mesmo a presidir a Comisión de Topografía das Galias, instituída polo Ministerio de Instrución Pública de Francia. Tamén foi confeccionando unha completa colección de moedas desta época, que lle serviron para os seus estudos sobre estas series, que publicou principalmente na Revue numismatique. Esta colección foi adquirida polo Gabinete de Moedas da Biblioteca Nacional de Francia.[20]
De Saulcy participou nos traballos da comisión para a creación do Museo de Antigüidades Célticas e Galo-Romanas, e tamén foi o impulsor da creación dunha sala xudaica no Museo do Louvre, en París, ná década de 1860.[10]
Xa desde comezos da década de 1870, o interese de Saulcy comezou a tender cara á numismática dos monarcas francesas da dinastía dos Capetos, moi pouco explorada ata aquel momento, que caracterizaron as súas derradeiras emisións.[21]
Félicien de Saulcy tivo unha relación de estreita amizade con Luís Napoleón, quen o nomeou membro do Senado francés o 6 de novembro de 1859,[9][22] e comendador da Lexión de Honra o 15 de agosto de 1866.[8] Saulcy chegou mesmo a acompañar a familia imperial no seu exilio en Inglaterra en 1870, durante seis meses.[10]
Ao longo da súa traxectoria, Félicien de Saulcy foi membro de varias entidades e sociedades eruditas, como a Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (1842), a Académie de Metz, o Comité des travaux historiques et scientifiques (1835), a Société nationale des antiquaires de France (1851), a Société Enthomologique e a Société française de numismatique.[9][23]
Vida persoal
[editar | editar a fonte]En 1832, Saulcy casou con Pauline de Brye (1800-1850), dunha antiga familia da Lorena,[12] con quen tivo un fillo, chamado tamén Félicien se Saulcy. Logo de enviuvar casou en segundas nupcias con Charlotte Clotilde Valentine de Billing (1833-1908), o 23 de xaneiro de 1853.[8] Deste segundo matrimonio naceron unha filla e un fillo: Jacqueline Marie Thérèse en 1853 e Eugène Louis Napoléon nado en 1860 e finado ese mesmo ano.
Félicien de Saulcy faleceu repentiamente en París o 4 de novembro de 1880, aos 73 anos.[8][24]
Publicacións
[editar | editar a fonte]Esta é unha escolma dos numerosos traballos numismáticos publicacados por Félicien de Saulcy ao longo da súa traxectoria:
Numismática
[editar | editar a fonte]- (1836). Essai de classification des suites monétaires byzantines. Vol. 1; Vol. 2. Lamort, Metz.
- (1836). Recherches sur les monnaies de la cité de Metz. Lamort, Metz.
- (1840). Essai de classification des monnaies autonomes de l'Espagne. Lamort, Metz.
- (1841). Recherches sur les monnaies des ducs héréditaires de Lorraine. Lamort, Metz.
- (1843). Recherches sur les monnaies des comtes et ducs de Bar. Didot, París.
- (1847). Numismatique des croisades. Rollin, París.
- (1850). Souvenirs numismatiques de la Révolution de 1848. Rousseau, París.
- (1854). Recherches sur la numismatique judaïque. Didot, París.
- (1871). Mémoire sur les monnaies datées des Séleucides. Leclere, París.
- (1874). Numismatique de la Terre Sainte, description des monnaies autonomes et impériales de la Palestine et de l'Arabie Pétrée. Rothschild, París.
- (1876). Histoire numismatique du règne de François Ier, roi de France. Van Peteghem, París.
- (1877). Éléments de l'histoire des ateliers monétaires du royaume de France depuis Philippe-Auguste jusqu'à François Ier inclusivement. Van Peteghem, París.
- (1878). Histoire numismatique de Henri V et Henri VI, rois d'Angleterre pendant qu'ils ont régné en France. Van Peteghem, París.
- (1879-1892). Recueil de documents relatifs à l'histoire des monnaies frappées par les rois de France, depuis Philippe II jusqu'à François Ier Vol. 1 (1879); Vol. 2 (1888); Vol. 3 (1887); Vol. 4 (1892).
- (1880). Histoire monétaire de Jean le Bon, roi de France. Van Peteghem, París.
Arqueoloxía bíblica
[editar | editar a fonte]- (1849). Recherches sur la chronologie des empires de Ninive, de Babylone et d'Ecbatane. París.
- (1853). Voyage autour de la Mer Morte et dans les terres bibliques, exécuté de décembre 1850 à avril 1851. Vol. 1; Vol. 2. Gide et J. Baudry, París.
- (1853). Voyage aux villes maudites: Sodome, Gomorrhe, Seboim, Adama, Zoar (con E. Delessert). Lecou, París.
- (1854). La Palestine, le Jourdain et la Mer-Morte. Rouvier, París.
- (1855). La Syrie et la Palestine, examen critique de l'ouvrage de M. Van de Velde. Rouvier, París.
- (1858). Histoire de l'art judaïque, tirée des textes sacrés et profanes. Didier, París.
- (1859). Dictionnaire des antiquités bibliques. Migne, París.
- (1865). Voyage en Terre Sainte. Vol. 1; Vol. 2. Didier, París.
- (1866). Les Derniers jours de Jérusalem. Hachette, París.
- (1867). Histoire d'Hérode, roi des Juifs. Hachette, París.
- (1868). Étude chronologique des livres d'Esdras et de Néhémie. Lévy, París.
- (1869). Recherches sur l'emplacement véritable du tombeau d'Hélène, reine d'Hélène. Clave, París.
- (1874). Sept siècles de l'histoire judaïque, depuis la prise de Jérusalem par Nabuchodonosor jusqu'à la prise de Bettir par les Romains. Lévy, París.
- (1877). Dictionnaire topographique abrégé de la Terre Sainte. Vieweg, París.
- (1880). Histoire des Machabées ou princes de la dynastie asmonéenne. Leroux, París.
Linguas antigas
[editar | editar a fonte]- (1845). Analyse grammaticale du texte démotique du décret de Rosette. Didot, París.
- (1848). Recherches sur l'écriture cunéiforme assyrienne. Didot, París.
- (1850). Recherches analytiques sur les inscriptions cunéiformes du système médique. Imprimerie nationale, París.
- (1850). Sur les inscriptions assyriennes de Ninive. Leleux, París.
- (1867). Sur l'inscription bilingue du sarcophage découvert en 1863. Maisonneuve, París.
Outros temas históricos
[editar | editar a fonte]- (1835). Relation du siège de Metz, en 1444, par Charles VII et René d'Anjou. Troubat, Metz.
- (1854). Catalogue des collections dont se compose le Musée de l'artillerie. Mallet-Bachelier, París.
- (1862). Les Campagnes de Jules César dans les Gaules, études d'archéologie militaire. Didier, París.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Louis Félicien Joseph Caignart de Saulcy". Real Academia de La Historia (DBE.RAH.es).
- ↑ "Saulcy, Louis Félicien Joseph Caignart de". JewishEncyclopedia.Com
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Robert, C. (1883). Páxina 10.
- ↑ Robert, C. (1883). Páxina 9.
- ↑ "Louis-Félicien Caignart de Saulcy, dit Féloix de Saulcy". Musee-archeologienationale.fr
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Robert, C. (1883). Páxina 12.
- ↑ Robert, C. (1883).
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Robert, C. (1883). Páxina 23.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 "Caignart de Saulcy, Louis Félicien Joseph". Comité des travaux historiques et scientifiques (CTHS.fr).
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 "Louis-Félicien Caignart de Saulcy, dit Féloix de Saulcy". Musee-archeologienationale.fr
- ↑ Robert, C. (1883). Páxinas 10-11.
- ↑ 12,0 12,1 Robert, C. (1883). Páxina 11.
- ↑ Robert, C. (1883). Páxina 13.
- ↑ Robert, C. (1883). Páxina 14-15.
- ↑ Robert, C. (1883). Páxina 16.
- ↑ "Le cinquantenaire de l'œuvre des écoles d'Orient". En Oeuvre-orient.fr. 4 de xullo de 2017.
- ↑ "M. de Saulcy rend compte des principaux résultats de son voyage archéologique en Palestine". En Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. 8. 1864. Páxinas 32-35.
- ↑ Robert, C. (1883). Páxinas 16-17.
- ↑ "Portrait de Louis-Félicien-Joseph Caignart de Saulcy, (1807-1880), (archéologue, numismate)". Paris Musées.
- ↑ Robert, C. (1883). Páxinas 17-19.
- ↑ Robert, C. (1883). Páxinas 19-21.
- ↑ "Saulcy Louis-Félicien-Joseph Caignart de". Senat.fr
- ↑ Robert, C. (1883). Páxinas 5-8.
- ↑ Van Peterghem, C. (1881).
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Félicien de Saulcy |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bassan, F. (1956). L. F. Caignart de Saulcy. Carnets de voyage en Orient (1845-1869). Presses Universitaires de France, París.
- Broc, N. (1992). Dictionnaire des explorateurs français du XIXe siècle. T. 2. CTHS, París. Páxinas 409-411.
- Dumas, F. (1987). "La création de la Revue de la numismatique françoise à travers la correspondance de Saulcy". En Revue Numismatique. 29. Páxinas 220-232.
- Garnier, G-P. (2007). "Hommage à Louis-Félicien-Joseph Caignart de Saulcy (1807-1880) à l'occasion du bicentenaire de sa naissance". En Bulletin de la Société française de numismatique. Vol. 62. Nº 3.. Páxinas 66-68.
- Gran-Aymerich, E. (2001). Dictionnaire biographique d’archéologie 1798-1945. CNRS Editions, París. ISBN 978-2271057020
- Jané, B (2022). "Félicien de Saulcy". En Guyot-Bachy, I.; Blanchard, J-C. (dir.). Dictionnaire de la Lorraine savante. Éd. des Paraiges, Metz. Páxinas 284-285. ISBN 978-2375351581
- Merlin, A. (1956). "L. F. Caignart de Saulcy. Carnets de voyage en Orient (1845-1869) publiés par Fernande Bassan". En Journal des savants. Xaneiro-Marzo. Páxinas 44-46.
- Nicolet-Pierre, H.; Gérin, D. (1981). Louis-Félicien-Joseph Caignart de Saulcy (1807-1880). Bibliothèque nationale, París. ISBN 978-2717715811
- Robert, C. (1881). "Saulcy. Son œuvre et les hommages rendus à sa mémoire". En Mémoires de l'Académie de Metz,? 1880-1881. Páxinas 455-473.
- Robert, P. C. (1883). Notice de M. de Saucy. Boutillot, Metz.
- Rosenberg, S. (2006). "Felicien de Saulcy and the Rediscovery of Tyros in Jordan". En Palestine Exploration Quarterly. 138,1. Páxinas 35-41.
- Schlumberger, G. (1881). Éloge de M. de Saulcy, lu dans la VIe séance générale de la Société de l'Orient latin, le 16 mai 1881. J.-G. Fick. Xenebra.
- Van Peterghem, C. (1881). "Nécrologie. Notice sur M. de Saucy". En Revue belge de numismatique. 37º ano. 1881. Páxinas 163-169.
- Wallon, H. (1888). "Notice historique sur la vie et les travaux de M. de Saulcy". En Mémoires de l'Institut de France. 33-1. Páxinas 245-279.
- Nados en Lille
- Nados en 1807
- Finados en 1880
- Numismáticos de Francia
- Arqueólogos de Francia
- Entomólogos de Francia
- Militares de Francia
- Senadores de Francia
- Directores de museos
- Membros da Académie des inscriptions et belles-lettres
- Membros da Sociedade de Anticuarios de Francia
- Masóns de Francia
- Cabaleiros da Lexión de Honra